Alþýðublaðið - 08.04.1945, Blaðsíða 8

t
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Sunnudagur 8. apríl 1945...

■nTJARNARBÍOi
Óboðnir gesiir
(The Uninvited) ' .
Dularfull og spennandi
reimleikamynd.
Kay Milland
Ruth Hussey
Gail Russell
Bönnuð börnum innan 12 ára|
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9
Sala hefst kl. 11.
Kennari einn segir eftirfar-
andi sögu af snarræði og hátt-
vísi konu sinnar: „Einu sinni
sá ég út um gluggann, hvar
hundleiðinleg kvensnift var að
koma spígsporandi upp garð-
þrepin hjá okkur. Ég var þreytt
ur, þráði frið, þögn og ró og
lagði á flótta inn í skrifstofu
mína. Eftir hálfan annan klukku
tíma taldi ég víst, að heimili
mitt hefði aftur öðlazt æskilega
ró og læddist út úr skrifstof-
unni. Ég hleraði andartak, og
er ég heyrði hvergi mannamál;
kallaði ég til konu minnar: Er
þessi bölvuð kerlingarskrukka
nú loksins farin? — Nú vildi
svo til, að kvenmaður áá, sem
við var átt, sat enn sem fastast
og heyrði hin óviðurkvæmilegu
orð mín. En konan mín blessuð
var ekki lengi að átta sig á,
hvað gera skyldi. Hún svaraði:
Elskan mín góða, hún er farin
fyrir löngu! Það eru bara við
Jónasína mín Hierónýmusardótt
ir, sem sitjum hér og erum að
bíða eftir því, að þú komir og
drekkir eftirmiðdagssopann með
okkur.“
* * *
Erkibiskup einn komst þann-
ig að orði: „Það eru til þrjár
tegundir predikara. 1) Þeir,
sem ekki er hlustandi á, 2) þeir,
sem hlustandi er á og 3) þeir,
sem ekki er annað hægt en að
hlusfa á.“ I
Hana langaði ekki minnstu vitund til þe§s að sofa neinn
miðdegisdúr i dag. 1
J dag.“
,,Ágætt. Ég strýk úr skrifstofunni. Kl'ukkam hálf-fimm. Tavi-
stock-toi'g 138.“
Þetta var nasygætnislega gert af honum. Hann hefði eins vel
getað nefnt einhvern fjölsótlan stað, þar sem fólk befði glápt á
hana. Þetta sýndi lika, aö hann bauð henni ekki af því einu, að
hann langaði til þess að láta sjá sig með henni.
Hún fór í leigubifreið út á Tavistock-lorg. Hún var mjög
ánægð með sjólfa sig, Hún var í rauninni að gera góðverk. Síðar
yrði það eftirlætissagan, sem hann segði konu sinni og börnum, er
Júlía Lambert kom til hans og drakk með honum te hérna á
árunum, þegar hann var ekki annað en lítilmótlegur skrifstofu-
þræll, sem endursköðaði reikninga dag út og dag inn. Og hún
hafði verið svo blátt áfram og elskuleg. Enginn, sém hefði séð
hana silja þarna og skrafa og hlæja, hefði getað látið sér detta
i hug, að þetta væri mesta leikkona Englands. Og ef þau tryðu
honum ekki, þá gal hann svo sem sýnt þeim myndina af henni.
Hún hafði sjálf skrifað á hana:' „Yðar einlæg“. Og hann myndi
hlæja og segja, að hann hefði aldrei leyft sér að bjóða henni,
ef það hefði ekki gripið sig einhver óskiljanleg bíræfni.
Þegar hún var komin að húsinu og búin að borga bifreiðar-
stjóranum, datt henni allt í einu í hug, að hún mundi ekki, hvað
hann hét, og þegar vinnukonan opnaði, vissi hún þar af leiðandi
ekki, hverjum hún ætti að ápyrja eftir. Henni varð litið á dyra-
bjöllurnar. Þær voru átla, tvær raðir og fjórar í hvorri. Út frá
hverri 'var spjald í rarnma, og á þessi spjöld voru skrifuð nöfn
'húsráðendanna. Þetta var gamalt hús og hafði verið skipt niður
til ibúðar.
Hún vissi ekki, hvað hún átti til bragðs að taka, en fór þó
að lesa nöfnin. Kannske rifjaðist nafn piltsins upp fyrir henni,
ef hún sæi þáð.
En í þessum svifum ypnaðist hurðin, og hann slóð sjálfur
frammi fyrir henni.
„Ég sá að þér komuð út úr bifreiðinni, og svo hljóp ég nið-
ur. Þvf miður á ég heima uppi á þriðju hæð. Ég vona, að þér
setjið það ekki fyrir yður.“
„Síður en svo.“
Þau gengu upp stigann. Það var ekki heinn dregill í þess-
um stiga. Hún var orðin dálítið móð, er hún kom upp á þriðju
hæð.
Hann hafði hlaupið upp á undan henni — stæltur eiils og
ungur geithafur, datt henni í hug — en hún hafði ekki kært sig
um að hafa orð á því, að hún vildi fara sér hægar.
Herbergið, sem hann vísaði henni inn í, var allstórt, en illa
búið að húsgögnum. Borð var á miðju gólfi, og á því tveir bollar,
sykurskál, mjólkurkanna og kökudiskur. Postulínið var sýnilega
af ódýruslu gerð.
„Fáið yður sæti,“ sagði hann. „Vatnið er að komast í suðu.
Teið verður tilbúið eftir eina mínútu. Ég hef gas-suðutæki, inn í
baðherberginu.“
„Hann fór út, og hún litaðist um.
„Fátækur eins og kirkjurotta, aumingja skjátan,“ hugsaði
hún.
Stofan minnti hana dálitið á sumar' vistarverurnar, er hún
hafði búið í, er hún var að byrja leiklistarferil sinn. Hún ’sá undir
eins, að hann hafði gert örvæntingarfullar tilraunir til þess að dylja
það, að þelta herbergi hans var í senn svefnherbergið og dagstof-
an. Úti við þilið var legubekkur, og á honum svaf hann náttúr-
lega.
Hún var allt í einu horfin mörg ár aftur í tímann. Henni
fannst hún vera orðin einkennilega ung í annað sinn. Marga glaða
_ NÝJA BfÓ — _ GAMLA BfÓ »
„Manni ég unnað Leikaralíf
hef einum" I (For Me and My Gal) Judy Garland
(Hers cc Hold) Söngvamynd með: i Deanna Durbin Joseph Cotten Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9 Sala hefst kl. 11 f. h. Sýnd klukkan 9.
Eyðimerkur- ævintýri Tarzans (Tarzan’s Desert Mystery) Johnny Weissmuller Nancy Kelly Sýnd kl. 3, 5 og 7. Sala hefst kl. 11
stund hafði hún lifað í herbergjum af þessu tagi, og vel hafði
maturinn löngum bragðazt — flesk og egg, sem hún steikti á
gas-suðutæki, og eitt og annað, sem komið hafði verið með heim
í bréfpokum!
Hann kom inn með te í brúnum katli. Hún borðaði þyfckt
vínarbrauð með rósrauðri sykurleðju. Slíkt hafði hún ekki látið
upp í sig i mörg ár. Ceylon-teið, mjög sterkt með sykri og mjólk
út í, minnti hana a'ftur á þá daga, sem hún hélt, að hún hefði
gleymt að fullu og öllu. Hún sá sjálfa sig unga og óþekkta leik-
konu, er varð að berjast við óteljandi erfiðleika. Það höfðu verið
dásamlegir timar.
Hún varð að gera eitthvað, en henni hugkvæmdist ekki nema
eitt: hún tók af sér hattinn og hristi hárið.
Meða! ræningja.
smávegis skrámur, nema ekilinn; hann hafði fótbrotnað,
Sömuleiðis hafði þjónninn og þernan hlotið nokkurn áverka.
Jósep og Brúnö flýttu sér í fotin og stukku síðan niður
úl þess að veita hjálp sína, ef með þyrfti. Það var þegið með
þökkum, því mjög fáir vor-u fyrir í búsinu til þess að hjálpa
aðkomufólkirm.
Daginn eftir kom það í ljós, að þjónustufólkið hafði
meiðst það mdkið, að það myndi að öllum líkindum ekki
vera fært um að vinna á næstunni. Bömunum kom þegar
til hugar, að þau gætu e. t. v. boðið fram hjálp sínu ö'llu
lengur, — einkum er þau heyrðu, að herramaðurinn, sem
þarna var á ferð, þyrfti að vera bominn til Parísar tiltekinn.
dag skömmu síðar.
Hjálpsemi og fórnfýsi flóttabarnanna var svo vel og
dyggilega metin af hálfu ferðafólksins, að boði þeirra var'
tekið. Skyldi Brúnó vera ekill, Jósep þjónn, en María reyna
hvað hún gæti till þess að koma í stað þernunnar.
Þannig fór að lokum. að þau náðu til Parísar í tæka tíð
og þökkuðu guði fyrir, hversu allt hafði gengtð að óskum.
Fjölskyldan var hin ánægðasta með árangur þessarar
tilraunar barnanna til þess að gegna þjóðnshlutveiki við
ríkra manna borð. Og atvinnu sinni héldu þau áfram, sam-
kvæmt ósk fjölskyldunnar.
Svo leið eitt ár án þess að no’kkuð markvert kæmi fyrir
Jósep og María báru mikla löngun í brjósti eftir því að
r AH-H-H/yjSEE —5MUCI
y'QOT OL' PINTO ALL
FLUTTEREP, aVAAA /
Y'SBE-L\KE vja
. THIS—
PMTÚ/look
AT AAE ll I MUST
know vwy me
PIPN'T COME @ACK
MeKE.-TELLME/
MlSE’
KATMý
HE —
d,-&UT, SCOPCHYS NOT WITH
you, pinto/ you left mepe —
TO&ETHEK ...WHAT'5 WPONG ?
KATA: „En — etn. Er Örn þá
ekki aneð þér, Pintó? Þið voruð
s-aman. (Hvar er að?“
PIiNTÓ: „Sko, sjáðu, Kata.
Hann . . “
KAT-Á: „Pintó! Lfitrtai framan í
- imi:g. Ég verð að Æá að virta það
isanna. Af ihverju kom hann
eklki ihiinigað. Segðu mér það.“
PIiNTÓ: „Sfco, sjáðu — Æ Iþú
gerir mig aiveg ruglaðan. Sfco,
iþað er nefnileiga . . “
rj U. S. Pat. Ofí.
AP Features
PfNTOf/ H-H^s
ALL RIGHT ?— WE Mjj
COM\N& 0ACK ...
NOTHIN&'S HAPP&sfEC
KATA: „Pintó! E-n — en -eirtt
hivað að honiutm. Hia-nn, hann
Ikemiu-r afitur — — —. Hefir
miakkuð Ikomið fyrir hann?“