Alþýðublaðið - 24.03.1949, Blaðsíða 6

ALÞYÐUBLAÐÍÐ
Fimmíudag'inn 24. marz 1949.
FRÁ SÍMNOTANDA.
,(Sem ekki hefur síma).
Með mikilli ánægju las ég
grein þá er birtist í dálkunum
fyrir skömmu, um varnarráð-
stafanir til handa símnotendum,
gegn yfirgangi, frekju og ef. til
vill móðgunum frá öðrum sím
notendum. Er ég greinarhöf-
undi fyllilega sammála í flest
um atriðum, einkum þó um af
nám ,,hallósins“. sem er blátt
áfram þjóðleg nauðsyn.
En mér þykir hann ganga til
mikils of skammt í tillögum
sínum um varúðarráðstafanir,
enda þótt þær, sem hann nefn
ir hljóti að teljast nokkur bót
frá því öngþveiti og ófremdar
ástandi, sem nú er ríkjandi í
þessum efnum, þegar jafnvel
rukkarar geta njósnað um það,
hvort maður sé heima, með því
einfalda bragði að hringja í
númerið og kalla , halló“.
Ef við ætlum okkur að berj
ast fyrir auknu öryggi á annað
borð, verðum við að krefjast úr
bóta, sem líklegastar væru til
að koma að fullu gagni. Mætti
þá heldur slá eitthvað af þeim,
er til framkvæmda kemur.
Tillögur mínar eru þessar:
1. Komið sé upp föstu ráði,
eða fastri yfirnefnd, símnotend
um til öryggi-s.
2. Enginn ,geti náð símasam
bandi við annan mann, nema
að fengnu leyfi ráðsins.
3. Til þess að öðlast slíkt
leyfi ber símtalsbeiðanda: A:
að útfylla þar til gert umsóknar
eyðublað, er greini nafn, heim
ili og hvers efnis símtalið sé.
B: fara heim til sín og bíða,
unz honum berst svar ráðsins.
4. Þegar ráðinu hefur borizt
samtalsbeiönin, skal hún skrá
sett, en síðan vísað til þeirrar
deildar -ráðsins, er hefur við-
komandi samtalsefni að sérat-
hugunargrein.
5. Er viðkomandi nefnd hef
ur athugað beíðnina og sofið, á
henni um hæfilega langt skeið,
skal hún boða samtalsbeiðanda
á fund sinn, og láta hann skrifa
hið fyrirhugaða símtal á þar
til gert hvítt eyðublað. Síðan
skal samtalsbeiðandi fara heim
til sín og bíða átekta.
6. Síðan skal .nefndin loka
þetta eyðublað niðri í skúffu,
eða inni í skáp um nokkurt
skeið. Fari svo, að hún finni
það aftu’r, skal hún látá sendi
sveininn líta lauslega yfir það 1
og að nokkrum dögum liðnumþj
ber henni enn að kalla samtalsgj
beiðanda á sinn fund. og æskja
þess að hann skrifi símtalið aft
ur upp, að þessu sinni á ljós-
blátt eyðublað, með þeim breyt
ingum, sem hún (þ. e. sendi-
sveinninn) hefur á því gert. Síð
an fari símtalsbeiðandi heim og
bíði átekta.
7. Takist nefndinni heldur
ekki að týna þessu eyðublaði,
skal hún, að' hæfilegum tíma
liðnum, boða samtalsþolanda á
sinn fund, lesa honum símtalið,
og ef hann játast undir að hlýða
slíku símtali, skal hann gefa
yfirlýsingu þar að lútandi, á
þar til gert ljósrautt eyðublað.
8. Enn skal nefndin boða
símtalsbeiðanda á sinn fund,
tilkynna honum að leyfið til
símtalsins sé Veitt, og er hann
hefur greitt áskilið leyfisgjald,
skal símtalsbeiðanda heimilað
að tala það, sem á eyðublaðið
var skráð* inn á grammófón-
plötu eða stálþráð.
9. Er þar til kjörnir starfs
menn ráðsins hafa gengið úr
skugga um, að talið á plötunni
eða þræðinum sé frá orði til
orðs samkvæmt því, er á eyðu
blaðinu stóð, skal símtalsþol-
anda gefið tækifæri til að hlýða
á símtalið í síma á tilteknum
tíma.
10. Æski tímtalsþolandi að
svara slíku símtali símleiðis,
skal hann snúa sér til ráðsins,
og er hann þá orðínn símtals-
beiðandi, sem verður að lúta
öllum fyrrgreindum ákvæðum
og uppfylla þau, og gegnir þá
og sama máli um fyrrverandi
símtalsbeiðanda, sem nú verð-
ur væntanlegur símtalsþolandi.
11. Undanþegnir þessum á-
kvæðum séu ungar, laglegar
stúlkur. Sömuleiðis skal vera
beint samband við áfengisverzl
un ríkisins. Til opinberra starfs
tnanna ríkisins. t. d. viðskipta
nefndar og skömmtunarstjóra,
sé hins vegar ekkert samband.
12. Fastir starfsmenn fyrr-
nefndra nefnda og ráða séu
bundnir þagnarheiti, — einnig
afgreiðslu- og vélritunarstúlk-
urnar, nema þegar um upplýs-
ingar á sölu á biðraðavörum er
að ræða.
Fengjust þessar varúðarráð-
stafanir lögfestar, ættu símnot-
endur að geta sofið rólegir fyrir
því, að til þeirra hringdu óvald-
ir dónar, sem ef til vill segðu
,,halló!“ eða eitthvað enn svi-
virðilegra.
Sn.
Vicki Baum
HOFUÐLAUS ENGILL
landi, og nú var ég að fara sjálf
til Spánar til þess að fæða barn
Felipes, og Humboldt hafði
komið til að sjá mig. Mér fannst
ég sjá einhvern hulinn tilgang
í þessu og var óþolinmóð að
segja Felipe frá hinum óvænta
nafnfræga gesti.
En Felipe lét mig bíða alla
nóttina og kom ekki fyrr en
kjukkurnar hringdu til morgun
tíða, og hanarnir voru farnir
að gala og róslituð framhliðin
á San Diego glóði í sólskininu.
Hann var fölur og stirður eins
og vaxlíkneski og hann tók upp
glóð úr glóðarkerinu og muldi
glóandi viðarkolin milli fingra
sér annars hugar. „Hvað er það,
hvað er það nú, Felipe? í guðs
nafni, hvað hefur komið fyrir
þig?“ hrópaði ég.
, Fyrir mig? Ekkert. feú munt
verða að fara til Spánar án
mín, það er allt og sumt. Ég
verð að vera hér, þar til ég get
fundið nýjan framkvæmda-
stjóra fyrir námuna. Ef barn
okkar fæðist áður en við get
um gift okkur, þá geturðu þakk
að vini þínum Roberto fyrir
það. Hann er farinn frá La
Ramita“.
,,Er hann farinn — en það
getur ekki verið! Hann farinn
Crá La Rarnita".
,,Já, hann fór. Við börðumst
út af námugöngunum, og hann
íór frá La Ramita. Það er nóg.
Ég vil ekki heyra eitt orð um
hann framar. Ekki nefna nafn
hans aftur. Hann á ekki til
sómatilfinningu".
Ég hafði fengið höfuðverk.
Ég hafði ekki séð Felipe í þrjá
daga og höfuðverkurinn hafði
farið versnandi með hverjum
deginum. Það var hvarflandi
verkur, sem ég gat ekki fundið
neinn ákveðinn . stað. Hann
flögraði um höfuð mitt við
hverja hreyfingu, og þegar
hann var verstur, þá fannst
mér hann vera í efsta hálsliðn
um. Hann var blýþungur, og
einn daginn gat ég ekki haldið
uppréttu höfðinu. Það seig nið
ur eða til hliðar og höfuðverk
urinn færðist með því. Ég
reyndi kalda bakstra og heiía
bakstra, en það gerði illt verra.
Ekkjan, sem naut þess að sjá
mig svona veika, kom svífandi
á fimm mínútna fresti inn í her
bergi mitt, strauk koddana hjá
mér.. Mér fannst hvíslið í henni
eins og öskur, og þegar hún
læddist á tánum, fannst mér
það eins og fílahjörð væri að
þramma á þakinu yfir höfði
mér. Consuelo bjó til áburð úr
grænum blöðum og bar á gagn
augu mín í lækningaskyni, en
mig fór að klæja af því. Mig
sveið í augun og mér fannst
dagsljósið óþolandi sterkt. Con
euelo tuggði brauð, vætti það í
mjólk, setti maukið í litla poka
og setti þá á augnalok mín.
María á myndinni fyrir ofan
bænaskemmilinn minn, hélt á
hjarta sínu í langfingruðum
höndunum; það var stungið
sverði og það stóðu rauðir og
gulir logar úr því. Mig sár-
kenndi sjálfa til í brjóstinu við
að horfa á myndina og ég sneri
baki að henni. Seinna um kvöld
ið sendi ég eftir dr. Medina,
feitum, gömlum drykkjurút,
sem ég vantreysti algerlega.
Hann setti sex blóðiglur á gagn
augun á mér og -bak við eyr-
un. Eftir tíu mínútur reif ég
burt blóðiglurnar, staulaðist að
silfurþvottafatinu mínu og seldi
upp. Mig svimaði ákaflega og
veggirnir hringsnerust í kring
um mig. Ég -sneri aftur í rúmið
og leið verr en nokkurn tíma
fyrr á ævinni. Consuelo kom
með móður sína, sem fékkst við
lækningar. Hún stóð yfir mér
með stóran magann og tautaði
við^sjálfa sig„ dró andann títt
og lyktaði af hvítlauk. Svo
lagði hún daunillar varirnar á
gagnaugun á mér og fór að
sjúga út úr mér pestina. Ég
ýtti henni frá og settist upp.
,,Ég er orðin góð“, sagði ég.
„Þakka þér fyrir. Hér er skild
ingur fyrir lækninguna. Á morg
un verð ég orðin enn betri“.
Áður en kerlingin fór brenndi
hún dálitlu af þurrum jurtum
í herbergi mínu, og það seig
á mig þægilegt mók. Ég var
eins og hálfsofandi, og mig
dreymdi móður mína. Mér
hafði verið sagt, að móðir mín
hefði dáið af bárnsfararsótt,
tveim vikum eftir að ég fædd
ist. En hún sagði, að þetta væri
skakkt. Hún hefði ekki dáið,
aðeins verið grafin, en væri lif
andi. Ég vaknaði. Ég vissi ekki,
hvort það var nótt eða dagur.
Það var dimmt, hlerarnir voru
fyrir gluggunum, en vindurinn
kom í hviðum, það brakaði í
viðnum og gipsið hrundi af
veggjunum.
Ég reyndi að muna daginn í
gær. í gær hafði ég byrjað að
aði að taka með mér til Spánar.
En ég varð að hætta við það
í miðju kafi, vegna þess að mig
sveið svo í augun. Aug'u mín
voru svo bólgin núna, að ég
gat varla opnað þau. Ég hafði
þau lokuð áfram og brá mér til
Spánar.
Það var sandbylur á Spáni;
heit, gul, þurr sandkornin kom
ust undir kjólinn minn, svo að
mig sveið og fór ,að klæja. Ég
reif af mér ábreiðuna, tók upp
náttkjólinn minn og fór að klóa
mér. Ég fálmaði eftir strengn-
um á veggnum og hringdi bjöll
unni. Meðan ég var að bíða
eftir að einhver kæmi, greip
mig skyndilega slík kalda, að
það nálgaðist krampa. Hné mín
og læri skulfu svo, að það var
líkast því, að þau væru alveg
laus við líkama minn, og ég
horfði undrandi á þau. Á fóta-
gaflinum var Adam að leita
ástar Evu. Ég hafði hreinasta
viðbjóð á Adam. Þegar köldu
hrollurinn var afstaðinn, þá
kom yfir mig slíkur leiði, að
hvorki virtist vera þrot né end
ir þar á. Ég hugsaði um Felipe,
og ég hataði hugsunina um
hann. Ég reyndi að hugsa mér
eitthvað skemmtilegt: blóm,
ávexti, gott bragð eða ilm, en
allt var jafn viðtíjóðsleg. Hvað
þá? Ó, bara að ég gæti hugsað
um eitthvað skemmtilegt, eitt
hvað fallegt. Vorið,. foss? Nei,
ekki það. Þá kom hrollurinn
bara aftur. Orizaba? Hvað vissi
ég um Orizaba? Það er engin
skynsemi í því, engin meining.
Dyrnar opnuðust og Tio Lalo
rak inn höfuðið. Ég sá hann
og þekkti hann þrátt fyrir svið
ann í augunum.
„Hvað vilt þú hér? Farðu
út“.
„Bjallan — yðar náð hringdi
bjöllunni", sagði hann.
,Það var í gær“, sagði ég.
,-Nei, yðar náð, ég kom eins
fljótt og ég gat“.
„Hvenær var dagurinn í
gær?“ spurði ég hann. „Er dag
urinn í dag í gær?“.
Hann hristi höfuðið. „Móðir
Consuelo er fyrir utan“, sagði
hánn.
Hún stóð á silfurþröskuldin
um; það var bjartur dagur,
hlerarnir höfðu verið opnaðir,
og mig skar í augun af birt-
unni. Hún stóð og horfði á mig,
en hún kom ekki nær. Ég
heyrði hana tauta eitthvað við
skrifa allt upp, sem mig langTio Lálo. Ég settist upp. Mér
MYNDASAGA ALÞYÐUBLAÐSINSs
ÖRN: Ég fæ ekki séð að við fáum
náð til flóttamannanna með þeim
skotvopnum, sem við höfum yfir að
ráða.--------
EN ÚTI á eyðimörkinni bíður her á-
rásarmanna við langdræga fall-
byssu.