Alþýðublaðið - 12.09.1944, Blaðsíða 8

H'Í.LO, MISS KATHY/
HOW'S ’BOLJT BREAKIM'
POWM AND GIVINSTHIS
HEREAIR-WOLFA
PAT£ WHENHE6ETS J
r E5ACK? w--y*
X THOUGHT \ I
YOUJUST V
RETURNEP 1
FRGM A
MISSIOM,
MAC? WHATS
UPNOW? r'
FORTHE
FORTIETH
MISSIONI..
NO, MAC /
WELU, THATS IT/ NOW ALL WE
CAN PO IS WAIT AND HOPE OUR
BOYS COME BY BEFORE SOME
NAZJ PILOTTHINKS IT MAKES ,
ÍNTERESTINS REAPINC/ wdi
í ^ v-J (f|
Þriðjudagur 12. september 1944
„Yff erum ekki
eta"
(We Are Not Alone)
Hrífandi sjónleikur eftir
hinni víðfrægu skáldsögu
James Hiltons.
Paul Muni
Jane Bryan
Flora Robson.
Sýnd klukkan 7 og 9.
i hjarta og hug
(Always in My Heart)
Sýnd kl. 3 og 5.

ÞÝZKI leikarinn Beckmann
hafði látið í Ijós skoðun sína á
ritstjóra einwrn í Berlín, Frank
el að nafni, með miður sæmi-
legum orðwm, og varð ritstjór-
inn, vegna þessa, að athlægi
borgarbúa. —
Frankel þessi leitaði því að-
stoðar dómstólanna sem dæmdu
málið á þá leið, að Beckmann
skyldi biðja ristjórann afsökun
ar á meiðyrðunum.
Á hinni ákveðnu stundu, er
leikarinn átti að biðja ristjór-
nn afsökunar, hafði hinn síðar
nefndi boðið til sín mörgum
vinum sínum, sem áttu að vera
vitni að auðmýkingu leikarans
og biðu þeir nú kcxmu hans.
Beckmann lét þá bíða meira
en klukkustund eftir sér. Þá
stakk hann loksins höfðinu inn
um dyragættina og sagði: „Býr
herra Meier hér?“
„Nei“, svaraði Frankel, „hann
býr í næsta húsi.“
„Jæja“, sagði þá Beckmann
um leið og hann dró sig skjótt
til baka úr dyragættinni, „þá
bið ég yður afsökunnar.“
* * *
—PÉTUR, segðu mér hvers
vegna þú varst ástfanginn i
mér, þegar þú sást mig í fyrsta
sinn.
— Ert þú nú líka farinn að
brjóta heilann um það?
hennar. Hún var farin að láta
á sjá. en hann ljómaði af æsku
og glæsileika. Hann hafði enn-
þá áhuga á því sem var að ger-
ast, en hún — !hún lauk ekki
við hugsunina. Henni sárnaði,
hvernig komið var, og hún hat-
aði hann innilega fyrir það.
Það var ekkert gert úr þessu
atviki þá, því að það var ekki
mikið til að styðjast við. En
tortryggnin og gremjan lágu í
loftinu og komu öðru hverju
fram í heiftarlegum samtölum
og deilum. Samtalið um sum-
arleyfið var eitt af átján.
Daginn eftir að Carrie kom
fram á l'eiksviðið í Avery Hall,
fór frú Hurstwood á veðreið-
arnar ása-mt Jessicu og -ungum
kunningja hennar, herra Bart
Taylor, sem var sonur forstjóra
fyrir húsgagnaverksmiðju. Þau
höfðu farið snemma af stað, og
vildi svo til, að þau mættu all-
mörgum vinum Hurstwood, sem
voru ,,elgsdýr,“ og tveir þeirra
höfu horft á leikritið kvöldið
áður. Það höfðu verið ótal lík-
indi til þess, að leikritið hefði
aldrei komizt til tals, ef Jessica
hefði ekki verið svo upptekin
af unga manninum. Þar af
leiddi, að frú Hurstwood lang-
aði til að tala dálítið við kunn-
ingja sína, sem heilsuðu henni,
og þessi stuttu samtöl urðu
smám saman löng. Og einn af
þeim mönnum, sem hafði aðeins
ætlað að heilsa henni, lét henni
þessar skemmtilegu upplýsing-
ar í té:
„Þér voruð víst ekki á þess-
ari indælu kvöldskemmtun okk
-ar d gærkvöldi," sagði maður-
inn, sem var í stórköflóttum
sportfötum og var með kíki í ól
yfir öxlina.
,,Nei?“ sagði frú Hurstwood
spyrjandi, og furðaði sig á því,
að hann skyldi tala í þessum
tón um það, að hún hefði ekki
verið á skemmtun, sem hún
vissi ekkert um. Hún var kom-
in á fremsta hlunn með að segja:
„Hváða skemmtun?“ þegar
hann bætti við: „Ég sá mann-
inn yðar.“
Undrun hennar var stra^ rutt
úr vegi fyrir tortryggninni.
„Já,“ sagði hún varlega. „Var
skemmtilegt þar? Hann hefir
lítið sagt mér frá því.“
„Einstaklega. Eitt af beztu
leikritum, sem ég hef séð hjá
viðvaningum. Ein leik'konan
kom okkur öllum á óvart.“
„Það var leiðinlegt, að h'-
skylduð ekki geta verið þar.
Mér þótti leitt að 'heyra, að þér
væruð lasin.“
Lasin! Frú Hurstwood hefði
getað haft orðin upp eftir hon-
um með opnum munni. En hún
sigraðist á löngun sinni til að
neita og spyrja, og sagði með
næstum skerandi röddu:
„Já, það var leiðinlegt.“
„Það lítur út fyrir að verða
| fjölmennt hér í dag,“ sagði kunn
■ inginn og tók upp annað um-
ræðuefni.
Frú Hurstwood hefði yfir-
heyrt hann betur, ef ihún hefði
séð nok'kurt tækifæri. Eins og á
stóð var hún alveg rugluð og
hefði helzt viljað vera ein, því
að hún var að velta fyrir sér,
hvaða tilefni 'hann hefði haft
til þess að segja, að hún væri
veik, þegar hún var það ekki.
Þetta var í annað skipti, sem
hann kærði sig ekki um návist
fhennar log kom 'roeð afsakanir.
Hún ákvað, að reyna að komast
að fleiru.
„Voruð þér á skemmti1"'-
ií gærkvöldi?“ spurði hú11
vin Hurstwoods, sem heilsaði
henni, þar sem hún sat í stúk-
unni.
„Já. Þér komuð ekki.“
„Nei,“ svaraði hún. „Ég var
hálflasin.“
„Já, maðurinn yðar sagði mér
það,“ svaraði hann. „Annars
var reglulega skemmtilegt bar.
Það var langtum betra en ég
hjóst við.“
„Voru margir þar?“
„Fullt hús. Það var sannar-
lega „elgsdýra“ kvöld. Ég sá
margar af vinkonum yðar —
frú Harrison, frú Barnes, frú
Codlins.“
„Þetta hefir verið skemmti-
leg samkoma.“
„Já, það er óhætt að segja,
Konan mín skemmti ser prýði-
lega.“
Frú Hurstwood beit á vörina.
„Nú, já,“ hugsaði hún. „Svona
fer hann að því. Segir vinum
mínum, að ég sé veik og geti
ekki komið.“
Hún furðaði sig ó iþví, hvers
vegna hann færi einn. Það bjö
eitthvað undir þessu Hún reyndi
að finna einhverja ástæðu.
Um kvöldið þegar Hurst-
wood kom heim, var hún orðin
úrill af hugsunum um þetta og
óskaði aðeins eftir skýringu og
hefnd. Hún vildi fá að vita,
hvað þetta framferði hanc’
að þýða. Hún var sannfærð um,
að meira byggi undir þessu en
það, sem 'hún hafði heyrt, og
hin illgjarna forvitni hennar
blandaðist saman við tortnrwffni
og reiðina frá morgninum. Hún
1 gekík um, óheiilavænleg á svip,
NYJA BIO
(“The Magnificent Dope”)
Fyndin og fjörug gaman-
mynd.
Henry Fonda.
Lynn Bari.
Don Ameche.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Sala aðgm. hefst kl> 11.
®A$ILA EsO
Hetjur á heljarslóðjj
(The North Star)
Amerísk stórmynd frá fyrstu
dögum Rússlandsstyrjaldar-
innar.
Anne Baxter
Dana Andrews
Walter Huston.
Sýnd kl. 7 og 9
Börn innan 16 ára fá ekki
aðgang
Vel heppnað
ævíntfri
Lupe Veles
Sýnd kl. 5
Leon Errol.
með þungbúnu og skugglegu
augnaráði og vöðvana strengda
í kringum munninn.
En Hurstwood kom heim í sól
skinsskapi eins og við var að
búast. Samtal ’hans við Carrie
og ákvörðun þeirra höfðu kom
ið honum í það hugarástand, þeg
ar menn vilja helzt syngja full-
um h’álsi. Hann var hreykinn
af sjálfum sér, hreykinn af vel
gengni sinni,. hreykinn af Carr
ie. Hann hefði viljað vera ástúð
legur við allan heiminn, og hann
bar engan kala til konu sinnar.
Hann vildi vera glaður, gleyma
návist hennar og 'lifa í þvi and-
rúmslofti æsku og hamingju,
sem honum hafði veitzt á ný.
í augum hans leit heimili
hasns iniú hlýlega og sksmmti-
leg út. í forstofunni fann hann
kvöldblað, sem bióm’^+^ctúlk-
an hafði lagt þar og frú Hurst-
Troels og keanstakonan hans.
eftir ELISE MÖLLER.
eldri en hann, og tveimur litlum stúlkum, aðra þeirra
þekkti Troels, !hún hét Gústa, og var dúttir apótekarans 1
þorpinu, þetta var einnig fyrsti dagur hennar í skólanum,
Kennslukonan skrifaði nú tölustafi á reikninsspjöld allra
barnanna, og Troels sagði í hálfum hljóðum, að hann kynni
„Það er gott að heyra,“ sagði kennslukonan, „mjór er
mikils vísir.“ Lofið þið mér nú að ’sjá hvert ykkar skrifar
bezt.“
Troels reyndi að vanda sig eins og hann gat og setti
tunguna út í annað munnvikið, eins og hann gerði allt af
þegar honum fannst mikið þurfa við, og hann vildi leggja
sig sérstaklega mikið fram. Hann lauk brátt við það, sém
honum hafði verið sett fyrir, og langaði mest til að hjálpa
Gústu litlu, sem hann sá að skrifaði tölurnar mjög illa; en
hann þorði ekki fyrir hinum drengjunum að bjóða hjálp
sína.
Svo kom kennslufconan til þess að líta á hjá börnunum.
Hún hældi skrift Troels, eri sagði þó að honum ætti eftir
að fara mikið fram enn þá. Svo átaldi hún hann fyrir
hversu óhöndulega hann bæri sig til við borðið, er hann væri
að skrifa. Tveir drengirnir fóru að skellihlæa, og Troels
sárnaði svo, að bonum lá við að fara að gráta, og beygði sig
IVI Y N D A -
SAGA
WE DID...BUT WE
SPOTTEP SOMEOFOUR
MISSING CHICKS IN
iGERAAAN TERRITORY
...SO WERE GOING
BACK FOR A
PICK-ME-UP/
QRN: „Jæja þá. Nú getum við
ekkerl annað gert en að híða
og Ibara vona að félagar okkar
komi aftur óðiur en að ein-
hver nazistinn rekst hingað oig
fer að rýna í jþetta.“
Á FELUGVÉLLENUM: „Halló,
Kata! hvermig lýist |þér ó að
gefa miér koss og kxfa mér
steifnumóti þegar óg kem aftur
úr ferðalagií mínu um hiamn-
geimi.nn!?“
KATA: „í tfertiugaista skifti,
nei, Mac. Amnars hélt ég að
iþú vænir nýkominn úr ein-
hrverni glæfraförinm, Mac.
Hvað stendiur iniú til?“
MiAlC: „Jú, við erum nýkomnir
— en isvo tuppgötivuðíum við
nokikra týnida fólaga okkar á
hennjmdu lanidi — og nú ætl-
u.v v/.:. 'w"; -
um við að fara og ibjarga þekn.
KATA: „Ye — Ve — Veistu
fhverjir það eru?“
MAC: „Nu—ú! Það vitum við
ekfci enn, en við fáum fljótt
að vita jþað — ef jþeir eru þar
Iþó enn þá!“
P-POYOU
...DOYOU...
KNOWWHQ
THEY ARE ?