Alþýðublaðið - 10.04.1945, Síða 8

s
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Þriðjudagur 10. apríl 1945.
ExTJARNARBfÓoan
ÓboSnir gesflr
(The Uninvited)
Dularfull og spennandi
.reimleikamynd./
Ray Milland
Ruth Hussey
Gail Russell
Bönnuð börnum innan 12 ára
Sýning kl. 5, 7 og 9
Skáldið: ,,Þetta er bezta
kvæði, sem ég hef enn ort.“
Útgefandi: ,,Blessaðir látið
þér það ekki draga kjark úr
yður. Svo lengi lærir sem lifir.“
* * *
Frú ein var að vanda um við
vinnukonu sína, því að henni
fannst hún óþarflega hænd að
lögregluþ jónum.
Frúin: „Sjáið þér nú konuna
þarna? Hún gengur nú bara
yfir götuna til að mæta ekki
lögregluþjóninum.“
Stúlkan: ,,Já; en þetta er nú
líka konan hans.“
M H: *
Skoti kom að húsi sínu í
björtu báli. Inni voru kona
hans og börn.
Vinur Skotaná: „ÆtlarðU
ekki að reyna að bjarga kon-
unni og börnunum, maður?“
Skotinn (hin-n rólegasti):
„Allt í lagi, lagsi, þau eru öll
þrælvátryggð.“
Gull reynist í
prýði í mótlæti.
eldi, en geð-
Hálfu meira er að hirða en
afla.
* * *
Heilsan er hverri eign betri.
* * *
Heim kemst, þótt hægt fari.
* * #
Hér syndum
sagði hiornSiíilið.
við fiskarnir,
LEIKUB-
M A U G H A M
Þau steöiuðu saman. H.ann var feiminn að henni virtis-t. •—•
miklu feiimnari heidur en hann var, er iþau töluðiusrt við í símann.
Jæja, hiún þurlfti dvo sem eklki að fiurða sáig á því. Nú var hún kom
in hingað, og hann hllaut að viera aJrvietg maignjþrota eftir óváissuna,
biðina og ti'lhlökkunina. Hún áfserttd sér að rey-na að Ikoma honum
í ia'fnívæ0i afrtur.
;Hann saigði henni, að fioreldrar slínir by-ggjiu við Háatong. F-að
ir hans var miáliaálutningsm-aðiui'. Hann halfði einnig átt þar heima
fram undir þetta, en tfyrir fáuim milsisierium hafði hann Ælutt á þessa
t leiguíbúð, þvií að hann lanigaði til Ib'ess1 að vera sem sj’áltfiráðastur.
Hann var að búa s-i|g undir lioikaiDrófið.
Þau töluðu Mka um Íeiklhúls og leikisýn-ingar. Hann hatfði séð
hana leika hvert ein-ais/ta hluitv-eirk', er hún hafði farið með, isíðan
hiann varð tólf ára. Han-n sa-gði Ibenni ifrlá bví, að -einu -sinni, er
hann var fj-órtán ára gairnaM, Ihefði h-an-n beði-ð -eftir kvödd!sýn
in-gu fyrir utan diyrn-ar, er 1-eikararnir korruu út -um, og þegar hún
fcom út, hefði -han-n beðið h-ana að skriifa n-afn sirtt í rithandabók,
sem hann áitt-i. — Hann v-ar fjlári llagleigur pil-tur, augun blá og hár
ið lifeiar-Dt.
A-nnarfs var jþað leiðindagt, hvað h-an-n var sárimagur. And
htið v-ar fölt. en rioð-i í kinnunium. Henni diatlt ií hu|g, hvort hann
myndi viera -herklav-eikur. Fiö.t hans vom úr ódýru efni, en þau
fóru viel’. Híe-nni igiazt vel að þfvií, hve órtrúl'qga snyrrtil-egur hann var.
Hún spurði -hanns Ihverís vegn-a hann hef-ði kosið að búa hér
vi-ð Tavistoctoiig.
Han-n sagði, að þeitta væri miðsívæðiis í borginni, og auk
þess vildii -hann vera í -námunda við taié. Það vær-i f-aJfleg útsýn
úr glug-ganuim -hjlá Isér.
Hún stóð upp tid þesis að hreyfa sig. Svio aeftiaði hún að láta
á ®i|g hattinn og far-a.
„Jé, finnls-t y-ðnr ekiki falilleiglt að hbrtfa -hérna ú-t? -Það er svo
DundúanaQ.'egt að horfa héðan ýfir t-orgið. Það er svo mikill svip
ur.yfir öllu.“
'Hún stóð við Ihlliðina á honum, og um leið og -hann s-agði þett-a,
-sneri 'hún séiJ að honum. Ifann þreiif -utan um ha-na og kyssti
hana beint á mnnminn.
Bngin klona hiefu-r noklkru sin-ni orðið eins -forviða. Hún v-arð
Svo ringjliuð, að hún gat hviorlkii hreytft tegg né lið. Vari-r hans
vom mijúkar, oig han-n bjló yfir æskuþróttfi, s-em í raun og sann
l-ei-ka var hríf-andi.
En það var vitfi.rring, siam ’hann gerði. Hann þrýsiti tun-gu
broddinum i-nn á miiilili vara hen-nar, og h'élt nú urt-an um h-ana
báðuim. hönduim.
Hjún rei-ddilsrt elk.k-i. Það hvairlflaði ekkii -að henni að hlæja. Hún
,g-a/t ekki álmlenniileig-a ^giert sér gr-ein fyrir tiíltfinningtum sínum. Og
nú varð bún þesls vör, ein-s o-g í leiðslu, að hann þrýsti hen-n-i
faistar upp að sér, en kossinum sleppti hánn ekki að heldur. Hún
fan-n glioggt hiitfan-n, er la.gði atf líkam/a Ihan's- Það v-ar eins og ofn
v-æri in-nan í hon-um: það var aillviejg furðulegit.
Og sivo þeigar hiún átltaði isi-g lcffis, fá hún endillönig á legu
bakknum, o|g hann llá við hlliðina á hepni og.lkysisti h-ana á munn
inn og hálisin-n, binnarnar og lauigun. Júliía djéfck -Undar-l-egian sting
í hja-r-tað. Hún- tok báðumi höndum utan um höfuð hians og ;kysisti
hann á munninn.
Fáum mlí-núitum stíðan stóð h-ún fy-rir fra-m'an ari-nspegilinn og
hagræddi fötum slín-um o-g 'hiá’ri.
„Díttu á hádið á mér!" >
IH-ann rétti Ihenni greiðu, olg hún renndi henni genigum hár
ið. Svo -lét hún á sig hatítinn. Ha-n-n s-tóð fyri-r aífta-n h-ana, og hún
y~áfNCff My SAD&&E/ YOU
mm NÝJA BÍÓ
Jack London
Þættir úr ævisögu þessa
heimskunna rithöfundar.
Aðalhlutverk:
Mishael O’Shea
Susan Hayward
Sýnd kl. 5, 7 og 9
Bönnuð börnum innan 14 ára
GAMLA BÍÓ »
Eyðimerkur-
ævimtýri Tarzans
(Tarzan’s Desert Mystery)
Johnny Weissmuller
Nancy Kelly
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
sá framan í bainn ytfir öxll sér — a-ugun bliá og áköf og dauí-t bros
í augnakrókunum.
„Qg ég héírt, að þú v-ærir bara dauðfei-minn unglinig-ur,“ sa-gði
hún og horf ði á miynd hanis í speglinuim.
iHann hló lágt.
„Hvenær sé ég þiig aftuir?“
„Dangar þig til besis að sjá mi-g aftur?“
„Mjög mi.kið."

r/ma
MeSat ræningja.
hitta foreldra sína af-tu-r. Þau lifðu í þeirri von, að þegar
þau hefðu innunnið sér næga penin-ga, svo þau gætu ferðast,
myndu þau geta fengið Brúnó til þess að samþykkja það,
að þau sendu bréf heim og byðu pabba og mömmu til París-
ar svo þau gæ'tu látið þau sjá, hvað þeim liði v-el.
Sömuleiðis sá Brúnó eftir pabba sínum, sem hanrí hafði
nú ekki haft neitt samband við um lagt skeið. Brúnó vildi
næstu-m því leggja M sit’t í söluunar til þess, að hann gæti
fenigið föður sin-n til bess .að hættá við ránsferðir sínar og
illvirki. Smátt og smátt fór Brúnó að kunna illa við venjulegt
líf hins vanabundna borgara, — því hann þráði frelsi fjall
anna, sem han-n va-r alinn upp við,
Um þessar mu-ndir brauzt út frelsisstríð ítala. Sigur
Garibaldis og Alpasveita hans'var fagnað af alhug, bæði
í Frakklandi og Ítalíu sjálfri.
Dag nökkurn ákvað Brúnó að fara heim til Ítalíu og
taka þátt í frelsisStríði ættjarðar sinnar.
Það var systkinunum miki-1 sorg er þau sáu fram á, að
innan s’kamms ætti þezti vinur þeirra að yfirgefa þau, — ef
ti-1 vill fyrir fullt og allt, Þau skildu ofur vel, að hið hefð
bundna, venjulega heimilislif var honum ekki eiginlegt, og
þess vegna reyndu þau ekki að aftra honum frá því að
framkvæa'na áform sitt,
Þunglyndi það, er einkennt hafði Brúnó í seinni tíð,
var heldur ekki lengi að hverfa, er hann ha-fði aftur fengið
vopn í hendur, — tilbúinn til orrustu, — ekki til þess að
vinna sér gull og gersimar, en til þess að veita föðurlandi
sí-nu frelsi og berjast fyrir sameiningu þjóðar sinnar.
/Z..5C0KCH got ozpezz-'
<50 HE C0ULPNT GET BACK
...THEy 5WIPPED HIM
OUT FŒOM CAlRO...
, gACkT TO TH' U.S.A /
MYNDA-
SAG A
KATA: ,,-S-tajttiu -ökkl þarna
st-aimandi, Fintó. Sieg-ðu miér,
-hvað er að? Hvar er Örn?“
PINTÓ: „Æ — æ — æ. Ég
kismlst alfls1 ekki að fyrir þér.
'Honium 1-íður álgæfblegia, en sko,
— Örn fiélk-k skipun- -um að
tfara, svo að h-ann gat ekki
komlið. Hann tók skip í Ka-rio
-og flór heim tiil Banidáriíikjianna.
Æ — hvað er raú þet-ta? Hvað
hef ég nú geirrt af mér? — Ó,
æ — Kata mlín, Kata--------------“