Alþýðublaðið - 25.03.1944, Blaðsíða 8

AI.3TÐUBLMPI*
Lavguátgn 25. «un 1944.
9R V N D A -
SAO A
ÞEGAR þýzka flugvélin komst í skotmál hækkaði Lelicopter- ílugvélin skyndilega flugið.
DAGUR: „Þarna fór hún! Það
tókst!
ITJARNAKBÍOBS
NVJA Bl»
HMU BfÚ
(Gene^Jf von Döbelni.
Sænsk Sbguleg myr.d fr;'
upphafi 19. aldai:
POUL REUMERT.
Edvin Adolphson.
Eva Henning.
Sýnd k. 3, 5, 7 og 9.
Sala hefst kl. 11 f. h.
FYRRI SJÓMAÐUR: “Óskap
legustu stormar, sem ég hefi
'íent í, voru á Rauðahafinu. Eg
var þá háseti á Maríu og við
vorum að hökta þar marga mán-
uði, því að rokið var svo, að
við sáum hotn milli aldanna;
ja, þvílíkur skratti.“
ANNAR SJÓMAÐUR: „Milli
hverra hafna siglduð þið þá?“
FYRRI SJÓMAÐUR: „Milli
Hull og Antwerpen.“
ANNAR SJÓMAÐUR: ‘Hvem
skrambann höfðuð þið þá að
gera á Rauðahafinu?“
FYRRI SJÓMAÐUR: „Já, það
var einmitt það, sem ég sagði
við skipstjórann: „Hvern skratt
an þurfum við að vera að
slangra hér?“
FÚSA GAMLA dreymir, að
hann sé á leið til himnaríkis
og eigi að skrifa þar upp synd-
ir sínar með krítarmola, sefn
hann hefir í hendinni.
Þegar hann er kominn hálfa
leið upp, mætir hann gömlum
kunningja sínum.
„Sér er nú hver asinn á þér,
eða hvað þarftu að skreppa nið-
ur aftur“, segir þá Fúsi.
„Jú, líttu á, ég þarf að ná í
meiri krít!“
A: „Svei, að þú skulir vera
að þrátta um* þykkhöfða, eins
rangeygur og þú ert!“
B: „Sagðirðu rangeygur? Ja,
þá ættir þú að sjá systur mína,
sem er í Ameríku! Augun í
Jienni eru svo skökk, að þegar
hún grætur, streyma tárin í
kross á bakinu á henni!“
.;. cngln mörk á grágrænum
jL....éi.::um. Það var engin
i. r. sc .i skildi milli Þýzka-
ik-ás cg umheimsins. Ekki við
fyrstu kynni og ekki á yfirborð-
inu. Fólkið var glaðlegt og fjör-
legt. Og ef ég hefði vænzt að
komast að raun um, að það
væri eins og lifandi náir, þá
skjátlaðist mér algerlega. Það
var að vísu rétt, að þar gat að
líta áberandi fjölda hermanna
og annarra einkennisbúinna
manna á götum borgaranna.
En um þetta gegndi sama máli
annars staðar á meginlandinu,
jafnvel í Sviss og á Niðurlönd-
um, þar sem hernaðarandi var
þó ’ekki landlægur. Dag hvem
glumdu strætin frá því árla
á morgnana og þangað til síðla
á kvöldin af fótataki hermanna.
Dvölin í þessum friðsæla há-
skólabæ orkaði þannig á mig,
að mér fannst ófriður vera
skollinn á að nýju. Sama máli
gegndi um fánana, sem blöktu
á nálega hverri húsburst, án
noMkurs sýnilegs tilefnis —
nema ef ætti að skoða það sem
eins konar tryggingu og full-
vissu: Sjá! Hér búa nazistar!
Þessu veitti ég fyrst athygli:
hversu geysiáfjáðir menn voru
í að skýra mér frá því, hversu
allt væri dásamlegt hjá þeim,
rétt eins og þeir byggjust við,
að hrifni þeirra yrði þeim laim-
uð af einhverjum ósýnilegum
máttarvöldum.
Það var það, sem alcLrei var
sagt. Setningar, sem enduðu í
miðjum klíðum og aldrei var
lokið við. Flóttaleg augnaráð
í áttina til dyrana, þessi nýja
og sérkennandi hreyfing Þjóð-
verja. Það var augnaráð fanga,
til þess að ganga úr skugga um,
að fangavörðurinn sé ekki á
gæjum. Þá var það, að menn
heilsuðu með hinni óhjákvæmi-
legu flokkskveðju. Sumir heils-
uðu rösklega og maður vissi þá,
að þeir hefðu einhiver völd og
þurftu ekkert að óttast. Sumir
voru feimnir og uppburðarlitlir,
nær afsakandi, eins og þeir ættu
eftir að venja sig við hana. Sum
ir gerðu þetta á áberandi hátt,
með miklu handapati, vegna
þess, að þeir höfðu vonda sam-
vizku og vildu, að eftir þeim
yrði tekið og fenginn einhver
frami. Aðrir létu sem þetta
væri léleg fyndni, sem maður
yrði að taka þátt í til þess að
fá að vera til, og loks voru þeir
til, sér í lagi unglingar, sem
gerðu það á álíka hversdagsleg-
an hátt og amerískir ungling-
ar segja „Halló“. Þeir þekktu
ekki aðrar kveðjur, og þeir vissu
tæpast, hvað hún táknaði.
Þegar ég hafði vanizt lífinu
þarna nokkra stund, hitti ég
vini Mikales, sem kölluðu sig
Þrumufylkmguna. Flestir þeirra
bjuggu hjá frú Streit, eins og
hann sjálfur. Þetta voru beztu
strákar, komu prúðmannlega
fram, ekki tiltakanlega gáfaðir,
en virtust nærri hreyknir af til-
finningaskorti sínum, eins og
einhverjar taugar í þeim væru
dauðar. Ég var vön hinum sí-
fellda hávaða af stjórnm'álaskraf
inu heima í dagstöfunni í New
York, í kvenfélögum, amerísk-
um skólum, blöðum og tímarit-
um, og mér fannst því skrítið
fyrst á stað, að þetta unga fólk
ræddi allt mögulegt undir sól-
inni, nema stjórnmál. En það
var svo inniilega ánægt með
sjálft sig og í svo fullkomnu
samræmi við umhverfið, að all
ar tilraunir til gagnrýni hlutu að
hjaðna. Mikael var bersýnilega
útlendingur í hópi þeirra, þrátt
fyrir hið ljósa hár og eftirhermu
gáfurnar. Hann var of kvikur,
og efagjam, jafnvel þegar hann
lét aðdáun sína í Ijós á ein-
hverju. Hann hafði líka verið út
lendingur í Ameríku og hann
yrði sennilega útlendingur alls
staðar. Hinir þýzku æskumenn
voru full-kurteisir við hann, það
var líkast því, sem væru þeir á-
vallt á varðbergi gagnvart hon-
um. í sínum eigin hóp, þegar
þeir voru einir, voru þeir rudda-
legir hverjir við aðra, en á þann
hátt sýna Þjóðverjar vinsemd.
En þeir kölluðu Mikael aldrei
„svín“, „asna“ eða „skepnu“ og
það var eins og hann væri utan
gátta.
Anna-Lísa var ein í hópi
Þrumufylkingarinnar. Hörund
hennar skein með þeim hætti,
sem fer 17 ára stúlkum svo vel
og hún hafði kringlótt höfuð
með fallegu, ljósu hári. Var
þetta mjög mikils vert í landi,
þar, sem allar konur keppast við
að lýsa ó sér hárið til þess að
vera í sém beztu samræmi við
hugmynd aría um kvenlega feg
urð.
Vesalings þýzka kvenfólkið,
sem hafði lifað um aldaraðir í
þjóðbraut Evrópu og átt mök
við allar þjóðir, sem þar fóru
hjá, Rómverja, Slava, Kelta, í-
tali, Frakka, Spánverja og Gyð-
inga. A-Mar höfðu þjóðir þessar
iskilið eftir einhver spor, og það
var erfitt fyrir stúlkurnar að
verða að boði foringjans að
verða að vera af hreinni og ljós
hærðari yfirþjóð. En þar sem
þær voru fconur og vanar að
hlýða skipunum húsbænda
sinna, gerðu þær allt sem þær
gátu til þess að virðast hraustar
og arískar, og mér er nær að
halda, að hárgreiðslukonur hafi
grætt drjúgan skilding á því að
lita á þeim hárið. Anna-Lísa
hafði verið í þegnskylduvinnu
um sumarið. Hún var enn sól-
brennd og handleggir hennar
voru sterkir og sólbrenndir. Þau
Mikael ærsluðust eins og hross
í haga. Þau stríddu hvort öðru,
tókust á spörkuðu og hvort í ann
að. Stundum voru þau hljóðlát
Skuggar fortíðar-
innar.
(„Shadow of a Doubt“).
Stórmynd gerð af meist-
aranum Alfred Hitchcok.
Aðalhlutverk:
Theresa Wrgiht.
Joseph Cotten.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Barnasýning kl. 3.
KLAUFSKIR
KÚREKAR
með
Bud Abbott og Lou
Costello.
Sala hefst kl. 11 f. h.
©g störðu hvort á annað, eða
tókust í hendur. Stundum komu
þau lafmóð, borðuðu heiknikið
af kökum, flissuðu og áttu sam-
an leyndarmál, sem ég átti ekki
að vita um. Þá áttu þau til að
þjóta út og líktust mest tveim
háfættum, ungum dýrum. Þeg-
ar Anna-Lísa horfði rannsóknar
augum á mig, deið mér heldur
óþægilega. Ég var of ung til þess
að vera móðir Mikaels, en of
gömul til þess að vera félagi
hans, en samt var ég hvort
Kynstéðir koma -
kynslóðir fara.
(Forever Aad a Day)
Ray Millaad
Charles Laughtea
Ida Lapino
Merle Oberoai
Sýnd kl. 7 og 9.
Abb Sothem
Ian Hunter
Roland Youstg
Sýnd kl. 3 og 5.
Aðgöngumiðasala frá kl. 11.
tveggja. En brátt varð forvitni
Önnu-Lísu of sterk og hún kom
til mín allt í einu, spurði mig
hundrað kjánalegra spurninga
óg lék sér að kjólnum mínum,
skóm og snyrtivörum.
— Ameríka hlýtur að vera
skrýtið land. Þar klæðast brúð-
irnar í sellofane-efni, sem eru
gagnsæ og hylja ekki nekt
þeirra. Það er blygðunarlaust.
— Þetta er bull, Anna-Lísa.
Þú ska'lt ekki leggja trúnað á
svona sögur.
MEÐAL BLAMANNA j
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO \
við ekki að reyna að bjarga honum?
Wilson kinkaði'kolli, og þeir félagar stefndu flekan-
um í áttina til klettarifsins.
Það reyndist miklum erfiðleikum háð að knýja flek-
ann áfram, enda þótt fremur væri gott í sjóinn. Þeir félag-
ar urðu að neyta allrar orku sinnar til þess að eitthvað
miðaði áfram.
Nýr brotsjór kastaði bátnum á hliðina, og inn stund
leit helzt út fyrir það> að hann hefði horfið í djúpið. En brátt
kom hann aftur í ljós.
Þess varð þó glöggt vart, að blökkumanninum reyndist
harla örðugt að hafa stjórn á bátnum.
Allt í einu lyfti hrikaleg bylgja bátnum upp á hrygg
sinn og kastaði honum á klettarifið þannig að kjölurinn
VÍSSÍ UPP. : v
Hvað hafði orðið af blökkumanninum?
Honum skaut upp á bylgjuhrygg, og hann þreytti sundið
knálega. Nú hvarf hann. aftur sýn, en brátt sást hann á
nýjan leik.
Þeir sáu, hvernig honum tókst að komast gegnum sund-
ið, þangað sem hann hafði árangurslaust reynt að stýra bátn-
um. Nú komst hann í gegn, sneri sér á bakið og lét öldumar
bera sig áfram.
Nokkrum mínútum síðar var hann kominn svo nálægt
flekanum, að unnt var að kasta til hans kaðalspotta.
| *6 THE NAZI C0ME5 WITHIN FIRIN6
^ANSETHE 'COFTER PROPS SUPPENLV