Alþýðublaðið - 08.05.1945, Blaðsíða 8

¥¥fíMW-WHAT
GOES ? EVBRYONE'S
ON THE (?UN/ y,
THAT SlREN— J '
HEy ? IT'5-.-
N!P5 ... CWING- OUT OF
the sun// c'mon chet,
THEy'KE MAKING A £ON
FOfZ OUR LANPING
STRlP/
"TXAT5 GREAT, 5IR
...VOU BEING TEAMED
VVITH MAJOR 5LOANE/
CHET: „Hvað er þetta
ALÞYPUBIAÐIP
Þriðjudagur 8. maí 1945
TJARNARBfÖe
Einræðisherrann
(The Great Dictator)
' .
Gamanmynd eftir Charles
Chaplin
Aðalhlutverk leika:
Charies Chaplin
Paulette Goddard
Sýning kl. 4, 6,30 oj| 9
|Miðar írá í gær giída ekki
Verða endurgreiddir
eftir kl. 4
« BÆJARBÍÓ r.
Hafnarfirði
Tunglskirrsnætur
(„Shine on Harvest Moon“)
Óvenjulega skemmtileg og
íjölbreytt söngvamynd.
Aðalhlutverk leika:
Ann Sheridan
Dennis Morgan
Jack Carson
Irene Manning
Sýnd kl. 6,30 og 9
Sími 9184
Einhverju sinni var Karl ann
ar Englandskonungur á gangi
úti með hertoganum af Leeds
og Gromarty lávarði og mætti
þá hértoganum af Jórvik, sem
var erfingi krúnunnar að Karli
látnum. Hertoginn, sem hafði
marga fylgdarmenn, lét í ljós
undrun sína yfir þvá hve kon-
ungur var fáliðaður og þótti.
hann hætta lífi sínu um of að
óþörfu.
— Engin hætta á ferðum,
James, sagði Karl. — Ég er
viss um, að engum manni á
Englandi kæmi til hugar að
drepa mig til þess að gera yður
að konungi sínum.
* * *
Mörg er munngáts orð.
„Ég er viss um, að það igóður vinur, ;sem Roger hetfur eign
azt, þar sefln hann er. Hei ibrigðiur og rétthiuigsandi ensikur piltur.“
,,Já, eins og frekast getur hugsazt.“ („Bölvaður dáðleysingi!
Bölvaður dáðleysingi“)
„Það er áönn ániæ.ia að hiorfa á bá háimn í sig matinn.“
„Já, þeir virðast íhatfa hialfit góða m’atarlyist." („Driottmn minn
dýri! Ég gæti Ikyrtkt þá í greip minni.“)
Tammi ætlaði til Lúndúna með fynsfcu mjorgunJtestinni á mánru
daginn. Á sunmidaginn hötfðu þau öll verið 'boðin til Dextens
hjónanna, sem áttu hiúls í Bourne 'End. Það hatfði verið isvo ráð fyr
ir gert. að bau færu Ifram oig til báka á tfljótsbátnum.
'Nú var leytfi Torama á enda, og JúJlía var bvií .harla fegin,
að hún skyldi hatfa látið í ljós óánægjiu' síma með svo .miiklu sem
einu augnatilliti. Hjún var viss um. að Ihtami hafði eJdki. minnstu
hugmynd um iþað, Ihve mjög hann hatfði sært hans. Og ef alls
var gætt, iþá bar henni skylda til þess að vera lumlburðarlynd
við hann — harrn var þó ekiki nema unglingur. Því varð ekki á
móti borið með rökum að hún hefði aldursins vegna ósköp vel
getað verið móðir hanis. Það var óviðkunnanlegt. að hún skyldi
vera í tygum við hann, en svona var Iþað nú samt. Hiún haíði
þegar í upphatfi sagt við sjálifa sig, að hlún mætti, aldrei lata
hann veðra þess vanan, að hún gerði neitt tilkaSLl til hanis. Nú
stóð isvo á, að bau áttu eikki vion á neinum igestum á' sunnudags
'kvöldið: 'Hana héfða langað til þess, að Tommi yrði heima hjá
henni einni betta síðasta fcvöld. En iþvú varð ekki við fcomið.
En þau gátu þó að minnsta kosti reikað um garðinn í röfckrinu
— tvö ein. Og jþað varð hún að láta sér nægja.
„Ég veit varla, hvort hann heifði gert sér grein fyrir því,
að hann hefði ekfci eing sinni fcysst -mig, síðan ivið fcomjuim hingað.“
Þau gátu ifarið niður í bátinn. Það yrði hiimnelsfct að liiggja
þar í örmum hans nofckrar míniútur. Það mymdi græða öll henn
ar sár.
Gestir Dexters voru tfLestir leikarar. Grace Hardwill, kona
Arohies, lék í óperettu, og þarna var í iboði iþeirra fjöldá atf ung
- um og fallegum stúlfcuim, sem dönsuðu í óperettunni. Júlía lók
hefðarkonuna, sem er lítillát og Ijiútf við hvern mann, jþrátt fyrir
upphefði sína. Hún var hin alúðlegasta við þessar ungu stúlfcur,
sem voru mieð eilífðarbyligjur í platínugulu hárimu og íengu í
hæsta lagi þrjiú pund í fcaup á viiku. Marigir gestanna hötfðu mynda
vélar imeðtferðiis, og ihún leyifði Iþeim mjög fiúslega að tafca eins
marigar mynldir og Iþeir vildu. Hún fclappaði. Crace Hardwill
mjög lof í lófia, er ;hún söng fcunnasta söng sinn við undirleik
sjálífs tónSkáidsins, ísem lagið var etftir. Hún hlö líka innilegast
allra, Iþegar unig stúlka, .gamahLeifcari, hermdi éftir henni sjálfri
í einu natfntogaðasta hlutverkinu, isem hún Ihafði leifcið um dag
ana.
Þetta var allt mjög sfcemmtilegt, hcefilega Ikilúrt á köflum, og
þægilega laust við allan hátíðabrag. Júlía skemmti sér vil. En
hún sætti isig vel við það, þótt hún yrði að hafda atf stað heim
klukkan sjö. Hún var að þafcka ihúsbónd'anum og húsmóðurirtni
góða skemimtun með mörgum förgum orðum, þegar Roger kom
steðjandi til henn'ar.
„Heyrðu, mamma. Það er hérna tfjöldi atf tfólki, sem ætlar
til Maidenhead á dansleifc, og það vill endilega, að >við Tommi
förum imeð bví, (Þér fcemur það auðvitað ekkert verr, mamma?“
Hún varð dumibrauð í kinnunum. tHún gat ékki stillt sig um.
að spyrja hvatskeytlega:
„Hv'ernig feomiizt þið svo til bafca?“
„O — o, bað verða einíhver ráð með það. Það verður ein
hver til þess að fojarga ofckur.“
Hún hörtfði á hann ráðalaus. Hún vissi. ekfci, hvað hún átti
til bragðs að tafca.
_ NÝJA Btö
Uppreisn um borð
(„Passage to Marseille“)
Mikilfengleg stórmynd um
hreysti og hetjudáðir
Aðalhlutverk leifca:
Humphrey Bogart
Michele Morgan
Claude Rains
Sýnd kl. 4 6,30 og 9
[Bönnuð börnum innen 16 ára
GAMLA Bið
Endurhmdtr
(Reunion in Francé)
Joan Crawford
John Wayne
Philip Dorn
Sýad kl. 9.
Dáleiddu morð-
ingjarnir
(Fingers at the Wjndow)
Basil Rathbone
Laraine Day
Lew Ayres
Sýnd kl. 5 og 7
„Það yrði áreiðanlega atfsfcaplega gaanan. Tommii vill ólrta
ur fcoimast þarugað.11
HJjartað fcipptist til í brjósti hennar. Það var aðeins með
mestu herkjum, að (hún gat haldið >sér í sfcéfjuan. En s.vto náði
hún atftur valdi ytfir sér.
„Jæja, drenigux minn! En gættu þess að koma ekiki otf iseint
heim. Tomrni þarif að fara á tfætur tfyrir allar aldir.“
Nýja hjólið hans Allans
„Allan, — ertu þarna, vinurinin? — Komdu hingað innt
veröndina, — ég þarf að tala svolítið við þig.“
Vandal stórfkaupmaður kallaði þetta út um glugga á
húsi sínu, en rödd sonarins svarði frá einu garðshommu:
„Já, pabbi. — Ég skal koma alveg strax.“
Allan litli var niðri í garðinum að leika sér að þríhjóli,
sem faðir hcuœs halfði gefið honum þegar hann var barn. Hann
var fyrir löngu farinn að sjá, að það var orðið of lftið fyrir
hann eins og hamn var orðinn stór. En hann átti ekkert ann-
að hjól og mátti þalk'ka hamingjunni fyrir að eiga þetta, því
sumir áttu víst ekikert .Honum var þó bannað að hljóla ann-
arsstaðar en inn í garðinum, þar sem enginn utanaðkom-
andi sá hann,
Sannfeiþurinn var sá, að í villunni við hliðina, — húsi
Kamers verksmiðjustjóra, — voru tvö nýtízku reiðhjól,
sem synir Kramers höfðu nýlega fengið lað gjöf. Daglega
mátti sjá strókana á þeytingi um allar trissur á þessum nýju
hjólum sínum. Einkum keyrðu þeir mikið eftir Strandveg-
inum. Og Allan litla fýsti ekki að láta þá sjá sig á gamla úr-
elta hjólskrMinu sínu úr því að þeir áttu svo falleg hjól.
Það sem leiðinlegast var var það, Allan mátti sjálfum
sér um kpnna, að hann átti ekki nýtt 'hjól eins og nágranna-
strákarnir.
Saga var sú ,að faðir Allans hafði lofað honum því,
að ef hann gæti hækkað sig um eitt stig vinnan bekkiarins
á næsta vorprófi, sem lauk skömmu eftir sumarmál, —þá
skyldi hann fá nýtt reiðhjóil. Hann átti meira að segja að
fá það daginn sem hann yrði tólf ára gamall, — en það var
MYNDA-
SAG A
CHET: „Það er ágætt, að
færð að staría með Slöane.“
Skyndilega heyrist lotftvarna-
merki.
AlJLir
hlaupa. Hvaða bölvuð læti eru
þetta? Það er . . .“
ÖRN: „Loftárás. Þrír Japanir
koma beinl úr sólarátt.
Komdu, Chef. Þeir ætla að ráð
asl á lendingarbrautina okk-
ar.
!