Alþýðublaðið - 13.01.1945, Blaðsíða 8

t
ALÞYÐUBLAÐiÐ
Laugardagur 13. janúar IM$
HERE, PREPA1?E TWl5
PLAéMA... HURRY...
WEVE (SOT TO PULL
..PULSE WEAHER, DOCTOR,
'JP WE DOM'T ©ET TO gASE
PRETTV SOOH ...I'M APRAIP
HEMAyNOTLI—_______
HOW 15 OUR 0.2.
tN WUMSER PIVE
kATHV P
V HIM THROUOH
Reg. «?. S. Poí. OU.
AP fcaturea
m YNDA-
SAGA
NORTH LÆKNIR: „Hvemig
líðiur sjúkliuignum ofckar í
íimimta rúmá, Ka<ta?“
KATA: ,,Púlsiinn sfer nú veik
aira, Ijæiknir. Ég ihrædd um að
ef við komumíst ekki flj ótlega
til bæikisitöðvai okfcar, þá muni
banin vala haífa það af.“
NORTH LÆKNIR: „Héraa und
inbúðu þetta bilóðvaitn. Viið
veröum að reyna að (halda hon
um uppi, þar til við komumst.
heim.“
»TJASM*RrStÖ™
Sendiför fH Moskvu
(Mission to Moscow)
Amerísk stórmynd gerð eftir
hinni heimsfrægu samnefndu
bók Davis sendiherra
Aðalhlutverk:
Walter Huston
Sýnd kl. 9
Maðurinn með
siálgrímuna
(The man in the Iron Mask)
Spennandi mynd gerð eftir
samnefndri sögu eftir Al.
Dumas
Louis Haj7ward
Joan Bennett
Warren William
Sýnd kl. 3, 5 og 7
Bönnuð börnum innan 14 ára
Sala hefst kl. 11 f. h.
TÓLF MINNISATRIÐI HANDA
RÆÐUMÖNNUM
1. Byrjaðu aldrei ræðu þína
með þeim ljóta sið að biðja
fyrirgefningar í nokkurri
mynd.
2. Legðu það ekki í vana þinn
að nota löng né óvanleg orð.
3. Dragðu ekki seiminn og
sönglaðu ekki ,eh‘, ,humm‘
né „öh“, meðan þú ert að
koma út úr iþér næsta orði.
4. Hafðu ekki 'hendumalr i
vösimum.
5. 'Vendu þig á að tala hátt og
skýrt og æfðu þig á hverj-
um degi.
6. Lærðu réttan framburð og
skipaðu orðum 'þínum vel
niður.
7. Talaðu þýðingarlitlu orðin
dálítið hraðar og örlítið
lægra en þau þýðingar-
miklu.
8. Lækkaðu ekki röddina að
miin nema í enda setning-
ar,, og þó ekki ævinlega
þar, og aldrei svo mikið, að
allt geti ekki heyrzt til þín.
9. Vertu ekki smeykur við á-
heyrendur þína.
10. Berðu þig vel og vertu eins
elskulegur og upprifinn, vin
gjamlegur og velæruverðug
ur og þér er framast mögu-
var lögreigluþjónuinum funheitt
af reiði og afsa. Hurstwood
vann áisamt vagnsitjóranium við
það að iytfta steinunum af braut
inni, og þeir unnu sór tdil hita.
,,VierikÆial'llsibrjióftiur,“ æpti
iman^nfijöldinin. , „Raggeitin þín.
iSteliur brauðinu fbá munninum
á' öðrum. Þiú rænir þá fátæku,
hundísp'ottið þitt. En við skul
um hita þiig, þótt sáðar verði.
Bíddu bara.“ .
„Bölvun guðs hvíli yfir ykk-
ur,“ æpti gömul írsk kona, sem
hafði opnað glugga rétt hjá og
stakk höfðinu út um hann.
,,Já, og þér líka,“ bætti hún
við, þegar hún kom auga á
annan lögregluþjóninn. „Bölv-
aður morðingánn þinn, sem
rotaðir son minn með kylfu.
Það getuxðu svínið þitt. Hjarta
lausi djöfull, ó —“
En lögiregluþjónninn lét þetta
ekki á sig fá.
„Farðu til fjandans, skas^ið
þitt,“ tautaði hann fyrir munni
sér, meðan hann leit yfir hinn
tvístraða hóp,
Nú voru þeir búnir að fjar-
lægja steinana, og Hurstwood
tók aftur stöðu sína undir
dynjandi skammaryrðum. Lög-
reglu’þjónarnir stukíku upp á
pallinn, og vagnstjórinn hringdi
bjöllunni, en þá komu steinar
og grjót inn um glugga og dyr.
Einn steinninn straukst við höf-
uðið á Hurstwood. Annar braut
rúðuna á bak við hann.
„Settu strauminn á,“ kallaði.
annar logregluþjónninn og
greip sjálfur í handfangið.
Hurstwood hlýddi, og vagn-
inn þaut af staö undir steina-
regni og svæsnum formæling-
um.
Hurstwood var í uppnámi,
en hann horfði rólegur fram
fyrir sig. Þetta var undarleg
reynsla fyrir hann. Hann hafði
heyrt um slíka atburði, en hon-
ur fannst veruleikinn vera al-
gerlega nýr. Hann var engin
raggeit. Hjá honum vaknaði
frekar löngun til að þola þetta.
Hann fylltist seiglu. Hann
mundi ekki lengur eftir New
York og heimili sínu. Þessi ferð
hans átti hug hans óskiptan.
Nú óku þeir hindrunarlaust
inn í verzlunaThverfið í Broofc-
lyn. Fólkið starði á brotnu rúð-
urnar í vagninum og á Hurst-
wood, sem var ekki í einkenn-
legt gagnvart þeim, sem á
þig hlýða.
11. Skrifaðu ekki ræður þínar
til að leggja þær á minnið.
12. Notaðu ekki minnisblöð.
James L. Hughes.
isbúningi. Öðru hverju heyrð-
ist kveða við: „Verkfallsbrjót-
ur“ eða einhver skammaryrði,
en engir gerðu áhlaup á vagn-
inn. Við endastöðina fór annar
lögregluþjónninn inn til þess
að gefa skýrslu um ferðina.
„Það er flokkur manna á
leiðinni, sem situr um okkur,“
sagði hann. „Það er bezt að
senda einhverja þangað og
ryðja brautina.“
Ferðin til baka var fólegri
— það var æpt á þá, og stein-
um kastað, en ekkert áhlaup
gert. Hurstwood varp öndinni
léttara, þegar hann sá vagna-
skemmurnar.
„Jæja, þá,“ hugsaði hann
með sjálfum sér. „Mér gekk
þetta þá bærilega.“
Vagninn var settur inn, og
honum gafst tími til að ganga
lítið eitt um, en seinna var hann
boðaður út aftur. í þetta skipti
voru aðrir lögregluþjónar’ með
í ferðinni. Nú var hann örugg-
ari, og hann ók vagninum eftir
hinum leiðinlegu götum og fann
til minni hræðslu. En að einu
leyti leið honum mjög illa. Það
var hrollkalt úti, snjór í lofti
og golan var nöpur, og hraðinn
á vagninum jók hana um allan
helming. Föt hans áttu ekki
við þess háttay vinnu. Hann
skalf af kulda, stappaði niður
fótunum og barði sér, eins og
hann ‘hafði séð aðra bílstjóra
gera, en hann sagði ekki neitt.
Nýjabrumið og hættan, sem
þessu fylgdi, lét hann gleyma
þeirfi fyrirlitningu og lítil-
lælkkun, sem 'hann hafði orðið
fyrir, en samt fann hann til
illsku og gremju. Þetta var
sannaTlegt hundalíf.
Skyndilega kastaði lítill
drengur moldarköggli í hann
og hitti hann í handlegginn.
hann kenndi til, og hann fann
til meiri gremju en hann 'hafði
fundið til fyrr um daginn.
„Þessi kláðagemlingur,“
muldraði hann.
„Meiddi hann iþig?“ spurðd
einn af lögregluþjónunum.
„Nei,“ svaraði 'hann.
Á einu götuhorninu, þar sem
hann varð að 'hægja ferðina,
stóð einn af verkamönnunum
á gangstéttinni og kallaði til
hans:
„Vertu skynsamur og komdu
niður úr vagninum. Mundu
það, að við erum að berjast
fyrir betri launum, það er allt
og sumt. Við verðum að sjá
fyrir stórum fjölskyldum.“
Maðurinn virtist vera mjög frið
samlegur.
Hurstwood lét sem hann sæi
hann ekfci. Hann horfði beint
■ NTJA BiÖ
\
Rökkur saga
(A Bedtime Story) v
Fjörug gamanmyndr með
Loretta Yong'
Fredric March
Sýnd kl. 3, ,5, 7 og 9
Sala hefst kl. 11 f. h.
H
6AMLA BiO
Random Harved
Amerísk stórmynd eftir skéld
5ÖgU
James Hilton®.
Aðalhlutverkin leika:
Greer Garson
Ronald Colman
Sýnd kl. 4, 6.30, og 9
Aðgöngum. seldir frá kl. 1.
fram fyrir sig og jók hraðann.
Þessi rödd var undarlega sann-
færandi.
\
Þett hélt áfram allan morg-
uninn og langt fram á dag.
Hann fór þrjár slíkar ferðir.
Maturinn, sem hann fékk, var
engan veginn nægilega mikill,
og hann kvaldist af kulda. Hann
fór út við 'hverja endástöð til
þess að hlýja sér, en það var
svo sárt, að hann hefði getað
æpt upp. Einn af verkamönn-
unum við vagnaskemmúna
kenndi í hrjósti um 'hann og
lánaði honum kuldahúfu og
þykka vettlinga, og hann var
innilega þakklátur fyrir það.
í siðustu ferðinni sem hann
fór, ók hann inn í hóp af fólki,
sem hafði þvergirt fyrir braut-
ina með símastaur.
„Burt með staurinn,“ kölL
uðu lögregluþj ónarnir.
„Svei, svei, svei,“ var æpt iá
móti. „Þið skuluð sjálfir taka
hann burt.“
Lögregluþjónaniir fóm nið-
ur, og Hurstwood ætlaði að fara
með þeim.
„Nei, vertu kyrr,“ kallaði
annar þeirra. „Annars stingur
einhver af með vagninn.“
Mitt í ölilum þessum hávaða
heyrði Hurstwood rödd rétt
hjá sér.
„Komdu niðux í félagi, og
vertu sanngjarn. Vertu ekki að
berjast gegn hinum fátæku.
Láttu vinnuveitendafélögin um
það.“
Hann sá, að þetta var sami
j maðurinn, sem hafði kallað til
i hans á hominu. Nú lét (haxm
Ónæðissöm jólanótt
í miðri brekkunni, sem hallaði niður í flæðarmálið var
dálítill engjareitur, tæplega svo stór um si'g, að þar gæts
staðið smákofi og svínáhús með litlum garði umihverfis. í
garðinum voru tvö liti'l beð, í öðm þeirra uxu matjurtir,
en í hinu fáeinar skrautjurtir og sortulyngsviður. Stofnar
'hans voru krækluiegir sökum þess ,að ekkert skýldi þeim
fyrir vestanvindinum, sem þarna var mjög tíður, alfan járs-
ins hring. Ofan frá þjóðveginum lá mjór götuslóði niður
að þessu litla býli. Þarna bjó Lars Dam fiskimaður.
Ávetrum var götuslóðinn oft og tíðum ófært yfirferð-
ar öðrum en fótgangandi. Þrátt fyrir það var Lars Dam vem
lega ánægður með þennan bústað sinn, sömuileiðis konan
hans og drengirnir tveir, — og aldrei kom beim til hugar
að vilja fá neinn annan veglegri bú’stað. Á sumrin, þegar
drengirnir fóru út fyrir girðimguna til þess að hafa rýmra!
svæði til leikja. gátu beir unað sér í grasivaxinni brekk-
unni, sem lá niður að flæðarmálinu. Og bað var vemlega
I