Alþýðublaðið - 12.03.1944, Page 8

ö
ftl>TÐUBL>AjBia
Iuumadagur 12. mare 1944
frá nýári til jóla.
um sérkennum og ekki hugsan- hópur kæmi að þeim sjóleiðis að,
mer
VVHAT’S THE
MATTER, KiP.?
5EEA 6H05T 1
1 MUST BE 601N’ NUTS/ 5TARIN’
UP TR00 DEM SI6HTSI IMA6INED
T’INSS/ I T'OUGHT I SAW DE
WHOLE LUFTVVAFFE SAILIN’ ,
■^TT AROUND/ WHEW/ rz&rgsT
TJARNARBIOB
Rauðhærða konan
(Lady with Red Hair)
Amerísk kvikmynd byggð á|
endurminningum leikkonunn|
umiar frú Leslie Carter.
Mariam Hopkins
Claude Rains
Richard Ainley
Sýnd kl. 3, 5, T og 9.
Aðgöngumiðasala frá kl. 11.
MAÐUR að nafni Ólafur,
sem kenndur var við Stykkis-
hólm lengi vel, varð oft nokk-
uð einkennilegur þegar hann
smakkaði áfengi. Einhverju
sinni var hann á leið með
strandferðaskipi frá Stykkis-
hólmi til Reykjavíkur og hafði
drukkið nokkuð. — Skipstjóri
strandferðaskipsins var á leið
upp í brú, þ'egar Ólafur nær í
hann og segir óðamála mjög:
„Skipstjóri, skipstjóri, það
var svei mér gott að ég náði í
þig skipstjóri. Viltu vera svo
góður að segja mér svolítið?“
„Hvað skyldi það nú vera?“
svarar skipstjórinn.
„Heyrðu hérna góði, viltu
vera svo góður, hérna góði, og
segja mér, góði, hvað það er
eiginlega langt frá Stykkishólmi
til Reykjavíkur?“
Skipstjórinn segir honum það
nákvæmlega í sjómílum og
heldur leiðar sinnar upp í brúna.
Þegar hann kemur svo aftur,
eftir svona hér um bil klukku-
tíma, þá er það fyrsti maður-
sem hann sér, á nákvæmlega
sama stað og þeir skildu, sá hinn
sami Ólafur, sem lagt hafið fyr-
ir hann spurninguna áður.
Stendur Ólafur þarna í þungum.
þönkum og telur í álcafa á
fingrum sér. Þegar hann kemur
auga á skipstjórann, segir hann:
„Æ, það var gott að þú komst
góði. Viltu vera svo góður að
leysa úr annarri spumingu
minni?“
„Ef ég get,“ svarar hinn.
„Þá er það þetta hérna: Sko,
hvað er langt frá Reykjavík til
Stykkishólms?“
„Hvað er þetta mannskratti“,
segir skipstjórinn hinn reiðasti.
að gera gys
urinn fyrir húshornið, en eld-
urinn á arninum skapaði hlýju
og þægindatilfinningu. Mér
þótti mjög vænt um svefnher-
bergið okkar. Ég hafði óttazt
skugga Sheilu einmitt á þeim
stað. En Jón hafði látið drengj-
unum mínum eftir gamla svefn-
herbergið og tekið annað her-
hergi til þeirra nota fyrir okk-
ur og búið það nýtízku hús-
gögnum.
— Gezt þér að þessu, íélagi?
— Það er dásamlegt. Ég vona
bara að ég reynist manneskja til
að umgangast alla þessa fegurð.
— Þú getur lifað og látið eins
og þig lystir í litlu vinnustof-
unni, sem ég innréttaði handa
þér yfir bílageymslunni — —
Kæri Jón, ötuli Jón, það var
gott að dveljast með þér. Ég
sakna þín oft, en þó þykir mér
vænt urn, að þú skyldir dsyja,
áður en ég festi þessa heimsku-
legu ást á Kristófer. En ef þú
hefðir ekki verið dáinn, hefði
ég aldrei orðið ástfangin og
heldur ekki hrapað niður í
þessa köldu, grænu jökul-
sprungu. Nei, ég hefði aldrei
komizt í nein vandræði framar
af þú hefðir verið á lífi, kæri
Jón ....
Ég minnist hinnar djúprættu
ánægju, þegar boðinu var lok-
ið og síðustu gesirnir héldu
heimleiðis. Háværu raddirnar
hljóðnuðu, vagnarnir óku hratt,
húsið virtist varpa öndinni,
teygja úr sér og öðlast því næst
á ný hið friðsama hversdagsand-
lit. Ég gekk á milli stofanna
og tæmdi öskubakkana, Lin-
quist, þjónninn, bar fram vín-
glös og Jón fór út með Topper
í ofurlitla kvöldgöngu.
Mér þótti mjög vænt urn
Elmridge og undi mér þar vel.
Stór, hallfleytt grasflöt var fyr-
ir framan húsið. Skuggar af
skýjum féllu á græna flötir.a.
fugl söng í greinum elmitrés-
ins að morgni dags. Regn buldi
á þakinu. Að koma heim að
vetrárlagi, standa við eldstóna
og snúa baki að henni og finna
ylinn seytla um sig. Litla vinnu-
hvað? Ég er nýbúinn að segja
þér mjög nákvæmlega hvað
langt er frá Stykkishólmi til
Reykjavíkur og það er þá,
fjandinn hafi það, jafnlangt
frá Reykjavík til Stykkishólms.
Skiljið þér það?“
„Ég veit andskotann ekkert,
hvort svo er“, sagði Ólafur
mjög hugsandi á svipinn: „Því,
sjáðu nú til, það er vika frá
jólum til nýjárs, en það er, hik,
skrattinn rassskelli mig, meira
stofan mín uppi yfir bílageymsl-
unni með angan af viði, máln-
ingu og terpintínu. Skrúðgarð-
urinn minn og öll fallegu blóm-
in, sem þar uxu. Já, ég held að
ekkert hafi eins ýtt undir til-
finningu mína um ríkidæmi og
hamingju eins og það að fara
inn í garðinn minn og lesa blóm.
Hendur mínar voru votar, kald
ar og hrjúfar. Ég var einnig vot
á hnjánum og hárið á mér var í
óreiðu. Ég varð að skríða undir
runna og gegnum limgirð-
ingar til þess að leita uppi blóm,
sem ég girnist sérstaklega.
Blómin heilluðu mig og ég
skreytti húsið með þeim, naut
þess að sjá þau og finna ilm-
þeirra.
Ein aðferð mín til að sýna
Jóni, hversu vænt mér þótti um
hann var sú að leggja mig alla
fram um að skreyta vinnuborð
hans, sem smekklegast með
iblómum úr garðinum mínum.
Ég lagði hart að mér við að
finna upp nýjar ög nýjar að-
ferðir í þeim efnum. En ég ef-
ast um, að hann hafi nokkru
sinni veitt því athygli. Að
minnsta kosti áreiðanlega ekki
þegar eitthvað gekk erfiðlega
með Dinky.
ij:
Sá tími hlýtur að koma, að
líf manns virtist tapa nokkru
af gildi sínu, en þáttur barn-
anna verður þeim mun meiri.
Litirnir verða dekkri, eins og
bakflötur gamals veggfóðurs.
Það hefir sitt af hverju skeð í
þessum bakfleti. Fólk, sem
berst; fólk, sem nýtur ástar;
fólk, sem sker upp. En þetta eru
bara rósir. Hinir umtalsverðu
atburðir gerast fyrir tilverknað
ungs og tápmikils fólks fremst
á myndinni.
Maður getur ennþá verið ham
ingjusamur, en það er ekki þessi
gagntakandi, þrungna hamingja
æskuáranna. Maður getur liðið.
En þjáningar og skortur er orð-
ið með öðrum hætti, mildara og
léttbærara. Og þegar svona er
komið, þegar jafnvel eggjar
sársaukans hafa slævazt, þá
veit maður með vissu, að maður
eru ekki lengur ungar. Maður
staldrar við og hugsar sig um.
Er nokkurt. vit í þessu einkenni
lega fyrirbæri, sem kallað er
■líf? Nei, ekkert vit, nema ef
um börn er að ræða. Ég veit
ekki hvers vegna það, að eiga
börn, er fullnægjandi svör við
mörgum spurningum, sem
varða alheimsleg mál. Ef til vill
er ástin frumstæðasta’ eðlishvöt
okkar — og maður getur alltaf
elskað sín eigin börn.
Apabúrið kallaði Jón álmuna,
þar sem drengirnir þrír höfðust
við. Og það var vissulega gam-
an að fylgjast með þroska
þeirra. Þeir voru aæddir sterk-
3S NYJA BlC
Flugmilin „Ernir
Eagle Sqadron)
mikilfengleg stórmynd
Robert Stack
Diana Barrymor*
Jon Hall.
Börn fá ekki aðgang.
Kl. 3. 5, 7 og 9.
Aðgm. seldir frá kl. 11.
legt að móta þá að vild sinni
fremur en krystal. Jón hafði
gott lag á drengjum og Martin
og Mikael aðhylltust hann
strax. Það var hinsvegar stór-
um erfiðara fyrir mig að vinna
trúnað Jonna Sprague. En eftir
að hann hafði litið mig tor-
tryggnis- og óánægjuaugum í
nokkrar vikur virtist hann kom-
ast að þeirri niðurstöðu, að mér
væri líkt farið og honum og leit
á mig sem bandamann.
Jonni — Jón Sprague IV. —
3AMLA BIÚ 5
Ziegfeld-stjömur
(Ziegfeld Girl)
Jarncs Stewart
Laua Turaer
Judy Garlaad
Hedy Lamarr
Sýnd kl. 6!4 ®g 9.
1
Leynilögreglumynd með
Tom Conway
Sýnd kl. 3 og 5.
^Bönrn innan 12 ára íá ekkil
aðgang
wmmmmmœmtmmamtmasamimmt
var gelgjulegur átján ára piltur,
þegar ég sá hann fyrst. Hann
hafði falleg, skýr, brún augu,
sem voru falin bak við heljar-
mikil hornspangargleraugu. Lát-
æði hans var hávært og um-
stangsmikið eins og þeirra ungl-
inga ,sem ekki hafa öðlazt fullt
sjálfsöryggi. Hann skildi aldrei
við sig hefti af tímaritinu New
Masses. Jón tíndi þessi hefti
saman af stakri' þolinmæði,
hrosti við, og lét á hilluna, þar
sem önnur tímarit voru geymd.
ÍVSBÐAL BLAIWANHA
EFTIR PEÐERSEN-SEJERBO
viljað þá félaga feiga, voru þetta þó eigi, að síður mennskir
menn.
Brátt höfðu þéir lagt að tanganum og klifrað upp í
hellinn. Þeir höfðu hraðan á við að safna nauðþurftum sín-
um saman. *
Þeir höfðu borið allmikið af birgðum og nauðsynjum
út á flekann. Þeir voru nú á leið upp í hellinn aftur sömu
erinda, þegar Kaliano nam staðar og gaf þeim félögum merki
um að gera slíkt hið sama. Hin skörpu ungu hans höfðu
gefið gætur einhverri kynlegri hreyfingu í laufinu hærra
uppi.
— Þetta er kannski hætta. Kaliano fullyrðir ekki, hvort
þetta séu heldur menn eða dýr. En það er bezt að fara'varlega
Þeir félagar tóku að ganga frá munum þeim, er þeir
höfðu þegar borið út á flekann. Þetta var aðeins fátt eitt
af því, sem hellirinn hafði að geyma, og nær ekkert af
munum þeim, sem þeir höfðu smíðað sjálfir og kostað hafði
þá svo mikla fyrirhöfn. Matarbirgðir þær, er þeir höfðu
tekið með sér, voru mjög af skornum skammti. Hins vegar
höfðu þeir tekið vatnsgeyminn og öxina með sér.
En þó töldu þeir sig ekki hafa ástæðu til þess að ör-
vænta.
Þeir skyggndust um til lands og einnig út á sjóinn.
Þess bar að gæta, að engan veginn var óhugsandi, að óvina-
1YHDA
IAGA
FLUGSTJÓRINN (snýr sér að
Sammy): „Hvað er að, dreng-
ur — sérðu drauga?“
SAÍMMY (steinhissa): „Ég held
ég sé að verða vitlaus. Ég
var barasta að horfa út um
gluggann — og var að hugsa
um flugvélar nasiztanna —
og mig barasta dreymdi allan
þýzka flugflotann — og svo
barasta — sjáðu!“