Alþýðublaðið - 13.03.1949, Blaðsíða 6

ALÞVÐUBLAÐlö
Sunnudaginn 13. marz 1949.
Vicki Baum
HOFUÐLÍUS ENGILL
i
VIÖ STRAUMANA
Við straumana stendur
maður
með smng í höndum;
víða flýgur valurinn
á vængjum þöndum. •—■ -
Sumir heita á kirkjuna
suður á ströndum.
Stríð fellur Húkká
til stranda;
vanda, vanda,
gættu þinna handa.
Auðvelt er sporðkrækíum
laxinum að land.a. ■—• ■—
Hefurðu. séð stórhveli
stikla fossa hvíta,
það eru íiskar þeir,
sem færið slíta.
„Svona diguri Svona stór!
Svona þungur!-------—
sleit og fór!‘‘
Suma fiska fæstir augum
líta.
Við straumana stendur
maður
m.gð stöng í höndum tveim.
Víða flýgur valurinn
um vorbjartan geim.------
Sumir kaupa laxinn
á leiðiimi heim.
Með vinsemd og virðingu.
Yðar einlægur.
Ueifnr Leirs
(poet. spirit.)
GENGIÐ UNDIR LEKA
„Líksöiigurinn" í morgunut-
varpinu hófst í gærmorgun á
göngulag'asyrpu, sem tveir
gamlir kunningjar okkar, þeir
Gellin og Borgström, léku á
draggargön sín. Samkvæmt um-
mælum þeim, sem eitt dagblað-
ið notaði um morguntónlist út-
varpsins þennan sama morgun,
fannst oss jarðarfarartakturinn
í laginu helzt til hraður. Hins
vegar gat harmonikuleikurinn
síðar í þessum sama útvarps-
tíma vel staðizt þar eð oft var
mikið um gleðskaþ í meiri hátt-
ar erfisdrykkjum hér áður fyrr.
En við verðum nú samt sem
áður að sýna útvarpinu svolitla
sanngirni og fyrirgefa forréða-
mönnum þess þótt þeir viti
ekki, að nú þykir fínt að geta
sagt að manni þyki „Rakarinn í
Sevilla“ aldeilis guðdómlegur,
hvað sem öðrum rökurum líði,
•— og að sá maður jsylcir ekki
músíkalskt siðfágaður, sem
ekki syngur aríur úr fyrr-
nefndri óperu á meðan hann er
I að dragnast í fötin.
Og svo eru sumir húseigend-
ur svo gersneyddir öllum hljóm
listarsmekk, að þeir vilja helzt
setja ákvæði inn í húsaleigulög-
in, er banni leigjendum að
syngja Figarósaríuna á „fast-
andi maga“ ó morgnana.
AÐSENT BRÉF
Reykjavík, 8. marz 1949.
Hr. ritstjóri!
Ég myndi verða yður þakk-
látur, ef þér vilduð vera svo
góður að svara fyrir mig eftir-
farandi spurningum;
1. Ég er fæddur á Seltjarnar-
nesi og eins og aðrir utanbæj-
armenn, sem flutzt hafa á mól-
ina, ber ég sanna göðurnesást
til míns fæðingarstaðar. Getur
þú frætt mig um, hvort nokk-
urt S'Sltirningafélag er starf-
andi í Reykjavík, og f esvo er,
hvort ekki væri viðeigandi, að
þeir (eins og t. d. Breiðfirðinga.
félagið) hömstruðu eitthvað af
filmu til að geta filmað ýmsa
atvinnuvegi og siði, sem eru að
hverfa. Finnst mér, að Seltjarn
arnes gæti einmitt lagt til ým-
islegt efni, sbr. vísuna góð-
kunnu ..... kerlingar skvetta
úr koppum á tún . .
2. í mörg ár hef ég hlustað á
leik strokkvartettsins í útvarp-
inu, mér til negativrar ánægiu.
Fegnastur yrði ég, ef blessaðir
fjórmenningarnir gætu strokið
fyrir fullt og allt og horfið af
sjónarsviðinu. En getið þér nú
ekki sagt mér, hver það er,
sem alltaf handsamar kónana?
Ég ætla nefnilega að fá þann
sama til að gæta konunr.ar
minnar.'
Með fyrirfram þökkum.
Vesturæingur
(fæddur á Seltjarnarnesi), nú
búsettur í Skólavörðuholtinu.
$ Jóns Baldvmsonar forsetaS
S tást á eftirtöldum stöðumrS
^ Skrifstofu Alþýðuflokksins. S
) Skrifstofu öjómannafé'lags $
ÍReykiavíkur. Skrifstofu V.)
■ fC.F. JFramsókn. Alþýðu-^
mrauðgerðínni Laugav. 61. ;
Verzlun Valdimars Long, •
^Hafnarf. og hjá Sveinbimi ^
^Qddssyni, Akranesi. ^
lesið Alþýðublaðið!
ora var tekin út úr Parroqual
kirkjunni og borin inn í hátið-
legri skrúðgöngu. Tveim dögum
síðar byrjaði skyndilega að
rigna, í raun og veru leit út
fyrir að bænirnar hefðu verið
helzt til ákafar, því að regnið
varð brátt að stríðum straumi
og svo kom ofsarok. Þrumur og
eldingar geisuðu. um fjallstind
ana. Brakið og brestirnir voru
ógurlegir, og vöxtur hljóp í árn-
ar svo þær flæddu yfir brýr og
götur, fossuðu niður bratta,
þrönga stígana í' fátækrahverf.
unum og gerðu lægri hluta
borgarinnar illfæran yfirferðar.
Þjónustufólk mitt var grip-
ið skelfingu. Ekkjan, Uvalde,
hafði skriðið upp í rúmið sitt og
hlaðið öllu, sem hún gat náð í,
ofan á höfuðið á sér. Consuelo
og Chepito voru ósjáanleg og
Lupel sat grátandi í eldhúsinu.
Ég hafði sett silfurþvottafatið
mitt, ýmsar skálar og meira að
segja fína náttpottinn minn
undir lekann, sem kom í gegn-
um þakið. Ég hafði blásið að
viðarkolunum í silfurglóðar-
pönnunni, svo að þau loguðu
skemmtilega, og var að bíða
eftir Felipe, þegar Tio Lalo vís
aði Bert Quaile inn, alveg hold
votum.
„Er yður sama þó að ég syndi
inn?“ sagði hann. „Hamingjan
góða, hvað hellist niður af vatn
inu. Er húsbóndinn ekki kom-
inn enn þá?“
Dökkur pollur var eftir stíg-
vélin hans. Hann fór úr frakk-
anum og leysti vasaklútinn,
sem hann hafði bundið niður
hattinn sinn með, án þess að
kæra sig hið minnsta um virðu
leik sinn. Hann hristi sig eins
og hundur og vatnið streymdi
af honum niður á gólfið.
„Ég var viss um, að húsbónd
inn mundi vera hér nú. Jæja,
hann kemur rétt strax. Verð að
tala við hann.“
„Er búið að sjá um hestinn
yðar?“
„Ég varð að skilja hann eftir
í Refugio og drenginn. Komst
ekki í gegn. Hefði eins getað
I róið á eintrjáningi. En, frú, er-
uð þér ekki hræddar við þrurn-
urnar? Flestar konur eiu það.
En ég hef tekið eftir því áður,
að þér eruð ein af þeim hug-
uðu.“
Ég bað Tio Lalo að koma
með þurrkur og eitthvað að
drekka og neyddi þennan hold-
vota risa til að fara úr ein-
hverju af rennandi fötunum.
Þau voru hengd í kringum við-
arkolaeldinn og það rauk úr
þeim meðan þau voru að þorna.
Þegar Quaile var búinn að
drekka nokkur glös af heitu
kryddvíni, fór honum að líða
betur. „Það er reglulega nota-
legt hér,“ sagði hann. „Það
eina sem mér finnst vanta er
falleg stór eldstó og sjóðandi
vatnsketill, eins og var heima.
En fólkið hérna veit ekki
hvernig það á að gera lífið
skemmtilegt. Allt til að sýnast,
en ekkert til að hlýja manni
um hjartað,“
„Hvar eigið þér heima, hr.
Quaile?" spurði ég til að halda
uppi samræðum þar til Felipe
kæmi.
„Mingo Creek; nálægt Pitts
burg, Pennsylvaníu. frú. Ég er
vesturríkjamaður“. Hann hnerr
aði, baðst afsökunar, og sagði
löngunarfullt; „Romm kynni
að vera gott„ en flaska af viský
væri enn betri. Ekkert er eins
og Monongahela viský til þess
að vernda mann ’ gegn kvefi.
Ég reyndi að smygla dálitlu
inn frá Lousiana, en trúið mér,
það er auðveldara að flytja 50
flöskur af smygluðu kvikasilfri,
heldur en eina flösku af viský.
Ég er að undra mig yfir, hvar
Felipe getur verið. Hann bað
mig að láta það ekki bregðast
að hitta sig í kvöld“.
„Kannske hann hafi ætlað
að hitta yður hjá La Rosauru“,
sagði ég ikuldalega. „Nei ekki í
þessu veðri. Það verður enginn
þar í kvöld“, svaraði Quaile
ánægjulegur á svip.
,,En ef. það hefði ekki verið
rigning, þá hefðuð þér og Don
Felipe notið þess að heimsækja
þetta pútnahús, er það ekki?“
sagði ég ákveðin í að fá að vita
hinn beizka sannleika.
„Ójá, okkur þykir báðum
gaman að ppila billjarð, hús-
bóndinn er bezti spilarinn í
allri borginni og ég er sá versti,
en ég elska að spila á móti
honum, og hann hlær sig mátt
lausan, þegar hann er að vinna
mig. Hann sigrar mig alltaf, en
ég gefst ekki upp. Ekki ég, frú.
Þótt billjarðinum sé sleppt, þá
er gott að koma til La Rosauru,
jafnvel þótt þér kallið það
pútnahús. Fyrirg'efið þér, frú,
kannske ætti ég ekki að tala
svona, en skiljið þér, ég er
varla vanur að tala við fína
frú, því að ég hef verið mest
an partinn af ævinni í námu-
mannabúðum og með ruddum
af mínu tæi. Kannske ætti ég
ekki einu sinna að nefna hús
La Rosauru í yðar viðurvist.
Auðvitað eru stelpur þar. og
það er drukkið og spilað og
margt, sem á sér stað. En á
liinn bóginn þá er það ekki
alveg eins og þér kunnið að
halda. Það er líkast — ja —-
líkast klúbbi. Mennirnir koma
þar saman og kunna betur við
sig heldur en með sínum eigin
frúm og dætrum eða lagskon-
um, sem eru allar svo fínar
með sig og menntaðar. Sjáið
þér til frú, það er . svoleiðis.
Það kemur hingað náungi og
hann er fátækur og hann hef-
ur ekki lært mikið og það eina,
sem hann ber skynbragð á er
svolítið um námug'röft og
kannske eitthvað um málm-
prófun og málmblöndu,. og
hann hefur ekkert nema sinn
eiginn þrjózkuvilja, kraftana og
hamingj.una að treysta á. Og
sva einn góðan veðurdag er
hann heppinn, og hann er allt
í einu orðinn mikill maður,
stráir um sig peningunum og
sendir kóngi sínum gjafir, bygg
ir klaustur eða eitthvað þess
háttar og svo er hann gerður
að greifa eða markgreifa. Jæja.
breytir það honum nokkuð?
Auðvitað ekki. Hann er sá
sami og áður, seigur náungi og
alþýðlegur. En hann giftist ein
hverri fínni konu og sonur
hans verður lærður aðalsmaður,
dætur hans eru markgreifa-
dætur, og þær hlæja þegar
gamli maðurinn kann eng'a
mannasiði og þær eru fjúkandi
reiðar, þegar hann sofnar í leik
húsinu og treður ofan á tærn
ar á öllum á dansleikjunum. Þá
fer 'vh'ann til La Rosauru og
hittir sína gömlu vini, og þeir
tala um námurnar sínar, eins
og gamlir námumehn gera, og
hann þarf ekki að hafa neinar
siðareglur við stelpurnar. Enn
fremur“, sagði Quaile og skýrði
þetta mjög skynsamlega út fyr
ir mér, „enn fremur getur mað
ur hvergi annars staðar fengið
eins góðar upplýsingar. Ef
málmæð hefur fundizt eða
náma er farin að ganga til
þurrðar, eða körfu hefur verið
stolið, eða komizt upp um ein
hver svik — þá er það h-já La
ÖRN: Allur hnífum stunginn og samt
ósærður.
SOLDÁNINN: Komið mér í rúmið!
DANSM.: Þreyttur, vesalingurinn!
PRÓFESSORINN: Það er sízt að
furða, þótt hann sýndist digur!
Sjáið þið allar blýþynnurnar, sem
hann hefur borið innan klæða —
— — til varnar kjarnorkugeisl-
unum.