Alþýðublaðið - 22.09.1944, Blaðsíða 8

t-í-61 l<ias ZZ Jngepnjsoj:
&UESS I WANTED TD BE NEAR,
WHEN THE WOUNDED CAME IN...
YOU MIGHT HAVE ARRIVED
THAT WAY, BESIDES JIM —
CAPT. NORTH, NJEEDED W yT\
HELP WITH THE GiRLS/ J &
SINCE WHEN \ NO SCORCHY-.
WERE you A ) NUPSES' AIDE, s
TRAINED NUESE?/ I..I HAD TO DO
SOMETHIN&...
(KT \J ( WHEN I HEAÍ?P yOU
L VVERE MISSING*/
ÖRN: „Erttu Iþá seíð ihjúkrumr.
Rec. U. S. Pot. Öff.
AP Foalures
' GOOD NEWS INVALIDS/
VDU'RE OFF DOC.NORTH'S
SICK LIST TOMORROW—By
THE WAY, ANy OF yOU kNOW
WHERE I CAN "
1 FIND KATH-.'TE'Jfei

Kvenhetjur
(„So Proudly We HaU“)
Amerísk stórmynd um
afrek hjúkrunarkvenna í
ófriðnum.
Claudette Coibert.
Paulette Goddard.
Veronica Lake.
Sýnd kl. 4, 6.30 og 9
FYRJR 400 ÁRXJM v
Þennan vetur voru miklar á-
heitingar jramdar af mörgum
þeim gömlu, til þess að Gissur
biskup kæmi aftur vegna siða-
skiptanna. Sumir hétu á kross-
inn í Kaldaðarnesi, sumir á
aðra krossa, myndir og bílæti
að geja þeim peninga, ef af
mætti leggjast aftiir -iú nýja
umbreyting, sem herra Gissur
vildi uppbyrja, því það gamla
fólk hélt það ekki utan villu
og hjátrú.
Var á sama ári um haustið
og fram til jóla mikill kvik-
andadauði af hundum og kött-
um sem og hröfnum, svo því
nær varð hundalaust í sumum
sveitum, datt niður dautt, líka
héldu menn að refar hefðu dáið
og fundist svo í högunum.
Mikill fiskreki var syðra það
ár á jólaföstu af þorski vel feit-
um. Hafði fundist 200 í Garði,
1—2 hdr. á Vatnsleysuströnd.
smátt hundrað í Hafnarfirði.
Þetta skeði í útsynnings- eða
vestanveðri. Hafði margur þar
gott gagn af.
Úr annálum.
* * * *
FERÐALANGURINN: — Á
hvað ertu að glápa, sveitalubb- j
inn þinn?
Bóndinn: — Ég veit það ekki
ennþá, en ég ætla að gá að því f
í húsdýrafræðinni minni, þeg- |
ar ég kem heim.
STÓRBOKKINN refsar sér
alltaf sjálfur.
Finnskur málsháttur.
„Skollinn hirði hana,“ sagði
ihann ilágt o|g iil’skulega. ,/Það
skal koma henni í kolil, ef hún
gerir mér eitthvað illt. Hún
■skal 'verða að hreytá um tón,
Jafnvel iþótt ég verði að beita
valdi.“
Hann reis á fætur og gekk
að glugganum og ihorfði út á'
göt'uraa. ,Það ivar byrjað að
rigna. Gangandii menn höfðu
brett upp skáltnarnair og jak'ka-
kragana. Þeir er iekki höfðu regn
hllífar, höfðu hendurnar á kaifi
í vösunum. Gatan var ein-s og
straumiur af svörtum, hveldum
regnhlífum, isem rákust á, sner-
ust og iðuðu tiil. Vinnuvagnar
og kerrur skröltu af stað í há-
værri röð, og allts staðar reyndu
menn að skýla .sér eins vel og’
þeir ' gátiu. Hann tók varila eftir
því, sem fyrir augun har. í hug-
anum istóð hann sífeillt framimi
íyrir konu isinni og heimtaði,
að hún foreytti framkomu sinni,
annars skyldi hann sýna henni
í tvo iheimana.
Kiliukkan fjögur kom annað
bréf, 'sem skýrði honutm frá því,
að míálið yrði tafarlaust lagt
fyrir -Fitzigerald & Moy, ef pen-
inlgarnitr kæmu ekki sitrax umi
kvöldið, og aðrar ráðstafanir
yrðu gerðar til þess að ná' í þá.
iHuratwood. Ilá' -við að hrópa
upp yfir .ofsanum í brófinu. Já,
foann ætlaði að senda henni
peningana. Hann ætlaði að fá
henni þá sj-álfur — hann ætl-
aði að fara þangað og tala við
han-a, og það þeg-ar í stað:
iHann setti á sig hattinn og
leitaði að regnhlífinni -sinni.
Hann vildi fá einhvern ibotn í
þetta.
Hann kaillaði á vagn, sem ók
ihönum í rigningunni á morður
■hluta iborgarinnar. ' Á leiðinni
sefaðist hann, þegar hann fór
að hugsa betur um þetta. Hvað
vissi hún? Œivað hafði hún gert?
Ef til vilil ihafði hún nláð í Car-
rie, hver veit — eða — Drouet.
Ef til vi-11 haffði hún náð í ein-
h-verjar sannaniir og gæti vegið
að honum úr .launsátri. Hún var
sdungin. Hvers vegna -skyldi
hún hegða sér svona gagnvart
honum, nema hún hefði ástæðu
til?
Hann fór að óska, að hann
hefði gefið eftir á einhvem
hátt — að hann hefði sent pen-
ingana. Ef tiil -vill gæti hann
gert það núna. Hann eetlaði að
minnsta kostá að fara inn og
leifa Ifyrir sér. Hann -vildi losna
við aiilar deálur.
iÞegar hann kom að götunni,
sean hann fojó við, var foann sér
vel tméðvitandá um vandraeði j
sín, og óskaði af öMu hjarta, að
honium foirtist -einhv-er lausn, að
hann gæti fundið einhverja út-
leið. iHann fór niður úr vag.n-
inum, igekk upp jþrepin að að-
aádyrunum, en ihjaritað foarðist
ört í forjóst han-s. Hann dró upp
lykil sinn og -reyndi að opna,
en það var annar lykill -að inn-
anverðu. Hann reyndi foúninn,
en dyrnar voru lokaðar. Þá
hriragdi hann fojöilunni. E-kkert
sv-ar. -Hánn hringdii aftur —
stenkara >í iþetta skipti. Enginn
kom til dyra. Hann hringdi
hraustlega hvað ef-tir a-nnað, en
árangunlaust.
En -svo voru foakdyr, sem
liágu inn að eldhúsinu. varðar
með járngrind gegn innibrots-
þjófum. Þegar hann -kom 'þang-
að, ®á iia-nn að þær voru einn-
ig læstar og eOdfoúsglugg-arnir
voru lokaðir. Hvað 'átti þetta að
þýða?. Hann hringdi bjöllunni
og foeið. Doks sá hann, að þetta
var til eimskis, svo að hann
sn-eri við og gekk að vagninum.
,JÉg Isá unga istúl'ku þama
uppi í glugg-anum," sagði öku-
maðurinn.
iHiuirstwood lejit þan-gað, en
nú sást ekkert andJlit þar. Han-n
istei-g inn í vagninn dapur ií
bragði, foæði ffeginn og örvæt-
ingarfullur.
-Nú, já, isvona áitti að -hafa
það. Þau ætiuðu að iloka hann
úti. H-ann átti foara að foorga.
Hamingjan igóða, þetta fyllti al-
veg miælinn.
TUTTUGAiSTI OG FIMMTI
EÁFLI.
Þegar Hurstwood kom alfitur
í skrifstofu sína, -var foann í
meiri vandræðium en inokkru
sirmi fyrr. Hamingjan góða,
hugsaði hann, hvað var hann
orðinn iflæktur í? Hvernig -gat
þáð é-tt sér st-að, að allt hafði
tekið svona snöggum og hræði-
legum foreytingum? Hann gait
varila tskilið, hvernig þetta haflði
gerzt. Ho-num flannst Iþetta vera
hræðilegt, óeðlilégt, éþoilaiidi
ástand, sem hann haflði lenit í
án þéss að eiga nokkra sök á
því.
Öðru hverju varð hanum
hugsað ’til Carj-ie. -ITvað skyldi
hafa feomið ffyrir fojá henni?
Hann haffði ekkert faréf ffengið,
enga orðsendingu af neinu tagi,
og nú va-r orðið áliðið kvölds og
hún þafði lofað að hitta hann
snemma um daginn. -Daginn
eftir fo-öffðu þau ætllað að hi-tt-
ast og f-ara fourt — hvert? Hann
sá það, að í öllum æsingi isíð-
u-stu viðfourða haffði hann enga
ákvörðun itekið því viðkomandi.
Hann vair in'nilega lástfanginn
og hefði viljað ffórna öllu til
M NYIA BiO
Hagkvæml
hjónaband
(,„The Lady is wiiling“)
Rómantízk gamanmynd
Aðalhlutverk:
Marlene Dietrich
Fred MacMurray
Sýnd kl. 5, 7, »g 9
GAMLA BSO
í bófahöndum j
(Whistling in the Dark)
Red Skelton
Ann Rutherford
Conrad Veidt.
Sýnd kl. 7 og 9.
' Börn innan 12 ára fá ekki
aðgang.
Ungi hljóntsveifar-
stjórinn
(Syncopation)
Jackie Cooper
Bonita Granville.
Sýnd kl. 5.
að ná ástum hennar undir
Menýuilegum -krijnguimistæðuira,
en nú — hvað nú? Ef hún hefði
nú kornizt -að -einhverju? Ef hún
skrifaði honum líka og segðist
vita aillt — að hún vildi ekki
halfa meira saman við hann að
sælda? Það væri efltir öllu, eíns
og miáluraum var nú kom-ið. En
hann hafði ekkd isent konu sinni
peniragaraa enn.
Hann gekk fram og aftur eflt-
ir fægða' gólffirau í drýkkjustof-
unni með foendur í vösum,
hrukkur í enninu og hörkuleg-
an munnisvip. Hann reyndi -að
hugga sig við góðan vindil, en
það fanrast ekkart læknislyf við
öllu því illa, sem fojó um si-g
í honum. Oft og iðuilega kreppti
hann hnefana oig sta-ppaði nið-
ur faetinum- sem merki um þá
barláttu, isem foann 'átti í. Hann
h-afði orðið fyrir rothöggi and-
lega, og nú var eftir að vita,
hvað hann þyildi mikið án þess
að gefaist upp. H-aran drakik
meira whisky en hann hafði
drukkið mánuðum isaman.
Troels og kennslukonan hans.
Eftir ELISE MÖLLER
ið það, að fylkingin var að hylia hana. En 'hún þekkti Tro-
els litla og veifaðiraeð isólhlífinni í áttina til hans.
Endir.
Fyrsla ævmtýrið.
Ég hef að sönnu siglt til Kína og Japan sem skipstjóri
á briggskipinu „Emmelína fagra“ og að sjálfsögðu ratað
í ýmis ævintýri á þessum ferðum mínum, en þó hygg ég, að
ekkert ævintýri mitt muni æsku landsins girnilegra en
það, er ég rataði x sem tólf ára drengur, enda þótt ég ferð-
aðist aðeins frá Lurksbrú til Borgundarhólms. En áður en
ég segi frá ævintýri þessu, tel ég nauðsynlegt að skýra
dálítið frá foreldrum mínum og berskuheimili.
Faðir minn var bókari við stóra verzlun. Hann var
strangur maður og alvörugefinn, sem skipti sér lítið af börn-
um sínum, og það var aðeins örsjaldan, að hann sýndi mér
'blíðuhót í æsku minni. Eigi að síður auðsýndi ég honum
ekki aðeins mikla virðingu heldur unni ég honum og mjög
og efaðist aldrei um það, að honum þótti mjög vænt um
IYNDA
SAGA
kona?“
KATA: “Nei, Öm Ég er að-
stöðarhj-úkrunarkxma. 'Mér —
mér fannst ég yrði að 'gera
eiitthvað — iþegar ég flékk að
viita að þín væri saknað. Ég
viidi vera einhversst aðar raá-
lægt þegar kornið yrði rraeð
hina særðu. Það gat verið að
þú kæmir særðuir — Auk þess
þurffti Jiim — Norih feapteimn
á aðstoð mirani að halda með
stúlkurnar!"
iSJÚKLMGUR (aninarstaðar á
sarraa tíma); „Ég hef góðar
fréttir að flæra okkxnr öllum
iNú erum við útskri!fiuð.“