Alþýðublaðið - 11.06.1949, Blaðsíða 6

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Laugaröagur 11. júní IÍ549.
Leifur
Leirs:
HORFIN SJONARMIÐ
I.
Nej, kære Faktor,
det kan jeg
virkelig ikke!
De ved
at naar min Mand,
den forbandede fyllibytte.
kommer heim
úr róðren
og hórer hjá
staðrekerlingen — De veit
min Svígemamma
at jeg var her . . .
so blir det
fjanden tíll
et klammerie . . .
Nej, kære Faktor!
Nej, ikke engang
for íemm álnir
Vormeldúk . . .
Nej . ..
II.
Hello, Jack!
Hello!
I am kommen, you see!
And I tók
mæ friendgirl with me
as I lóvet
Where is your
friend Willie . . .
Hello, Jack!
where is the drink
Hello!
And I can be with you
the hólnæt
My husband vinning '
at aerodromunni
you see!
III.
Nú er
tími hefndarinnar
upp runninn. . .
Nú á
hann leikinn!
Heyrirðu ekki
hvernig hann tautar
fyrir framan spegilinn?
já, þú hyggur auðvitað
að hann sé að
bölva rakblaðinu . . .
Vicki Baum
HOFUÐLAUS ENGIli
IV.
Horfin sjónarmið
Aldagamallt viðhorf
stendur á hausnum í dag.
Heyriðu ekki
hyernig hann tautar
um leið og hann
skefur efri vörina . . .
Ich . .
liebe dich . . .
HVALAVINNSLAN
í ÖRFIRISEY.
Vegna þráláts orðróms um
það, að einhvsr verksmiðju-
stjórn, — oss skilst að það sé
stjórn téðrar verksmiðju, og er
fróðlegt að vita, að sú verk-
smiðja hefur þó stjórn, — sé
með mestu leynd að undirbúa
hvaladráp og hvalavinnslu í
sambandi við verksmiðjuna.
Þykir bæjarbúum að vonum illt
að eiga von á slíku, þar eð hvim
leið lykt og jafnvel fýla mikil,
hefur löngum þótt slíkri vinnslu
samfara. Og sökum þsss, að vér
berum allt af mikla umhyggju
fyrir hversdagslegri líðan fólks,
— allt að því eins mikla og
Mánudagsblaðið, — höfum vér
gert gangskör að því að rann-
saka, hvað liæft kunni að vera
í þessu.
Það reyndist þó meiri erfið-
leikum bundið, heldur en okk-
ur gat grunað, þar eð allar á-
ætlanir í þessu sambandi eru, —
vægast sagt — mjög Ieynileg-
ar. Megum vér . því ekki einu
sinni gera uppskátt hvar vér
fengum eftírfarandi upplýsing-
ar. •—
Til er hvalategund, sem í lík-
ama sínum myndar efni er á
erlendu máli nefnist „amber“ —
(á ekkert skilt við skáldsögu
með því nafni, nema nafnið) —
en úr því eru unnin þau þef-
sætustu ilmvötn, er þekkjast.
Hvar og hvernig þetta efni
myndast í hvalnum, megum vér
hins vegar ekki segja af vænt-
anlegum viðskiptaástæðum. En
einmitt þessa hvaltegund mun
eiga að veiða á vegum verk-
smiðjunnar, og vinna þá ilm-
vötn úr fyrrnefndu efni, en
annað af hvalnum mun verða
skilið eftir í hafi, eða flutt inn
í Hvalfjörð, en þar býr sveita-
fólk, sem vér þurfum ekkert til
lit að gjalda. Er því með öllu
ástæðulaust að óttast óþef hér
í borg af vinnslu þessari, heldur
mun hver krókur og kimi fyll-
as stvo sætum ilmi, að ekki mun
hann öllu betri á ódáinsökrum
ævintýralandanna. Mun þá allt
og allir ilma hér í borg, jafn-
! vel það, sem var lyktarlaust áð-
legar rauðar fjaðrir* á brjóst-
inu og svo mjúkt og fallegt
lítið höfuð, og ég hafði tekið
hann upp svo glöð. En hann er
dauður, hafði ég svo sagt; en
hann er dauður; hvers vegna
er hann dauður? Hvernig get-
ur hann verið dauður? Hvers
vegna deyja rauðbrystingar?
María kom utan úr eldhús-
ínu, og þegar hún sá inig, kom
hún þjótandi og stóð þar svo
stórfætt.
„Veslings senorinn; svo fínn
senor; veslings senorinn, ves-
lings senorinn!11
Þá kom hnefi og hnífi var
stungið í háls hennar alveg
upp að skafti og villimannleg
rödd hrópaði: „Þam hefurðu
fína senorinn þinn, og veslíngs
senorinn þinn, og þarna og
þarna!“
Svo féll eitthvað í höfuð rnér
og ég var dauð líka.
Eg rankaði við mér og ég
,var enn dauð, og ég var í hel- j
víti. Eg reyndi að hreyfa mig,
en það var allt of sárt, og svo
lá ég kyrr, dauð. Hvenær sem
ég lauk upp augunum, sá ég
annað víti. Eg sá þá rífa lík
Rianos ofan af altarinu og rífa
fína, gullsaumaða einkermis-
búninginn hans í tætlur og
berjast hnúum og hnefum um
tætlurnar. Og fleygja nöktu
iíkinu fram og aftur og hrækja
á það og troða á því og stinga
það með hnífum sínum og
binda saman á því hendur og
fætur og hengja það upp á
stöng, eins og slátrað svín, og
bera það burtu, syngjandi
ruddalega sigursöngva. Eg sá
þá rífa litla, feita ítalska gim-
steinasalann úr einhverjum
felustað uppi og skera af hon-
um fingurna með hringunum
á, og þegar Rinaldo litli fór að
gráta, sá ég hvemig þeir þrifu
barnið og þeyttu því yíir grind-
urnar niður á jörð, eins og
hann væri steinn. Ég sá þá
brjóta upp geymslurnar, hverja
af annarri, og út ultu öll auð-
æfi nýlendunnar, kirknanna,
stjómarinnar, hinna fyrirlitnu
ur, eða verra en það. Og er
ekki ólíklegt, að þetta geti í
framtíðinni orðið en mesta
,,turistattraktion“ þessarar
borgar, — að frádegnum stúlk-
unum, sem þá munu að sjálf-
sögðu ílma meira en nolckru
sinni fyri.
yfirboðara. Eg sá þá verða vit- hliðið og upp hæðina til að
íáusa yfir gullinu og silfrinu, forða sér undan sprengingunni
gimsteinum prýddum bikurun- og eyðileggingu Granaditas.
úm, kerjum og höklum prest- Ég hreyfði mig ekki. Eg lá á
anna, hálsfestum hjákonu ein- grjótheilu, ' aleinn innan um
Hvers, demöntum og glitvefn- hina dauðu og misþyrmdu
áði, öllum hinum dýrmætu líkami, og hefði ég ekki haft
eignum, sem haldin hafði verið slíkan ógnar höfuðverk, hefði
sýning á á svölunum fjölmarga ég verið næstum því alveg
Hátíðisdaga. Eg sá þá rífa fötin ánægð. Það var þá öllu lokið.
og pinkennisbúningana af hin- „Lofið því að springa,“ sagði
um dauðu og drepa hina særðu ég upphátt, „lofið því ao
til að ræna þá. Eg sá þá hella springa. Gott, gott. Eg er reiðu-
hijölinu úr pokunum og fylla búin. Ef þetta er það, sem
þá aftur af ránsfeng sínum, og mennirnir geta gert hver öðr-
ihjölið saug upp í sig blóðið á um. Þetta, sem þeir hafa gert
gólfinu og varð eins og dökk- hver öðrum á öllum tímum frá
rautt deig. Eg sá þá að lokum alaa öðlj.. Þetta, sem þeir eru
s'núast hvern gegn öðrum og að gera á vígvöilum heimsins.
berjast út af fengnum og rigsa Þetta, sem þeir munu gera á
um í herramannlegum frökk- morgun og um alla eilífð. Lof-
nm utan yfir tötrunum og setja io okkur að springa í loft upp,
háa hatta á höfuð sér, sem full og þar með er öllu lokið. Lofið
voru af lús, og haltra um á þessari bölvuðu, viðurstyggi-
skóm og stígvélum, sem þéir legu jörð að springa allri og
kunnu ekki- að ganga á. látið guð byrja upp á nýtt, ef
Eg sá þá rífa hvern af öðr- hann hefur þá ekki fengið sig
um þessar stolnu flíkur, og ég fullsaddan af þessu öllu.
sá þá fara að drepa á báða Eg beið, en ekkert skeði. Og
bóga, þar til naktir búkamir þar sem ég lá þarna reiðubúin
lágu í einni bendu, svo að það og fús til að deyja, þá gerði
var ein flægja af limum, fíla- iífveran í sjálfri mér vart við
béin&litt hörund Spánverjanna sig og mig fór að þyrsta. Eg
og ieiriitao hörund Indíánanna var svo þyrri, að ég hirti ekk-
hvað innan um annað. Og í ert um höfuðkvalirnar eða
hvert skipti, sem ég opnaði verkina í fótunum og reyndi
augun, var ég enn lengra niðri að skríða af stað út að vatns-
í víti, og aJein. , þrónni. Eg var svo þyrst, að
Uþpreisnin. Frelsi og rétt- droni af vatni virtist vera þess
læti fyrir alla. Við höfðum virði, að ég héldi áfram að
dansað í San Miguel og lesið lifa. Eg var svo þyrst, að það
Montasquien í Querétaro og var eins og það væri ég, sem
hlustað á Hidalgo í Dolores. hefði mndið upp þorstann. Eg
Hvar var Hidalgo, og hvar skreið áfram og gat með erfið-
hafði hann verið meðan allír ismunum dregizt upp á barm-
þessir glæpir höfðu verið inn á brónni og fálmað eftir
framdir í hans nafni? Og fór reipinu með fötunni. En þegar
1 svona fyrir frelsinu, þegar það ég laut yfir og horfði ofan í
komst í hendur manna, sem brunninn og sá, að jafnvel
ekkert kunnu? þarna niðri hlutu nakin líkin,
Kirkjuklukkan hringdi til draugslega hvít og sjá við
i kvöldbæna og ríðandi maður svar+ ■mt-'cborðið, þá féll ég
kqm inn í garðinn. Hann skaut aftur á bak og lá þar kyrr og
af byssu sinni inn í miðjan starði unp í kvöldhimininn.
hópinn til að fá hljóð í þessu Þessa nótt fóru upreisnar-
tryllta morðæði. „Fúður mennimir ránshendí um borg-
geymslan,“ æpti hann. „Púðr- ina Þeir eyðilögðu námurnar,
ið! Gachupinarnir hafa lagt eld þgjr t'-e’indu húsin, svívirtu
að púðurgeymslu sinni! Grana- konurnar. brutust inn í hverja
ditas springur í loft upp! Við búðarkor>-mu og frömdu alla þá
erum dauðans matur! Heilaga -,Tn venjulegá er gert
mær af Guadalupe, við erum rag fyrir af sigurvegurum.
glötuð. ,.Þe;' svínfulíir,“ sagði
Það var enn einu sinni þot- La ’~o-aum. „Þú.getur ekki
ið af stað og þrammað og heyrt húsin hrynja fyrir brot-
pústrar og hrindingar til að hl'ié*”-"’ •> í fiöskum og vín-
komast út gegnum brunniðtunnum Þú finnur ekki bruna-
MVNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSINS: OM elding
ÖRN er nú seztur undir stýri en þeir gráskeggur og svartskeggur halda áfram deilum sínum. Og er sá síðarnefndi hefur skilað aítur sjóðnum, gerir grá-
skeggur sér lítið fyrir, opnar dyr flugvélarinnar og hrindir þeim svartskeggjaða út. „Svona hef ég þa5 nú!“ mæíti hann rólega.