Alþýðublaðið - 06.03.1945, Síða 8

8
ALÞ.aUBLAÐIÐ
Þriðjudagur 6. marz 1945
bTIARNARBÍOm
Sagan af Wassell
lækni
Sýnd kl. 6,30 og 9
Bönnuð fyrir börn (14).
Á mararbotni
(Minesweeper)
Hetjusaga um tundurdufla-
veiðar.
Bichard Arlen
Jean Parker
Russel Hayen
Sýnd kl. 5
Eftirfarandi athugasemd hef
ir „Heyrt og séð“ borizt frá
Páli Kolbeins:
„í 40. tbl. Alþýðublaðsins 17.
febrúar 1945, í dálkinum
„Heyrt og séð“ er þessi vísa:
Latur maður lá í skut,
latur var hann, þegar hann
sat,
latur oft fékk lítinn hlut,
latur þetta kveðið gat.
Vísa þessi er eignuð Stein-
dóri Finnssyni, Krossanesi í
Eyrarsveit.
Þegar ég var lítill drengur,
dvaldi. lá heimili móður minn
ar ömmusystir mín, Margrét
Theodóra Pálsdóttir, systurdótt
ir Jóns Thoroddsens skálds
(dóttir Jóhönnu Kristínar Pet-
ronellu Þórðardóttur). Margrét
heitin kenndi mér þessa visu
og sagði mér að hún væri eftir
frænda sinn Jón Thonoddsen;
hefði hann ort 'hana sér til gam
ans, um sjálfan sig.
Ég hef borið þetta mál undir
Þórð Bjarnason, systurson Mar
grétar, og segir hann að þessi
visa finnist eigi í verkum Jóns,
en Margrét hefði átt að vera
manna bezt kunnugast um hvort
vísan væri eftir Jón, svo hand-
gengin hafi hún verið frænda
sínum. Visan er birt í blaðinu
eins og ég Iærði hana sem dreng
ur, að örðu leyti en því að
þriðju Ijóðlínuna lærði ég þann
ig: Latur fékk oft lítinn hlut.
Frú Gosselyn fór að gráta. Hún flýtti sér til Júliu, vandræða-
leg og klaufsk, og tók hana í fang sér og kyssti hana. Ofurstinn
skók hönd sonar síns hressilega, bjargaði Júlíu úr örmum konu
sinnar og kyssti hana lika. Þótt hún brosti og ljómaði af gleði,
streymdu tárin niður kinnarnar á 'henni. Mikael horfði á þau;
hann var líka hrærður.
„Hvað segðuð þið um það að drekka eina flösku af kampa-
víni til hátiðabrigða?“ sagði hann. „Mamma og Júlía eru alveg
utan við sig.“
,„Kvenfólkið — guð blessi það,“ sagði ofurstinn, þegar búið
var að hella í glösin.
5
Júlía virti fyrir sér mynd af sér 1 brúðarskartinu.
„Ó, 'hvað ég hef verið falleg!“
Þau ákváðu að halda trúlofun sinni leyndri, og Júlía sagði
engum frá þessum atburði, nema Kobba Langton, tveimur eða
þremur stúlkum, sem léku með henni, og konunni, sem hjálpaði
henni að miála sig og fara í leikgerfvin. Hún iét þau öll lofa því há
tiíðlega að segja ekki nokkrum manni Iþetta leyndarmál og skildi
þess vegna alls ekki, hvernig á því gat staðið, að innan tveggja
daga vi;ssi hver einasti anaður þetta. Júlía var frá sér numin ad;,
gleði. Hún elskaði Mikael enn heitar en áður og hefði með glöðu
geði gifzt honum hvaða dag sem verið 'hefði. En hér varð köld
iskynsemi hans að ráða. Eins og sakir stóðu voru þau ekki annað
en tveir lítt kunnir leikarar úti á landi, og það var allt of mikil
áhætta fyrir þau að gifta sig, áður en þau gerðu herhlaupið á
hendur leikhúsgestum Lundúnaborgar. Júlía gaf honum þá 1
skyn eins greinilega og hún gat, — og það hefur áreiðanlega
verið mjög greinilega gert —, að 'hún gæti þá allt eins vel verið
ástmey hans. En hann vildi ekki heldur fallast á það. Hann var
alltof heiðarlegur til þess að nota sér það.
„Ég gæti ekki elskað þig svona heitt, hjartað mitt, éf mér
væri ekki ennþá annara um heiður minn,“ ságði hann. Það er
létt fyrir leikara að vitna i gamla sálma.
Hann var sannfærður um, að þau myndi iðra þess sárlega,
er þau væru gift, sf þau hefðu áður kynferðisleg mök hvort við
annað. Júlía var öðrum þræði upp með sér af siðavendni hans.
Hann var ástúðlegur og auðmjúkur aðdáandi hennar, en varð
fljótlega eins og helzt til óhræddur um hana. Það hefði mátt
ætla að þau hefðu verið 'í hjónabandi árum saman. En samt
fannst Júlíu það óumræðileg ljúfmennska af hans hálfu, hve
hann leyfði henni að gera sér dælt við 'hann. Það var hennar
mesta yndi að sitja við hliðina á honum og halla sér upp að öxl-
inni á ihonum og láta 'hann halda utan um sig. Og gæti hún komið
þVí við að þrýsta kossi á þunnar varir hans, þá var það auðvitað
eins og að komast i himnariki. Þótt hann vildi varla um annað
tala en leikbrögð og ihlutverk og bollaleggja um framtíðina, þeg-
ar þau sátu svona hlið við hlið, lét hún sér það lynda. Og hún
hún þreyttist aldrei á því að lofsyngja fegurð hans og glæsileik.
Það var hámark gleðinnar, þegar hún gat komið því að, hve
nefið á honum væri fagurvaxið og bylgjurnar í rauðjörpu hár-
inu yndislegar. Þá sá hún kannske ástúðina skína úr augum
hans og fann, hve hann þrýsti handleggnum ofurlítið þéttar után
um mittið á henni.
„Þú gerir mig hégómlegri en páfugl, ef þú heldur þessu á-
fram,“ sagði hann.
„Það væri heimskulegt af þér að láta eins og þú vissir ekki,
hve guðdómlega fáilegur þú ert.“
Júlía vissi, að þetta var satt, og hún hafði orð á þvi, af því
að henni þótti gaman að tala um það, en hún gerði það líka af
því, að hún vissi. að honum þótti garhan að heyra það. Hann var
_ NÝJA BfÓ i» mmm GAMLA BÍÓ R»
Vorl æskulíf er Elskhugi á leigu
leikur (Her Cardboard Lover) Norma Shearer
(„Mister BIG“) * Robert Taylor Gerge Sanders
Fjörug söngva og gaman- mynd. Aðaihlutverk: Sýnd kl. 7 og 9
Gloria Jean Árás rauðskinna
Peggy Ryan (Apache Trail)
Donald Connor Lloyd Nolan Donna Reed
Sýning kl. 5, 7 og 9 Sýnd kl. 5
Sala hefst kl. 11 Bönnuð börmun innan 12 ára
henni mjög auðsveipur og dáði hana takmarkalaust, honum leið
vel i návist hennar og hann treysti henni. En hún vissi mætavel,
að hann var ekki, ástfanginn af henni. Hún huggaði sig við, að
hann elskaði hana samt eins mikið og hann gæti elskað nokkra
stúlku, og vonaðist til, að ást hennar myndu vekja í brjósti hans
ástriður, sem hún gæti unað við, þegar þau loks væru gift og
farin að sofa saman. Þangað til yrði hún að beita allri sinni lægni
og allri sinni sjálfsögun. Hún skildi það, að hún mátti ekki
þreyta hann. Hún vissi, að hún mátti aldrei verða honum til byrði
Meðal ræningja.
Ég geri ráð fyrir því, að hinir mörgu ungu lesendur
þessarar sögu hafi heyrt meira og minna getið um fa'llega
og veðursaela landið suður við Miðjarðarhaf, sem nefnist
Íta'líu. Þar er náttúrufegurðin stórfengleg. — Himininn er
'hreinn og bj'artur, — og svo fagur, að við hér norurfrá
þefckjum jafnvel ekki svo fagran himin að staða'ldri. Þar eru
þéttir kýprusskógur, sem aldei fella lauf, — þar kikna
appeMnutrén undan þunga ávaxtanna. Rauðir rósarunnar
metta andrúmsloftið dýrlegri angan. En upp að ströndinni
berast léttstígar öldur Miðjarðarhafsins.
Síðan árið 1861 hefur Ítalía verið sameinuð sem eitt
konungsríki, en áður hafði hún um skeið verið skipt niður
í fleiri. smærri ríki, — en bau ár, sem barist var um það,
hvort landið ætti að vera mörg ríki eða eitt, var mikið um
óeirðir í landinu. Þá fengu mörg ræningjafélög tækifæri
til þess að leika lausum hala. En sagan, sem hér fer á eftir,
er einmitt frá þeim tíma.
Eitt af f jölda mörgum húsum í dál einum var hús Péturs
Serlínós og konunnar hans. Þau voru fátæk, en heiðarleg
og guðhrædd mjög. Þau voru nægjusöm og töldu börnin
sín, Jósep og Maríu vera eina og dýrmætasta fjársjóðinn
sinn. Serlínó-hjónin reyndu eftir fremsta megni að aia þau
upp sem bezt, svo þau mættu verða að ráðvöndúm og nyt-
sömuui borgurum í þjóðfélaginu.
Um það lteyti, sem saga þessi hefst, var Jósep 12 ára,
en María 10. — í öðrum daí, á að gizka þrjár eða fjórar míl-
uf frá heimili Péturs Serlínós bjó móðir hans ásamt öðrum
syni sínum. Hún var áiiíræðisaldri.
^THE/RE STALUNff EoR TIM£~PAL
... THAT &LONP 0OMBSUELL
15 CAKEyiW<ý A D£LAV£P
ACTIOM FU5£ ...MAYBE WEÍL
GZT TUS WOfZlCf AT PlWNEfc
^ AN' OL~?mo'$ &LACK Tl£ N ^
TAlLé ARE &ACK HCME/ IW
MOTUFLAfCE^...y'KNOW, THAT
0ABE AIN'T SO HARP TO LOOK
AT...5HE'5r GQT V/HAT
1
O kEEP A COUPLE OF VANKÍ
HOLEP UP HECE POB A LlTTLE
TEA AHP TOA5T ?... GO £AáY.. i
THE/K£ FATTBmN&Vt? fOR
THE MLL/
PElSOMEE^ CE MOT...\T$ FÖW'FuT''
MlCE Tö PKE5H UP...5AY) SCOROA,
MAKE OF TH'DOC
PENÍTÓ: „Það er að vísiu bölv
að að við skulum vera fangar,
en það er alveg ágætt að geta
lagað sig svolítið til. Heyrðu
Öm! Hvað isegirðu eiginlega
uim doktorinn og þessa baron
iessu?“
ÖRN: “Þau hafa einhvem
fjandann d ibígerð. Þessi ljós
hærða vítisvél er að undirtoúa
órásina. Ef til vill fáum við að
fcomasta að raun um þetta þeg
ar við !borðum.“
PINTÓ: „Þessi kvenmaður!
Ætli að hann sé svo hættuleg
ur — Hún vill bara iláta ein
hvern itaka . . .“
ÖRN: „Nei, Pintó. Hún ier ékki
að safna ofckur d neitt karl
mannabúr handa sér. Vertu
viss •— þau hafa rnorð í huga.“