Alþýðublaðið - 18.02.1950, Blaðsíða 6

B
ALÞÝÐUBLAÐSÐ
Laugardagur 18. febrúar 1950
Innflutnings- og gjaldeyrisdeild fjárhagsráðs
hefur ákveðið eftirfarandi hámarksverð á öli:
í heildsölu
Maltöl % fl.
Hvítöi y2 fl.
kr. 1,27
— 1,10 —
í smásölu
kr. 1,65
1,45
Að öðru leyti eru ákvæði tilkynningar nr. 2
frá 4. jan. 1949 áfram 1 gildi.
Söluskattur er innifalinn í verðinu.
Reykjavík, 16. febr. 1950.
VERÐLAGSSTJÓRINN.
Eric Ambler
GLÆSIBÆJARANNÁLL
-------úfur með mönnum.
Stóðu orrustur víða um land og
var barizt um smáríki óg stór og
beitt hverju því, er hendi varð
næst til vopna. Stofnað nýtt
ríki á norðurslóðum, þar sem
byggð landsins hafði fyrst stað
ið; það var smáríki, hið þrett-
ánda í röðinni, en enga oftrú
höfðu Þingeyingar á hjátrúarat-
riðum og töldu þetta góðs vita.
Fyrir utan þetta ríki var land-
helgi víðust, allt Dumbphafið og
ísröndin sú liin næsta. Háðu
vígðir riddarar burtreið í höfuð-
staðnum, hverjar lyktuðu með
sigri eins og ósigri hinna; gerð-
ust þau undur, að einn hinna
sigruðu kvaðst hafa það upp á
brezk„ ipóðinn og aldrei játa ó-
sigri meðan hann væri enn
ekki dauður, reis hann síðan
upp og bar sig engu verr en sá,
er honum úr söðli sVipt hafði.
Gerðust fleiri teikn með geist-
legum, þau er ekki hér skráð
verða, þar eð þau eru fræðilegs
eðlis og heyra bæði undir theo-
loginn og juridinn, en varð þó
af gnýr nokkur og ekki sem
fræðilegastur. Gengu lögreglu-
menn inn í svefnhús manna um
nætur og vöktu þá, er af
martröð voru riðnir; gerðu
pólísar það af góðsemi en var
misjafnt þakkað. Sat Áleifur
káti enn að völdum; hafði hann
um sig ódregið strik; var það
skjaldborg hans og stóð mörg-
um meiri ógn af því ódregna
striki heldur ert nokkru dregnu.
Beið hermann utan þeirrar
skjaldborgar með her manns,
mátti þó ekki yfir það vega og
þótti honum það bölvað, sem
vonlegt var en Áleifur bretti
grön í stól sínum og vorkenndi
hermanni lítt eða jafnvel ekk-
ert, en átti þó undir honum
meira en honum líkaði. Valkryja
ein var í liði hermanns; hún var
dugandi í orrustum og hafði
lagabókstaf að gandi og spjó
frumvörpum. Hvatti hermann
hana ákaft að ganga yfir strik-
ið, en hún fýstist eigi; hvað
Áleif hafa konst frá ætt Kveld-
úlfs ens gamla,. sem sér stæði
beigur af“, en ekki er því að
neita, að allvel mundi mér líka
að líta þig í veldisstóli Áleifs;
ert þú maður allur garpslegri“.
Heyrði það Áleifur og hló við.
Harðindi mikil og hagleysa í ríki
Jóhanns úr Eyjum; þótti hon-
um illt og ekki búmannlegt að
skera af heyjum í þorrabyrjun;
felldi þó hrútsauði nokkra úr
kró viðskiptanefndar; hvað þá
lengi hafa kennt mæðiveiki
hvað þó ekki sást á slátrinu.
Engin grafskrift var gerð sauð-
um þessum. Beit síld á lóðar-
röngla við Eyjar, álítu sumir
því happi stefnt til Jóhanns
fyrir hrútaskurðinn en sálfræð-
ingar töldu síldina orðna vit-
lausa; þóttust lengi hafa um það
grun haft og var síðan stofnuð
síldardeild í geðverndarfélag-
inu, sem þó einkum hafði verið
ætlað frambjóðendum og öðr-
um pólitískum. Vildi Þorvaldur
ekki til Austurheims halda; var
honum' þó allur farbeini ókeyp
is boðinn, gaf margur fátækur í
hans utanfararsjóð, lagðist það
á, áð hann væri allgóður til á-
heita; hafði Gunnar Thor á hann
heitið áður en hann gekk til
orustu, hét honum þrem rúbl-
um, sem hann hafði tekið að
erfðum frá Bjarna Ben, en Ein
ar gefið Bjarna sem sáttafé i
þann tíð er þeir voru samherj-
ar utanríkis. Hafði Einar svo um
mælt, að svá brygðúlt jartein
staðfestu og tryggðar skyldi sú
gjöf vera sem sá, er á henni var
afmyndaður — — — — —
Ljósin í landi sáust nú í nokk
urri fjarlægð og skipið klauf
öldurnar í strekkings golu.
Hann leitaði upp á bátaþilfarið
og sóð þar um stund í skjóli og
horfði á mann, sem var að
vinna á neðra þilfarinu, Hann
hafði ljósker í hendi. Þegar
maðurinn hafði lokið við starf
sitt, fór Graham að hugsa um
það, hvernig hann ætti að
stytta sér stundir um borð.
Hann tók þá ákvörðun, að hann
skyldi útvega sér dálítið af
bókum, þegar skipið kæmi til
Aþenu næsta dag. Eftir því sem
Kopeikin hafði sagt, var gert
ráð fyrir að skipið myndi koma
til Pyrius um klukkan tvö
seinni hluta dagsins, og að það
mundi leggja aftur af stað um
fimm leytið. Hann mundi hafa
nægan tíma til að leigja sér bif-
reið til Áþenu, kaupa sér bæk-
ur og dálítið af enskum sígar-
ettum, senda skeyti til Steph-
anie og ná afíur til skipsins áð-
ur en það legði af staö.
Hann kveikti sér í sígarettu
og ætlaði að reykja hana til
enda og fara síðan í háttinn, en
um leið og hann kastaði eld-
spýtunni frá sér, sá hann að
Josette og José voru komin upp
á þilfarið. Hann þóttist líka sjá
það, að Josette hafði komið
auga á hann. Það var of seint
fyrir hann að komast á brott.
Þau komu áleiðis til hans.
„Svo að þér haldið yður hér,‘"
sagði hún hálfvegis ásakandi.
„Þetta er José.“
José, sem var í mjög þykkum
svörtum yfirfrakka, með gráan
hatt, skreyttan lituðu bandi,
kinkaði kolli og svaraði: „En-
chanté, Monsieur.“ Það var því
líkast sem hann hefði ákaflega
mikið að gera og vildi ekki láta
trufla sig.
„José talar ekki ensku“, sagði
hún til skýringar.
„Það er heldur ekki nauðsyn-
legt að gera það. Það gleður
mig að kynnast yður, Senor
Gallindo,“ svaraði hann á
spönsku. „Ég varð ákaflega
hrifinn af dansi yðar og konu
yðar.“
José hló hryssíngslega.
„Hann var óhæfur. Staðurinn
var fyrir neðan allar hellur.“
„José náði ekki upp í nefið á
sér meðan við vorum í Istan-
bul,“ sagði hún, „og ástæðan
var sú,. að negrastelpan með
slönguna hafði miklu meira
upp úr sér en við. Og þó vissi
Serge fullvel, að það vorum við,
sem drógum að, en ekki hún.“
José sagði eitthvað á spönsku,
sem ekki er prenthæft.
„Hún var,“ sagði Josette,
„frilla Serges. Þér brosið. En
það er satt. Er það ekki satt
José?“
José urraði eitthvað.
„José er heldur ruddafeng-
irín, þegar eitthvað gengur
horíum á móti,“ sagði Josette
til skýringar. „En þetta um
Serge og Coco er sannleikur.
Það er leiðindasaga að vísu, en
hún er sönn. Það var oft hlegið
að Fifi, slöngunni. Coco þótti
ákaflega vænt um Fifi, og hún
lét hana alltaf sofa hjá sér í
rúminu. Um það vissi Serge
ekki fyrr en hann varð elskhugi
hennar. Coco sagði þá sögu, að
þegar Serge fann slönguna í
rúminu, hafi hann orðið viti
sínu fjær af hræðslu. Hún
neyddi hann til að hækka laun
sín um helming áður en hún lét
undan með það að Fifi fengi
ekki að vera uppi í rúminu.
Serge er enginn heimskingi;
jafnvel José segir, að hann sé
ekki heimskur; en Coco getur
vafið honum um fingur sér eins
og hana lystir. Hún getur það
af því, að hún er ákaflega skap-
mikii og viljasterk,“
„Hann þyrfti að berja hana
duglega, og það með berum
hnefunum,“ sagði José.“
„Jæja, Salop.“ Hún snéri sér
að Graham. „Og þér? Eruð þér
á sömu skoðun?“
„Ég hef enga reynslu í því,
hvernig eigi að temja negra-
stelpur, sem hafti slöngur í fór-
um sínum.“
„Ó, þetta er ekkert svar. Þið
karlmennirnir eruð harðstjór-
ar.“
Hún skemmti sér augsýni-
lega á hans kostnað.,
Hann sneri sér að José og
sagði: „Hafið þér farið þessa
leið fyrr?“
José starði á hann tortryggn-
islega. „Nei. Hvers vegna spyrj-
ið þér að því? Hafið þér farið
þessa leið fyrr?“
„Nei, nei; alls ekki.“
José kveikti í sígarettu. „Ég
er þegar orðinn hundleiður á
þessum dalli,“ sagði hann.
„Hann er drungalegur og ó-
hreinn, og hann veltur hroða-
lega. Klefarnir eru of nærri út-
rennslinu. Það er fýla um borð.
—: Kunnið þér poker?“
„Ég hef spilað poker. En ég
spila hann heldur illa.“
„Ég var búin að segja þér
það,“ hrópaði Jesette.
„Hún hugsar,“ sagði José,
súr á svipinn, „að af því að ég
vinn í spilum, þá hljóti ég að
hafa rangt við. Mig varðar
fjandann ekkert um, hvað hún
hugsar. Fólki er ekki skipað
með lögum að spila við mig.
Hvers vegna þarf það þá að
fara að kvarta, þegar það tap-
ar?“
„Það er,“ svaraði Graham
kurteislega, „alveg óþarfi.“
„Ef þér viljið, þá er ég tilbú
inn að spila núna,“ sagði José,
alveg eins og einhver héldi, að
hann væri smeykur.
„Ef yður stendur á sama, þá
vil ég heldur geyma það þangað
til á morgun. Ég er dálítið
þreyttur í kvöld. í sannleika
sagt, verð ég að biðja ykkur að
hafa mig afsakaðan; ég held, að
bezt sé fyrir mig að koma mér
í bólið.“
„Svona snemma?“ hrópaði
Josette á ensku. „Það er aðeins
einn maður um borð, sem tal-
andi er við, og hann fer
snemma í rúmið. að er slæmt.
Já, það er líka alveg satt; yður
hefur ekki liðið vel. Hvers
vegna sátuð þér til borðs með
Þjóðverjanum?“
„Hann liafði ekkert á móti
því, að ég sæti til borðs með
honum. Og hvers vegna átti ég
þá að hafa nokkuð á móti því?
Hann er mjög vel gefinn og
ræðinn gamall maður.“
„Hann er Þjóðverji. í augum
yðar ætti enginn Þjóðverji að
vera vel gefinn eða skemmti-
legur. Það er eins og frönsku
hjónin sögðu. Englendingar líta
ekki alvarlegum augum á stríð
ið.“
José snerist snögglega á
hæli.
„Það er ákaflega leiðinlegt,
að hlusta á þessa ensku ykkar,“
sagði hann. „Mér er orðið kalt;
ég fer inn og fæ mér koníak.“
Graham var í þann veginn að
bíðjast afsökunar, þegar konan
greip fram í fyrir honum.
„Hann er ákaflega óskemmti-
legur um þessar mundir. Það er
af því að hann hefur orðtð fyrir
vonbrigðum. Hann hélt, að hér
um borð yrðu nokkrar faliegar
litlar stúlkur, sem hann gæti
daðrað við. Honum gengur
venjulega ágætlega í félags-
skap kornungra stúlkna — og
gamalla kvenna.“
Hún hafði talað allhátt og á
frönsku. José, sem var í þann
veginn að fara inn um dyrnar,
sneri sér við, gretti sig ólundar-
lega, en hvarf síðan.
„Hann er farinn,“ sagði Jo-
sett. „Mér þykir vænt um það.
Hann er ákaflega ókurteis.“
Hún andvarpaði þunglega og
leit upp í myrkan himininn.
„Þetta er fagurt kvöld. Ég skil
ekki hvers vegna þér viljið fara
að hátta svona snemma.“
„Ég er mjög þreyttur.“
„Þér getið ekki venð svo
þreyttur, að þér getið ekki
gengið hérna um þilfarið með
mér.“
• „Vitanlega ekki.“
I skoti undir stjórnpallinum
var koldimmt. Þar nam hún
staðar, sneri baki inn í krókinn
og sneri sér beint að honum.
„Ég er farin að halda, að þér
séuð eitthvað reiður út í mig“.
„Drottinn minn dýri! Hvers