Alþýðublaðið - 26.02.1949, Blaðsíða 6

ALÞYÐUBLAÐIÐ
Laugardagur 26. febrúar 1949.
Lelfur
Leirs:
Phantasía í moll.
Tjöld næturinnar
eru ofin
á vef þagnarinnar
og lituð úr
sortulyngi óminnisins.
Og svo þykk eru þau
og þétt ofin,
og þegar hún fellir þau
fyrir leiksvið dágsins,
heyrist þaðan
hvorkí hösjti né stuna.
En á sviði næturinnar
hljómar söngur þeirra,
sem duttu út úr
hlutverkinu
í sjónleik dagsins — — —
Og undir söngnum
hljóma dimm og örlagadöpur
bumbuslög samvizkubassans.
Anta—bus„
ant—a—bus,
a—n—t—a—b—u—s. —
Frú Dáríður
Dulheims:
ORÐSENDING
Margir hafa snúið &ér til mín
og ýmisit beðið mig um upplýs-
ingar eða milligöngu vurðandi
frú íversen þá dönsku. Vil ég
því í eitt skipti fyrir öll gefa
almenningi tæmandi úpplýsing-
ar um betta mál.
Ég þekki Irú íversen ekki
, neitt. Hún sat ekki það þing sál-
rænna kvanna, sem ég saf í
Kaupmannahöfn fyrir skemmstu
og ekki er hún heldur meðlimur
í þeim alþjóðasamböndum, sem
ég hef tekið ’þátt í, ýmist sem
einkamanneskja eða sem fuli-
trúi íslands.
Þrátt fyrir það er ég ekki að
segja, að frúin sé ekki sálræn
manneskja, sem hafi kraftsam-
bönd. Hún .gerfur vel verið bað',
en ég læt, sem sagt, aiveg ‘ösagt
um það að svo stöddu. Ekki
þræti ég heldur fyrir það, að
hún kunni að hafa lækninga-
kraft. Vil að eins vekja athygli
á því, að sá kraftur er ekki
viðurkenndur af fínni sambönd-
um okkar hinna, er á því sviði
störfum.
Og enn er eitt, og sem að
mínum dómi er aðalatriðið í
þessu máli. Á okkar eigin bless-
aða landi eigum við úrval sál-
rænna kvenna og karla, og er
sumt þetta fólk í svo stöðugu
og sterku kraftsambandi, að
þess eru jafnvel dæmi að tenn-
ur hafi verið'dregnar úr sofandi
mönnum með sálrænum krafiti
eingöngu, — bæði framtennur
og endajaxlar. Nú er þetta fólk
eins og ég sagði, alíslenzkt og
selur sinn kraft, — ef það selur
hann — fyrir alíslenzka valútu
Er það því ekki aðeins óvið-
kunnanlegt og ópraktískt, held-
ur og líka sviksamlegt athæfi
við gjaldeyrissparnað vorn og
þjóðarhagsmuni, að snúa sér
annað. Fyrir nú utan þjóðleg-
heitin í þessu sambandi. Að. vísu
tel ég skárra að leita til frú
íversen, heldur en að flýja á
náðir opinberra lækna, sem eru
hreinir og beinir fjandmenn
kraftax-nis, — en þess ætti held
ur ekki að gerast þörf, þar eð
innlendir sálræníngar sfanda á
mjög háu vísindalegu stigi hvað
þetta snertir.
Læt ég svo útrætt um þetta í
bili.
í andlegum friði.
Dáríður Dulheims.
Dr: Alfur
Orðhengils:
SPURNINGU SVARAÐ
HF: Hvað þýðir orðið „Hær-
ingur“, hver er uppruni þess og
hvernig er það borið frarn?
Svar: „Hæringur“ hefur tvær
rætúr eins og ' brönugrasið. Að
einu leyii er þáð dregið af .orð-
inu hærur, en þær þýða oft há-
aldrað fólk. -— „Hæringur11 þýð-
ir þá hinn aldraði eða fjörgamli.
Hin rót þess er af orðinu: hár,
— hárugt, — og vísar það til
kaupanna á nefndu skipi.
Orðið er borið fram eins og
orðið', hræringur“, nema < hvað
fyrsta erri orðsins er sieppt. ■
Kveðjur.
Dr. Álfur Orðhengils.
r
Vicki Baum
IV
HOFUÐLAUS ENGILL
sagði Felipe glaðlega, ,,þú ert
alltof hrífandi og ég elska þig
of mikið til þess að þú sért eig
inkona mín“.
Casa Catalán stóð við lítið
toi-g í útjaðri borgarinnar. Það
var vingjarnlegt tveggja hæða
hús, og var eins og límt utan á
borgarmúr Vera Cruz, líkt og
fuglshreiður. Yfir dyrunum,
sem voru málaðar glaðléga með
rauðum lit og fallega boga-
myndaðar, hékk ljósker. Jafn
glæsileg mynd var af Maríu
mey, þar sem hún var að gefa
hungruðu Jesúbarninu brjóst
sitt, undir svölunum, en yfir
þær var tjaldað spönsku sjali.
Hlerarnir voru fyrir gluggun-
um, en þó ekki fastari en það,
að í gegnum rifurnar sást í úpp
ljómaða glugiga. Að innan heyrð
ust mjúkir tónar lágfiðlu,
hörpusláttur, hláturssköll og
djúp konurödd, sem söng ang.
urblíðan ástarsöng. Öllu þessu
tók ég eftir meðan ég beið í
vagninum, og Felipe hafði
gengið eins kæruleysislega inn
í húsið og það væri hans eigið.
„Hver á þetta hús, Domingo?“
Domingo svaraði ekki fremur
en venjulega.
Ökumaðurinn tilkynnti með
miklum hátíðleik: „Casa Cata-
lán er eign Donu Carmielitu
de Castro, yðar náð. Það er
eitt af því eftirtektarverðasta í
Vera Cruz. Það er álitið að
D.ona Carmelita taki aðeins á
móti hinum ríkustu og tignustu
„Caballeros11 í húsi sínu. aðeins
„Gachupinum", ekki einu sinni
Kreolum, jafnvel þótt þeir æíttu
meiri peninga en silfurstengurn
ar, sem geymdar eru í Perote.“
Hann, lauk þessari alvarlegu
yfirlýsingu sinni með glotti og
sagði eitthvað í hálfum hljóð
um við Domingo. svo að það
brá jafnvel fyrir brosi á þessu
sviplausa andliti þjónsins okk.
ar. Að fimm mínútum liðnum
kom Felipe aftur léttum skref-
um og auðsjáanlega jafn bjart
sýnn og venjulega. Á eftir hon
um kom Dona Carmelita, hlæj
andi, vingjarnleg, kringluleit
kona, sem heilsaði mér eins og
gömlum vini, og mér gað'jaðist
að henni við fyrstu sýn. Hún
athugaði mig gaumgæfilega og
var á svipinn eins og hún hefði
gaman af þessu, og vissi hvað
á bak við bjó. ,,En Ðon Feiipe“,
hrópaði hún upp, „það getur
hver.t barn séð það, að senorit
an er ekki með sóttina. Það er
ekkert nema hitinn. En hve
karlmenn eru áhyggjufullir,
finnst yður það ekki, ungfrú?"
Strax fór mér að líða miklu
betur. Létta golu lagði frá hafi
inn yfir þennan borgarhluta,
og skarður máni skein yfir hús
þökunum.
„Verið velkomin, hjartanlega
velkomin í hús mitt, gjörið svo
vel að ganga í bæinn, senorita,
og látið eins og þér séuð heima
hjá yður. Og megi yður líða vel
hér“.
„Það er ekki fxnna rúm til
í allri Vera Cruz, heldur en
það, sem þú á.tt að sofa í í nótt“,
bætti Felipe við.
„Ég held, að Dona Carme-
lita hafi látið flytja það frá
Frakklandi“.
,Það er satt. Þetta er alveg
sérstakt rúm, og er sagt að það
hafi verið í eigu Madame
Pompadour. Ég vona, að yður
dreymi vel í því, senorita".
Þannig lauk fyrstu nóttinni
minni í Mexikó. Ég lá í gullna
rúminu hennar Madame Pompa
dour, í loftgóðu, róslituðu her
b.ei-gi í Casa Catalán. Það voru
engin tjold fyrir gluggunum og
Felipe hafði opnað tréhlerana
svo að fersk golan kom inn og
andaði rökum, söltum, hress-
andi blæ frá flóanum. Rúmið
var sannai'lega stórkostlegt og
ég ýtti ofan af mér þunnri
ábreiðunni til þess að láta loft
ið leika um hörund mitt. Rauði
glitvefnað^rkjóllinn minn lá í
einni hrúgu á gljáandi gólfinu,
dökkur blettur í herberginu,
sem rann út í eitt við suðræna
nóttina. Felipe hafði tekið kert
ið okkar, og ég heyrði skvamp
ið í honum í hinu sérkennilega
snyrtiherbergi við hliðina á
herberginu, sem ég var í, og
þar hafði ég einmitt fengið mér
bað í keri fullu af svalandi rign
ingarvatni. Rúmið reis og hneig
með mig„ en það var ekki ó-
þægilegt; það var líkast hljóð
falli í bótssöng, eða vögguvísu.
Nú smáslaknaSi á taugum mín
um. Ég teygði úr mér í velsælu,
en þá kom ég auga á eitthvað
í loftinu, sem ég hélt að væri
málverk af nakinni konu. Rétt
á eftir skildi ég, að þetta var
ég ég sjálf, minn eiginn lifandi
líkami í fullri stærð, og s.vo
nakinn, að ég hafði aldrei fyrr
séð hann slíkan. Annars var ég
hreiní ekki svo óánægð m,eð
þessa sjón, þó að ég hefði ósk
að, að brjóst mín væru ögn
bústnari; herðar mínar voru
enn eins og á urxgri stúlku, en
ekki á þessari léttúðugu konu.,
sem ég var nú orðin. Ég var
enn þá að furða mig á því.
hvernig líkami minn komst
þarna upp í loftið, þegar Feli
pe bættist við á myndina, og
hver taug í líkama minum
þándist af æsingu, blygðunar-
og viðnámslaust.
„Sástu það? Það er spegill í
loftinu", tautaði ég, rugluð,
undrandi og skilningslaus.
Felipe drap á kertinu og í
rökkrinu heyrði ég hann hlægja
þýðlega með sjálfum sér. „Þú
saknar ekki neins, sem hugvits
semin hefur fundið upp, er það,
Chiquitina dulcisima?" sagði
hann.
f Mexikó, hugsaði ég„ í Mexi.
kó hengja þeir speglana í loft
ið beint yfir rúmunum. Það
virðist sem ég muni læra margt
nýstárlegt í Mexikó.
Ástin er eins og fjallgarður,
eins og Sierrafjöllin, eins og
Cordillafjöllin; ástin hefur
bratta hnjúka, hættulegar
brekkur og skriður, skuggaleg
gil, djúpa friðsæla dali og
skóga. Ástin á marga tinda,
háa og giltrandi uppi í skýjun
um„ en ekki til að hafa þar
taól Iengur en mjög stutta
I stund ý hvert sinn. Og eins og
allir fjaligarðar rís ástin upp a
einum stað hæri-,a og liærra.
Þegar þessum, næstum óklíf.
andi tindi er náð, er ekkert eft
ir nema hægfara íerð niðu/ á
hóla og jafnsléttu hins hvers-
dagslega lífs.
I ást okkar náoum við hátind
inum kvöldið eftir að við kom
| um til Peraltabúgarðsins við
Xalapa. Seinna meír fannst
mér oft, að við heföum náð hcin
; um allt of fljótt, þar sem ást
okkar átti að endast allt lífið.
Sótthættan í Vera Cruz, hinn
óþolandi hiti strandai’innar og
! ódaunr.inn og óhreinindin uti
j við sjóinn, lá allt að baki okk
1 ar, svo var einnig hið léttúöár
| fulla hálfrökkur, sem við höfð
um lifað í þar til nú, hið dú.
andi öi-yggisleysi eins og við
værum að dansa á ótryggum ísi,
háðið og blekkingin, sem Féli
pe-4et sem hann sæi ekki, en
ollu mér svo mikils kvíð'a, þó
að ég hefði ekki orð á því. Feli
pe liafði unnið hinn mikla leik.
Rík silfuræð hafði fuhdizt í
: nárnu hans í tólf hundruð og
áttatíu feta dýpt. Þetta var auð
MYWDASAGA ALÞYÐUBLAÐSÍNS: ÖRN ELBING
KALLARINN: Þessa leiðina! þessa ríkisins dansa sverðsdansinn. Að- „ANDINN“; Verið ekki að bianda ykkur í óviðkomandi mál!
leiðina! Sjáið frgæustu dansmey göngumiðar við innganginn!