Alþýðublaðið - 11.09.1943, Blaðsíða 8

ALÞYÐUBLAÐEÐ
Laugardagur 11. sept. 194S
BTJARNARBfða
Flngkappar
(Captains of the Clouds)
Amerískur sjónleikur
eðlilegum litum tileinkaðui
kanadiska flugliðinu.
James Cagney
Dennis Morgan
Brenda Marshall
Sýnd kl. 3, 5, 7 «g 9.
ASg.miðasala hefst kl. 11 f.h
„ÞEGI ÞÚ, MUNNUR!“
Einu sinni var lcarl og kerling
í koti. Hét karlinn Bláfeðill, en
kerling Leppataska. Sonur
þeirra hét Bokki, en dóttir
Hallfleða. — Einu sinni fór fjöl-
skyldan öll til kirkju. En af því
að þeirn þótti hálgerð minnkun
að því, hvað nöfn þeirra voru
Ijót, þá komu þáu sér saman
um, að ekkert þeirra skyldi
nefna annað með nafni, svo að
aðrir heyrðu. — Þegar til kirkj-
unnar kom, var þar margt fólk
fyrir. Sér Bokki þá, að faldur
hallast á systur sinni og segir:
„Hallast lín á höfði þínu, Hall-
fleða systir mín.“ — Þá segir
Hallfleða: „Vel sé þér, Bokki
hróðir rninn,, að þú sagðir mér
til lýta minna.“ — Kerling heyr-
ir til þeirra og segir: „Bláfleðill
minn, heyrirðu hvað börnin
segja?“ —Segir þá karl, og er
hinn byrztasti: „Leppataska,
láttu þau þegja!“
❖ H* =1'
EFTIRMAÐUR NAPOLEONS
Napoleon Bonaparte er ekki
eini þjóðhöfðinginn, sem hefur
verið fluttur til St. Helenu-eyj-
ar, eftir að liafa verið sviptur
tign og völdum. Á níunda ára-
tug síðustu aldar fluttu Bretar
þangað einn af smákonungum
Afríku, Ja-ja, eftir að hafa svipt
hann ríki sínu.
❖ ❖ ❖
Hún: „Ætlarðu ekki að fara
að gifta þig?“
Hann: „Nei, sú kona, sem
vildi giftast mér, hlyti að vera
mjög heimsk — en heimska
konu vil ég ekki eiga!“
* * *
Þangað leitar ástin, sem auð-
urinn er fyrir.
ísl. málsháttur.
I siraumi ðrlaganna
um“, og á eftir las ég Maríu-
bæn, því að það fór um mig
notaleg tilfinning, þegar ég
ræddi við guðsmóður, en mynd
hennar hékk yfir rúminu mínu,
og hún var í blárri treyju og
hafði vakað yfir mér frá því ég
mundi fyrst.
Svo bar það við á frostkyrru,
stjörnubjörtu kvöldi, þegar
fönn lá á öllum gluggum að Kar
ólína frænka sagði mér að eng-
inn guð væri til á himnum, og
engin guðsmóðir og engin
meyjarfæðing hefði nokkru
sinni átt sér stað. Hún gerði
gys að bænum mínum og hló að
mér, og þegar ég skreið fram úr
rúminu til þess að vita, hvort
hún væri með óráði, uppgötvaði
ég, að hún var að gráta og lá
í kuðung á legubekknum sínum.
— Ég er ekki að gráta, sagði
hún kjökrandi. — Ég er að
hlæja. Ég hefi hlegið árum sam
an. Þetta er allt svo skemmti-
legt,öll þessi blekking. Ég' fór
að hlæja, þegar ég heyrði þig
biðja eins og lítið barn. Hlust-
aðu á mig, Marion. Það er til-
gagnlaust að biðja. Það er ekki
til neinnar blessunar. Það hlust
ar enginnn á þig. Það er
heimskulegt að trúa öllu, sem
fólk segir. Það segir aldrei sann
leikann. Það er tilgangslaust að
vera góður. Það veldur manni
aðeins óþægindum. Guð veit, að
þú hefir ekki hugmynd um, því
líkum vandræðum lítil stúlka
eins og þú getur lent í. Trúðu
ekki einu orði af því, sem for-
eldrar þínir segja þér. Allt sem
þeir segja þér eru heimskuleg
ósannindi.
Þegar ég heyrði þessi furðu
lq(gu og ótrúlegu orð, fannst
mér jörðin hrapa undir fótum
mér. Og þó virtust mér þau vera
eins og bergmál einhvers, sem
lengi hafði ómað í undirvitund
minni. Ég var dauðskelfd. Af
veikum mætti reyndi ég að
hreyfa mótmælum. — Þetta
máttu ekki segja, Karólína
frænka, hvíslaði ég. — Það er
glæpsamlegt.
— Vissulega er það glæpsam
legt! Þú veizt ekki, hversu fólk
ið er breyzkt, en ég veit það.
Það er enginn guð til og ekkert
himnaríki. Það er enginn, sem
hlustar á bænir okkar, enginn,
serri lítur eftir þér og enginn,
sem hjálpar þér. Allt er þetta
stórfengleg, hlægileg blekking,
og engir trúa því nema heimsk-
ingjar.
Þetta var hlægilegt. Ég skalf
í hrijáliðunum og átti á hverri
stundu von á að vígahnöttur
lysti niður eða jörðin opnaðist
við fætur mér og gleypti okkur
og litla herbergið mitt. En ekk-
ert bar til tíöinida. Það var
mjög hljótt inni. Ég gat heyrt
Karólínu frænku kjökra. Ég
heyrði tifið í vekjaraklukkunni
minni og minn eigin hjartslátt.
— Ef nokkur guð væri til,
hefði hann áreiðanlega skapað
betri heim en þennan. Trúðu
ekki ósannindunumj, sem þér
eru sögð, Marion, það er allt
saman blekking, sagði Karólína
frænka. — Storkurinn kemur
ekki með ungbörnin, og það
eru ekki til neinir varðenglar.
sem fylgja þér hvert fótmál, og
hinir látnu fara ekki til himins,
og það situr enginn síðhærður
öldungur á hástóli himnanna og
refsar þér, ef þú gerir rangt, en
launar þér, ef þú aðeins lest
ofurlitla bæn á hverju kvöldi.
En svona einfalt er það nú ekki.
Fjarri fer því. Líttu á mig!
Líttu bara á mig! Ég hefi líka
beðið. Ég hefi ekki gert neitt
rangt og allt um það hefir mér
verið refsað. Guð minn góður!
Hversu hefir mér ekki verið
refsað!
Já, það var víst þetta kvöld,
sem mig langaði í fyrsta skipti
til þess að verða vond stúlka.
Að ytri sýn varð engin breyting
á, en á fáeinum mánuðum
breyttist gersamlega framkoma
mín gagnVart fólki og viðhorf
mín breyttust. í fyrstu þótti
mér ægilegt og fífldjarft að
hætta®að trúa á guð, og ég fór
til Putzi mér til hugstyrkingar
og hjartafróunar. Þetta skeði
dag nokkurn í febrúarmánuði,
og hann var lagztur í hitaveiki
með bakstra á brjósti og gat
litlu miðlað af slíku tagi.
— Putzi, sagði ég, þegar ég
hafði hjalað við hann stundar-
korn um einskisvert málefni.
— Putzi, veiztu að til eru menn,
sem segja, að enginn guð sé til
á himnurn?
Putzi horfði á mig rannsókn-
araugum stundarkorn. — Jæja?
sagði hann svo.
— Er guð til, eða er hann
ekki til? spurði ég áfjáð. —
Reyndu ekki að blekkja mig.
Ég er ekkert barn lengur og
veit að engir jólasveinar eru
til. Ég vil fá að vita. hvort allt
þetta tal um guð er blekking
eða ekki.
— Það er kominn tími til
að gefa mér meðalið mitt, sagði
Putzi í stað þess að svara mér.
Ég'taldi tuttugu dropa af kín-
íni í skeið og gaf honum inn.
Það fór ónotalegur hrollur um
hann, því að meðalið var
beizkt. Svo hallaði hann sér
á svæflana og lokaði augunum
stundarkorn.
— Hlustaðu nú á mig, Mutzi,
sagði hann, þegar hann hafði
hugsað sig um stundarkorn. —
Ég skal svara þér svo vel sem
ég hefi vit til. Eg skal segja þér
sannleikann, einjs og ég veát
hann réttastan. En mundu það,
NÝJA Blð
GAMLA Bfð
Frá liðnnm árnm. Astin sigrar
(Bahama Passage)
(Remember The Day) Paramoúntmynd í eðlilegum litum.
CLAUDETTE COLBERT MADALEINE CARROL STVILING HAYDEN
JOHN PAYNÉ • Sýnd kl. 7 og 9.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9. Framhaldssýning 3Vz—6Vz: Daudadalurinn
Wallace Beery,
Sala aðgm. hefst kl. 11 f. h. Leo Carrillo.
Síðasta sinn.
að allt, sem ég segi þér, er að-
eins minn eigin sannleikur.
Hinn raunverulegi sannleikur
er allt of stórfenglegur eða of
dýrmætur eða of háleitur til
þess að við getum skilið hann.
Ef til vill hefir Jesus Kristur
þekktt sanneikann., Ef til vil
keimur einhve^r maður á ný,
sem þekkir sannleikann. Allt og
sumt, sem ég veit um guð er
þetta: Vel getur hvarfiað að okk
ur, að hann sé ekki til, þegar
allt gengur á tréfótum í heim-
inum. En þegar við erum ham-
ingjusöm, finnum við nálægð
hans, og við segjum: „Guði sé
lof og_dýrð.“ Og þegar við er-
um mjög óhamingjusöm segj-
um við: ,,'Góði guð hjálpaðu
mér!“ Manstu úr biblíunni,
hvað Jesús sagði, þegar jafnvel
honum fannst lífið óbærileg
kvöl. „Eli, Eli, lamma, sabacht-
ani?“ Jæja, Mutzi litla, það er
nú svona, og svona er nú það.
Ég var óánægð með þeitta
svar, því að ég hafði búizt við
ákveðnu svari, já eða nei. Og
ég byrjaði að verða vond stúlka,
þegar ég missti traust mitt á
Putzi. Um tíma fannst mér ég
vera dálítið einmana og hroll-
kennd sótti að mér, þar sem ég
átti ekkert himnaríki lengur og
engan guð og engan afa þar
uppi, sem gætti mín. En hins
vegar fékk ég sjálfstraust hins
VlKINGURINN.
Hann kom beint niður á félagana þrjá eins og sprengja,
sem varpað er úr háa löfti. Einn ræninginn féll hálfrotaður
niður í botn bátsins. Öðrum þeirra, sem þá stóð uppi, rétti
Vofuræninginn vel útilátið högg og var hann ekki til frek-
ari frásagnar um þessa viðureign.
í sama bili heyrði Ned öskur fyrir aftan sig. Hann sneri
sér við nógu snemma til að sjá yfirskyttu Svarta Ikes ráð-
ast á sig. Áður en Vofuræninginn gat nokkuð gert, hafði
árásarmaðurinn sveiflað sterkum handleggjum sínum utan
um hann, og þeir flugust á í örvæntingaræði.
Svarti Ike varð óður af reiði, þegar hann sá, að hin.
sviksamlega undirferli hans var uppvís orðin. En nú sá hann
leið til þess að tak aVofuræningjann höndum.
— Róið strax aftur til skipsins, heimskingjar! öskraði
hann til yfirskyttu sinnar og mannanna, sem hann hafði
sent með honum. Skollin sjálfur! Þið hafið náð á vald ykkar
Vofuræningjanum, hættulegasta fjandmanni mínum!* Ég
heiti ykkur helmningum af mínum hlut af ránsfengnum,.
ef þið komið með hann dauðan eða lifandi!
En tveir þeirra, sem sendir höfðu verið til þess að eyði-
leggja skipið, lágu hálfrotaðir. Satt var það að vísu, að yfir-
skyttan var miklu sterkari maður en Ned skipstjóri. Samt
sem áður fann hann að hann myndi ekki hrökkva við hin-
um þaulæfða Vofuræningja.
Af mikilli grimmd flugust þeir á í bátnum, sem valt
mjög. Skyndilega náði yfirskyttan þrælslegu taki á hægri
handlegg Neds skipstjóra. Svo baði hann stígvélahælnum
sínum af öllum kröftum í fótlegg hans og reyndi of öllum
MYNDA-
SAGA.
ACROSS THE FIELP,
TA<£ OPP/ TACKLB
THE SUSSÁN ARTILLERV I
j^POSITlONS FlRST/

Bardögum um flugvöllinn
heldur áfram. Fjórum þýzkum
flugvélum tekst að hefja sig til
flugs. Todt gefur þeim skipun
u mað skjóta á stöðvar rúss-
neska stórskotaliðsins.