Alþýðublaðið - 13.08.1947, Blaðsíða 5

Miðyikudagm- 13. ágixst 1947.
ALÞÝOMBILiftÆMÐ
3
ALLMARGIR EVRÓPU
MENN hafa spurt mig um,
hvað hin nýja verkalýðslög-
gjöf muni liafa i för méð sér
fyrir verkalýðsfélögin í
Bandaríkjunum. En mjög er
erfiðleikum bundið að svara
þeirri spurningu án þess að
eyða nokkrum tíma í að
skýra muninn, sem er á
verkalýðsféiögum í Banda-
ríkjunum og Evrópu. Mörg
um Evrópumönnum er kunn
ungt, að verkalýðshreyfin
í Bandaríkjunum er klofin,
gagnstætt því, að t. d. í
brezka verkalýðssamband-
inu eru 95% allra brezkra
verkamanna. Eru deildirn
ar þrjár í Bandaríkjunum:
Verkalýðssambandý Banda
ríkjanna, sem telur 7,5 mill
ójnir, Samband iðnverka-
manna með 6 milljónir
meðlima og óháð verkalýðs
félög eru 1,5 milljón.
Annar mikilsverður gr ein-
armunur er hin lagalega af-
staða verkalýðsfélaganna.
Síðan verkalýðslög Wagners
gengu í gildi 1935 hafa fag-
félögin notið góðvilja stjórn
arinnar og jafnvel verið
studd af henni beinlinis. Og
gangur málanna var venju-
lega eins og eftirfarandi.
Setjum svo, að ég hefði á-
kveðið að skipuleggja fagfé-
lag í verksmiðju, þar sem
ekkert var áður. Fyrst þyrfti
ég að ná saman því sem hug-
djarfast var af verkafólkinu,
og síðan mundi ég fela því að
safna inntökubeiðnum meðal
þeirra, er eftir væru. Fram
að árinu 1935 hefði
verið ráðlegast að fara var-
lega í sakirnar, þar eð búast
mátti við, að margir vinnu-
veitendur skipuðu þeim að
verða á braut hið skjótasta,
er voru starfandi félagar í
fagfélagi. Eftir að Wagners-
lögin gengu í gildi voru þeir
aftur á móti óhultir. Væru
þeir reknir, setti verkalýðs-
málanefndin þá aftur í starf-
ið og krafði vinnuveitandann
um þau laun, er þeir höfðu
misst. Jafnskjótt og ég hefði
fengið næglega marga þátt-
takendur (til dæmis 30%
verkamanna), mundi ég fara
þess á leit við nefndina, að
hún léti atkvæðagreiðslu
fara fram um það, hvort
verkafólkið í iðjuverinu ósk-
aði þess, að mitt félag yrði
igert að kaupkröfufélagi. Sú
atkvæðagreiðsla væri látin
fara frarti eins og venjulega
i vinnutímanum í verksmiðj-
unni, nákvæmlega á sama
hátt og um þingkosningar
væri að ræða og með jafn
tryggðri leynd. Vinni verka-
lýðsfélagið atkvæðagreiðsl-
una, staðfestir nefndin það
sem kaupkröfuaðila í verk-
smiðjunni. Vinnuveitandan-
um er þá lagalega skylt að
semja um kaup við löggilt
verkalýðsfélag með fullu
trausti og einnig ber honum
skylda til að standa ekki í
samningum við nokkurt ann-
að félag i þeim tilgangi að
fá hjá því vinnukraft. Þessi
opinberi stuðningur hefur
komið verkamannasambönd-
unum að góðu haldi. Árið
1935 töldu þau 4 milljónir
meðlima, en nú eru þeir 15
milljónir.
Þriðji mikilsverði munur-
inn er, að verkamönnum í
Bandaríkjunum er mjög
annt um það, sem þeir kalla
öryggi verkalýðsfélaganna.
Stafar það' af langri baráttu
milli fagfélaga og vinnuveit-
enda, er oft var rekin með
ofbeldi. Hinir siðar nefndu
kusu það fyrirkomulag, er
þeir kalla ,,opið starf“,, það
er að segja, að öllum, bæði
íéiagsbundnum og ófélags-
bundnum verkamönnum
væri heimil vinna. Verka-
mennirnir sögðu hins vegar,
að það eina, sem opið stæði,
væru dyrnar, er ætið væri
hrint upp á gátt til þess að
henda út félagsbundnum
verkamönnum. Verkamenn-
irnir samþykktu fyrir fimm-
tiu árum það, sem kallað er
„lokað starf“. Er nú verið að
byrja að ræða um það í Bret-
landi. Ef félögin voru nógu
sterk, þröngvuðu þau vinnu
veitendunum til þess að ráða
aðeins félagsmenn til vinnu.
Þeir höfðu áfram rétt til þess
að ráða hvern, sem þess ósk-
aði, en eftir skamman
reynslutíma varð verkamað-
urinn að ganga í félagið eða
hverfa frá starfi. Hið þriðja
er kallað „áframhaldandi
þátttaka í félaginu“. Hafi
maður einu sinni gengið í fé-
lagið verður hann að halda
áfram að vera í því til þess
að hafa rétt til vinnu þar.
Var þessu komið á með sér-
stöku kerfi og atvinnurek-
andinn skyldaður til að draga
skattinn íil félagsins frá
kaupi verkamannanna og
koma honum beint til félags
ins. Og nú vinna 75% af
verkamnönum Bandaríkj-
anna undir einhvers konar
vernd fagfélaganna í þessu
tilliti.
Enn annar sýnilegur mun-
ur á verkalýðsmálum Bret-
lands og Bandarikjanna er,
að í Bandaríkj unum er eng
inn alþýðuflokkur. Er ein á-
stæða þess sú, að iðnverka-
menn eru hlutfallslega færri
i Bandaríkjunum en í Bfet-
landi. Einnig kemur til
greina, að í Bandaríkjunum
er stéttameðvitund fremur
lítil. Byggingaverkamaður á
bágt með að finna að hann
sé lágstéttamaður, þegar
hann ekur til vinnu sinnar i
einkabifreið. Enn fremur hef-
ur verkalýðshreyfingin verið
of lítil og veik til þess að
geta tekið 'drjúgan þátt í
John L. Lewis, hinn frægi foringi amerískra námumanna,
er hann var að undirrita hinn nýja kaup- og kjarasamnng
fyrir samband sitt 8. júlí — „bezta samninginn“, eirts og
sagt er, sem hann hefur nokkru sinni gert fyrir það.
I GREIN þessari gerir
David Williams grein fyr-
ir verkalýðsmálum í
Bandaríkjunum og því
viðhorfi, er skapaðist, þeg
ar hin nýja vinnulöggjöf
var samþykkt af þing-
meirihluta repúbíikana
gegn hagsmunum verka-
manna, þótt Truman for-
seti neitaði að undirrita
hana. — Greinin er þýdd
úr „The Listener“.
stjórnmálabaráttunni. Lagði
Englendngurinn Samuel
Gombers, sá, er stofnaði
verkalýðssamband Banda-
ríkjanna, drög að stefnu þess
í stjórnmálum, þegar hann
sagði: „Launið vinum en
hegnið óvinum.“
Eftir þessari í'áðleggingu
hafa bæði A.F.L. og C.I.O.
miðað stuðning sinn við
stjórnmálafiokkana tvo, re-
publikana og demokrata,
hvorn þehra sem betur ynni
hagsmunum verkamanna.
Það voru iðnverkamennirnir
(og að nokkru leyti fagfélag-
ar), sem kusu Franklin
Rossevelt fjórum sinnum i
röð til forseta. Hann minnt-
ist þess cg vel, þegar hann á-
varpaði vörubílstjórafélagið
í gamla verkalýðssamband-
inu (A.F.I.).
Hvaða áhrif hefur hin
nýja verkalýðslöggjöf á mál-
efni bandaríska verkalýðs-
ins? Sú löggjöf afnemur að
vísu ekki verkalýðsmála-
nefndina, en að mínúrn dómi
bindur hún nefndina með
svo tefjandi lagaákvæðum,
að gagnsemi hennar mun
verða að miklum mun minni
meirihluti verkamanna í
stofnuninni samþykki það.
Og það fyrirkomulag, að fé-
lagsgjöld séu tekin af kaupi
verkamannanna, hefur einn-
ig orðið fyrir hnekki.
Löggjöfin gengur og í þá
átt að draga úr stjórnmála-
legri starfsemi af hálfu fag-
félaganna með því að leggja
blátt bann við að árstekjum
fagfélaganna sé varið til
starfsemi við kosningar,
hvort heldur er við forseta-
kjör eða þingkosningar. í
öldungadeildinni lét Robert
Taft, hinn áhrifamikli for-
vígismaður republikana það
sér urn munn fara, að frá
sínu sjónarmiði hindraði
þetta ákvæði biöð fagíélag-
anna i því að ráðast á al-
menna hylli manna eins og
hans sjálfs. Fagsamböndin
hafa þegar gripið tækifærið
og látið koma á prenti mörg
þúsund orð um hann. En
löggjöfin getur vitaskud
ekki hindrað fjárframlög
fagsambandanna til stjórn-
málastarfsemi, ef þau kæra
sig um að gera svo, á sama
hátt og þau hafa látið af
hendi milljónir á liðnum
árum.
Skiptingin i röðum ame
«
rískra verkamanna er tekin
til meðferðar í grein, er
tryggir verkföll eins fagsam-
bandsins gegn öðru, er ætti
sér stað í baráttu um með-
limafjölda. Er þetta eina at-
riðið, sem mörgum félögum
fagsambandanna þykir á-
vinningur. Slík verkföll hafa
orðið þeim til meira tjóns en
nokkur önnur starfsemi sam-
bandanna. Mætti einnig
segja, að sumt fólk í fagfé-
lögunum fagni því atriði,
sem krefst þess, að reikning-
ar félaganna séu birtir, enda
þótt flest hinna stærri félaga
geri það að nokkru leyti.
Margir spyrja, hvert
stefni í þessum málum. Áður
en blekið er orðið fullþurt á
nýju löggjöfinni, undiritax
John L. Lewis bezta kaup-
samning, sem um getur fyr-
ir námuverkamenn sína. Fá
en áður. Formaður nefndar
innar hefur sagt af sér og
segir, að hún geti ekki starf
að undir hinum nýju lög-
um. Mörg hinna sterkari
verkalýðsfélaga munu
sniðganga löggjöfina og
halda áfram starfi sínu af
eigin rammleik á sama hátt
og áður en nefndin var sett
á laggirnar. Eitt atriði í lög
gjöfinni .hefur verið gagn-
rýnt harðlega innan verka-
lýðsfélaganna. Er mælt svo
fyrir i því, að nefndin muni
ekki vinna neitt þeim fagfé-
lögum til hagnaðar, er kom-
múnistar stjórna og þess
krafizt að hæðstiréttur
dæmi það dautt og ógilt.
Annars hefur aðeins eitt
fagfðlag loðskirvnaverka-
mennn, yfirlýsta kommún-
ista fyrir forustumenn, og þeir yfir 16 plind á viku |yr_
forræði þeirra mála er svo j ;r \d klukkutíma vinnu. Sýn-
komið, að þeir hafa enga ist fullvíst, að hann vilji
þcrf fyrir aðstoð yfirvald-
anna.
Vitanlega er þessi tak-
mörkun á starfsemi verka-
lðýsmálanefndarinnar frem-
ur rnál hinna veikari fagfé-
laga, sem allt eiga undir
slíkri aðstoð, og þetta mun
gera útþenslu verkalýðs
hreyfingarinnar til nýrra
svæða miklu erfiðari. Jafn
vel þau fagfélög, er standa á
gömlum merk, munu verða
íyrir áhrifum þeirra ákvæða
sem varða réttindi verka-
manna, svo sem að félags
bundnir menn einir mættu
vinna þar, sem fagfélag
væri starfandi. Eru nú
'óérréttindi félagsbundinna
verkamanna alveg afnumin.
Annar háttur verður þó
ekki upp tekinn nema
ekki taka neitt tillit til laga,
er sett eru gegn verkföllum
því að menn hans fara
venjulega út í sólina og sum-
arið, þegar ársamningurinn
er útrunninn. Eins og Lewis
segir: „Námumennirnir vilja
ekki ekki níðast á námuverð-
mætunum án þess að hafa
skriflegan samning.“ Og þeg
ar hann segir það, gera þeir
það ekki- Hann gerði glappa
skot síðast liðið ár, með því
að láta menn sína leggja nið
ur vinnu á miðjum samnings
tíma, og það kostaði verka-
lýðssamband hans 200,000
pund. Nú héfur hann komið
því atriði inn í samning-
inn, að hann. snerti aðeins
námumenn, eins og það er
orðað í samningnum, meðan
þeir geta og vilja. Virðist
eins og hann sé undan þegin
Fi'h. á 7. síðu