Alþýðublaðið - 01.10.1947, Blaðsíða 6

Migvikqdagur 1. pkt- 1947
AÐSENT BRÉF
Filipus
Bessason
breppstjóri:
Heiðraði ritstjóri.
Margt þykir mér nú það ger-
ast, er þörf væri um að ræða.
En þrátt fyrir það ætla ég að
taka það til meðferðar í þessu
stutta bréfi atriði, sem ég hygg
að flestum muni finnast harla
lítilmótlegt, samanborið við öll
þau stórmál, Sem nú virðast efst
á baugi með þjóðinni.
Það þykist ég hafa hlerað í
dálkum yðar, að kýr nokkrar
hafi valdið allmiklu hneyksli í
höfuðborginni, með því að láta
sjá sig þar á strætum úti. O-
jæja. Fínn gerist nú íslending-
urinn, fyrst hann má ekki kýr
sjá né mykjulykt finna, án þess
að hann fitji upp á trýnið og
telji virðing sinni misboðið. Er
og af sú tíðin, er norrænir garp-
ar og snillingar töldu sér sæm-
andi að rekja ættir alls lífs til
Auðhumlu gömlu, og kváðu það
hafa kviknað, er hún brá tungu
sinni að köldu grjótinu. Er þó
málum þánn veg farið, að flífst-
ir ef ekki allir borgarbúar, þeir
sem af íslenzku kyni teljast
eiga ætt sína að rekja til kyn-
slóðar, er átti allt sitt líf undir
beljunum komið, og enn mun
mjólk talin manni nauðsynleg,
þótt þeir kunni að finnaSt, sem
telja svartadauða og aðra vit-
firrandi ólyfjan enn nauðsyn-
legri til þroska og menningar.
Vera má, að til sanns vegar
megi færa, að ilmur erlendra
þefvökva kitli meira nef hyja-
línshjúpaðra götuútigangsstóð-
hryssa en mykjulyktin, en ekki
munu ömmur þeirra samt hafa
talið sér vansæmandi, þótt þef-
urinn segði til um, að þær hefðu
í fjós kðmið, er þær báru börn-
um sínum mjólkursopann, er á
stundum var þeirra eina björg
og oft af helzt til sk xrnum
skammti, því ekki höfum vér
íslendingar alltaf verið þess um
komnir, að kaupa til landsins
fyrir ærið fé rándýrar fjörefna-
pillur okkur til viðurværis.
Veit ég vel, að kýr eru jórtur-
skepnur taldar, en ekki skil ég
í því, að æska höfuðstaðarins
þurfi að leggja fæð á þær þess
vegna, því ekki veit ég betur
en að sumir fulltrúar hennar,
sem slæðst hafa hér í sveitina
í bifreiðum á sumarferðalögum,
hafi síjórtrandi verið, og það
hygg ég, að ef athugað væri val
jórturtuggunnar, mundi sann-
ast, að nautskepnan sýndi þar
meiri vitsmuni, jafnvel þótt
ekki væri tillit til menntunar-
mismunar teisið. Satt. er það, að
kýr sletta stundum hala sínum
til óþrifa, en aldrei hef ég'þær
ölvaðar og ælandi séð, og tuki
þeir sneið, sem eiga. Læt ég sVo
útrætt um þetta að sinni til.
Virðingarfyllst.
Filippus Bessason
hreppstjóri.
Leifur
Leirs:
VIVACE KABARETTO
Það snjóaði í nótt
og snjórinn var hvítur
eins og í fyrra.
Og þó var þetta sennilega
annar snjór.
Furðuleg tilviljun,
ef um tilviljun er að ræða.
En sé þetta gert
af ásettu ráði,
sýnir þetta hugmyndaskort,
sem ekkert kvenkyns
nema jörðin
gæti verið þekkt fyrir. . . .
John Ferguson:
Að ganga í eins litri
vetirarkápu
tvö ár í röð. . . .
jljálpic
n^*T*m*p 3
jtil- ao cjrœoa lcindcó* c?Legcf U
ikerfí i csCan JgrœÉi taijóÍ
Sluifitopa J(Lpparití$ 2 9
að hann væri kannske gam-
all félagi Klinlochs. Og sá
þriðji var einnig grannur, en
skegglaus- Hann var ólíkur
ihinrun að því leyti, að ein-
kennisbúningur virtist ekki
mundi klæða hann. Hann var
líkari lækni, og hann var á-
reiðanlega landi yðar.“
Tveir seinni mennirnir gat
ég alls ekki ráðið í hverjr
væru. Ég hugsa að það hafi
verið þess vegna, sem ég á-
kvað skyndilega að trúa
Spencer fyrir, þessu. Svo að
ég sagði eftir andartak:
„Fyrst þeir sögðu yður ekki
hvers vegna þeir vilja ná í
Kinloih er bezt að ég segi yð-
ur það.“
i Spenier greip fram í fyrir
mér. „Þeir þurftu ekki að
segja mér það,“ sagði hann-
„Ég gat mér þess til af því
sem þér sögðuð mér um fjár-
hag Kinlochs — þeir ætluðu
allir að ná hjá honum pening
um; fógetinn, gamli hermað-
urinjn, hann ætlaði annað-
hvort að fá lán hjá Kinloch
eða innheimta greiðslu á
láni; og skozki jæknirinn var
með óborgaðan reikning.“
Hann hló. En ég hristi höf-
’UÖið.
„Miklu alvarlega. Kinloch
er saklaus, en —“
,,Ó,“ greip ha;nn fram í
aftur, „af öllum heimskum
__ií
Hann hætti til að leita að
gleraugunum sínum, sem
höfðu dottjð á gólfið. Ég
starði þegjandi út í bláinn.
Þegar hann hafði fálmáð um
gólfið, reis hann upp og var
fremur rauður af að lúta
svona, og hélt áfram eins og
hann hefði ekki heyrt, hvað
ég sagði. „Auðvitað sagði
maðurinn frá fógetanum, að
hann myndi finna ráð til að
fá mig til að tala- En það var
auðvelt fyrir mig að sýna
honum fram á, að ef ég hefði
minnistu hugmynd um hvar
Kinlock væri, myndi ég
varla bjóða laun fyrir upp-
lýsingar.“
Þannig var það. Að lokum
skildi ég. Spencer vildi. ekki
vita neitt til að þurfa ekki að
se^’a frá því. Virðing mín
fyrir honum óx. Hann var
eins heiðvirður og ég hafði
verið heimskur.
„Þeir koma-nú samt aftur,
þessir menn,“ sagði ég.
j,Það er enginn vafi á því,“
svaraði hann aftur glaðlega,
„en ekki fyrr en við hættum
þessum auglýsingum-“ Síðan
þætti hann við eins og til að
vera viss um að ég skildi
hvað hann ætti við: „Ég hef
borgað fyrirfram fyrir marg-
ar auglýsingar. Ef til vill
heimskulegt, því að auglýs-
ingin heldur því ef til vill á-
fram í nokkra daga eftir að
við höfum fundið Kinlock.“
*
En þar sem dagarnr liðu
og íekkert heyrðist frá hon-
um, fór ég að hugsa að við
myndum ekkert til Kinlochs
heyra framar. Allar ferðir
mínar á skrifstofuna í Chan-
cery Lane voru alltaf árang-
urslausar.
Spencer var samt alltaf
vongóður. Þegar ég spurði
hann að ástæðunni til þess,
sagði hann ekkert nema:
„Læknir, þegar peningar
eru annars vegar þarf mað-
ur ekki lengi að bíða. Þetta
félag hefur aldrei auglýst á
þennan hátt árangurslaust.
Fyrr eða síðar mun koma
svar“.
Einum degi síðar kom
hann mér á óvant með spurn
ingu.
„Lítið þér nokkurn tíma
við, læknir?“
Ég skildi ekki, hvað hann
átti við, og hafði upp spurn-
ijaguna. eftir honum, og hann
benti mér að glugganum.
„Sjóið þarna — þennan
mann í gráa yfirfrakkanum,
sem er að réika þarna hinum
megin á götunni“. Og þegar
ég gægðist út, spurði hann:
„Hafið þér nokkurn tíma séð
hann áður?“ Ég gat ekki
munað til þess að hafa séð
þennan þrekvaxna mann.
„Ó — þarna — sjáið þér!“
kallaði Spencer, því að mað-
urinn hafði litið snögglega
upp að glugga pkkar, pg þeg
ar hann kom auga á okkur,
hreyfði hann sig örlítið og
þóttist vera að athuga um-
ferðina á götunni.
„Hann hljóp á sig núna“,
tautaði Spencer.
„Hver er hann?“ spurði
ég og geðjaðist lítið að þessu.
„Ég hélt að betra væri að
lofa yður að sjá, að það er
fylgzt með ferðum yðar.
Hann hefur sézt hér í öll
þrjú skipti, sem þér hafið
komið hérna“.
Eftir þetta hætti ég að
koma í skrifstofuna, og við
komum því svo fyrir að
Spencer hringdi eða sendi
skeyti, ef eitthvað kæmi fyr
ir, því að ef fylgzt var með
mér vegna Kinlocks . var
hyggilegt að láta sem við
værum orðnir vonlausir um
að fá nokkurt svar við aug-
lýsingunni, og ég væri þess
vegna hættur að koma til
Selwyn og Smith.
Og í raun og veru var ég
alveg farinn að örvænta, er
hér var komið.
Samt sem áður reyndist
Spencer hafa rétt fyrir sér
að lokum. Einn morguninn
hringdi síminn hjá mér og
um leið og ég greip heyrnar-
tólið heyrðist rödd Spencers:
„Eruð það þér, Iæknir?“
Það var kæti í rödd hans.
Ég vissi að eitthvað hafði
gerzt.
„Já, hvað er það?“
„Fréttir".
„Ekki —“
Ég varð svo hissa, að ég
hafði næstum gloprað út úr
mér því, sem ég ætlaði að
þegja yfir- „Uss, komið til
mín. Þetta getur verið gabb“.
Þegar ég kom í skrifstofuna
hans lagði hann bréfmiða fyr
ír mig.
„Ef herra Selwyn og Smith
vilja senda einhvern til hr.
Keiller, sem nú dvelur í
Aberlyndy Arms, Gart,
Argyllshire, geta þeir fengið
MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSINS:
ÖRN ELDÍNG
STELPAN: Ó, komdu sæll. Þú
ert flugmaður er það ekki? Þú
ættir að vita hve hrifin ég er-af
flugmönnum.
ÖRN: Sú er góð —-----
STELPAN: En stöllu minni, dótt-
ur aðmírálsins, er minna um
ykkur gefið, hún-----------
Í.ÖDD FPvÁ SJÓNUM: Ætlarðu
að sálga mér úr lculda og fata-
leysi?
L'

n Mm
Li lí.lííLv