Alþýðublaðið - 08.09.1944, Blaðsíða 8

ITHINK NOT» HAMK. M
MAYBE THI5IWCIPENT
WILL6ETTHE BOY5TO
WÖNDERIN' ANP THEV
f/MA/SENPHaP/ v-*
'WHATDO ’
WEDONOW
...START
WALKINS?
CANT
BLAMETHEM
...WE WERE
FAIR PKEY/
HUHi THERE'S OUR
ESCAPE...UP IN
SMOKE/THATOUP?
JOES SHOULP Pp
thistous/ rr's
—- IKONIC/
SOSH, JOE. S vcm KNOW .
HOWCOME/ ITSA WEIRpy/
WHEN WE 6ET BACK TOTHE
BASE WE’LLJAW IT OVEK WITH
QPEÚWIONS IMTELLI6ENCE/.
I DON’T F16URE T. MAC/
FIKST THE 6UY ON THE 6K0UNP
WARNS USOFTHE M£ BEHINP
US...THEN SHOOIS HIM POWN/
___. HOWCOME? ^
fór um sjóferð þá. Það
HAC
A t' LA r/ *
Föstudagur 8. september 1944
rr
■TJ ARN AR8tÖ mma;
Við erum ekki j
ein"
(We Are Not Alone)
Hrífandi sjónleikur eftir
hinni víðfrægu skáldsögu
James Hiltons.
Paul Muni
Jane Bryan
Flora Robson.
Sýning kl. 5—7—9.
MAÐUR NOKKUR, klæddur
baðfötwrn, sást á göngu á eyði-
■mörkinni Sahara. Brezkur her-
maður stöðvaði hann og spurði,
hvert hann væri að fara.
J bað“.
„í bað? En hvar ætlið þér í
bað“ . spurði hermaðurinn undr
andi.
„í Miðjarðarhafinu, auðvit-
að.‘!
„En maður minn. Miðjarðar-
hafið er meira en 50 mílur í
burtu“, sagði hermaðurinn.
Baðgesturinn virti ómælis-
vídd sandauðnarinnar fyrir sér,
vantrúaður á svip.
„Hvílík baðströnd“, hrópaði
hann, himinn lifandi glaður.
us „
* * *
KVÖLD NOKKURT er Al-
bert Bigelow Pain var i heim-
sókn hjá Oliver Herford, var
barið einkennilega að dyrum
hjá þeim síðamefnda. „Ussss“,
hvíslaði Herford og þeir létu
ekkert á sér bæra fyrr en að-
komumaðurinn var farinn leið-
ar sinnar.
„Blessaður vertu, þetta var
alveg hræðilega þreytandi ná-
ungi“, sagði þá Oliver.
„En hvemig stóð á þessum
éinkennilegu höggum?“ spurði
Paine.
„Oh, góði maðwr“, sagði hinn
frægi grínisti, „ég sagði hon-
um, að slík högg væru merki
þess, að einhvern alveg sérstak
lega góðan vin minn hefði bor-
ið að garði og væru það ekki
nema örfáir innvígðir, perlu-
vinir mínir, sem kynnu að nota
þau.“
vel, hverju hún ætti að svara.
„Ég veit það ekki“, svaraði
hún.
Hann beit á vörina. Síðan
stanzaði hann við hliðargötu
og boraði með tánni niður í
grasrótina. Hann 'horfði á hana
með blíðu og biðjandi augna-
ráði.
„Viltu ekki yfirgefa hann?“
spurði hann ofsalega.
„Ég veit það ekki“, svaraði
Carrie, sem var ennþá hikandi
og vissi ekki, hvernig hún ætti
að snúast við þessu.
Hún var sannarlega í vand-
ræðum. Hérna var maður, sem
henni geðjaðist að, sem hafði
svo mikið vald yfir henni, að
hann gat fengið hana til þess
að trúa því, að hún byggi yfir
djúpri ást til hans. Hún var sem
dáleidd af hinum hvössu aug-
um hans, heillandi framkomu
og glæsilegu fötum. Hún virti
hann fyrir sér. Hann var mað-
ur, sem var aðlaðandi og vakti
alls staðar hrifningu, og nú
hallaði hann sér að henni með
tilfinningu, sem fyllti hana un-
aði. Hún gat ekki staðizt hið
heita lunderni hans né glamp-
ann í augum hans. Hún fann
ósjálfrátt til sömu tilfinnirifra
og hann.
Og samt gat hún ekki varizt
órólegum 'hugsunum. Hvað vissi
hann? Hvað hafði Drouet sagt
honum? Var hún eiginkona
Drouets í augum 'hans eða
hvað? Myndi hann giftast
henni? Jafnvel meðan hann tal-
aði, nieðan hún lét undan og
augu hennar ljómuðu af inni-
leika, spurði hún sjálfa sig,
hvort Drouet hefði raunveru-
lega sagt honum, að þau væru
ekki gift. Það var aldrei neitt
sannfærandi við það, sem Drou-
et sagði.
Samt sárnaði henni ekkert
við Hurstwood. Hún var ekk-
ert gröm við hann yfir ást hans,
hvað sem hann nú vissi. Hann
var áreiðanlega hreinskilinn.
Ástríða hans var heit og ein-
læg. Það vaj- máttur í öllu, sem
hann sagði. Hvað átti 'hún að
gera? Hún hélt áfram að hugsa
og svaraði óljóst, þráði og lét
sig dreyma og dxeyma, unz
hún var umlukin vandamálum
á allar hliðar.
„Hvérs vegna yfirgefur þú
hann ekki“, sagði hann inni-
lega. ,,Ég skal sjá um allt sem
__
„Nei, — ekki,“ sagði Carrie.
„É.kki hvað?“ spurði hann.
„Hvað áttu við?“
Svipur hennar bar merki um
kvöl og örvæntingu. Hún furð-
aði sig á, að þau skyldu þurfa
MYNDA*
SAG A
í FLU G VÉLINNI:
þetta ekki, Mac. Fyrst gerði
náunginn þarna niðri okkur
aðvart — og svo skýtur hann
hina niður. Hvernig stendur
á þessu“?
að tala um svona leiðindamál.
Það var eins og rekin væri í
hana hnífur, þegar hún hugs-
aði um hið lítillækkandi sam-
band, sem yrði milli þeirra, ef
þau giftu sig ekki.
Hann fann sjálfur, að það
var leiðinlegt að hafa komið
þessu til tals. Hann vildi yfir-
vega afleiðingamar, en samt
gat hann ekki séð þær. Hann
hélt áfram að tala, heitur og
rjóður yfir nærveru hennar,
■glaðvakandi og niðursokkinn í
ráðagerð sína.
„Ætlarðu ekki að koma?“
sagði hann og byrjaði á ný með
miklum innileik. „Þú veizt. að
ég get ekki verið án þín — þú
veizt það — þetta getur ekki
haldið svona áfram — finnst
þér það?“
„Nei“, sagði Carrie.
„Ég myndi ekki spyrja þig —
ég myndi ekki reyna að sann-
færa þig, ef ég gæti að því gert.
Líttu á með, Carrie. Settu sjálfa
þig í minn stað. Þú ætlar ekki
að fara frá mér, er það?“
Hún hristi höfuðið hugsandi-
„Því eigum við ekki að binda
enda á þetta í eitt skipti fyrir
öll?“
„Ég veit það ekki“, sagði
Carrie.
„Þú veizt það ekki! Ó. Carrie,
hvernig geturðu sagt annað
eins og þetta. Kveldu mig ekki.
Talaðu í alvöru.“
„Ég tala í alvöru“, sagði
Carrie.
„Það getur ekki verið, ástin
mín, þegar þú segir þetta. Ekki
þegar þú veizt, að ég elska þig.
Hugsaðu þér kvöldið í gær.“
Framkoma hans var eins ró-
leg og hugsazt gat. Hann hafði
fullkomna stjórn á andliti sínu
og likama. Augu hans voru það
eina, sem var á hreyfingu og í
þeim brann hættulegur, eyð-
andi eldux. í þeim kom hin
ofsafengna skapgerð hans í
ljós.
Carrie svaraði ekki.
„Hvernig geturðu komið
svona fram, ástin mín?“ spurði
hann nokkru seinna. „Þú elsk-
ar mig þó?“
Hún lét hrífast af hinum
sterku og heitu tilfinningum
hans. Á þessari stundu hvarf
henni allur efi.
,,Já“, svaraði hún innilega og
einlægnislega.
„Jæja, þá ætlarðu að koma,
er það ekki — koma í kvöld?“
Carrie hristi höfuðið þung-
lyndislega.
„Ég get ekki beðið lengur“,
hrópaði Hurstwood. „Ef það er
of snemmt, komdu þá á laug-
U NYJA BiÖ
Erkiklaufi
; 'a&twsmmk
(“The Magnificent Dope”
Fyndin og fjörug gaman-
mynd.
Henry' Fonda.
Lynn Bari.
Don Ameche.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
ardaginn.“
„Hvenær giftum við okkur
(þá?“ spurði hún tortryggnisé
lega og gleymdi því i erfiðleik-
um sínum, að hún hafði vonað,
að hann liti á hana sem eigin-
konu Drouets.
Forstjórinn kipptist við, þeg-
ar minnzt var á þetta vanda-
mál hans, sem var miklu erfið-
ara en hennar. Hann lét ekki í
ljós neina af þeim hugsunum,
GAMLA BSO
fjársjóður
Tarzans
(Tarzan’s Secret Treasure)
Johnny Weissmiiller.
Maureen O’Sullivan.
John Sheffield.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
*Börn innan 12 ára fá ekki
aðgang.
sem þutu gegnum huga hans.
„Hvenær sem þú villt“, sagði
hann rólega og varpaði frá sér
þessu ömurlega vandamáli,
sem annars myndi varpa dimm-
dimmum skugga á núverandi
hamingju hans.
„Á laugardaginn1?11 spurði
Carrie.
Hann kinkaði kolli.
„Jæja, ef þú vilt giftast mér
þá “ sagði hún, „þá kem ég.“
GÖTUDRENGURINN
eftir ELISE MÖLLER.
hafa á móti því. Því næst gaf hún Bob gott að borða, og Rib
gaf hún' mjólk í ská’l og brauð.
Um kvöldið gengu þessir tveir menn, húsbændur Bobs
út og lokuðu hann og Rib aleina inni. Um nóttina þegar
þeir komu aftur heim, vaknaði Bob og sá að þeir voru báð-
ir drukknir.
„Segðu mér nú, hvemig þetta gekk, Jack“ sagði sá
sem kallaði sig afa.
„Það voru ekki fleiri heima, en litla telpan og eldhús-
stúlkan, og ég gat komist að því, að foreldrar telpunnar
mundu ekki vera væntanleg heim fyrr en eftir nokkra dága.
Þáð er áreiðanlega ekkkert hægara fyrir okkur, en að kom-
ast inn í húsið næstu nótt, og hafa á brott með okkur það
sem við viljum. — En nú skulum við leggja okkur til
svefns.
Stundu síðar hrutu þeir báðir, en nú var Bob glaðvakn-
aður. Honum varð hugsað til litlu stúlkunnar, sem hafði
vikið svo góðu að honum og Rib um daginn, og sem hann
vissi að þeir mundu eiga við, það hafði hann skilið á^sam-
tali þeirra áður en þeir sofnuðu. Og nú varð hann allt í einu
gripin þeim kjarki, sem hann hafði ekki átt til áður. Hann
snaraðist fram úr fleti sínu, og læddist út úr húsinu og tók
Rib með sér. Þeir fóru víða um áður en þeim Lókst að finna’
húsið, sem þeir höfðu verið í daginn áður, og þar sem Bob
sleppum pvi. Pegar viö kom
um heim þá getum við talað
um það við rannsóknardeild-
ína.
ÖRN: „Jæja, Hank sæll, svona
bölvað að samherjar , okkar
skyldu fara svona með okkur“
HANK: „Við getum ekki ásak-
að þá. Hvað getum við nú
gert, eigum við að leggja af
stað fótganandi?“
ÖRN: „Nei, það held ég ekki.
Ef til vill hafa strákarnir orð
ið undrandi á háttarlagi okk-
ar og þeir fari að brjóta heil-
ann um það.