Alþýðublaðið - 31.08.1945, Blaðsíða 8

ALÞYÐUCLAÐIÐ
Föstudagurinn 31. ágúst 1945
vTJARNARBaóaa
Skógardrotf ning In.
(Timber Queen)
RICHARD ARLEN
MARY BETH HUGHES
Sýning kl. 5, 7, 9.
Bönnuð innan 12 ára. •
BÆJARBÍð
Hafnarfirði.
í skipafesf
(Korvetta K. 225)
Mjög spennandi sjóhern-
aðarmynd.
Aðalhlutverk:
RANDOLPH SCOTT
JAMES BROWN
ELLA RAINES
Bönnuð börnum innan
12 ára
Sýnd kl. 7 og 9.
Sími 9184.

RITSTJÓRN í RÚMINU
Að öllum líkindum hefur
ekki nema eitt IbLað verið gef-
ið út í heiminum, sem að öl-lu
leyti var skrifað d rúminu. Fyr-
ir nokkrum árum var stofnað
blað í Ástralíu, sem nefndist'
„Opinions“, og voru allir rit-
stjórar þess rúmliggjandi. Ör-
kumlamaður úr fyrri heims-
slyrjöldinni, Louis Anthony að
nafni, sem legið hafði í rúminu
í fjöldamörg ár, stofnaði blað
þetta og réði, sér meðritsjóra,
sem állir, eins og hann, lógu í
rúminu og höfðu ger árum sam
an.
Rassiem hallaði sér undrandi áfram, þegar hann heyrði
þreytulega og örvæntingarfulla rödd syngja: „Was vermeide ich
denn die Wege, die die andern Wandrer gehn?“ Rassiem varð
þungbrýnrt: hvað í ósköpunum átti. þetta að þýða? Röddin var
þreytt, dauðþreytt. „Suche mir versteckte Stege durch verschnei-
te Felsenhöhn," og hún lyfti höfðinu hægt og augu hennar
voru galopin án þess að sjá neitt. Óskiljanleg áhrif fylltu salinn
og öll hljóð voru þögguð niður af þessari rödd, sem hækkaði og
hækkaði og það var eins og ömurleiki og örvænti.ng lægju í hverj-
um tóni, hún lækkaði og steig á ný, varð hjálparvana og söng svo
hinn óhjákvæmilega endi með undarlegri rósemi.
„Einen Weiser seh ich stehen,
: Qnverrúckt vor meinem Blick,
Eine Strasse muss ich gehen,
Die noch keiner ging zuruck —
Die noch keiner ging zurúck.“
Gelfius 'beygði sig yfir píanóið og kreis'ti saman varirnar.
Hendur hans lóguðu un'dirspilið eftir hinni sérstöku túlkun henn-
ar á söngnum, þessum endi, sem hófst með ömurlegum ósam-
hljómi, sem sefaðist eftir því sem leið að hinu óumflýjanlega
marki og bætti við tveim huggandi hljómum eins og mjúku eftir-
spili.
Elis stóð álút'og starði fram fyrir sig, hún var fö'l í andliti
og svipur hénnar var fúllur af þjáningu og örvilnun. Ujn stund
var steinhljóð, svo var ei'ns og andvarp liði um salinn og dynjandi
lófatak kvað við, og það var eins og áheyrendur gætu ekki áttað
sig. Forstj órinn á fremsta bekk þurrkaði svi.tann af skallanum
með stórum vasaklút' og sagði al'lhátt. „Hvílik snild! Hvílíkur
svipur! HvíLíkar gáfur! Og samt er hún ekki nema barn. Þetta
er ótrúlegt.“ Rassiem gekk hægt 'fram salinn og háfði ekki aug-
un af Elís. Eitthvað hei'tt straúkst vi.ð hönd hans. Dima sat þarna,
náföl, eins og me.,ð hitasótt í 'mikiUi geðshræringu. .•Hún þrýsti
berum, heitum handlegg sínum að honum, eins og hún væri að
reyna að halda honum föstum. Hann jþrýsti hana blíðlega á móti
og hélt áfram. Elis sá, að hanri settist hjá forstjóranum. Hún vakn-
aði, brosti og byrjaði á ,,Das Heidenröslein.“ Hún söng það blíð-
lega, feimnis'lega og á barnalegan hátt. En endirinn var dapur-
legur og hún varð hugsandi eins og eitthvað leyndarmál lægi á
bak við, eitthvað óskiljanlegt: „Musste es ében leiden —“. Og það
var eins og augu hennar spyrðu spurningar, þegar hún söng síð-
ustu línuna: „Röslein auf der Hei.den.“
Fagnaðarlætin dundu og nokkrir ákafamenn leyfðu sér að
kalla ,,Prýðilegt.“ Þeim fannst Eliís vera snotur og hafa góða hæfi-
leika. „En“ ságði forstjórinn hugsandi, þegar lófatakið var á enda
— ,,en d rauninni hefur hún mjög litla rödd. Hamingjan má vi.ta,
hvernig hún getur haft þessi áhrif.“ Sumum pianónemendunum
fanns hún eins og kjáni með fléttur og í svona kjól og fannst hún
syngja á mjög furðulegan hátt. Að syngja „Heiðarrósina“ ekki
fjörlega. Og hversvegna eins og hún væri raddlaus?“
„Af því að hún hefur enga rödd,“ sagði li.tla ungfrú Bech ó-
feimin. Greta Wied fjasaði mikið um þetta:,, Hún syngur með
þessum yndislegu augum. Sjáið þilð, hvað hún daðraði við hann?
Og hún bar illa fram G-ið.“ Síðan fiykktust þau öll <upp í grænú
stofuna til að óska henni tiíl hamingju.
Elís stóð þarna og brosti viðutan, og hélt á tveim hvíítum, rytju-
legum krönsum i hendinni, senj Gelfius hafði getað náð d á ein-
hvern dularfullan hátt og fengið henni án þess að segja nokkuð.
Á þehnan hátt vildi hann samfagna henni, og Elís varð svo
snortin að henni lá við gráti. Margt fólk fþyrptist í kringum hana
og talaði við hana. Skólaféiagarnir smelltu kossum á kinnar henn-
ar. Nú, þegar allt var um garð gengið, titraði hún og kvaldist af
höfuðverk; hún þráði græna ljósið i heibergi móður sinnar,
NÝJA BIÖ
efþfi.
(“Cobra' Woman“)
Spennandi ævintýra-
mynd í eðlilegum litum.
Aðaíhlutverk:
SABU
MARIA MONTEZ
JÓN HALL
LON CHANEY
Sýningar kl, 5, 7 og 9.
GAMLA BIÖ —
j Du Basry var hefð-
3 arfrú.
(Du Barry Was a Lady)
Amerísk dans og snögva-
mynd' í eðlilegum litum.
RED SKELTON
LUCILIÆ BALL
GENF. KELLY
Tommy Dorsey og hljóm-
sveir.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.

gamla innisloppinn sinn, legubekkinn, þar sem hún lá hálfdreym-
andi næturnar sem hún hélt vörð við sjúkrabeðinn.
„Hún er þreytt, látið hana vera d friði,“ sagði Gelfius, sem
horfði með athygli á föit andlit hennar. „Þvaðrið ekki, svona mik-
ið, farið þið inn í salinn og Mustið á ungfrú ■Mertens spila og
reynið að læra, hvað taktur er.“
„Der Wegweiser var prýðilegur,‘v s'agði hann strax og þau voru
orðin ein. „Einkum erjdirinn. Þetta að geta ékki sloppið frá dauð-
anum.“
„Frá sjálfsmorði —“, sagði Elís.
GULLIÐ
ÆVINTÝRI EFTIR CARL EWALD
';j - \
ing. — En áður en þú lætur hann frá þér, skaltu leggja hann á
borðið fyrir framan þig, horfa fast á hann og hugleiða vel, 'hvort
þú skalt eyða honum, — og fyrir hvað. Ef þú, samvizku þinnar
vegna, þorir að eyða honum, skaltu gera það. — En því lengur
sem þú stillir Iþig um að láta hann af hendi, þvi meiri gleði og
gagn veitir hann þér, — og því betur ver þú honum, ef þú að
lokum lætur hann frá þér.“
„Þetta var skrítin saga,“ mælti silfrið.
„Já, — það fannst stúdentinum líka,“ hélt gulldalurinn á-
fram. „Hann hló við, tók við mér og stakk mér í vasa sinn. Það
er gjöf, sem þú gefur mér, frænka mdn, sagði hann. Gulldalur,
sem ég má ekki; láta frá mér! Ójæja, sagði gamla konan. Þú mátt
gefa hann frá þér strax, ef þú vilt. En þú skalt bara gera fyrst
eins og ég sagði þér, — hugsa þig vél um. — Mundu þetta, og
þá mun gulldalurinn atarna verða þér rneira virði en nokkur ann-
ar peningur, sem þú hefur eignazt. Eri geymdu hann nú vel, svo
þú ruglist ékki á honum og einhverjum öðrum, sem þú átt. —
þú skalt ekki vera hrædd um það, frænka mín, mælti stúdent-
inn og hló, — því hann er nú eini gulldaLurinn, sem ég á í augna-
blikiiíu,':svo ég tek hann nú ekki fyrir annan svona fyrsta kastið.
O já — já já, — þeir verða fleiri, sagði gamla konan. Siðan fór
stúdentinn að heirftan og kom til borgarinnar þar sem hann sett-
ist að námi. Stundum skemmti hann sér, rétt eins og allir aðrir
stúdentar gera. Ég var allsstaðar með honum, hvert sem hann
fór og fylgdist jafnan meo öllu, sém á daga hans dréif. Sex, mán-
Tzo, you 5av you knew ^
CAPTAlM íMITH /M ITALV ? \
700 0AP ypU.MI$éED 1
•HiM/'HE SMOULP BE BACk: J
LIEUTENANT^^W
\l _ T~\"vT
/"YOU PIPN’T MENTION
yoUR NAME... WAIT/
THERE'£ A FKSHTER,
COMINS- |N, NOW/ ■
f THATií SCORCHV/ C'MON
3'LL TASCE YOO OVER,
GOOfrl A£ HE RDLL5 IN /
, HE'LL édRPRI^ÉP 70
é£E VOÚ! rr=r-
A NEW ARRIVAL AT ‘SCOROMVé
PAClFlC BA5E...A STRAHOE VANK
AlPMAN-.-HA^ ASKEP £OPV TO
PlRECT HIM TO CAPTAlN ■ÖMITH —
skyldir týna honum þax. —
Örn. Komdu, ég skal leiða þig
Nýr gestur í bækistöð Arnar.
Flugmaður, sem menn þekkja
ekki, en ihann er þó ameríak-
ur. Hann hefur beðið um, að
sér væri visað til Arnar.
SODY: „Svo að þú segist hafa
þekkt Örn, þegar hann var á
Ítalíu. Það var .slæmt, að þú
Annars hugsa ég að hann komi
bráðlega. Þú sagðir mér ekkt
nafn jþitt — Bíddu, þarna er
orrustuflugmaður. Já, þetta er
fyrir hann um 'leið og hann
kemur niður. Hann verður á-
jreiðanlega hissa iþegar hann
sér þig . . .”