Alþýðublaðið - 12.02.1950, Blaðsíða 6

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Sunnudagur 12. febrúar 1350
Félag
járniðnaðar-
Kvennadeild Slysavarnafélags íslands í Hafnarfirði
heldur
FUND
n. k. þriðjudag, 14. febr., kl. 8,30 f Alþýðuhúsinu.
Kaffidrykkja og félagsvist.
Konur fjölniennið.
STJÓRNIN.
Kvennadeild Slysavarnafélagsins í Reykjavík
heldur
áiafíun
sinn kl. 8,30 e. h. í Tjarnarcafé mánudaginn 13. þ. m.
Venjuleg aðalfundarstörf.
Til skemmtunar:
Frú Nína Sveinsdóttir syngur gamanvísur.
Upplestur: Frú Guðný Sigurðárdóttir.
Dans.
Fjölmennið.
Eric Ambler
Allsherjarafkvæðagreiðsla
til stjórnar og trúnaðarráðs félagsins fyrir næsta starfsár
hefur verið fyrirskipuð af stjórn Alþýðusambandsins sam-
kvæmt ósk félagsstjórnar. Fer fram á laugardag 18. og
sunnudag 19. febr. n. k. í skrifstofu félagsins.
Framboðslistum skal skilað til kjörstjórnar fyrir kl.
18 á þriðjudag, 14. þ. m. Listunum skulu fylgja meðmæli
minnst 26 félagsmanna.
Kjörskrá liggur frammi í skrifstofu félagsins föstu-
daginn 17. þ. m. kl. 16—20 og laugardaginn 18. þ. m.
kl. 10—12.
Kjörstjórnin.
NYJU OG GOMLU DANS-
ARNIR í G.T.-húsinu í kvöld
klukkan 9.
Aðgöngumiðar seldir frá kl. 6.30 e. h. Sími 3355.
Hin vinsæla hljómsveit hússins leikur undir stjórn
Jan Moravek.
ALLTAF ER GÚTTÓ VINSÆLAST.
STJORNIN.
DANS
tíma, sem hann var að hugsa
um morðingja og dauða á
! næsta leiti, já, líf og dauða.
í Líf og dauði. Hann spratt á
I fætur og fór að lesa á spjald,
sem hékk á hurðinni.
„Cincture di salvatoggio,
ceintures de sauvetage, ret-
ungsgurtel. Lifebelts. . . . Ef
hættu ber að höndum verður
merki gefið sex sinnum í flaut-
unni, en síðan verður klukk-
unni hringt. Þá eiga farþegar
að setja á sig björgunarbeltin
og safnast sarran við bát nr.
fjögur“.
Oft hafði hann lesið þetta
annars staðar á ferðum sínum,
en nú las hann jjetta aftur og
aftur. Spjaldið var orðið guin-
að af elli. B; .rgunarbeltið,
sem lá þarna uppi á hillu virt-
ist ekki hafa vcrið hreyft ái-
um saman. Já, hann skildi
þetta allt saman. „Ef hætta
væri á ferðum . . . Eí hætta
. . . “ En það var ekki hægt að
leggja á flótfa undan haút-
unni. Hættan hlaut að umlykj-
ast hann. Það gat vel verið að
þú værir í stöð ’gr: hættu ár-
nm saman, án þcss að hafa hug
mynd um það. Það gat vel
verið, að þú lifðir öllu lífi þínu
í þeirri trú, að þetta eða hitt
gæti ekki komið fyrir þig, já,
að dauðinn gæti ekki komið
yfir þig nema samkvæmt á-
kvörðun guðs og þá á eðlileg-
an hátt. En þrátt fyrir allt
þetta varstu alltaf í hættu og
dauðinn alltaf á næstu grösum.
Já, það var fleira á milli him-
ins og jarðar en þig hafði grun-
að. Menningin var orðtak á
vörum, en ekki lifandi sann-
leikur.
Nú hreyfðist skipið hægt og
rólega. Hann. heyrði í vélsím-
anum. Gólfið fór að titra. Gegn
um sæsorfið gler kýraugans sá
hann ljós koma og fara. Titr-
ingurinn hætti um stund, en
kom svo aftur. Þá fóru vatns-
glösin á hillunni að lireyfast.
Svo varð enn kyrrt, en síðan
fór vélin í gang. Þeir voru bún-
ir að sleppa. Þeir voru að fjar-
lægjast land. Hann andvarpaði
léttan, opnaði dyrnar og gekk
upp á þilfar. Það var kalt ofan
þilja. Skipið hafði snúið og
hafði nú vindinn landmegin.
Skipið klauf brækjuna á sjón-
um. Ljósin^ á hafnarbakkanum
hurfu hvert af öðru. Hann dró
að sér kalt loftið. Það var gott
að fá ferskt loft. Það hafði
verið heldur drungalegt í káet-
unni. Nú strukust áhyggjurnar
af honum. Allt var horfið, Ist-
anbul, Le Jockey Cabarett,
maðurinn í þvældu fötunum,
Adler-Palace og forstjóri þess,
og Haki hershöfðingi. Allt
horfið! Hann gat gleymt því
öllu saman!
Hann fór að ganga í hægð-
um sínum eftir þilfarinu. Hann
gæti trúað því, að innan
skamms myndi hann geta hleg-
ið að þessu óllu saman. Hann
var að gleyma því. Það hafði
verið eins og ævintýri. Hann
hlaut að hafa dreymt það allt..
Aftur var hann stiginn inn í
þann heim, sem hann hafði
vanizt. Hann var á leiðinni
heim!
Hann gekk fram hjá einum
farþeganum, þeim fyrsta, sem
hann hafði séð. Þetta var mað-
ur við aldur. Hann lá fram á
borðstokkinn og horfði á ljósin
í Istanbul, sem hurfu nú hvert
af öðru. Nú, þegar hann var
kominn á enda þilfarsins og
sneri við aftur, sá hann konu
í loðfeldi koma út úr reyksaln-
um. Hún kom á móti honum.
Það var hálfmyrkt á þilfarjnu,
svo að Tíann þekkti hana ekki
fyrr en hún var næstum því
komin fast að honum.
Þetta var Josette.
FJÓRÐT KAFLI.
Um stund stóðu þau hvort
andspænis öðru steinhissa. Svo
skellihló hún. „Drottinn minn“.
hrópaði hún. „Þetta er Eng-
lendingurinn. Þetta getur mað-
ur kallað einkennilega tilvilj-
un. “
„Já, finnst yður það ckki?“
„En hvernig stendur á því,
að þér tókuð ekki fyrsta far-
rýmissætið í lestinni tii París-
ar?“
Hann brosti. „Kopeikin hélt
því fram, að sjóiof'ið mund i
hafa góð áhrif á heilsu mína“.
„Og þér þurftuð á he'ilsubót
að halda?“ Hörgult hár henn-
ar gægðist út undan ullavklút,
sem hún hafði bundið um höf-
uðið. Hún var háleit þegar hún
horfði á hann, eins og hún
hefði barðastóran hatt, sem
skyggði fyrir augu hennar.
„Já, svo virtist það að
minnsta kosti“. Nú fannst hon-
um að hún væri ekki nærri eins
aðlaðandi og hún hafði verið,
þegar hann hitti hana í bún-
ingsherberginu hennar. Loð-
feldurinn virtist vera næstum
því sniðlaus og klúturinn, sern
hún bar, fór henni ekki vel.
„Þér minntust á lestina. Hvern
ið stóð á því, að þér fóruð ekki
með henni? Þér ætluðuð að
kaupa annars flokks sæti.“
Hún hleypti brúnum, en það
bjarmaði fyrir brosi í öðru
munnviki hennar. „Þessi ferð
verður miklum mun ódýrari.
Sagðist ég ætla að fara með
lestinni?11
Graham roðnaði. „Nei, vitan-
lega sögðuð þér það ekki berum
orðum“. Honum skildist, að
hann hefði hlaupið á sig. „En
hvað sem því líður, þá gleður
það mig mjög að hitta yður
aftur. Ég var einmitt að hugsa
um það, hvað ég ætti til bragðs
að taka, ef ég kæmi að lokuð-
um dyrum á Hotel de Belges“.
Hún horfði dálítið stríðnis-
lega á hann. „Þér ætluðuð þá
í raun og veru að spyrja eftir
mér þar?“
„Vitanlega. Okkur talaðist
svo til, eða var ekki svo?“
Hún breytti um svip, hæðn-
issvipurinn hvarf. ,,Ég held, að
þér séuð ekki alveg hreinskil-
inn, mr. Graham. En segið mér
nú, hvers vegna þér tókuð yð-
ur ferð með þessu skipi“.
Hún fór að ganga e'ftir þil-
farinu. Hann gat ekki annað
gert en að fylgja henni. Hann
gekk í hægðum sínum við hlið
hennar.
„Trúið þér mér ekki?“
Hún yppti öxlum kæruleys-
islega. „Þér þurfið ekki að
segja mér það, ef þér viljið það
síður. Ég er ekki að yfirheyra
yður“.
Honum fannst hann heyra
einhvern undirtón í röddinni.
Hann gerði ráð fyrir að hún
sæi ekki nema eina skýringu á
tilveru hans um borð í þessu
skipi. Annað hvort hafði saga
hans um fyrsta farrýmisseðil-
inn í Parísarlestinni verið upp-
spuni, sagður til þess að sýna
henni, hve auðugur hann væri,
eða að hann hefði haldið uppi
njósnum um ferðalag hennar,
cg þegar hann hafði fengið að
vita, að hún færi með skipinu,
keypt sér þá einnig farseðil
með því. Skyndilega fékk
hann löngun til að koma henni
á óvart með því að segja henni
sannleikann.
„Jæja“, sagði hghn, ,;ég
ferðast á þennan hátt vegna
þess að ég er að reyna að forð-
ast mann eða menn, sem sæk-j-
ast eftir lífi mínu!“
Hún nam staðar, stóð graf-
kyrr. „Ég held að mér ætli að
verða kalt hérna úti“, sagði
hún rólegri röddu. „Ég ætla að
fara inn“.
Hann varð svo undrandi að
hann fór að hlæja.
Hún sneri sér snögglega að
honum. „Þér ættuð ekki að
koma með svona heimskulega
íyndni“.
Það var enginn vafi á því,
að hún hafði reiðzt í raun og
veru lyír' særðu hend-
inai; ,.Fí; varð íyrir skctuii.
Hérna, c.áið þé<
Hún hleypti brúnum. Þér
eruð n.iög slærruir Ef þer liaf-
;ð sk á hendínni, ^vcr-
konní é>; yður hit en bév ætt-
uð ekki að ver., að gera gys
O
L

- - Í ■ ^ —v/ ■»