Alþýðublaðið - 21.08.1948, Qupperneq 6

g
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Laugardagur 21. ágúsí 1948
Filipus
Bessason
hreppstjóri:
Filipus Bessason:
AÐSENT BRÉF.
Ritstjóri sæll.
Jafnan les ég „Landvörn"
Jónasar míns og þeirra, þegar
mér berst hún, — og jafnan
mér til ánægju. Ég álít að þar
' sé á ferðinni blað eins og blöð
eiga að vera, — hófsamt á ytra
prjál, svo sem gosalegar fyrir-
sagnir og slíkt; skrumfregna-
laust og hógvært að málflutn-
ingi. Sjálfur er Jónast vel læsi
legur, þegar maður fær hann
svona í framhöldum. Og stór-
gáfaður hefur hann verið á sín
um tíma: en umtalsfrómur varð
hann ekki talinn og var það
galli hans, virðist hvorutveggja
hafa elzt af honum og vegur
þá hvað móti' öðru.
En svo merkilegar, sem mér
þóttu greinarnar í síðastá tölu
blaði' „Landvarnar" litust mér
samt myndirnar enn merkilegri,
á ég þar við myndir af „lista-
verkum“, er þar birtust, og
fylgdi með, að eitthvert félag í
Reykjavík hefði í hyggju að
reisa þser til borgarprýði á
strætum og gatnamótum. Þetta
tel ég mesta ráð; sjálfsagt að
reisa þær. þar, sem lögreglan
hemur ekki umferðina, og er ég
viss um, að myndir sem þess-
ar myndu beina mannfjöldan
um á aðra „ómyndalausa" staði
Annars virðist einmitt mjög
margt keimlíkt með félaginu
fyrrnefnda og myndum þess-
um; — það er búið að vera
lengi nokkuð að verki og hefur,
að því er virðist, gert hitt og
þetta til þess að vekja á sér
athygli, án þess þó, að það væri
formlega stofnað eða að neinu
leyti fullgert; — myndirnar virð
ast og enn ófullgerðar, en þó
ætlaðar til að vekja á sér at-
hygli. Skil ég ekki í þeim, sem
eru með áhyggjur út af nafni
þessa félags. Því ekki að kalla
það „Óstofnaða félagið", eða
hreint og beint „Félagið, sem
ekki er til“. Annars verður því
ekki neitað, að samtök þessi
hafa göfugan tilgang, og hvers-
konar maður er þessi Guðbrand
ur, sem leyfir sér að gera gys
að slíkum hugsjónamönnum.
Maður gæti haldið, að hann væri
ekki sem bezt innrættur. Sum-
ir eru líka, ef marka má blöð-
in, að fetta fingur út í það, að
borgarstjórinn skuli vera for
maður félags, sem halda á vak
andi gagnrýni á gerðum borgar
stjórnar. Kann vel að vera, að
þetta sé ekki sem heppilegast,
en ætti þó að geta blessast. Hef
ég heyrt til dæmis, að Stalin
sé formaður stjórnarandstöðunn
ar í Rússlandi, og ber ekki á
öðrum en margir séu ánægðir
með það fyrirkomulag.
Um fleira hirði ég ekki að
skrifa að sinni, en bið fyrir
kveðju til „Landvarnar11 með
þökk fyrir komuna.
Virðingarfyllst
Filipus Bessason.
hreppstjóri.
LEÍÐRÉTTING.
Sú hvimleiða villa varð við
fyrirsögn hins snjalla hetju
kvæðis Leifs Leirs „Fegrum
bæinn“ að mynd hins frækna
íþrótta- og Ólympíugarps var
sett yfir. Biðjum vér bæði hlut
aðeigendur og lesendur velvirð
ingar á þessu.
Leonhard Frank:
HEILSUHÆLISSJÓÐS
NÁTTÚKULÆKNINGA-
FÉLAGS ÍSLANDS
fást hjá frú MatthiHi
Björnsdóttur, Laugav.
34 A, og hjá Hirti Hans
syni, Bankastræti 11.
Púsnlngasandur
Fínn og grófur skelja-
sandur. — Möl.
Guðmundur Magnússon.
Kirkjuvegi 16,
Hafnarfirði. — Sími 9199.
í Ijós efst á götunni, vappaði
hálfhikandi og klifraði snuðr
and yfir nakta húsmóður
.sína, en tár hennar hrundu
stöðugt ofan í lófa hennar.
Kettlingurinn núddaði sér
malandi utan í líkama henn-
ar, sem hristist af ekka, því
nú mátti dóttir malárans
ekki lengur dveljast með
móður sinni, en várð að fara
út í heim, handalaus, með
stúfana bundna aftur á bak.
Matthildur reyndi að leita
huggunar með því að þrýsta
votu andlitinu ofan að kett-
lingnum, sem hafði lagzt á
milli arma hennar. Rauða
bókin lokaðist. Kettlingur-
inn skreið aftur á bak milli
andlitsins á henni og hand-
leggjanna og upp á herðarnar
á henni, sem hristust af ekka
og hringaði sig þar.
Mamma min myndi áreið-
anlega fara á bak við húsið
og gæta að mér, áður en hún
gerði nokkur kaup við skratt-
ann, hugsaði Matthildur,
þegar hún gekk heim á leið
eftir engjaveginum og hlust-
aði á glatt fuglakvakið. .
Hún kallaði á ketlinginn
sinn, en gat ekkert séð nema
rétt í rófubroddinn á hon-
um, sem hreyfðist gegnum
þetta haf af grænu grasi eins
og örlítill reykháfur á gufu-
skipi. Reykháfurinn ýmist
hækkaði eða lækkaði. En
gufuskipið hafði breytt um
stefnu, — reykháfurinn
stefndi í áttina til hennar.
Hún fann tekið í kjólinn sinn
að aftán og Iaut áfram. I>eg-
ar hún rétti úr sér aftur, náði
kettlingurinn öxl hennar.
„Föla kona, hvers þeitar þú
hér?“ söng litla sjö ára
gamla geitastúlkan, sem sat
uppi í hlíðinni og var að
prjóna rauðan sokk. Geiturn-
ar þrjár litu upp.
Kettlingurinn, sem sat í
hnipri á öxlinni á Matthildi,
opnaði gulgræn augun, þegar
hann heyrði vagnskrölt. Hest
iurinn (Matthildur hafði
strokið honum, þegar hún sá
hann fyrst fyrir þrem vikum)
hægði á sér, nam staðar fyrir
framan hana og horfði í aug-
un á henni. Þá varð henni
létt í skapi aftur-
Matthildi fannst hver dag-
urinn öðrum líkur — ofinn
úr ævintýrum og dra-umum
og hugmyndalífi barnsins;
og þó vax hver dagur nýr
leiðangur á hinni miklu rann
sóknarför lífsins.
Síðhærði töfraprinsinn,
hvít og svartflekkótti fugla-
hundurinn, sem hafði vonazt
eftir þeim heim á hverri
stundu, stóð fyrir framan
byrgið sitt, alveg að rifna af
vináttu og forvitni, krafðist
skýringar á þessari löngu
ferð þeirra gegnum skóginn,
fyrst af kettlingnum, sem var
stokkinn ofan af öxl Matt-
hildar. En þessi litli, svarti
hnoðri rann frám hjá honum
og var kominn inn í húsið
eins og honum hefði verið
feykt af vindi. Hann hnykl-
aði brúnirnar af sorg; hann
snéri sér að hinni kvenver-
unni. Eins og hann vissi það,
að maður og dýr eru börn
sömu leyndardómsfu'llu móð-
urinnar, fór þessi álagaprins
að gel-ta og krefjast síns bróð-
urlega réttar.
Matthildur kraup niður og
gældi við hann og sópaði
burtu hinni aldagömlu hindr-
un, sem er á milii manns og
dýrs. .
Hver vöðvi í likama hans
hreyfðist við snertingu þess-
arar llknandi handar. Hann
hnipraði sig saman og rétti
úr sér og gapti af sælu. Því
að nú var heimurinn og lífið
einhvers virði aftur.
Móðir hennar setti hádegis-
matinn á borðið -— kartöflur
og súrmjólk — og á gólfið
undirskál með mjólk handa
kettlingnum. En kettlingur-
inn nuddaði sér utan í Matt-
hildi og mjálmaði ámátlega.
Hún íór út í skotið, kraup
niður og flutti skálina.
Kettlingurinn kom h'laup-
andi. Hann setti krók á róf-
una á sér í þakklætisskyni,
svo lapti hann mjólkina af
slíkum ákafa, að svartir
kampar hans urðu löðraridi í
mjólkurdropum-
Móðir Matthildar hristi
höfuðið yfir þessum kétti,
sem heldur vildi vera hungr-
aður en taka við mat af
nokkrum öðrum og aldrei
drap fugla, iaf því að hann
sá Matthildi gefa þeim á
hverjum degi.
En hundurinn og hesturinn
skynjuðu líka ást Matthildar
á náttúrunni, og þeir elskuðu
hana fyrir að létta þeim dýrs-
tilveru sína. Rádýrin, sem
þekktu morðfýsn mannsins
og óttuðust hann, fóru hægt
fram hjá henni, þegar þau
voru á leið í vatnsbólið, og
horfðu á hana rólegum aug-
um, þegar kvöldsólin gyllti
aílt og hún hallaði sér upp
að viðarbol, hreyfingarlaus
eins cg hluti af þessum skógi,
sem hún lifði og hrærðist í..
Augu dýranna snertu sam-
úðartilfinningu Matthildar
eins og öldur frá leyndar-
dömsfullri uppsprettu lífsins.
Móðir hennar fileytti rjóm-
ann rólega ofan af mjólkirini
og setti á disk Matthildar, en
tók sjálfri sér af því, sem
undir va-r.
Seinni hluta dagsins, þeg-
ár sólin hell'ti brennandi
geislum sínum yfir dalinn og
hlíðarnar, misbunnarlaus við
grasið og laufblöðin, sem
engi-n gola bærði, gekk Matt-
hildur yfir engin.
í fjarska vair loftið eins og
á hreyfingu — líkt og litlaust
tjald.
MYNDASAGA ALÞYÐUBLAÐSINS: ÖRN ELDING
VERKAMENNIRNIR sýna Nelson
vinningalista Arnar, og Nelson
lætur kalla í Örn og Kára. Þeir
eru nærstaddir og ganga fram.
NELSON: Það efast enginn um
heiðarleik þessara herrá; en
hvar fékkst þú þennan lista,
Örn?
ÖRN: Ég setti upp loftskeytastöð
á hæð utan við borgina.
NELSON: Þá hlýtur þetta að vera
rétt, en það þýðir, að starfs-
maður minn hefur verið að falsa
vinningaskrána til þess að græða
á henni sjálfur. — Þú ert rek-
inn!