Alþýðublaðið - 01.08.1944, Blaðsíða 5

Þrtðjuðagur 1. ágúst 1844
ALÞYÐUBLAÐIÐ
5
Menn muna ekki eftir slíkum hitum — „Það fraus sam
an vetur og sumar“ — Veikindi og hitar. — Ricliard
Beck kveður og fer heim, vestur um loftin blá —
FYRIR NOKKRU gengu mestu
hitar hér á Suðurlandi, sem
utenn muna eftir. Bændur um sjö-
tugt, sem ég hef hitt, segjast aldrei
hafa vitað jafn mikinn hita og hið
sama segja gamlir menn hér í bæn
um. Einn daginn sá ég að brekk-
urnar á Arnarhóli voru orðnar gul
ar — eins og þær væru að komast
í flag. Ég spurði Gísla gamla, sem
gætir hólsins eins og sjáaldur auga
síns hverju þetta sætti. Hann svar
aði að grasið brynni svona af því
að ekki væri hægt að vökva það.
FÓLK. VEIKTIST. í þessum
miklu hitum — og var til dæmis
flutt hingað til bæjarins veikt af
sumargistihúsum. Það er víst líka
óhætt að segja að við íslendingar
kunnum ekki að lifa í svona mikl-
um hitum. Við erum ekki vanir
slíku góðgæti. Fólk kann sér ekki
hóf þegar slíkir hitar eru. Mér
datt í hug að nauðsynlegt væri að
gefa út á einhvern hátt leiðbein-
ingar til fólks um það hvernig það
ætti að haga sér í mikilli sól og
miklum hitum.
FÓLK skaðbrenndist í hitunum
og það varð veikt í höfði. Sumt
fólk svaf í hitanum og sólinni og
vaknaði ringlað og veikt. Svona
er allt. Jafn vel mestu dásemdir
lífsins er hægt að misnota. Að lík-
indum koma ekki svona miklir hit
ar aftur í sumar, en fólk ætti að
gæta hófs og muna það vel til
dæmis af sofa ekki úti í brennandi
sólarhita.
GÖMUL KONA sagði við mig
núna einn daginn: „Mikið er taless-
uð tíðin góð. Ég vissi þetta líka
um sumarmálin. Tíðin hlaut að
verða svona. Það fraus saman sum
ar og Vetur.“ Einhvern tíma hafði
ég heyrt þetta. Vel má vera að við
getum um sumarmálin sagt það
fyrir hvernig sumarið muni verða.
En margir eru þó spádómarnir —
og allir rætast þeir — líkast til . . .
RICHARD BECK, fulltrúi Vest-
ur- íslendinga á þjóðhátíðinni er
nú farinn eða er að fara heim
vestur um loftið (Maður hættir
alveg að segja vestur um haf) eft-
ir tveggja mánaða dvöl hér á landi.
Hann var góður og vinsæll gestur
hér, enda hygg ég að hann hafi
orðið áþreifanlega var við þann
vina- og bróðurhug sem við ber-
um til landa okkar vestra. Ric-
hard Beck hafði nóg að gera hér
meðan hann dvaldi hér, enda vildi
hann sannarlega nota hverja mín-
útu sem allra bezt.
HANN KVADDI þjóðina í út-
varpinu á sunnudagskvöld og ég
hygg áð fleirum hafi fundist eins
og mér, að hann með orðum sín-
um skapaði allt í einu hátíð með
þjóðinni þetta kvöld, svo innileg
og glæsileg voru orð hans og svo
áhrifamikil ræða hans. Ég hygg
að hann hafi þessar mínútur snort
ið hjarta hvers einasta íslendings.
Hann mun og hafa túlkað tilfinn-
ingar þeirra mörgu, sem dveljast
fjarri ættjörðinni og við hér heima
hljótum að fyllast djúpri lotningu
fyrir slíkri ást til landsins okkar
allra.
ÉG VIL MINNA á eitt í ræðu
Becks. Hann sagðist undrast þær
stórkostlegu framfarir sem orðið
hefðu hér á landi á öllum sviðum
síðan 1930. Það er gott að láta
góðan gest segja sér þetta — því
að sannleikurinn er sá ,að við vilj
um í þreyjufullri eftirvæntingu
' okkar gleyma því sem við höf-
um gert. En það á líka að vera
okkur hvatning til þess að halda
áfram á þeirri braut — svo að hér
geti skapazt sem glæsilegust menn
ing og þjóðin geti lifað við hin
beztu kjör.
Hannes á horninu.
Unglinga
vantar okkur nú þegar tiB
að bera út í nokkur hverfi
í bænum.
Hátt kaup.
Alþýðublaðið. — Sími 4900.
ÞAKKLÆTI.
EG SENDI YKKUR ÖLLUM vinum mínum og skyld-
fólki kæra kveðjumína,ogþakka af alhug gjafir og skeyti
mér sent á 75 ára afmæli mínu.
Lifið öll heil. ,
Björn Jónsson, Bárugötu 30 A.
Bezl að auglýsa í Alþýðublaðinu.
Leynivopn Hitlers: Svifsprengjan.
Fátt hefur vakiö meira umtal síðustu vikurnar, en leynivopn Hitlers — svifsprengjurnar, eða
mannlausu flugvélarnar, sem þær eru stundum kallaðar, sem daglega er látið rigna yfir Suð-
ur-England, aðallega London, og hafa gert mikið tjón. í rauninni eru þetta tundurskeyti, sem
skotið er frá íErmarsundsströnd Frakklands og ekki geta breytt stefnu, en springa þegar þau
koma niður, eða eru hitt af loftvarnabyssum á leiðinni. Hér á myndinni sést eitt þeirra á leið-
inni, í næturmyrkrinu, en allt í kring sjást kúlur úr loftvarnabyssum og kastljósum Breta. ____
Oskemmtilegur rekkjunautur
GEIEIN ÞESSÍ fjallar um næturævintýri sænsks sjó-
manns í Rio de Janeiro, höfuðborg Brasilíu,í en hann
vaknaði við það um miðja nótt, að höggormur hafði skriðið
upp í rekkjuna til hans. Manninum varð að vonum hverft
við, en þó ægði honum eigi sú hætta, sem hann hugði, þar
eð höggormurinn var ekki eins skaðlegur og ætla hefði
mátt. En allir munu getá gert sér í hugarlund, að þetta
hafi verið óskemmtilegt ævintýri. Greinin er þýdd úr
sænsku sjómannablaði eg heitir höfundur hennar Allan
Sáfström.
EG ‘hafði gengið af skipinu í
Rio de Janeiro ásamt einum
félaga mínum. Sama dag réð-
umst við til vistar í innflytj-
endagistihúsi. Það var lítið
tveggja hæða hornhús og stóð
við götu skammt frá höfninni.
Konan, sem rak gistihús þetta,
var frönsk að ætt, lág vexti og
feit. En viðurgerningurinn var
þar engan veginn lofsverður,
þótt gistihúseigandinn væri
franskur.
*
Við fengum inni í herbergi
ásamt tveimur öðrum innflytj-
endum. Gistihús þetta virtist
um flest áþekkt svo mörgum
öðrum sjómannaheimilum. En
það, sem fyrir mig bar fyrstu
nóttina, er ég dvaldist þar, olli
því, að ég mun aldrei gleyma
þessu gistihúsi.
Við komum seint heim um
kvöldið. Hinir gestirnir voru
þegar gengnir til náða. Við tók-
um strax að hátta og fórum
eins hljóðlega og okkur var
framast auðið til þess að raska
ekki svefnró félaga okkar. Her-
bergið var rúmgott, og þar
hafði verið fyrir komið fjórum
rekkjum og nokkrum stólum.
Gluggi, er var opinn og hið
svala næturloft streymdi inn
um, vissi út að götunni, sem
var mannlaus og hljóðlát um
þetta leyti sólarhrings.
Þegar ég hafði komið pen-
ingum mínum fyrir undir
koddanum, lagðist ég fyrir,
teygði úr mér og féll í væran
og sælan svefn.
Ég veit ekki, hvað ég muni
hafa sofið lengi, þegar ég vákn-
aði við það, að eitthvað þrýstist
að brjósti mér. Bjart mánaskin
skein inn um gluggann og oIJ
því, að ég komst þegar í stað
að raun um það, hvað hafði
raskað svefnró minni.
Mér til ólýsanlegrar skelf-
ingar, sá ég, að stór höggorm-
ur hafði hringað sig um brjóst
mér.
Höggormurinn var álíka
digur og úlnliðurinn á mér, og
hausinn á honum var álíka
stór og hænuegg. Þegar ég
vaknaði, hef ég ef til vill
hreyft mig eitthvað, því að
hann sneri hausnum leiftur-
snöggt að mér og glennti upp
ginið þannig, að klofin tungan
gein yfir höfði mér.
Eg starði sem höggaofa væri
í hin hvössu augu dýrsins. Eg
gat ekki hrært legg eða lið. Og
það fór vissilega vel á því, þar
eð óargadýrið hefði efalaust
höggvið tönn sinni 1 mig, ef ég
hefði hreyft mig hið minnsta.
Kaldur sviti spratt fram á enni
mér og streymdi niður vanga
mína. Eg hugði í fyrstu, að mig
væri að dreyma. Gat annað
hugsazt? Raunar hafði ég
heyrt þess getið, að það væri
mikið um höggorma í Brasiliu,
en ég hafði' ávallt haldið, að
þeir héldu sig úti á sléttunum,
uppi í fjöllunum eða inni í
frumskógunum. Eg hafði aldrei
heyrt þess getið, að þeir væru
á kreiki inni í borgunum og
sænguðu hjá fólki um nætur.
Hver mínútan leið af ann-
arri, og hver þeirra virtist óra-
tími. Höggormurinn starði á
mig vöhulum augum, og klof-
in tunga hans iðaði ógnandi
fram og aftur. Mér varð það
ljóst,. að hér var ekki um
draum að ræða, h.eldur hinn á-
þreifanlegasta veruleika.
Eg varð umfram allt að
liggja grafkyrr. Líf mitt var
undir því komið, hvort mér
myndi auðnast að þrauka, unz
höggormurinn þreyttist á sam-
félagi sínu við mig og hefði
sig á brott. En mér varð um
,það hugsað, hvort hann myndi
ekki kveðja mig með því að
höggva eiturtönninni í mig og
tjá mér þannig þakkir sínar
fyrir næturgreiðann.
Eg áræddi ekki að hrópa á
félaga minn, sem svaf í næsta
rúmi. Það gat orðið til þess, að
mér væri bráður bani búinn.
Eg var sannfærður um það, að
óargadýrið myndi bana mér
þegar í stað, ef ég gæfi hið
minnsta hljóð frá mér. Eg lá
því grafkyrr og starði vökulum
augum á höggorminn.
En hvað myndi ég geta legið
þannig lengi? Mig verkjaði í
bakið, og annar fotur minn
gerðist dofinn. Eg myndi að
lokum neyðast til þess að
hreyfa mig, og þá.. . .
Mér er það ráðgáta, að ég
skyldi ekki úerða gráhærður
þessa nótt. Eg hélt, að hún
ætlaði aldrei að líða og högg-
ormurinn aldrei að hafa sig á
brott. En þegar ég var í þann
veginn að örmagnast og gefast
upp, lokaði höggormurinn gin-
inu, svo að því var líkast, að
„ hann hlægi að mér, skreið
niður á gólíið og tók stefnu í
áttina til gluggans. Það var
líkast því, að ég hefði verið
hálfdauður og fyndi nú líf fær
ast um líkama minn að nýju.
Ég spratt fram úr rúminu án
Iþess að hugsa hið minnsta um
Framhalds á 6. síðu.