Alþýðublaðið - 10.05.1944, Blaðsíða 8

AjUÞYÐUBt-AOIÐ
MiðvíkndagtU’ 10. maí 1944=
-33 TJ ARNARBIOSSS
fæfur
Reveille wlth Beverly

Ann Miller
Frank Sinatra
Mills-hræður
Hljómsveitir Bob Crosbys,
Freddie Slacks, Duke Elling
tons og Count Basies
sýnd kl. 5, 7 og 9.
I
AÐVÖRUN
EINU SINNI löngu áður en
andlitsfarði varð álmennt not-
aður hér í hæ og ráptuðrur
þekktust, bjó hér fyrirmyndar
kona, sem af flestum var
kölluð Gudda fína.
Góðviðrisdag nokkurn í júlí-
mánuði kom Gudda skeiðandi
niður Laugaveginn, máluð og
skreytt með/andlitsfarða, sem
mest mátti verða.. Hún var
klædd grænum kjól og bar
nokkuð undir handlegg, sem
líktist nýtízku rápskjóðu.
Allt útlit Guddu vakti strax
eftirtekt borgaranna, og þegar
hún var komin niður að lækn-
um, tóku menn eftir því, að
við bak hennar var fest með
streng allmikið pappaspjald. Á
það var letrað: „Almenningur
veiti því eftirtekt, að öll efri
hæðin er nýmáluð.“
* * *
LÉT EKKI BJÓÐA SÉR ALLT
GUDDA FÍNA kom einu
sinni út úr skóverzlun með
miklu fasi og handaslætti.
Msetti hún þá einni kunningja-
konu sinni og segir við hana:
,,Skárri eru það nú Bavian-
amir þama í skóbúðinni. Ég
kom þar inn og bað um gula
skósvertu, en þeir hlógu og
héldu víst að ég væri að gera
gabb að sér, en svoleiðis trakt-
eringar lætur mín persóna
ekki bjóða sér.“
* *
TIL LESENDANNA
SENDIÐ „Heyrt og séð“,
skrítlur og skopsögur til birt-
ingar.
NYJA
í straumi Örlaganna
vita thvar Flori er. Ella mættí
svo fara, að þeir fengju mig til
að segja frtá iþví. Maður veit
aJbdrei, fivað maður kann að vera
sterkur eða veikur fyrir, er á
reynir.
Þegar 'hún sagði þetta, gladdi
það mig einnig, að óg hafði ek'ki
haift tækifæri til að segja henni,
að Flori væri á leið til móður
sinnar. Henni var miklu betra
að þola áhyggjurnar og óvissuna
en að vita Iþað rétta. Ég þorði
ekki einu sinni að spyrja hana
um heimilisfang móður hans,
sem ég átti að senda peningana.
Eftir að Klara var farin heim
til að 'gefa Renate kvöldverð,
skálmaði ég aftur og fram um
herbergið, reykti hvern vindl-
ingin á fætur öðrum og braut
heilann um Iþað, hvernig ég ætti
að fara að iþví að lauma Klöru
út úr landinu fyrir föstudaginn.
Ef hennár hefði ekki verið gætt
hingað til, þá var ég þess þó full
viss, að nú væru njósnarar á
hælum hennar. Klukkan fjögur
tók ég inn svefnlyf, því að mér
var vel ljóst, að á engu var mér |
jafn mikil nauðsyn og hvíld, ef<
ég ætti að vera vaxin þeim
vanda, sem nú steðjaði að. Þeg-
ar ég var vakin með símahring-
ingu um áttaleytið, fannst mér
eins og mörg þykk ullarteppi
væri vafin utan um höfuðið á
mér.
—- Já-----sagði ég ihálfbrost-
inni röddu og vætti skraufþurr-
ar varirnar með tungunni, sem
bögglaðist í munninum á mér
eins ög bómullartuska.
— Það er ég, Milky------var
sagt í símanum. — Vakti ég þig?
— Gerir ekkert, svaraði ég.
— Hvernig líður þér, Milky?
— O, ágætlega. En þér?
— Ágætlega líka.
— Það er fyrirtak. Mig lang-
aði bara til að bjóða þér góðan
dag.
—- Það var afleit hugmynd. En
þekka þér samt fyrir. Góðan
dag.
— Ég saknaði þín á föstudag-
inn. Ég var að hugsa um, hvort
þú myndir geta náð þér í vagn
í dag og iheimótt mig.
— Ég býst ekki við því, Milky.
Ég hefi mjög áríðandi störfum
að gegna. _x
— Er nokkuð m'eira áríðandi
en að heimsækja sjúkan son
þinn?
— Gerðu þér ekki neinar grill
ur út af þessu.'Ég skýri þetta fyr
ir þér næst þegar við sjáumst.
— Gætirðu þá komið á morg-
un?
— í guðanna bænum hagaðu
þér ekki eins og óþolinmóður
elskhugi. Hvað er eiginlega að
þér?
— O, það er nú ekki beinlínis
neitt að mér. En þó hafa komiö
fyrir ofurlítil óþægindi hei í
Alpenhof.
— Hefirðu átt í útistöðum við
lækninn? Eða befir hann komið
illa fram við þig? spurði ég og
reyndi í skyndi að gera mér í
hugarlund þau vandræði, er lík
legust væri að gætu að garði bor
ið í Alpenhof.
— Ekki neitt af því tagi. En
ég er ekki í Alpenhof núna. Ég
hefi verið í Sfemmering-hóteli í
nótt. Ég vonaðist til, að þú mynd
ir sækja mig þangað.
— Ég hrásti höfuðið til þess
að reyna að losa mig við þessa
skynvillu.
— Talaðu svolítið greiriilegar,
Milky, sagði ég. — Ég er ekki
vel upplögð til að ráða gesta-
þrautir fyrir morgunverð.
— Ég er einmitt að reyna að
skýra málið fyrir þér. Þeir komu
í gær og fluttu dr. Konrad brott.
Hjúkrunarkonurnar fóru strax
á mánudaginn. En gamli mað-
urinn og einn aðstoðarmaður
héldu öllu í horfinu. En nú er
hann farinn fyrir fullt og allt.
— Hverjir tóku hann? Og
hvert fóru þeir með hann? hróp-
aði ég. •
— Ertu ekki dálítið skilnings-
sljó, góða, sagði Mikael blíð-
lega. Þeir fluttu hann brott.
Þeir, þú veizt. Bara þeir. Það
er tilgangslítið að vera í læknis-
lausu sjúkrahúsi, er ekki svo?
Auk þess kom fólk frá þorpinu
í gærkvöldi og braut allt og
bramlaði í rannsóknarstofunni.
Hið ágæta Tubocolin 287 er víst
ekki lengur til. Seinna kom svo
upp eldur í byggingunni, og þess
végna fórum við á'Semmering-
‘hótel um miðja nótt. Þetta voru
ekki neinir smávegis viðburðir
fyrir okkur blindingjana.
— Ó, Milky — — var það
eina, sem ég gat sagt yfir þess-
um ljótu fréttum. — Ó,
Milky — —
— Já, mamma. Þetta er
strembið. Konrad gamli er að
víoU ljótasti og viðurstyggileg-
asti Gyðingur, er nokkru sinni
hefir verið uppi, erhannvannnú
einhvern veginn á við kynningu.
Ég var kominn á þá skoðun, að
hann væri eini maðurinn, sem
væri þess megnugur að gera mig
góðan aftur. Jæja, það er nú bú
ið að vera. Ætlarðu að koma í
bíl og sækja mig?
— Mikael, sagði ég mjög ör-
vilnuð. — Ég verð að vera í
borginni í dag. Heldurðu ekki
að þú gætir fengið þér bíl á
leigu — eða komið með jám-
brautarlest?
— Ég reyni það, ef ég verð
að gera það, sagði hann. — En
ég er hræddur við það. Ég er
orðinn svo stirðbusalegur og ve-
sæll upp á síðkastið. Ég er allt-
af dauðhræddur við að lenda í
einhverjum vandræðum. Gæt-
irðu ekki sent Bummerl eftir
mér?
— Nei, það er einmitt það,
sem ég ekki get. Ég get ekki
Hefndin bíðiúr böð- ulsins. KÍNA
(„Hangmen also Die“I (CHINA)
Brian Donlevy Anna Lee. ALAN LADD
Sýnd kl. 6,30 og 9
Bönnuð börnum yngri en 16 ára. Loretta Young 9
Sýning M. 5 Willian* Bendix.
Apamaðurinn Sýnd kl. 5, 7 og ð
(„Dr. Renaulfs Secret“) Börn innan 16 ára fá ekki Börn innan 16 ára fá ekki aðgang.
aðgang.
sent Bummerl, hrópaði ég í sím
ann, til þess að reyna að berja
niður óttann, sem þessi orð Mik
aels vöktu hjá mér. Það varð
á homum skilið, að hann iriyndi
aldrei framar hafa kjark í sér
til að ganga einn. — Það eru
dálítil vandræði á seiði hér líka,
sagði ég.
— Allt í lagi, allt í lagi. Það
er engin ástæða til fyrir þig að
æsa sig upp út af því. Þú gætir
Bummerl — gættu hennar vel,
móðir, hlustaðu á mig — og ég
mun gæta mín.
Mikael kom að aflíðandi há-
degi og reyndi að láta líta svo
út, sem hann væri vel á sig kom
inn. Hann var hins vegar mjög
vesældarlegur útlits og hitinn
var 37.9 stig. Ég lét hann þegar
í stað hátta og bað hótellækn-
inn að senda til okkar sérfræð-
ing í augnasjúkdómum. Það var
bersýnilegt, að það hlaut að hafa
slæm eftirköst, að tilraunum dr.
ME&AL BLAiVIANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJEBBO
í bjarma sólarinnar, er óðum rýfur rökkurhjúpinn, sjá
þeir, að það sem þeir hugðu vera gras eða kjarr, er þistla-
'kennd, grálit jurt, er þekur sandinn framundan þeim.
— Það er vonlítið, að við finnum vatn hér, segja Kali-
ano og Búatýra svo að segja einum rómi. Rödd þeirra vitnar
um vonleysi, er orkar mjög á hina hvítu vini vora.
Þau höfðu þá ekki tæmt bikar þjáninganna enn í botn.
Þetta lamar hinn nývakta áhuga þeirra félaga mjög,
sér í lagi bó Pál. Um stund er bonum skapi næst að leggja
það til, að þau leggist öll fyrir, þar sem þau séu komin, og
bíði dauða síns. Til hvers er að berjast, þegar baráttan er
vonlaus?
Og þó, og þó hljóta þeir að finna vatn, því að hversu
mjög sem gróðurinn er fátæklegur, hlýtur hann að þarfnast
einhvers vatns. Þar sem einhver gróður vex, hlýtur eitt-
hvert vatn að vera fyrir hendi.
Og þeir félagar ákváðu að leita meðal þistlanna. Vatnið
er auðvitað helzt að hafa þar, sem þistlarnir eru stærstir, og
þangað er ferð þeirra félaga heitið.
Ferðin sækist þeim félögum seint. Þistlarnir skera hör-
und þeirra við sérhvert fótmál, svo að þá logverkjar í opna
kvikuna. Þeir eru næstum því viðþolslausir af kvölum.
Væri ekki mun skynsamlegra að leggjast fyrir og bíða
dauðans?
Páll fær loks ekki orða bundizt léngur, en tjáir Wilson,
er reikar náfölur við hlið hans, skoðun sína. En þegar Páll
endurtekur orð sín og Hjálmar samsinnir honum, svarar
Wilsön með því einu að benda fram fyrir sig.
YNDA'
IAGA
KATA: „Það þýðir ekki Örn.
Fólk, eins og við tvö getum
ekiki notið (híimingjuiheillrar
ævi á einni stundu.“
ÖRN: „Ég — ég skil þig ekki,
Kata . . .“
KATA: „Það er ekki erfitt að
skilja þetta. Við verðum að
skiljast éftir einn dag — og
ef til vill sjiáumst við aldrei
aftur —þetta er ekki ástin . . .“
ÖRN: „Kata mín, 'hlustaðu á
mig. Þetta er ekki rétt hjá þér.“
KATA: „Nei, við skulum slíta
iþessari vináttu. áður en verra
hlýzt af þessum barnaleik.11