Alþýðublaðið - 29.04.1948, Side 6

6
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Fimmíudagur 29. apríl 1948
Filipus
Bessason
hreppstjóri:
AÐSENT BRÉF
Ritstjóri sæll.
Gleðilegs sumars óska ég þér
og þínum með þökk fyrir vet-
urinn. Og ásamt þeim óskum
sendi ég þér fjórar merkur af
lieimastrokkuðu smjöri, en sú
vara mun torfengin í Reykjavík
að því er fregnir herma.
Ekki hygg ég mig ógreiðvikn-
ari en menn svona yfirleitt. en
samt fer oft svo, að þá fyrst sýni
ég viðleitni til greiðasemi, er ég
þarf sjálfur einhvers að biðja.
Ekki er það þó algild regla, en í
þetta skipti er hún í gildi, og er
bón mín sú, að þú sendir mér
bók nokkra fyrir smjörið. Hef
ég séð auglýsta mikið bók eina,
sem, ef marka má auglýsingar,
— en það skyldi raunar enginn
maður gera, ■—■ er fræðibók mik
il. Bendir nafn hennar og til,
Til í búðinni allan daginn.
Komið og veljið eða símið.
SÍLD & FISKUIl
Köld borð og
sendur út um allan bæ.
SÍLD & FISKUR
að ekki sé þar neinn gutlari á
ferðinni, að minnsta kosti reynd
ist-kunnátta hans og kynngi nyt
söm þeim nemendum, er gengu
í skóla til hans hér áður fyrr;
má þó vera, að hönum sé eitt-
hvað tekið að förlast, enda þótt
atburðir síðustu ára bendi ótví-
rætt til þess, að aldrei sé hann
magnaðri en nú. Kemur það og
heim við þá staðreynd, að hann
skuli vera farinn að boða mönn-
um fræði sín í bókarformi, en
fyrrum mun hann hafa einkum
kennt í mæltu máli og þó mest
í hvíslingum.
Þér kann nú' að þykja for-
máli bónarinnar fulllangur orð-
inn og bera gátukeim, og veit
ég að slíkt muni ekki íalla í geð
höfuðstaðarbúum, því gátur eru
dægrastytting á kyrrum vetrar-
kvöldum, en ekki í flaumi raf-
Ijósaglaumsins og eirðarleysis-
ins. Er því bezt að birta þér
ráðninguna áður en þú verður
búinn með smjörið, og ber bók-
in, sem ég á við, titilinn „Hvíldu
þig — hvíld er góð.“ En því
leikur mér hugur á að kynnast
þeirri -bók, að slíkur er titill
hennar. Muni ég rétt, voru
þetta einmitt orðin, sem hann
mælti, gesturinn, er heimsótti
bónda á engjateignum; — og'sá
gestur kom aftur um haustið og
sagði þá: „Latur, — lítil hey“,
enda hafði bóndi hagnýtt sér
ráð hans um sumarið. Þóttust
menn vita að gesturinn hefði
enginn annar verið an Kölski
sjálfur, og réðu það menn eink-
um af kenningu hans. Fýsir mig
að vita, hvers konar fræði það
eru, sem skratti sá boðar ís-
lenzkum búalýð að 'þessu sinni,
og þykist ég vita, að þau fræði
muni samræmd tíðarandanum,
því jafnan hefur hann haft vit
á að sá fræjum sínum í frióan
jarðveg, enda væri annars ekki
vald hans slíkt sem nú er. Ff-
laust mun. hann og seinnn boða
oss framhald fræðanna: „Latur,
— lítil hey!“ hvort sem sá boð-
skapur verður í bókarformi eð-
ur enn áþreifanlegri staðreynd-
um.
Læt ég svo lokið bréfinu og
bíð bókarinnar með aldraðs
manns óþreyju.
Virðingarfyllst.
hreppstjóri.
Filipus Bessason
Hannes á horninu.
Daphoe du Maurier:
DULARFULLA VEITINGAHUSID
t
þér eins og konunum í forn-
sögunum. En félagsskap þín
um vil ég ekki glata. Komdu,
mennið hefur hala undir
úlpu sinni og blæs eldi úr
nösum sér. Þú hefur sýnt, að
þú ent hættulegur andstæð-
ingur og ég kýs fremur að
hafa þig með mér. Þú ert
ung, og það er yfir þér ynd-
isþokki, sem ég gæti ekki
fengið af mér að tortíma.
Þar að auki gætum við með
tímanum endurnýjað fyrri
vináttu okkar, sem dálítið
hefur fallið á í kvöld“.
„Það er rétt hjá yður að
fara með mig eins og krakka
og kjána, heura Davey-“,
sagði Mary. ,,Ég hef verið
hvort tveggja síðan ég rakst
á yður og hest yðar þarna
um kvöldið. Sú-vinátta, sem
kann að hafa verið millum
okkar var niðurlægjandi og
vansæmandi, og þér gáfuð
mér ráð meðan blóð saklauss
manns var tæplega þurrt á
höndum yðar. Frændi rninn
kom þó itil dyranna eins og
hann var klæddur. Hvort
hann var drukkinn eða ó-
drukkinn þá blaðraði hann
um glæpi sína, og dreymdi
þá á nóttinni — sér-til skelf-
ingar. En þér — þér berið
prest^hempuna til að hlífa
yður við grun; þér felið yður
bak við krossinn, þér talið
við mig um vinát'tu-------“.
,,Uppreisnarandi þinn og
fyrirlitning fellur mér enn
betur í geð, Mary Yellan“,
svaraði hann. ,,Það sópar að
við skuium láta trúmálin
liggja millum hluta. Þegar
þú þekkir mig betur, þá
skulum við snúa okkur að
þeim aftur, og þá skal ég
segja þér hvernig ég flúði frá
sjálfum mér inn í kristiinl-
dómixiin og fann að hann var
byggður upp af hatrii, afbrýði
og ágirnd — ölku því sem
mennirnir hafa lagt siðmenn
ingunni til, en villimennska
heiðarinnar var hrein og öll-
um ljós. Sál mín: hefur sýkzt
— vesalings Mary, þú ert rót-
gróin í nítjándu öldinni og
horfir rugluð á mig, sem við
urkenni að ég er vaniskapn-
aður og smánarblettur á þín-
um litla heimi. Ertu tilbúin?
Úlpan þín hangir í forstof-
unni og ég bíð.“
Kún hallaði sér upp að
veggnum og leit á klukkuna,
en hann héit enn um úlnlið-
ina á henni og herti á takinu.
,,Þú verður aö skilja“
sagöi hann þýðlega. ,,að hús-
ið er tómt, og þó að þú tækir
tíl þess vesæla og venjulega
bragðs að fara að æpa, þá
heyrði það enginn. Sú'góða
kona Hanna er í kofa sínum
hinum megin við kirkjuna.
Ég er sterkafi ©n þú gerir ráð
fyrir. Vesæll hvítur hreysi-
köttur lítur ekki út fyrir að
geta mikið, en þar skjátlast
þér. En frændi þinn þekk'ti
krafita mína. Mig langar ekki
að meiða þig, Mary Yellan,
né eyðileggja fegurð þína að-
eins til að kaupa méf frið, en
það neyðist ég til að gera ef
þú sýnir mér mótþróa. Hvar
er nú æyintýraþrá þín. sem
var svo rík í þér? Hvar er
hugrekki þitt og hreysti?“
Hún sá á klukkunni að
hann hlau't að vera kominn
langit mieð tíma sinn og átti
lítið aflögu. Hann leyndi vel
óþolinmæði sinni, en hún
sást þó á því hve augu hans;
urðu óróleg og. hvernig hann
herpti saman varirnar. Hún
var orðin háíf níu og nú
myndi íem vera búinn að
tala við járnsmiðinn í War-
leggan. Tólf mílur voru þang
að líklega ekki meira. Og
Jiem var' ekki sá bjáni, sem
Mary sjálf hafðl verið. Hún
hugsaði sig' um í flýti og
reyndi ao gera sér grein fyrir
hvort yrði líklegra, að hún
ynni eða tapaði. Ef hún færi
nú með Francis Davey, þá
yrði hún honum til tafar, og
hann kærniat ekki eins hratr
áfram. Það var. óumflýjan-
legt. og hann hlaut að gera
sér það lióst. Honum yrði
veitt eftirför og þeir kæmust
alveg á hæla hans, og nær-
vera bennar kæmi svo upp
um hann að lokum. Átti hún
iað neiita að fara? Þá stæði
hnífurinn í hjarta hennar
því að ekki færi hann að í-
þyngja sér 'msð særðum fé-
laga, þrátt fyrir alla gull-
hamra hans.
Hann hafði kallað hana
hrausta og að hún bæri ævhv
týraþrá í brjósiti. Jæja, hann
skyldi sjá hve langt kjarkur
hennar næði og hún iskyldi
leggja líf sitt að veði eins og
lnann. Ef hann var gieggjaður
— og það áleiít hún bann
vera — þá yrðii það til að
koma honum í glötun; ef
hann var ekki vitskertur, þá
skyldi húri verða sami þrösk-
uldurinn. sem liann hrasaði
um, eins og hún hafði verið 1
byrjun og tefla kvenlegri
kænsku sinni gegn vitsmun-
um hans. Hún hafði xéttinn
sín (miegn og trúði á guð, en
har n var úrþvætti og kom-
inn í það víti. isern hann sjálf-
ur hafbí skanað sér. Hún
brosti þá og leit í augu hans,
hún bafði tekið ákvörðun
sína.
„Ég skal koma með yður,
herra Davey,“ sagði hún, „en
ég mun verða yður til trn-
fala og Bteinn í götu yðar.
Þér munuð iðrast þess að lok-
um.“
„Komdu sem vinur eða ó-
viritpv' það gerir lengan mis-
muni fyrir mig,“ sagði harn
henniii. „Þó að þú yröir
mylnusteirminn um háls mér
geðjiaðist mér aðeins betur
að þér. Þú rnunt brátt varpa
frá þér lallri tilgerð, og allt
betía vr-æla tildur siðmenn-
ingarinnar. sem þú hefur
drukkíð í big frá því þú varst
barn. Éo- ;cVal kennia þér að
lifa, Marv Yellan, eins og
mern o<f konur hafa ekki. lif-
iað í fíömxr þúsuind ár eða
len'PUT."
, Þér mu.nuð' ekki finna
m.ig sem félava á vegi yðar,
herra Davev.“
„Vem9 Hver va;r að tala
um veg? Við förum heiðar og
fjöll o<r "önerum kletta og
l.vn,? ©ini's o<r hinlr fornu guð-
ir.“
Hún hefði getað hlegið upp
í opið <mð:ð á honum, en
bann peVk út að dyrunum og
MYNDASAGA ALÞYÐUBLAÐSÍNS:
ORN ELDÍNG
OG AÐ LOKUM tekst þeim félög
um að finna náungann, þar sem
hann stendur hálffalinn bak við
hlaða af fjárhættuspilsvélum.
Ein þeirra virðist ekki í sem
beztu lagi, að minnsta kosti er
náunginn, sem er harla ófrýni-
legur, eitthvað að fást við að
laguera hana.
NAUNGINN: Hérna sjáið þið
hvorí ég er ekki önnum kafinn.
KÁRI; Vélin í ólagi, lagsmaður,
eða hvað?
NÁUNGINN: Nei, hún er einmitt
í of góðu lagi. En .það skiljið þið
ekki. Gefur ekki eigandanum
nægan arð, — ha :-------