Alþýðublaðið - 04.01.1944, Blaðsíða 8

w
ÆLÞYÐUBLAÐBJP
Þriðjudagur 4. jamiar 1944.
slraumi örlaganna
■tmrnarbkm
Glaumbær
(HOLIÐAY INN)
Bing Crosby
Fred Astaire
Marjorie Reynolds
Virginia Dale
Ljóð og lag eftir Irving
Berlin.
Sýning kl. 5, 7, 9.
VIÐBÚIN.
„Hvenær er dóttir yðar að
hugsa um að gijtast?“
>rAlltaf, ejtir því sem ég
kemst rtæst.“
* * *
„HUNDSINS MÁL.“
Einu . sinni. komst. hundur
inn í kirkju, þegar presturinn
var kominn upp í stólinn. Tók
þá hundurinn að gelta svo hátt
að söjnuðurinn trujlaðist og
heyrði ekki til prestsins.
Meðhjálparinn hleypur þá til
og ætlar að reka hundinn út úr
kirkjunni. En af því að honum
var mikið niðri jyrir, mismæl-
ir hann sig svo háskalega, að
hann segir:
„Það heyrist ekki hundsins-
mál jyrir helvítis kjajtinum á
prestinum.“
* * *
LANGT JAFNAÐ.
Árið 1900 var hús Lands-
bankans byggt. Þá var játækt
mikil á Áljtanesi, svo að sýsl-
an varð að taka landsjóðslán
handa hreppnum.
Þegar. búið. var. að. reisa
Landsbankahúsið, gengu tveir
menn jram hjá því dag nokk-
urn. En svo stóð á, að þeim
hajði báðum verið neitað um
lán í bankanum sama daginn.
Segir þá annar þeirra:
„Þetta lítur út fyrir að vera
dálaglegt hús.“
„Ójá“ svaraði hinn. „En til
hvers er að byggja svona hús,
þegar bankinn er peningalaus.
Það er líkt og Áljtnesingar
jæru að kaupa sér peninga-
skáp.“
gard hafði ekki snert, en rétt
á eftir gerði maginn í mér upp-
reisn og skilaði henni allri aftur.
Ég gat ekki lengur dulið mig
hvers eðlis þessi sársauki var,
sem ég kenndi. Og hann gerði
nú vart við með æ skemmra
miilibili. Þetta voru óglæsilegar
kringumstæður, hugsaði ég. Ég
sneri mér nú sím'leiðis til sjú'kra
húsanna í því skyni að fá í ein-
hverju þeirra rúm fyrir sjálfa
mig og hjúkrunarkonu til að
stunda Irmgard. Það kom í ljós,
að fína bverfið okkar var ein-
angrað frá öðrum hlutum borg-
arinnar, og það var dregið í efa
að takast mundi að komast iþang
að með sjúkravagn. Það var lof-
að að gera allt, sem auðið væri,
og ég setitist niður og beið. Sárs-
aukinn gerði nú vart við sig
með fimm til sex mínútna milli-
bili. Það virtist vera mjög ó-
þolinmótt, þetta nýja barn. Ég
fór inn í herbergi Irmgards.
Gamli maðurinn sat við rúm
hennar og lót sem hann læsi
í görnlu tímaritshefti. Irmgard
var rauðflekkótt í framan vegna
sótthitans. Rauðu ddlarnir á kinn
um hennar voru eins og málning
á fölu andlitinu. Hún brosti ekki
beinlínis, en leit út eins og hún
gerði það.
— Hvernig líður þér, Irm-
gard? spurði ég hógværlega.
— Ég hefi mikinn hita, sagði
hún kvartandi, eins og bún vildi
sakfella mig og byltinguna fyr-
ir það. Varir hennar voru þurr-
ar og sprungnar. Ég vorkenndi
henni. — Hvað viltu? spurði
hún. — Hvers vegna lofarðu
mér ekki að vera einni? Ég greip
hendinni um bakið meðan nýtt
kvalakast var að líða hjá, því
að það er ekki hægt að tala
meðan maður stirðnar upp af
kvölum. — Hlustaðu á mig,
sagði ég. — Þetta er vissulega
heimskulegt um og of — en ég
held, að ég ætli að fara að fæða
og ég verð að fara á sjúkrahús.
Ég reyni að fá hjúkrunarkonu
handa þér, en ef allt fer á versta
veg, verður Elísabet að fara á
fætur og hjúkra þér.
Dyrabjailan hringdi og tengda
faðir rninn reis þyngslalega úr
sæti sínu til að ganga til dyra.
Ungi maðurinn, sem stóð fyrir
dyrum úti, var læknir, sem
sjúkrarúsinu hafði tekizt að ná
sambandi við í okkar hverfi og
ibeðið að vitja mín, því að það
var engin leið til að koma mér
ytfir ófriðarisvæðið. Læknirinn
virtist vera aumkunnarlega
reyns’lulítill og óttasleginn.
Hann kann að hafa verið því vel
vaxinn að gera að sárum og
fást við annað það, er átti rætur
isínar að rekja til ófriðarorsaka,
en ég efaðist um, að hann hefði
nokkru sinni heyrt getið um
það, hvemig börn fæðast. Hann
var ekki fyrr búinn að skipa mér
í rúmið og senda gamla mann-
inn fram í eldhús til að hita
vatn en þær Irmgard og Elísa-
ibet birtust á sjónarsviðinu. Þær
höfðu báðar snarast upp úr rúm
unum, reiðubúnar að gera
skýldu sína gagnvart mér. Ég
efaðist um, að tveir slíkir misk-
unnsamir Samverjar, sem fluttu
með sér her af infíúenzusýklum,
væri sérstaklega æskiiegir í ná-
vist minni og nýja barnsins. En
drottinn minn sæll, hvað það
gladdi mig að sjá festuleg og
áhyggjufull andlit þeirra og
vera í návist kvenna!
Það hafði verið stórfengleg
ánægja að fæða Martin. En
iþetta nýja bam olli mér vítis-
kvölum og gaf sér góðan tíma
til þess. Sérhver mánúta var mér
ólýsanleg kvöl. Mér fannst ég
vera skorinn sundur með siátr-
arahníf. Ofan á þetta bættist
svo það, að rafstraumurinn var
onofinn um kvöldið vegna hern-
aðaraðgerðanna, og við urðum
að bjargast við fátækleg kerta-
ljós. Angistarsvitimi bogaði af
unga lækninum míinum og ég
varð að telja kjark í hann í
hvert sinn, sem ég gat borið af
mér fyrir kvölum.
Var það ekki lákt Mikael að
fæðast of snemma og bera
skakkt að þar ofan í kaupið,
rétt eins og hann vildi gera mér
allt eins erfitt og hugsanlegt var
að láta þetta taka svona lengi
af og fcoma svo inn í veröldina
eins og andvana fæddur, blár,
iífvaea h'lutur, sem aldrei ætl-
aði að verða hægt að fá til að
draga andann Og gera þetta
allt rneðan bylting geisaði, raf-
straumurinn var rofinn og skot-
hvellir vélbyssnanna rufu nætur
kyrrðina.
5.
Kristófer hafði alltaf haldið
því fram, að það væri hægt að
fara um Grauhorn-jökulinn á
inniskóm og jafnaði því við ofur
litla kvö'ldgöngu. Þetta var sú
tegund jökla, sem leiðsögumenn
vöídu til handa, viðvaningum í
fjallgöngum að spreyta sig á.
Þegar Marion var komin upp
á fjallishrygginn, nam hún stað-
ar og leit yfir jökulinn. Ánægju-
hennar yfir ferðinni hafði næst
um því numið brott óánægjuna
yfir því, að hénni skyldi ekki
enn hafa tekizt að ná Kristófer.
Það er erfitt fyrir fjörtíu og
fjiögurra ára gamla manneskju
að draga uppi aðra, sem aðeins
| ier tuttugu og níu ára gömul,
hugsaði hún afsakandi. Þegar
Kristófer var í f jallgöngu virtist,
hann fara svo hægt, að það var
næstum því broslegt. En þrátt
NYJA Blð
Svarti svanurinn
(The Black Swan)
Stórmynd í litum, eftir
sögu Rafael Sabatini.
Aðalhlutverkin leika:
Tyrone Power.
Maureen 0‘Hara.
Mánudag kl. 5, 7, 9:
Bönnuð börnum yngri en
14 ára.
Sala hefst klukkan 1.
ggg GASVILA BfO SS
Méðurás!
IBLOSSOMS IN THE DUST
Sýnd klukkan 9.
hinn ósigrandi.
(Tarzan Triumphs).
Sýnd klukkan 5 og 7.
Börn innan 12 ára fá
ekki aðgang.
Aðgöngum. seldir frá kl.
1.
fyrir það gekk hann alla af sér.
Með sinni óbifanlegu hægð og
þolgæði sigraðist hann á öllum
tbrfærum og erfiðleikum.
— Hann klífur fjöll af sömu
leikni og Heifetz leikur á fiðlu
hafði Mikael einu sinni sagt um
hann.
Ekkert í heiminum er eins
þögult eins og fjöllin. Marion
leit á úrið, sem tifaði í gríð og
ergi á únlið hennar. Hún þurrk-
aði svitann af andliti sínu og
heyr0|i simi eigin andardrátt
eins og heljarmikinn hávaða.
Hún fann til óljóss sársauka í
nösunum, þegar hún dró að sér
loftið og andaði frá sér. Skrið-
jökullinn lá fyrir fótum hennar
og breiddi úr sér eins og straum
lítið ísfljót. Skuggi fjallsins féll
á hann og skipti honum greini-
lega í tvennt. Á annan hlutann
sló köldurn, bláum bjarma,
hinn var skær og hvítur. Jafn-
skjótt og augu Marions höfðu
IVIEÐAL BLÁMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
komlega sætt sig við þetta líf og hafði fullan hug á því að
gera sitt bezta í hvívetna. Þó reyndist honum harla erfitt
að hemja hið illi í fari sjálfs sín.
Þetta átti einkum við um afstöðu hans til hundsins.
Enda þótt hann vonaði, að hin forna óvinátta þeirra í millum
væri úr sögu, kom jafnan til nýrra átaka milli þeirra.
Villimennimir létu ekkert á sér bæra eins og Englend-
ingurinn bafði spáð. Mánuðir liðu þannig, að þeirra varð
ekkert vart. En eigi að síður gat enn svo farið að þeir efndu
til árásar einhvern, góðan veðurdag, kæmu þjótandi fylktu
liði út úr skóginum.
Það var því efalaust skynsamlegast fyrir skipbrots-
mennina' að fara með sem mestri leynd.
Að loknum flutningum hættu þeir sér lítt út á sléttuna,
og þegar þeir leituðu fanga út á ströndina, lögðu þeir leið
sína eftir einstígi, sem Páll hafði uppgötvað fast við rætur
hamarsins. Það var að sönnu torfarið, en eigi að síður hættu-
laus leið.
Þeir höfðu auðveldað uppgönguna mjög með því að
ryðja nokkrum stærstu hnullungunum brott. Hins vegar var
brattinn slíkur að þarna var hið ákjósanlegasta vígi.
Þarna bjuggust þeir félagar svo um eftir beztu föngum.
En eigi að síður ægði sú hætta þeim, að villimennimir
freistuðu uppgöngu annars staðar. Þá myndi þeim reynast
ókleift að koma vörnum við.
I ‘v\AX.,, rrs steffi /
j LET ME IN', quick/
...SOTHIS VOUNG AMERICAN
AVIATOR <SOT THE RASSPORT
BYMISTAKE, AND NOW THE NAZi
AGENTS ARE AFTER HIM/ WE'VE
GOT TO WORK FA9T/ SOMETHIN6
TELLS ME WE HAVE TW£ KEV TO
SlSMt SOMETHINJG BI6 / ,—««9
THIS PHOTO'S RETOUCHED/
THIð GUYAIN’T WHAT HE
‘5EEMS TO BE/
MYNDA-
SAGA
STEFFI: „Max, hér er Steffi,
hleyptu mér inn — fljótur
nú!“ — Hún segir Max allt af
létta, . . og þessi ameríski
flugmaður hafði þetta vega-
bréf á sér og vissi ekki hvernig
það lenti í vösum hans. Nú
elta nazistanjósnarar hann.
Við verðum að snúast fljótt og
vel ,við þessu. Eg ’hef grun um
að hér sé eitthvað mikilvægt á
bak við. Framkallaðu þetta
vegabréf, rannsakaðu það af
allri þinni kunnáttu, og sendu
árangurinn til Georgs frænda!
MAX; Já, hann mun verða
glaður við. Hvað er þetta?
Sjáðu bara! — Þessi mynd er
blekkingin einber — hún sýn-
ir annað og meira,,