Alþýðublaðið - 17.02.1948, Blaðsíða 6

6
ALB>ÝÐUBLAÐBÐ
Þriðjudaginn 17. febr. 1948.
Leifur
Leirs:
ÞURRKUR.
Það rignir.
En ég er þurr . . .
Blessuð hlákan
segja menn.
Mér stendur á sama um
hvort það er hláka eða
ekki. . .
Ég er þurr
og það er hið eina,
sem mér stendur ekki
á sama um. —
Væri ég töframaður,
skyldi ég sjá svo um
að Ríkið hefði á vegum
sínum, — og öðrum vegum
útsölustöðvar á hjólum —
Og svo þyrfti
bara að hringja . . .
og þá kæmi það!
Leifur Leirs.
JÁRNBÚRAHREYFINGIN.
Heiðraði ritstjóri.
ÉG er eindregið með járnbúra
hreyfingunni, lagsmaður. Bezta
hreyfing, sem ég hef nokkurn-
tíma heyrt getið um. Af stað
með framkvæmdirnar strax og
það í hasti!
Reisum járnbúrið á Lækjar-
tórgi. Flott járnbúr með hrafn-
tinnumúrhúðuðum, stuðlabergis
eruðum stöplum, teiknað af húsa
meistara ríkisins. Flott járnbúr
með mörgum klefum, er viti í
allar áttir!
Og öðru megin í búrinu verði
I útsölustaður frá Ríkinu. Það er
fyrst og fremst alveg nauðsyn-
legt til þess að standa undir
kostnaðinum, og svo er aðeins
rökrétt að sýna orsök og afleið-
ingu á sama stað.
Og í þessu búri á að halda
sýningu á öllum skrílæðingum
bæjarins, sem glata þessu litla á
hverju gamlaárskvöldi. Og þar
eiga þeir svo að standa öllum
til frjálsrar skoðunar allan nýj-
ársdag og helzt lengur, sjálfum
sér og sínum til ævarandi smán
ar og öðrum til aðvörunar.
En ekki dugir að hafa slíkan
Daphfie du Maurieri
skemmtistað opinn aðeins einn
eða tvo daga ársins. Heldur á
hverjum degi, lagsmaður! Hverj
um degi, því nóg er til af sýn-
ingarefninu.
Þarna á til dæmis að sýna
alla þá, háa og lága, er verða
sér til minnkunar fyrir áfeng-
isnautn utan húss og innan. Alla
svindlara, alla skattsvikara, öku
níðinga, svartamarkaðssala, húsa
leiguokrara, — yfirleitt alla þá,
sem almenningi stafar hætta af,
fjárhagslega og líkamlega.
Og ekki nóg með það, lags-
maður! Þarna á líka að sýna
alla, sem andlegu jafnvægi al-
mennings stafar- hætta af, ■—
jazzista, jitterbuggara, bæklinga
bjóða, rukkara, — já og marga,
marga fleiri! En um fram allt!
Búrið upp og það í hvelli.
Mikil fjárans þröng held ég
yrði þá á Lækjartorgi, lagsmað
ur!
Karlinn með svipuna.
DULARFULLA VEITINGAHUSIÐ
Köld borö og
heilur veizlumalur
sendur út um allan bæ.
SÍLÐ & FISKUR
Smurl hrauð
og snlttur
Til í búðinni allan daginn.
Komið og veljið eða símið.
SÍLD & FISKUR
Úlbreiðið
Alþýðublaðið'
Menn komu og fóru.
Lubbalegu hestarnir ofan af
heiðunum voru seldir fyrir
tvo og þrjú pund hver, og
hinir nýju eigendur fóru á-
nægðir burtu. Enginn nólg-
aðist svarta hestiim aftur-
Hann var litinn homauga af
mahnþyrpingunni. — Þegar
klukkuna vantaði kortér í
fjögur, söldi Jem annan hest
inn glaðlegum og heiðarlega
útlítandi bónda fyrir sex
pund, eftir langt þref, sem
þó var í mesta bróðerni.
Bóndinn vildi ekki kaupa
hann fyrir meira en fimm
pund, en Jem hélt fasit við
sjö. Eftir tuttugu mínútna á-
kafa kappræðu var söluverð-
ið ákveðið sex pund, og bónd
inn reið af stað, brosandi út
undir eyru. Fæturnir á Mary
voru farnir að do'fna. Rökkr-
ið færðist yfir markaðspláss-
ið og það var kveikt á ljós-
kerunum. Það var einhver
leyndardómsfullur blær yfir
borginni. Hún var að hugsa
um að snúa aftur að kerr-
unni, þegar hún heyrði kven
rödd að baki sér og háan, til-
gerðarlegan hlátur. Hún
sneri sér við og sá konuna í
bláu kápunni með fjaður-
skreytta hattinn, sem hún
hafði séð stíga út úr vagn-
inum fyrr um daginn. „Ó,
sjáðu, James,“ sagði hún,
„Hefurðu nokkurn tíma á
ævi þinni séð eins indælan
hest? Hann ber sig alveg
eins og veslings Beauty
gerði. Þessi hestur er bara
einkennilega líkur og Beau-
ty, ef hann væri ekki svart-
ur, og svo er hann náttúrlega
ekki eins vel tarninn. En
vandræði, að Roger skuli
ekki vera hérna. Ég get ekki
ónáðað hann á fundinum:
Hvað finnst þér um hann,
James?.“
Fylgdarmaður hennar setti
upp einglyrnið og starði á
hann. „Fjárinn hafi það,
María,“ hrópaði hann, „ég
hef ekki hundsvit á hestum.
Hesturinn, sem þú tapaðir,
var grár, var það ekki? Þessi {
er kolsvartur, alveg svartur,
góða mín. Langar þig að
kaupa hann?“
Konan hló stutt og hátt.
,,Það yrði góð jólagjöf handa
börnunum,“ sagði hún. ,,Þau
hafa verið að nauða í Roger
alltaf síðan Beauty hvarf.
Spurðu um verðið, James,
viltu gera það?“ Maðurinn
gekk raigingslega til Je'm.
„Heyrið þér, góðurinn
minn!“ kallaði hann. „Viljið
þér selja svarta hestinn yð-
ar?“
Jem hristi höfuðið. ,,Ég er
búinn að lofa vini mínum
honum,“ sagði hann. „Mig
langar ekki til að ganga á
bak orða miuna. Þar að auki
myndi þessi hestur ekki bera
yður. Það hafa börn setið á
honum.“
„Ó, eánmitt. Ó, ég skil.
Þakka yður fyrir. María,
þessi náungi segi'r að hestur-
inn sé ekki til sölu.“
,,Er hann viss? Það voru
vandræði. Ég er búin að taka
ástfóstri við hann. Ég skal
borga það, sem hann setur
upp, segðu honum það,
spurðu hann aftur, James.“
Aftur setti' maðurinn upp
einglyrnið og sagði: ,,Sjáið
þér til, maður minn, þessi
kona er svo hrifin af hestin-
um yðar. Hún er nýbúin að
tapa hesiti, og hana langar að
fá hest í staðinn. Börnin
hennar verða fyrir miklum
vonbrigðum, þegar þau
heyra þetta. Látið1 þennan
vin yðar sigla sinn sjó. Hann
getur beðið. Hvað setjið þér
upp?“
„Tuttugu og fim-m pund,“
sagði Jem í skyndi. „Það
vildi vihur minn að minnsta
kosti borga. Mér er ekkert
umhugað um að selja hann.“
Konan með fjaðrahattinn
sigldi ánn í hringinn. ,,Ég
skal gefa þrjátíu fyrir hann,“
sagði hún, „ég er frú Bassat
frá North Hill og mig langar
að fá hestinn til að gefa
börnunum mínum í jólagjöf.
Verið nú ekki þrár. Ég er
með helmiinginn af upphæð-
inni hér í buddunni minni,
og þessi maður lætur yður
fá afganginn. Herra .Bassat
er hér í Launceston og mig
langar að láta hestinn koma
honum að óvörum eins og
börnunum mínum. Hesta-
isveinninn minn sækir hest-
inn þá strax og fer með hann
til North Híll áður en Bassat
fer úr borginni. Hér eru
peningarnir.11
Jem tók ofan og hneigði
sig djúpt. „Þakka yður fyr-
ir, frú,“. s;agði hann, „ég
vona, að herra Bassat verði
ánægður með þessi kaup-
Þér munuð sjá að hesturinn
er alveg öruggur fyrir börn-“
,,Ó, ég er viss um, að hann
verður himinlifandi. Auðvit-
að er þessi hestur ekkert á
við þann, sem stolið var frá
okkur. Beauty var fulltam-
inn og mjög mikils virði.
Þessi litla skepna er nógu'
failleg og mun gleðja börnin.
Ævintýri Bangsa
Siggi sjómaður knýr bátinn
á fyllstu ferð. Þegar þeir koma
upp á vatnið, sjá þeir, hvar yrðl
ingarnir fara á pappírsfleytunni,
og eru þeir skammt undan. „Nú
er ég hissa!“ segir Siggi. „Þú
hefur haft rétt að mæla. Bátur
inn er gerður úr pappír!“ Þegar
yrðlingarnir sjá vélbátinn koma,
verða þeir hræddir. Og í óða-
gotinu, sem grípur þá, fara þeir
út í annað borðið og hvolfa bátn
um. Þeir reka upp óskapleg
vein, um leið og þeir hverfa í
'kaf.
MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSINS:
ÖRN ELDING
FORSTJÖRINN: Ef ég þekki rétt,
þá 'er það regnhlíf Ching Kai
sáluga, sem þér berið þama.
ÖRN: Já, — það er satt. Ég hef
ekki gætt þess í fátinu!
FORSTJÓRINN: Ef til vill hafið
þér þá komizit -að leynivopninu.
— Vesalings gamli Kai, að hann
skyldi teysta svo úreltu vopni!
Ég fylgist betur með. — Þessi
skammbyssa, sjáið þér.------
EN ÞÁ ríður kylfa lögregluþjóns-
ins að höfði forstjórans. — —-