Alþýðublaðið - 27.04.1950, Blaðsíða 6

6
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Fimmtudagur 27. apiíl 1950.
Leifur
Leirs:
OG SVO FRAMVEGIS . . .
það situr
lítill karl á
gangstéttarbrún
úr grásteini
við hlið hans
liggur hálfflaska
með fallegum
miða
og hann starir
á umferðina
án þess að sjá hana
gljáfágaðar Hudson-
bifreiðir og
skítuga jeppa með
drifi á aftur og
framhjólum
og hann sér
þær ekki
hann hlustar'
á gný bifvélanna
og fótatak
manna sem
framhjá ganga
en heyrir ekki neitt
og frúrnar í biðröðinni
segja að það sé
aldeilis agalegt með
þessar vetnis
sprengjur
en karlinn á gang
stéttarbrúninni
veit ekki af þeim
fremur en
hann veit a£
Truman, Stalin og
S Þ
þeirri, sem framreiddi skak-
drykkinn, og leiðir af sjálfu
sér, að það hefur gert keim hans
enn óþjóðlegri og fjarskyllari
bragðinu af okkar ástkæra þjóð
drykk, — Dauðanum.
En einu gleymir hljómlistar-
sérfræðingurinn í þessu sam-
bandi, því ólíklegt verður að
teljast, að hann hafi ekki veitt
athygli jafn veigamiklu og ger-
óþjóðlegu fyrirbæri: -— tónverk
in foru leikin á erlend hljóð-
færi! Ekki svo mikið ssm eitt
einasta hrútshorn, (af íslenzk-
um hrút en ekki karakúl, auð-
vitað), lét þar til sín heyra. Nei,
— þetta er sko ekki hægt.
Það er því ekki nema sjálf-
sögð* sanngirniskrafa íslenzkra
tónlistarneyttnda, að hið veg-
lega þjóðleikhús komi sér sem
fyrst upp alíslenzkri hrúts-
hornahljómsveit, og séu hornin
eingögu valin af alinnlendum
þjóðelgur hrútum! Séu síðan ein
göngu leikin alíslenzk tónverk
eftir alísLsnzka menn----------
Það yrði, sko enginn skak-
drykkur!
Smurt brauð
og snitfur.
Til í búðinni allan dag-
inn. — Komið og veljið
eða símið.
Síld & Fiskur.
mikið« á maðurinn
gott
og þó
það er nefnilega búið
úr flöskunni hans
með fallega miðanum --------
Lejfur Leirs.
GENGIÐ UNDIR LEKA.
Hljómlistarsérfræðingur .
Mánudagsblaðsins er ákaflega
hneykslaður þessa dagana, sök-
um vígslutjónlistarinnar, sem
nöfð var um hönd í þjóðleikhús-
inu. Hann hefur sem sé komizt
að raun um, að þar hafi alls
ekki verið um innlenda fram-
leiðslu að ræða, heldur hafi
,,tónlistarneytendum“ þarna
verið boðið upp á skakdrykk
(cocktail),- samsettan úr. ótal
themum héðan og þaðan úr út-
.landinu, — og það er kunnara
en góðtemplurum þurfi frá að
segjá, að sumir menn eru með
þeim ósköpum fæddir, að þeir
þola ekki skakdrykk. Ög ekki
bætir úr skák, að nokkrir út-
lendingar voru í hljómsveit
Onnumst kaup og
sölu fasfeigna
og alls konar
samningagerðir.
SALA og SAMNINGAR
Aðalstraeti 18.
Sími 6916.
hefur afgreiðslu á Bæjar-
bílastöðinni, Aðalstræti 16.
Sími 1395.
Eric Ambler
I OREÍPUM DAUÐANS
lega þrjú. Ég mæli með því, að
þér takið lesíina þar. Ég get
ekið yður til Asti í bifreið
minni.“
„Ég held, að ég mundi hafa
gott af því að fá eitthvað að
borða.“
„Kæri Mr. Graham. En hvað
ég hef verið heimskur og ónær-
gætinn. Vitanlega þurfið þér að
fá góða máltíð ofan á þetta^allt
saman. Við getum numið stað-
ar í Novi. Ég skal gefa yður
fyrsta fiokks máltíð. Nú, og ef
þár fæst dropi af kampavíni,
þá skuluð þér sannarlega fá
það. Það jafnast ekkert á við
kampavín, þegar maður er eitt-
hvað miður sín.“
Og allt í einu varð Graham
eitthvað léttari á sér. Hann hló.
Sendiherrann bretti brún-
irnar.
,,Já,“ sagði Graham afsak-
andi. „Þér verðið að fvrirgefa
mér. Það er heldur skrýtið, en
það er nefnilega þannig, að ég
á stefnumót í lestinni, sem fer
klukkan tvö. Ég hugsa, að hún
verði heldur undrandi, þegar
hún sér mig.“ ....
Hann varð allt í einu var við
að einhver greip um handlegg
hans, og hann opnaði augun.
„Bardonecchia, signore. —
Gjörið svo vel að sýna mér
vegabréf yðar.“
Hann leit upp í gulleitt and-
lit brautai-þjónsins, sem beygði
sig yfir hann, og honum varð
ljóst, að hann hafði blundað í
sæti sínu síðan lestin lagði af
stað frá Asti. I dyragættinni sá
hann að stóðu tveir menn, bún-
ir eins og ítalskir lögreglu-
menn, sem starfa við járnbraut-
irnar.
Hann reis upp í sæti sínu,
eins og hann hefði verið stung-
inn, fálmaði í jakkavasa sinn
og tautaði. „Vegabréfiö mitt?
Já, vitanlega."
Annar mannanna, kom og
leit á vegabréfið, athugaði það
um stund, en slæmdi svo
•stimpli á eina síðuna.
„Grazie, signor. Hafið þér
nokkra ítalska peningaseðla?“
„Nei.“
Graham stakk vegabréfinu
aftur í vasa sinn. Braútarþjónn-
inn slökkti á Ijósinu aftur og
dyrnar lokuðust. Þá var þessu
lokið.
Hann geispaði aumkunar-
lega. Hann var stirður og hann
skalf. Hann stóð upp til þess að
fara í yfirfrakkann og»tók þá/
eftir því, að brautarstöðin var
á kafi í snjó. Hann hafði íarið
heimskulega að ráði sínu, að
fara að sofa svona útbúinn.
Það yrði ekki skemmtilegt að
koma heim með kvef. En nú
var hann kominn gegnum
ítalska vegabréfaeftirlitið. —
Hann skrúfaði frá hitanum og
hagræddi sér í sætinu; hann
ætlaði að fá sér eina sígarettu.
Hann hlaut að hafa sofnað
svona skyndilega vegna hinnar
ágætu máltíðar og vínsins, sem
hann hafði drukkið. Það ....
En þá mundi hann allt í einu,
að hann hafði ekkert aðhafzt
vegna Josette. Mathis- hlaut
líka að vera einhvers staðar í
lestinni.
Lestin lagði af stað og kippt-
ist ónotalega til.
Hann hringdi bjöllunni og
brautarþjónninn kom til hans.
„Signore?"
„Verður ekki veitingavagn
með, þegar við komum yfir
landamærin?“
„Nei, signore; stríðið," svar-
aði þjónninn og ypti öxlum.
Graham skaut að honum
nokkrum aurum. „Ég þarf að
fá flösku. af öli og dálítið af
brauði. Gætuð þér útvegað mér
það, þegar við komum til Mo-
dane?“
Brautarþjónninn leit á pen-
ingana. „Auðveldlega, signore.“
„Hvar er þriðja farrými?“
„Fremst í lestinni.“
Brautarþjónninn hvarf á
brott. Graham reykti sígarett-
una og ákvað að bíða þangað
til lestin hefði farið frá Mo-
dane, og svipast þá efíir Jo-
sette.
Lestin stóð ótrúlega lengi við
að Modane, en að lokum höfðu
frönsku vegabréfaeftirlits-
mennirnir lokið starfi sinu og
lestin komst aftur á hreyfingu.
Graham gekk fram á gang-
inn.
Það loguðu aðeins örlítil blá-
leit ljós, að öðru leyti var lest-
in myrkvuð. Hann gekk í hægð-
um sínum áleiðis til þriðja far-
rýmis. Þau voru aðeins tvö, og
lionum reyndist ekki erfitt að
finna Josette og José. Þau sátu
saman í einum klefanuum.
Ilún sneri sér við um leiö
og hann opnaði klefadyrnar og
starði óviss á hann. En um leið
og hann kom inn í birtuna til
þeirra stökk hún á fætur og
rak upp óp.
„Hvað hefur komið fyrir?“
hrópaði hún. „Hvar hafið þér
verið? Við José biðum til síð-
asta augnabliks, en þér komuð
ekki eins .og þér höfðuð samt’
lofað. Við biðum. José getur
sagt yður, hve biðin var löng.
Segið mér, hvað hefur komið
fyrir.“
„Ég tapaði af lestinni í
Genúa. Ég varð að aka lengi til
þess að ná henni.“
„Ókuð þér til Bardonecchia?
Það er ekki mögulegt.“
„Nei; ég ók til Asti.“
Það varð þögn. Þau höfðu tal-
að frönsku. Nú. hló Josá. Hann
sat í sæti sínu og hallaði ser
aftur á bak. Hann stangaði úr
tönnunum með nöglinni.
Josette kastaði frá sér sígar-
ettunni og tróð á henni. „Þér
komuð í lestina í Asti',“ sagði
hún og hreypti brúnum. „Og
þér bíðið þangað til núna með
að hitta mig. Þér eruð kurteis,
verð ég að segja.“ Hún þagnaði
í svip, en bætti svo við og' tal-
aði mjög hægt:*,,En þér munuð
ekki láta mig þurfa að bíða
svona eftir yður í París, eða
hvað, chéri?“
Hann hikaði.
„Hvað segið þér, Chéri?“ Það
var einhver broddur í spurn-
ingu hennar.
Iiann sagði: „Mig langar til
þess að tala við yður undir
fjögur augu. Josette."
Hún starði á hann. Andlit
hennar var sviplaust í drauga-
legu rökkrinu. Svo stóð hún
upp og gekk áleiðis til dyranna.
„Ég held,“ sagði hún, að betra
væri að þér töluðu við José“.
„José? Hvað kemur José
þetta við? Það eruð þér og eng-
inn annar, sem ég vil tala við.“
„Nei, chéri. Talið þér fyrst
við José. Ég kann ekkert í
verzlunarmálum. Mér er ekki
um slíkt gefið. Skiljið þér
mig?“
„Nei, alls ekki.“
Hann sagði aðeins sannleik-
anp.
',,Ekki? José mun skýra það
fyrir yður. Ég kem aftur eftir
eina mínútu. Talið þér nú við
José, cheri.“
,En . . . . “
Hún gekk fram á ganginn og
lokaði dyrunum á eftir sér.
Hann ætlaði að fara að opna
þær aftur.
„Hún kemur aftur,“ sagði
José þurrlega. „Hvers vegna
fáið þér yður ekki sæti og bíð-
ið eftir henni?“
Graham settist treglega í
sætið. Þetta kom honum á ó-
vart. José stangaði úr tönnun-
um og horfði á hann. „Þér
skiljið ekki neitt í neinu, eða
hvað?“
„Ég veit ekki einu sinni hvað
það er, sem þið ætlizt til að ég
skilji.“
José skoðaði nöglina, sleikti
hana og fór svo að stanga úr
öðrum tönnum. „Yður lízt vel
á Josette. er það ekki?“
„Vitanlega. En . . . . “
„Hún er mjög fajleg, en hún
hefur lítið vit. Hún er bara
kvenmaður. Hún hefur ekkert
vit á viðskiptamálum. Og þess
vegna sé ég, eiginmaður henn-
ar, alltaf um þau. Við erum fé-
lagar. Skiljið þér það?“
„Þetta er nógu einfalt. En
hvað um það?“
„Ég hef áhuga á viðskiptum
Josette. Það er allt og sumt.“