Alþýðublaðið - 20.01.1944, Qupperneq 8

ALE»YÐ U B LAPiÐ
Pimmtudagur 20. janúar 1944.
BTJARNARBIÖH
Yankee Doodle
Dandy
James Cagney.
Joan Leslie.
Walter Huston.
Sýnd kl. 6.30 og 9.
LAJLA
Kvikmynd eftir skáldsögu
A. J. Friis, leikin af
sænskum leikurum.
Aino Taube
Ake Oberg
Sýnd klukkan 5 og 7.
k
Bóndi nokkur, sem mál þurfti
að höfða, fór til málflutnings-
manns, en lagði til enga pen-
inga.
Málfærslumaður ók sér og
kvað málið svo myrkt og flók-
ið, að hann sæi hvorki upp né
niður í því.
Bóndinn skildi kvað hann fór
fékk honum tvo gullpeninga og
mælti:
„Hérna, herra minn, eru tvö
gler í ein gleraugu.“
* m *
VEL SKILJANLEGT
Bæjarstjórnin í Aberdeen
var að ræða um það, hvort ætti
að lækka fargjöldin með stræt-
isvögnunum úr 2 penee ofan í
lVz penee. Tillagan fékk með-
mæli flestra bæjarfulltrúanna,
en einn harðneitaði. Þegar hann
var spurður, hvers vegna hann
vildi ekki aka fyrir lítið verð,
svaraði hann:
— Ég ek aldrei í sporvagni
— ég geng æfinlega, en ef þessi
tillaga nær samþykki, spara ég
aðeins 1 % pence í staðinn fyrir
2 pence, með því að aka ekki
— þess vegna er ég á móti til-
lögunni.
* * *
Rauða torgið í Moskva hlaut
ekki nafnagift sína eftir bylt-
inguna 1917, eins og margir
munu álíta. Það hefir borið
þetta nafn síðan á miðöldum.
Hið rússneska heiti þess, Kras-
v>ya, þýðir bæði „rauður“ og
„fallegur“.
* * *
„Þeir hlutir eru til, sem ekki
verður lýst og þar á meðal er
sólin“.
Victor Hugo.
fyrri daginn. Heppinn. Hann
vinnur sér inn Iheilmikið af pen-
ingum með því að mála. Hérna
fáðu þér meira smjör. Hunang
líka. Segðu frá.
—■ Hverju?
— Hvernig er lífi þínu háttað?
Ertu alein?
— Þú veizt, að ég á tvo drengi.
— Já, já', ég á við— enginn
karlmaður? Engin ást?
— Nei. Enginn karlmaður.
Engin ást.
— Gaman — eða hvað?
Ég hugleiddi þetta. Já, því
ekki það. þessar þunglamalegu,
dimmu stofur í Riege; Bellmuth
í þungum þönkum bak við lok-
aðar dyr; tengdafaðir minn, fjör
gamall, kvalinn af gigt. Skeð
gæti, að iþað væri krabbi í upp-
siglingu, hélt dr. Mayer. Milky
virtist ekki heldur vera vel á
sig kominn. Ég myndi verða að
fara með hann til dr. Merz og
ræða alvarlega við hana,
— Ég hefi víst ekki tíma til
að leyfa mér annan eins munað
og ást, sagði ég. — Þú veizt, að
ég hefi starfa að gegna. Ég tók
mér bara frídag í dag vegna
komu þinnar.
— Rétt er það. Hvað starfar
þú? spurði Klara í léttum tón,
rétt eins og það skyldi vera auð-
veldastur hlutur ó jörðinni að
taka frídag í miðri viku.
— Ó, hvað sem að höndum
ber. Eins og sakir standa vinn
ég í blómabúð. Það er eitt af
þeim störfum, sem karlmenn
eru ekki látnir vinna. Það eru
of margir þeirra atvinnulausir
eins og nú er.
— Það held ég líka. Þarftu
að vinna? Hvað er að isegja um
lífeyrinn þinn?
— Hann er raunverulega eng-
inn. Það er alltaf lofað, að hann
skuli verða ihækkaður, en það er
ekki gert. iÉg get ekki keypt
ibrauð í eina viku fyrir mánað-
arlífeyri. Það er allt af göflun-
um gengið.
— Hm, sagði Klara.
— En hvað er af þér að segja?
spurði ég.
— Af mér að segja? Stundum
vinn ég mér inn heilmikið af
peningum, og stundum er ég
blönk.
— Nei. Ég á við — karlmenn.
Er allt við það sama?
— Ég? Eg læt ekki bindast.
Karlmenn eru til svo mikilla ó-
þæginda, sagði Klara og fetti
tærnar í silkisokkunum. Hún
settist upp og fletti niður sokk-
unum og horfði fast á fótleggi
sína. Aðeins Milky gat verið
svona hugfangin af því að horfa
á sína eigin fætur. Hún rétti út
hendina og náði í vindlingahylki
sitt og kveikti sér í vindlingi.
— Gríptu, sagði hún og kastaði
því til mín. Klöru var sú list
lagin að láta rúm líta út eins og
tjald hjarðmannakyniþáttar. Það
var þakið í bókum, tímaritum,
ibréfum og símskeytum; þar var
pappír, epli, snyrtisett og ótal
hlutir aðrir. Þetta .skapaði vissa
þægindakennd og breytti hótel-
rúminu í heimili.
— Segðu frá. Hvað er að segja
um Manninn?
— Ó, ég geri ráð fyrir, að það
sé allt í lagi með hann, sagði hún
og af hljómfallinu skynjaði ég,
að hann var henni dáinn eins og
Charles Dupond var mér. —
Drottinn minn góður, er ekki
ástin þýðingarmest alls? Og
jafnframt það hlægilegasta?
— Jú. Einkum ef svo vill til,
að maður er ekki ástfangin eins
og stendur, sagði ég.
— Því er svo farið. Eða ef svo
vill til, að karlmaður, sem mað-
ur elskar, er borinn inn í sjúkra
húsið, þar sem maður er hjúkr-
unarkona, með iðrin úti, og það
eina, sem maður getur gert fyr-
ir hann, er að gefa honum svo
stóran skammt af morfíni, að
þjáningum hans sé lokið í einu
vetfangi.
Ég sat hljóð, og eftir stundar-
korn bætti Klara við: — Hann
var einn af sjúkraberum okk-
ar. Ég hefi víst elskað hann
stjórnlausri ást, eins og það er
kallað. Hann hafði neitað að berj
ast. En það veit trúa mín, að
það stóð ekki upp á hann að færa
okkur særða menn, í hvaða víti,
sem hann svo þurfti að sækja þá.
—■ Hún settist upp og fór í
skóna. — Grafið hina dauðu og
gleymið stríðinu, sagði hún næst
um því fjörlega. — Þetta skeði
fyrir nokkur þúsund árum síð-
an.
Þetta var æsandi dagur. Um
langa hríð hafði enginn dagur
í lífi mínu verið jafn æsandi.
Klara var að aðalæfingu til
klukkan þrjú og ég var með
henni. Hún blótaði og ragnaði
og kom öllu leikhúsinu á ann-
an endann, eins og jarðskjálfti
hefði gengið yfir. Fleiri blaða-
menn komu að tali við hana og
nýjar myndir voru teknar. Við
snæddum hádegisverð með hóp
af ungum listamönnum af nýja
skólanum, sem kölluðu sig
„Svörtu hestana“. Um kvöldið,
tók ég hana með mér í stutta
heimsókn til Riege til að sýna
henni drengina mína. Martin
var kurteis og háttprúður eins
og jafnan. Hann starði á'hand-
tösku hennar eins og hann bygg
ist við einhverri opinberun það-
an. Milky gerði sig heimakom-
inn við Klöru. Hann skreið upp
í ikjöltu hennar og bauðst til að
segja henni sögu.
— Mér lízt vel á þig, sagði
BGAMLA Blð
Konan með örið
B NÝJA BfO B
Leyndarmál
danshallarinnar
(BROADWAY)
Spennandi mynd um næt-
urlífið í New York.
George Raft
Pat O’Brien
Janet Blair.
Sýnd klukkan 5, 7 og 9.
Börn fá ekki aðgang.
hann og þuklaði um andlit henn
ar með fingrunum, sem voru
klíndir út í súkkulaði. — Það er
góð lykt af þér. Ég ætla að láta
þig sofa í mínu rúmi. 'Ég sá þeg-
ar, að hann hafði tekið miklu
ástfóstri við hana. Hin skyndi-
lega velþóknun hans á fólki
átti rætur sínar að rekja
til mín. Hellmuth kom inn til
að sjá þessa frægu manneskju.
Hann reyndi að vera yfirlætis-
legur. En hann var feiminn og
(A WOMAN’S FACE)
Joan Crawford
Melvyn Douglas
Conrad Veidt
Sýnd kl. 7 og 9.
Börn innan 12 ára fá ekki
aðgang.
Slóðin til Omaha
(THE OMAHA TRAIL)
James Craig
Dean Jagger
Sýnd klukkan 5.
Börn innan 16 ára fá ekki
aðgang.
næstum því hræddur við Klöru.
En eftir nokkra stund fór hún,
inn í herbergi hans til að skoða
nokkra minjagripi, sem hann
ibauðst til að sýna henni. Ég
héyrði þau ræða alvarlega sam-
an og hann opnaði hug sinn fyr-
ir Klöru og þau ræddu vanda-
mál hans, og hann sagði henni
frá dönsum, sem hann hafði séð
í Kákasus. Að lokum spurðist
hann fyrir um það, hvort húh
gæti leyft sér ókeypis aðgang að

t
BVIEÐAL BLÁ8VSANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
að vaka og bæta greinum á bálið. En í ihitanum af ’bálinu lá
hundur og unglingsdrengur og nutu náðar svefnsins. Dreng-
urinn hafði lagt arma sína um háls hundsins, og á hinni
fögru og fölu ásjónu hans speglaðist þökk og gleði.
, VI.
Lífið gekk sinn vanagang.
Dagar, vikur og mánuðir liðu. Veturinn hafði liðið,
án' þess að til nokkurs skips sæist. Og nú var vorið komið.
Þeim félögum veittist örðugt að halda tímatalið, því að
lengi vel höfðu þeir unnið helga daga sem virka, og svo þegar
þeir vildu breyta um sið, gátu þeir ekki hent reiður á daga-
talinu lengur.
— Fyrir drottin eru allir dagar helgir, mælti Wilson.
Eins verður að vera fyrir okkur. Og nú ákveðum við frá og
með morgundeginum að telja að hafa okkar sérstaka dagatal.
Við byrjum auðvitað á byrjuninni. Dagurinn á morgun verð-
ur því sunnudagur.
Þeir komu sér einnig saman um það að gera skoru í
trébol morgun hvern til þess að fyrirbyggja það að aftur
færi á sömu lund. Skyldu þeir skiptast á um þetta vikulega.
Sunnudagurinn var héðan í frá hvíldardagur. Öðru
hverju sagði Wilson einhverja biblíusögu eftir minni og
bætti því næst nokkrum orðum við frá eigin brjósti. Stund-
um las hann líka sálmavers eða eitthvert andlegt ljóð. Og
þegar fram liðu stundir og Wilson kom jafnan með ný og
X KNOW you
AMERICANS/
you won’t talk
VOLUNTARILY,'
9***— SO...
THR.EE hours op
SEARCHING AND NIO
LUCK / WE’LL WAVE SOME
LUNCH AND DECIDE V
WHAT COMES NEXT/ /'
TOURiSTS/
DöN’T WORRV
ASOUT THEM/
TOOT: „Þér haíið fulla ástæðu
til að þekkja mig liðsforingi,
jafnvel þrátt fyrir þetta barna
lega skegg mitt — og gler-
auga. Jæja, hvar er vegabréf-
ið? Hvað hafið þér gert af
tala.“
STYFFI: (fyrir utan, ásamt fé-
lögum Arnar): „Þarna er
Bursa. Á landabréfinu er
hringur um hana. Við Ikulum
leita þarna fyrst!“
því.“
ÖRN: „Hægan, hægan herfor-
ingi! Þér hafið þann vana, að
vera alltaf að spyrja mig — og
þann vana, að svala ekki for-
vitni yðar.“
TOOT: „Hlustið á mig, liðsfor-
ingi. Ég á eftir að borga yður
gamla skuld. Ég fullvissa yður
um það, að þegar ég hefi lokið
við að tala við yður á minn sér
staka hátt, þá munuð þér