Alþýðublaðið - 14.11.1943, Blaðsíða 8

ALÞTÐUBUÐIÐ
Siuanudagur 14. nóvember 1943
■TJARNARBf
Timberlake-fjölskyldan
Betóy Davis.
Oiivia de Havilland.
George Brestt.
Sýnd klúkkan 7 og 9
Ég giftist galdrakind
Fredric Marsh
Veronica Lake
Sýnd kl. 3 og 5.
og mánudag kl. 5, 7 og 9.
Sala aðgöngum. hefst kl. 11
EFTIRFARANDI VÍSA hefir
verið á flækingi og er höf-
iundur ókunnur. „Heyrt og síú“
Ttefir hent hana á lofti.
„Eiðrofin vel gat hann vari'ö.
Því vammlaus og hrein er hans
sál.
fíann sver að hann hafi ekki
svarið.
y> Og svo er það úttálað mál!‘‘
* ❖ * *
HÖFÐINGSSKAPUR
Einu sinni var danskur sýslu
maður á þingferð hér á landi og
hafði fylgdarmann með sér
Komu þeir að fátæklegum
hóndahæ. Þeim var boðið ínn,
og færði húsfreyja þeim kaffi,
eftir því sem bezt voru föng á.
Sýslumaður viuli ekkl láta
svo góðan greiða ólaunaðan.
Lætur hann þá sækja nestis-
poka sinn og tekur þar upp ílát
með brenndum kaffibaunum og
télur handa húsfreyju jafn-
margar .kaffibaunir .og .hann
hélt, að farið hefði í tvo kaffi-
bollana. Seinast taldi hann
„trjátíu og trjá“ (33), og þótti
þá nóg komið, og fékk konunni
þennan skammt í eldspítnaöskju
og bað hana að „tiggja tað“ fyr-
ir kaffið.
Þetta mun hafa verið sami
höfðinginn, sem spurði hvar
næsta járnbrautarstöð væri uið
Reykjavík, þegar hann kom
hingað til lands með veitingu
fyrir sýslumannsembættinu.
* * *
* * *
Jafnvel óhamingjusöm ást er
hamingja.
Ume. Dufrestnoy.
• * #
Að elska er sama og hætta að
lifa fyrir sjálfan sig tíl þess að
geta lifað fyrir aðra.
Aristoteles.
I straumi ðrlaganna
Ég fann fyrir fíngerðum,
löngum vöðvumnn á baki hans
með höndum mínum. Ég fanxi
hjörtu okkar slá, í fyrstu með
örum, tíðum slögum, síðan hæg-
ar og hægar. Hjörtu okkar, ekki
hjarta mitt, ekki hjarta hans.
Og ég hugsaði eins og milljónir
stúlkna höfðu hugsað á undan
mér: Ég vissi ekki, að ástin gæti
verið svona, guð minn góður, ég
vissi það ekki.
Við höfðum tvö herbergi,
sem vissu bæði út að sömu
veggsvölunum. Baðherbergi
var á milli þeirra., Tannburst-
arnir okkar stóðu hlið við hlið
í sama glasinu, eins og við vær-
um hjón. Sama máli gengdi um
morgunsloppana okkar. Þeir
hengu báðir á sama króknum.
Við höfðum ekki innritað okkur
sem hjón í gestabókina, heldur
hreinlega skrifað Walter
Brandt og Marion Sommer. Það
gladdi mig, að Walter skyldi
ekkí viðhafa neinar blekkingar
um samband okkar. Það var svo
smásmugulegt og broddborg-
aralegt. Meðan við snæddum
morgunverð úti á svölunum,
kom húsráðandinn til okkar og
foauð okkur góðan dag. Þetta
var stórskorin, vingjarnleg
kona. — Góðan dag, herra
Brant, sagði hún. — Það er
gaman að sjá yður aftur.
Hvernig hefir yður nú liðið?
Og fovað ætlið þér nú að dvelj-
ast 'lengi hjá okkur að þessu
sinni? Ha? Ekki nema fjóra
daga? En ungfrúin? Já, ein-
mitt það. Ég skal segja elda-
buskunni að þér séuð hér. Hún
reynir að sjá svo til, að þér
braggizt ofurlítið, þó að tíminn
sé ekki lengri en þetta. Æi, eru
þetta ekki annars aumu tímarn
ir? En við lendum ekki í styrj-
öld, segi ég alltaf. Austurríkis-
menn geta gert upp sínar sakir
við þessa skítugu Serba.
Þegar hún var farin, sat ég
þögul dálitla stund og kastaði
brauðmolum til fuglanna, sem
höfðu hópazt um okkur í von
um bita. — Þú hefir verið hér
áður? sagði ég svo að lokum og
var allt í einu hugstola.
— Já, svaraði hann. Mig
kenndi til 1 hálsinum. — Með
annarri stúlku? sagði ég svo og
fánnst, að tilfinningar mínatr
yrðu að fá útrás í tárum.
— Nei, einn míns liðs. Guð
minn góður, hvað ég var ein-
mana þá, Máusle! Það var rétt
eftir að ég missti konuna. Ég
þarfnaðist hvíldar og næðis.
Þetta var góður staður til að
öðlast jafnvægi að nýju.
— Ég vissi ekki, að þú hafðir
verið kvæntur, sagði ég að
fengnum þessum upplýsing-
um. — En ég veit nú reyndar
svo lítið um þig.
— Já, ég kvæntist barnung-
ur, aðeins tuttugu og eins árs
að aldri. Hún vann í verk-
smiðju föður míns, þannig
kynntist ég henni. Hún var tær-
ingarveik og dó ári eftir að við
giftum okkur. Hún hafði liðið
af næringarskorti í barnæsku.
Engin hjúkrun, engin umönnun
— gott dæmi um kjör verka-
mannabarnanna. Anna hét hún.
Hár hennar var ákaflega ljóst,
allt að því grátt. Guð minn góð-
ur hvað hún þráði að lifa!
Þetta hljómaði hversdagslega
næstum því eins og hagfræði-
legu upplýsingarnar, sem hann
var vanur að lesa mér fyrir.
— Og svo — og svo þegar þú
hafðir misst hana, þá varðstu
jafnaðarmaður? sagði ég.
— Já, einskonar. Þetta opin-
beraði mér ófullkomleika ríkj-
andi skipulags á þann hátt að
ekki var komizt hjá að sjá það.
Hún átti köttinn Ég gaf henni
hann sem félaga. Þetta er mjög
gamall köttur. Þú verður að
annast um hann, þegar ég er
farinn brott. ,
— Auðvitað, svaraði ég. —
En hvers vegna heitir kötturinn
ekki neitt? ,
— O, hann hefir sitt nafn.
En það er of barnalegt til þess
að hægt sé að nota það hvers-
dagslega. Anna kallaði hana
Yolanda greifafrú. Hún var
gefin fyrir ódýrar skáldsögur.
Hún hélt, að heimurinm væri í
líkingu við þetta: Yolanda
greifafrú. Ég held, að það sé
miklu sannara og betur viðeig-
andi að kalla kött kött, eða
heldur þú það ekki? Vesalingss
Anna! Hún trúði því, að ríkt
fólk æti þeyttan rjóma með
hverri máltíð og svæfi í nátt-
treyjum skreyttum gimsteinum.
—' Þú hlýtur að hafa elskað
hana ákaflega mikið. sagði ég
og kenmdi heimskulegrar af-
brýðisemi vegna hins liðna.
— Ég hélt, að svo væri, sagði
hann. Mér létti stórum.
Klukkustundirnar liðu ein
eftir aðra. Tíminn smaug frá
okkur allt of fljótt. Við gengum
saman um skóginn. Skórnir
okkar sukku djúpt í fölnað lauf
næsta sumars á undan. Við sát-
um hlið við hlið á hólma í miðri
lítilli á. Svalt andrúmsloftið lék
um okkur. Fuglar sveimuðu
yfir höfðum okkar. Við tíndum
stór, villt himber og gæddum
okkur á. Við fundum ætisveppi
í mosanum. Við stóðum við tak-
rnörk engis í hlíðalrhallanum
og virtum fyrir okkur mann-
inn, sem sló grasið í múga.
Hann sagðist mundu verða tvo
daga að Ijúka _ slættinum, ef
veðrið héldist. Ég hugsaði um
það, að skilnað, okkar Walters
rnundi bera að jafn snemma og
búið væri að slá þetta. engi. Ég
tók upp ofurlitla visk af ný-
NÝJA Bfð
Leysl úr læðingi
(„NOW VOYAGER“)
Stórmynd með:
Bette Davis
Paul Henreid
Sýnd klukkan 6.39 og 9.
ÓÐUR HJARÐMANNSINS
(Carolina Moon)
Cowboy söngvamynd með
Gene Autry.
Sýnd klukkan 3 og 5.
Sala aðgöngumiða hefst kl.
11 fyrir hádegi.
GAMLA Blð B
EiDkaritari Andy
Hardys.
(Andy Hardy’s Private
Secratary)
Mickey Rooney
Ann Rutherford
Kathryn Grayson
Sýning kl. 3, 5, 7 og 9.
Aðgöngumiðasala frá kl.
11 f. h.
slegnu heyinu og lét í írakka-
vasa minn. llmur þess fylgdi
mér allt kvöldið. Svo þornaöi
það í vasa mínum og ég gleymdi
því. Þegar ég tók þennan
frakka fram ári siðar, fann ég
heyið — og táraðist.
Næstu tvo daga varð ég rík-
ari þeirri reynsLu,- er ávallt síð-
an hefir endurtekið sig í lífi
mínu. Það er þetta: Meðan hinir
stóru atburðir sögunnar gerast
allt í kringum mig, þá er ég
aldrei stödd á sjálfu sögusvið-
inu, heldur álengdar. Ég er að
velta því fyrir mér, hvort þessu
sé svo farið um flestar konur.
Heimsstyrjöldin hófst daginn
sem ég var í nýja, bláa sumar-
klæðnaðinum mínum í fyrsta
sinn. Henni lauk daginn, sém
Martin litli var óvær af því að
hann var að taka þriðja jaxlinn.
Sameining Austurrílds og Þýzka
lands fór fram meðan ég var
að snæða kvöldverð með Klöru.
Fall Frakklands í annarri
heimsstyrjöldinni bar að dag-
inn þann, er ég var í þeim
heimskulegu hugleiðingum að
þjóíta á eftir pxltþ Sem var
fimmtán árum yngri en ég sjálf.
Það virðast vera mannleg örlög
að leika á fiðlu meðan Róm
brennur. Og við skiljum aldrei
atburði sögunnar á því augna-
bliki, sem við spyrjum tíðindin,
E4SSI „EOLLAM
Úlfshundur þessi var illfygli hið mesta, sem Bassi hafði
séð á hundakeppni í leikvanginum í Forbesville. Hann hafði
verið dæmdur þar úr leik vegna þes að hann hafði ekki fylgt
réttum leikreglum. Hann glefsaði í keppinauta sína og varð
engu tauti við hann komið. Haxm hafði stórmeitt marga
hunda áður en honum var brott vísað.>
— Svei þér hrópaði Bassi. — Kallaðu á hundkvikindið.
Jeppi!
Jepþi svaraði þessari málaleitun með því að reka upp
illhryssingslegan og dólgslegan hlátur.
Bassi tók til fótanna og hugðist hlaupa í veg fyrir úlfs-
hund Jeppa. En áður enn hann var kominn miðrar leiðar,
hafði Risi náð Fálka og réðist á hann umsvifalaust.
Fálki hnipraði sig saman eins og skelfd kanína. Mick
var staddur skammt frá hundunum.
Nú hófst mikill atgangur, og hundarnir veltust um,
bitu og urruðu grimmilega. Mick spratt á fætur og hoppaði
glaðhlakkalegur umhverfis þá.
Bassi hraðaði sér á vettvang sem mest hann mátti. Þeg-
ar haim átti góðan spöl ófarinn sá hann, að úlfshundurirm
hafði haft Fálka undir í viðureigninni.
Risi stóð yfir honum ygldur og úfin og gerði sig líklegan
til þess að bíta hann á barkann.
Það virtust allar líkur til þess, að Fálki yrði dauður,
áður en Bassi gæxi skakkað leikinn.
Slewing around, rr skios
DIRECTLY POR THE EDGE OF THE
RUNWAY...
Í.IESER .•
ITS GOlNO TÓ

MYNDA-
SAGA
ÖRN: „Þetta leiðarljós, Dagur
— ég aé ekki!“
Stóra flugvélin snertir flug-
völlinn xneð hjólunuim. Húia
kastast áfram, alveg ut á brún
rennibrautarinnar.
FJ ANDMENNHtNHt æpa á
þýzku: „Lieber Gott (Guð
minn góður). Hún ætlar að
rekast á okkur.“