Alþýðublaðið - 15.01.1950, Síða 6

ALÞYÐURL'AÐIÐ.
Simmidagur 15. jánúav 1949.
Leífur
Leirs:
MOMENT SJÚSSICAL.
Titrandi
af þynnku
þumbast ég
við sjálfan
mig
hver einasta
fruma líkamans
strækar á lífið
án strammara
og skýin yfir
Esjunni eru
úlfgrá
og andstyggileg
jafnvel Esjan
liggur fram á lappir
sér eins og
skrýmsli í
móður'sýkiskasti
og þríeygður
þursahaus götu
vitans lokar
því rauða og
græna en
skýtur því gula
á skjálg — fullur
‘ í gær
skammastu þín —•
en siðgæðishræsnin
lekur af
• húsþökunum —----------
þessir bindindis
postular hafa
eitrað svo
fyrir manni um-
hverfið
að ófullum er manni
þar ekki
vært — •— •—■
áttu tíkall
jæja góði
gefðu mér þá
eina sígarettu-------
Leifur Leirs.
ANDLEGT FRELSI ...
Stúdentafélagið gekkst fyrir
hestaþingi hérna eitt kvöldið,
og var þar helzt sýningar, að
Tómas Reykvíkingur atti þar
fram sínum gljástrílaða og
gangfasta vekringi móti fram- j
liðnum graðhesti Þórbergs ens
Bustheimska, en'Þórbergur þessi
var þá genginn úr sínum per- j
sónuleika og þó ekki dauður. J
Fleiri kómu og þar með hesta j
sína og leiddu að vigi, en fáir j
þeirra voru neitt afbragð,
þegar hinir sáust. Hófst nú víg-
íð og gekk þar hvor með sín-
um hesti, Tómas og Þórberg-
ur, — var góðhestur Tómasar
ekjóttur og rauðbrúnir flekkirn
ir en fánalitir í tagli; sá enn
framliðni Þórbergs var hins-
vegar blóðrauður allur, var
hamar og sigð á vinstri lend-
jnni en snæfellskur galdrastaf-
ur á þeirri hægri og allur var
sá gripur yfirnáttúrlegur og
engum trúlegur nema Þórbergi
sjálfum. Það varð vighestum
þessum fyrst, að þeir hnusuðu
hvor af öðrum, reis síðan fákur
inn Tómasar upp á afturfæt-
urna, steig valsspor og frisaði
bröndurum', lentu sumir þeirra
x faxi þess en framliðna gradda,
kóm þar af reykur nokkur en
hvorki neisti eða eldur; undrað
ist það enn austheimski og kvað
varla einleikið. Svá var Þór-
bergur búinn til vigsins, að
hann bar broddstaf, vel þrjár
álnir, í höndum; með þeim
broddstaf hafði Árni strompur
drepið Írafells-Móra, og fylgdi
stafnum þauð undur, að þeir sem
báru hann, sáu allsstaðar Móra
og leizt hann ljótur, en þó mik-
ils ráðandi. Þá var Þórbergur í
mussu einni, silfurhneppstri
prjónaði úr Skottuhár, var
hún talin draugheld en hafði
samt ekki dugað Þórbergi nema
í meðallagi, og þótti honum þó
vænt um mussuná. Á lærum bar
hann næst sér brók úr hrökkháls
roði og skrjáfaði í, en utan yfir
eina fílosófíska brók, gerða úr
óþæfðri, gerskri einskeptu, var
hún bæði vindheld og vatns-
held, auk þess sem hún deyfði
nokkuð skruðning hrökkálsbrók
arinnar. Á fótum bar hann skúa,
uppháa, gerðu úr húðinni af Þor
geirslbola, var skinnið þríelt og
þrívígt, og óð Þórbergur á þeim
bæði eld og elg annarra og
og kveinkaði sér aldrei. Þá þyk
Ir oss og hlýða að lýsa nokkuð
búnaði Tómasar. Hann bar í
hendi éinn lagabókstaf, er hann
hafði sniðið úr Grágás, en síðan
pólerað upp úr vínanda og skor-
ið á manrúnir, en efst á stafinn
var felldur silfurhnappur með
frönsku sonettuflúri, enginn
broddur var í staf þessum. Á
höfði bar Tómas huliðshjálm, og
hafði sá fullan mátt alla daga,
nema mánudaga. Mat Tómas
hjáíminn mikils, enda þarfur
gripur.
Framh.
ALfHONSE ÐAUÐEI
tíaupum tuskur
Baldursgötu 30.
Auglýsið í
Alþýðublaðinu!
broddborgarasvip; Þar angaði
blátt áfram af einveru þeirri,
er þau herbergi eru þrungin,
sem ekkert er unnið _ í. Allir
íilutir voru af tandurhreinir.
Þar var ekki votlor hinnar
ininnstu óreiðu. Þar voru ei
nein merki þess ákafa starfs,
sem smitar hluti og 'húsgögn.
Það var hvorki bók né blað á
skrifborðinu. Þar gat ‘sýðeins að
líta risastóra blekbytiu úr
. bronsi, er ríkti þar ý einmana-
, (egri hátign. í henni var ekk-
Jért blek, og hún var; gljáfægð,
, eins og hún væri ti-1 sýningar
{í búðarglugga. Það voru ekki
heldur nein merki um nótur á
gamla, þríhyrnda ' þíanóinu,
sem notið hafði innblásturs
fyrstu tónverkanna. Fyrir ar-
ininn voru dregin tjöld, og á
arinhillunni stóð brjóstmynd
úr hvítum marmara, Það var
mynd af ungri komi með fín-
gerðan svip og blíðlegan, föl-
leit í dvínandi birtunni. Brjóst
mynd þessi gerði eldvana ar-
ininn enn þá kuldalegri og
virtist stara dapurlega á vegg-
tna-, sem þaktir voru gullnum
-'veigum með silkiböndum í,
heiðursmerkjum, innrömmuð-
um heiðursskjölum, — glæsi-
legu, yfirlætislegu samsafni,
sem konu hans hafði verið lát-
Ið eftir í uppbótaskyni. Og
hún hugsaði um safn þetta,
líkt og væri það skraut á graf-
hýsi hamingju hennar.
Þeir voru varla komnir inn
( vinnusalinn, þegar hurðin
uar opnuð á ný, og frú de Pott-
er birtist.
„Ert þetta þú, Gustave?“
Hún hélt að hann væri einn,
og stanzaði skyndilega, er hún
íeit hið ókunna andlit. Hún
virtist augsýnilega verða óró-
leg. Hún var fíngerð og lagleg.
Klædd .var hún eftir tízkunni,
cn á hlédrægan hátt. Hún virt-
ist búa yfir sterkari skapgerð
en brjóstmynd hennar gaf til
kynna. í stað hins blíðlega
svipar sást nú svipur hugrekk-
is og ákveðni, er blandin var
óróleika. Það voru skiptar
skoðanir meðal yfirstéttarinn-
ar í sambandi við konu þessa.
Sumt fólk álasaði henni fyrir
að þola hina auglýstu fyrirlitn-
ingu manns hennar á henni, en
staðreyndin um hið annað
heimili hans var alkunn öll-
um. Aðrir dáðust á hinn bóg-
tnn að því, hvernig hún virtist
reyna að sætta sig við örlög-
in í kyrrþey. Og hún var yfir-
íeitt álitin rólynd kona, sem
ynni friði, ró og hvíld framar
öllu öðru og fyndi nægar upp-
bætur á ekkjulífi sínu í gælum
fagurs barns og ánægjunni af
að bera nafn mikilmennis.
Tónskáldið kynnti félaga
sinn og muldraði einhverja
uppgerðarsögu til þess að kom
ast hjá máltíðinni heima, Á
meðan gat Jean samt séð þá
breytingu, sem varð á hinu
ung-lega andliti. Hann tók eftir
því, hvernig augnaráð hennar
varð starandi, •—■ að það sá
hvorki né horfði framar, að
hún hlustaði ekki lengur, líkt
og hún væri gagntekin af and-
(egum þjáningum, þeirri hræði
'egu sorg, sem grafin var lif-
andi undir hinum veraldlega
vtri svip. Hún virtist taka lyga
söguna sem góða og gilda vöru,
er hún trúði þó eigi. Og hún
’oætti aðeins við mildum rómi:
!
„Raymond fer að gráta. Eg j
lofaði honum, að við skyldum 1
snæða við rúmstokk hans“.
„Hvernig líður honum?!I
r.purði De Potter ringlaður og
óþolinmóður.
„Betur, en hann er enn með
hósta. Ætlarðu ekki að líta til
hans?“
Hann muldraði eitthvað nið-
ur í skeggið og þóttist vera að
liorfa umhverfis sig í herberg-
inu: „Ekki núna —- fl'ýta mér
mikið — mælti mér mót í
klúbbnum klukkan sex“. Hann
var ákafastur í að forðast að
vera skilinn einn eftir hjá
henni.
„Jæja, vertu þá sæll. Yerið
þið sælir1, sagði unga konan.
Hún varð skyndilega bljúg.
Svipur hennar varð þrunginn
ró á nýjan leik, líkt og lygn
lind, sem steini hefur verið
kastað ofan í og sokkið hefur
allt til botns og hefur um leið
sem snöggvast gárað lygnt yf-
trborð lindarinnar. Hún hneigði
sig og hvarf.
„Við skulum fara!“
Nú var De Potter orðinn
frjáls á ný og fór út úr her-
berginu. Gaussin hélt á eftir
De Potter og virti hann fyrir
sér, þegar hann fór niður stig-
ann á undan honum, beinn og
stirðlegur, virðulega klæddur
í síðan, þröngan frakka með
ensku sniði. Hann virti fyrir
sér þennan elskhuga undir ó-
heillastjörnunni, þennan
mann, sem var svo innilega
hrærður, þegar hann bar kam-
elljón ástmeyjar sinnar á brott
til þess að láta troða það út,
en yfirgaf heimili sitt án þess
að kyssa veika barnið sitt.
Tónskáldið sagði þetta, líkt
og væri það svar við hugsun-
um vinar hans: „Sjáðu, góði
minn. Þetta er allt þeim að
kenna, sem fengu mig til að
giftast. Já, það var nú meiri
greiðinn við mig og þessa
vesalings konu!!! Hvílík brjál-
æðishugmynd að reyna að gera
oiginmann og föður úr mér!
Ég var elskhugi Rósu. Ég hélt
Sfram að vera það, og ég mun
verða það, þangað til annað
iivort okkar deyr. Segir mað-
urinn nokkru sinni skilið við
löst, sem nær tangarháldi á
honum á einmitt rétta augna-
blikinu og heldur honum í
járngreipum? Takið yðar eigið
mál sem dæmi .... Eruð þér
vissir um, að hefði Faiiny kos-
ið.......“
Hann kallaði í vagnstjóra,
sem ók tómum ’vagni framhjá
og þætti við, um leið og hann
steig upp í hann:
„Já, vel á minnst. Við.'vor-
urn að tala um Fanny. Hafið
þér heyrt fréttirnar? Flamant
hefur verið náðaður. Hann er
kominn úr Mazasfangelsinu.
Það var náðunarbeiðni Déehe-
lettes með undirskriftunum, .
sem kom þessu til leiðar. Vesa-
lings Déchelette! Hann kom
góðu til leiðar jafnvel eftir
dauða sinn!“
Gaussin stóð grafkyrr, en
fann til ákafrar löngunar til
að hlaupa og ná þessum hjól-
um, sem hossuðust áfram nið-
ur dimma götuna, þar sem
verið var að kveikja á götu-
Ijóskerunum. Ilann undraðist
það mjög, hversu djúp áhrif
þessar fréttir höfðu á hann.
„Flamant náðaður .... farinn
Há Mazas!“ Hann endurtók
orðin lágt og sá í þeim skýr-
ingu á nokkurra daga þögn
Fanny og hinum skyndilega
þögnuðu kveinstöfum, er
svæfðir höfðu verið með blíðu-
atlotum huggarans,' því að
Eyrsta hugsun vesalings manns
ins hlýtur að hafa beinzt að
henni, þegar hann var látinn
laus.
Hann minntist ástúðlegu
bréfanna úr fangelsinu og þrá-
kelni ástmeyjar hans við að
verja hann einan, þótt hún léti
sér fátt um hina finnast og
áliti þá auvirðilega. Óskiljan-
legur sársauki í hjartanu hélt
Jean vakandi og í æstu skapi
mest alla nóttina, í stað þess
að hann hefði átt að óska sjálf-
úm. sér til hamingju með þessa
miklu lieppni, sem leysti hann
á rökrænan hátt algerlega frá
allri ástæðu til að bera frek-
ari áhyggjur í þessu sambandi.
Hvers vegna? Hann elskaði
hana ei lengur. en hann hugsaði
um bréf sín, sem voru enn í
höndum þessarar konu og hún
myndi ef til vill lesa fyrir
hinn. Og hver veit nema hún
myndi einhvern daginn not-
færa sér þau undir illum áhrif-
um til þess að raska ró hans,
— hamingju hans?
Þessi ótti hans í sambandi
við bréfin komu honum til að
taka óhyggilega ákvörðun.
Hann vissi ekki, hvort þessi

o
L
r
i
A
T