Alþýðublaðið - 16.02.1944, Blaðsíða 8

ALL. AROunJC* THE PLACE,..
POSJ'T LEAVE AMVTWING OUT/
IVW priends AJ?e VEEN
SENSITIVE ... NOU MIG.V4T
WUETTWEII? FBEHN&S... )
Al >TPUBLAÐI^
Miðvikudagur 16. febrúar 1944.
STEFFI: „Ó, þarna komið þér
YNDA- eins og þér séuð kallaðir.
Þetta er svo skemmtilegur
jj A G A staður. Við vorum einmitt að
tala um það, hvað það ræri
gaman að fá að litast svo-
lítið um. Viljið þér sýna
okkur húsið!“
VEITINGAMAÐURINN: „Vissu
lega ungfrú mín. Það er heið
ur fyrir hús mitt.
STEFFI: „Þér sýnið okkur hús-
m allt — og skiljið ekkert
undan. Vinir mínir eru ákaf
lega viðkvæmir. Þér gætuð
ssert tilfinningar þeirra.“
BBTJARNARBIOOH
CA5ABLANCA
Spennandi leikur um flótta-
fólk, njósnir og ástir.
Humphrey Bogart
Ingrid Bergman
Paul Hendreid
Claude Rains
Conrad Veidt
Sydney Greenstreet
Peter Lorre.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
UNGUR MAÐUR, sem var
mjög tilgerðarlegur og gejinn
jyrir að láta taka af sér myndir
í öllum mögulegum „stelling-
um“ og hvar sem hann var
staddur, var nýkominn heim úr
löngu jerðálagi til útlarída.
Meðal þeirra mynda, sem
teknar höfðu verið af honum í
ferðalaginu var ein, þar sem
hann var vel upp stilltur og
hélt í beizlistaum á asna, sem
með honum var á myndinni.
Einhverju sinni, þegar einn
vinur hans kom í heimsókn til
hans, sýndi hann honum þessa
mynd af sér og asnanum og
spurði:
„Finnst þér þetta ekki ágæt
mynd af mér?“
„Jú, vissulega“, svaraði vin-
ur hans, „en segðu mér annars,
hver er þessi, sem héldur í
tauminn?“
* *
DAG NOKKURN kom Karl
litli mjög niðurdreginn í skól-
ann og sagði:
„Kennari — systir mín er
búin að fá mislinga.“
„Hvað segirðu? Er systir þín
með mislingana?“ hrópaði kenn
arinn, strangur á svip. „Hvern-
ig dettur þér í hug að koma í
skólann, þegar systir þín er
með mislingana? Farðu strax
heim, svo þú smitir ekki hina
skólakrakkana og komdu ekki
aftur, fyrr en systir þín er orðin
frísk.“
Karl fór leiðar sinnar um
leið og hann tautaði:
„Mér fannst ég ekki hafa
neina ástæðu til að segja hon-
úm, að systir mín býr á Akur-
eyri.“
seldist ágætlega, einkum á Eng-
landi. Næst var það kýrin Ama-
lía og háfætti, heimskulegi kálf-
urinn hennar, sem fengu af-
burða góðar viðtökur. Við sög-
uðum þau út í bandsöginni í
íþúsundatali, settum hjól í þau
og seldurm þau ódýrt. Um
nokkra hríð voru allir skemmti-
garðar fullir af iþeim. Síðan
sótti ég margvíslegar fyrirmynd
ir í sveitalífið í Einsiedel, bæði
til fólksins og húsdýranna. Eftir
það sneri ég mér að dýragarðin-
um og jafnvel hinu vilta lífi á
meginlandi Afríku. Þau leikföng
vöktu hina mestu athygli og seld
ust meira en nokkur önnur. Ég
átti langar og ítarlegar viðræð-
ur við sálarfræðinginn, sem var
í þjónustu verksmiðjunnar.
Hann skýrði fyrir mér að öll
leikföng kæmu í staðinn fyrir
einhverja þjálfun, sem farið
væri á mis við eða væri uppfyll-
ing einhvers. Það kann að vera.
Ég hélt bara uppteknum hætti
um að teikna og skera það, sem
mér þótti gaman að og herra
« Eichheimer efaðist um, að
myndi seljast.
Eins og allar aðrar kónur, sem
hafa starfi að gegna, þurfti ég
margs að gæta og varð að skipta
deginum milli hinna margvís-
legustu viðfangsefna. Það var
hið stöðuga vandamál að fá
tíma til að láta þvo á sér hár-
ið. Það er enginn vandi að fá
tíma til að gleypa í sig hádeg-
isverðinn. Epli er hægt að borða
og drekka mjólkurglas, meðan
maður er að vinnu sinni. Há-
degisverðartímann er síðan
hægt að nota til að fara til klæð
skerans, fá sér handsnyrtingu,
kaupa nýjan hatt eða reka öll
þess smáerindi, sem alltaf
þurfti tíma til að sinna. Öðru
máli gegnir þegar maður er á
leið heim að afloknu dagsverki,
hvort sem maður fer í stxætis-
vagni eða með neðanjarðarbraut
inni. Maður er þreyttur, upp-
stökkur og óþolinmóður — og
sama máli gegnir um nokkur
hundruð þúsundir af fólki, sem
einnig er á leið heim frá vinnu
sinni. Það er ys og þröng og
það er troðið ofan á tánum á
manni. Maður hefir ofuflKtinn
verk á milli herðablaðanna og
annan í fótunum, aðkenningu
að höfuðverk eftir erfiði dagsins
og svo eru það þessir hlutir,
sem alltaf eru að gerast í líkama
konunnar. Það eru venjulega
Iþessir amasami hálftími milli
vinnunnar og hvíldarinnar, sem
sviptir mann síðasta vottinum
um þrek og styrk og skilur mann
eftir eins og rekald við dyr
manns eigin heimilis.
En hvílíka endurnýjun, sem
það færði manni að fara undir
heitt steypibað og skiptá um
föt, snyrta sig og dást ofurlítið
að sjálfri sér frammi fyrir
speglinum og kannske að fá sér
eitt staup af víni. Ég vorkenni
karlmönnum, af því að það
eina, sem þeir geta gert til að
skipta um ham, er að raka sig,
og það leiðist þeim meira að
segja. Það er því engin furða,
þó að margir þeirra séu eins
leiðinlegir á kvöldin og raun
ber vitni.
Mín kvöld voru auðug og
fjölþætt. Flestir vina minna
áttu nú heima í Berlín. I fyrsta
lagi var það Klara með dans-
meyjarnar sínar, stuttklipptar
og leggjalangar, ólgandi af joie
de vivre. Shani Kern, bráð-
skemmtilegur og mjög frægur,
stöðugt ástfangiUn í konu sinni,
Susie, sem nú var orðin tals-
vert holdug. Kant, lítill, gamall
og visiiin, ruglaður yfir þessari
nýju kynslóð kvenna, sem ekki
létu tæla sig, heldur tældu sjálf
ar án allra umsvifa. Þar voru
leikarar, sem ég hafði kynnzt í
Bergheim, málarar, sem ég
hafði þekkt í Vínarborg. Öðru
hVoru renndi Fritz Halban sér
niður í borgina og tók mig með
í hina glæsilegu flugvél sína.
Hann gegndi nú einhverri þýð-
ingarmikilli stöðu í flugmála-
ráðuneytinu og var eini maður-
inn í heiminum, sem kallaði
mig Mausle. . . .
Það er gaman að minnast
þeirra einmitt nú. Klara er
nuddkona í New York. Kant er
nú gamall maður, aðeins hæfur
til að stjórna öðrum sumar-
hjómleikunum í Scheveningen
— ef það hefir þá ekki viljað
svo til af einum eða öðrum á-
stæðum að hann hefir verið
staddur í Rotterdam meðan á
loftárásunum stóð. Shani? í
hvaða fangabúðum og hvar
ertu nú, bezti æskuvinur minn?
Fritz Halban æfir unga Kín-
verja í Chung-king í flugi. Og
Charles Dupond málar myndir
af leiðtogum nazista, þar sem
þeir líta út eins og þeir sjálfir
vilja líta út. Þetta er kynlega
öfugsnúinn heimur, þar sem
kjarninn fýkur út í veður og
vind en hismið liggur kyrrt. . . .
Seinna meir hefir svo margt
verið talað og skrifað af Hitler-
sinnum, að það hefir orðið við-
tekin skoðun, að „Foringinn"
hafi bjargað Þýzkalandi. En
það er ekki rétt, það má bera
mig fyrir því. Við stóðum okk-
ur vel á þessum árum, skaltu
vita. Raunverulega stóðum við
okkur mjög glæsilega, þegar
tekið er tillit til þess, sem við
áttum við að stríða. Skulda-
bagginn var þungur og við höfð
um tapað styrjöldinni. Á þessu
árabili ríkti geðþekkt andrúms-
loft endurskipunar og endur-
fæðingar. Og með ofurlítilli
þolinmæði, ofurlitlum sjtuðn-
Aðalhlutverkið leikur franskii
leikarinn
Jean Gabin, ásanat
Ida Lnpini og
Claude Rains.
Sýnd kl. 7 og 9.
Sýnd kl. 5,
ÆVINTÝRIÐ í
RAUÐARÁRDALNUM
,,Cowboy“ söngvmynd
meg Roy Rogers.
Walter Pidgeon
Teresa Wrigbt
Sýnd kl 6iá og 9.
ingi, svolítið meira göfuglyndi
af hálfu Frakka, ofurlitlum
skilningi af hálfu Engilsaxa,
svolítið minna harðsnúinni eig-
ingirni ríka fólksins, ofurlítið
minni afskiptum i'rá Moskva og
svolítið minni heimsku hvar-
vetna, hefði heimurinn getað
orðið geðþekkasti staður og
Þýzkaland skemmtilegur hluti
hans.
Berlín var miðstöð menning-
arlífs á þessum árum, og lista-
menn og gáfumenn hafa mikið
(Wildcat)
Richard Arle»
Arline Judge
Sýnd kl. 5.
innan 12 ára fá ekki
mótstöðuþrek. Þeir eru eins og
grasflöt, sem ekki sakar, þótt
troðið sé á henni. Eftir að stríð-
ið og gengishrunið hafði þjak-
að þá, risu þeir upp að nýju
jafngóðir og áður, jafnvel betri.
Leiklistarheimurinn var fjöl-
þættur og fjölskrúðugur. Skól-
arnir voru auðugir af nýjum
hugmyndum. Vandaðir hljóm-
leikar, voru tíðir. Sama máli
gegndi um listsýningar. Fyrir-
lestrar voru haldnir og rökræð-
ur þreyttar. Um helgar var leit-
MEÐAL BLAMANNA
EFTIR PE&ERSEN-SEJERBO i
J
— Jú, miklu oftar en ég hafði nokkurn tíma trúað.
— Þú minntist aldrei á það.
— Nei, ég hefi aldrei verið í tölu þeirra, sem hafa flíkað
tilfinningum sínum. Til þess hefi ég verið allt of harðlyndur.
Mér fannst ég meira að segja hata ykkur. Að minnsta kosti
taldi ég ávallt, að þið Wilson vilduð mér illt og hefðuð ánægju
af því að kvelja mig og hrjá mig.
— En þú ert kominn á aðra skoðun?
— Já, guði sé lof, segi ég.
— Þú varst þá óhamingjusamur?
f — Já, ég var svo ólýsanlega einmana. Það varð mér til
góðs, því að mér hefir skilizt, hvers virði það muni vera að
eiga gott þeimili.
— Veizt þú> að það er skammt til jóla?
— Já, mér hefir oft verið til þess hugsað.
Nú þögðu þeir báðir um stund. En þegar þeir áttu
skammt ófarið heim, mælti hásetinn:
— Ég hefi á hverjum vetri hlakkað til jólanna.
Hugsanir hans snerust enn um jólin.
Hjálmar svaraði ekki, en Páli heyrðist hann raula upp-
haf að alkunnum jólasálmi.
Eða var þetta aðeins hugarburður hans. Var þessi jóla-
sálmur bara' svona ofarlega í huga hans sjálfs?
Þegar Páll ætlaði að fela krákuskelina síðar um daginn,
heyrðist honum eins og steinn hringlaði innan í henni. Þegar
NYJA BIÚ
(Moontide)
Mikilfengleg rayad.
Bgamla bio
Frú Miniver
(Mrs. Miniver)
Greer Garsosn
'H, TMERE WOU AREl ...TLUS
SUCW A QUAINT PLACB,.
ME WJERE JUST SAVING WOVM
MlCe IT VMOULP BS IF NOU
COULP SHOW USABOUND>"
CBRTAiNLM , BAMAN ... IT VMILL
WONOR MN POOt? |HN..s