Alþýðublaðið - 09.07.1950, Blaðsíða 6

s
.ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Sunnudagur 9. júlí 1950.
J
Frú Dáríður
Dulheims:
Á ANDLEGUM
VETXVANGI.
Eg er í þann veginn að fara
til útlanda. Fyrst og fremst til
Danmerkur. Eg slsest 'í fylgd
með fólki, sem á einkabíl, og
það hittist svo á, að það er laust
sæti í honum. Þetta er því
meira en lítil heppni fyrir mig;
ég hef engan gjaldeyri og ekki
neitt, en þau hafa. allt og vel
það. Það er svo einkennilegt með
þessi hjón; þau eru víst í raun-
inni bláfátæk, en þau lifa flott,
eiga stórkostlega íbúð og inn-
bú og geta allt, sem hugur þeirra
stendur til. En þau hafa nú
samt lægra í útsvör og skatta
heldur en við hjónin, sem bara
lifum á kaupi í lægsta launa-
flokki; ég hef oft verið að hug-
leiða hvernig þetta megi ske,
en það er nú til svona. Og þau
eiga svo að segja engan gjald-
eyri og hafa víst ekki fengið
nein gjaldeyrisleyfi, en þau
segja bara, að þetta reddi sér
allt, þegar þau komi út. Eg
ætla að vona það, og satt að
segja, þá stenzt ég ekki mátið,
þótt þetta sé vitanlega dálítið í
óvissu.
Þau ráðgera, satt að segja,
Iengri ferð en til Ðanmerkur, —
eitthvað um Evrópu, ,,svona
austur að járntjaldinu,“ ef
styrjöldin gerir þá eklci enda
á þetta alltsaman. Jæja, það
værður þá alltaf hægt að komast
heim aítur um Petsamó, ef illa
fer. Þess utan erum við ekkert
hrædd við Rússana. Við liöfum
skrifað undir friðarávarpið ,,til
þess að redda þó alltaf bílnum,“
segir maðurinn frúarinnar. Auk
þess hef ég alltaf haft mjög mik
inn áhuga fyrir rússneskum bal-
let og honúm þarna Rimsky-
korsakoff. Nei, ég er ekkert
smeik við þá. En ég tek það
fram, til þess að fyrirbyggja
allan misskilning, að við erum
langt frá því að vera kommún-
istár. Maðurinn frúarinnar, seg-
ir, að það sé bölvað að vera
kommúnisti, sérstaklega hátt-
settur kommunisti þar, sem
Rússar taka völdin. Það komizt
nefnilega alltaf upp eftir dálít-
inn tíma, að þeir menn hafi alls
ekki verið neinir kommúnistar,
heldur bara svona hinsegin, þið
vitið, og það svo ámátlega, að
sjaldnast verða hjá því komizt
að taka þá mjög svo alvarlega til
bæna. Þetta segir nú hann, og
hann fylgist með því, sem ger-
ist í heiminunj. Það sé mikið
heppilegt upp á allt, einkum
seinni tímann, að vera það ekki,
en hins vegar getur auðvitað
ekkert g'ert til, þótt maður sé
hrifinn af rússneskum ballett
og Rimsky-korsakoff.
Jæja, — ég er semsagt á för-
um. Og ég er aldeilis agalega
spennt. Eg hef einu sinni áður
komið til Danmerkur, — hérna
um sumarið. Danir eru ákaflega
sálrænt fólk, en 'þeir hafa nú
samt sína galla eins og aðrir.
Þeim fórst til dæmis skammar-
lega við frönsku hjónin, sem
voru ákaflega sálrænar mann-
eskjur. Það má öllum gera að
stela af þeim mynd, meira að
segja kvikmynd, og koma svo
fram með hana sem sönnun, svo
að viðkomandi geti ekki borið
á móti neinu. En það er í fyllsta
máta ódrengilegt, því að það er
blátt áfram skylda, að öllum sé
leyft að verja sitt mál og sigra,
— en það sér hver heilvita mað-
| ur, að slíkt er ekki nokkur leið,
þegar allt er kvikmyndað. — ■—
Eg er til í að senda ykkur
línu, þegar út kemur, og‘ segja
ykkur helztu fréttir og af því,
sem fyrir mig bar!
Með beztu kveðjum í and-
legum friði.
Frú Dáríður Dulheims.
koma í þessum mánuði.
Sýnishorn fyrirliggjandi.
Tökum á móti pöntunum.
Vcla og raftækjavérzlunin.
Tryggvagötu 23.
Sími 81279.
Alþýðublaðinu!
Auglýsið f
Gina Kaus
starfa í barnaherbergi heidur
en í húsi, þar sem sorgin ríkir,“
sagði hún. Og það Var ekki ann-
að að sjá, en að Líha frænka
féllist á það.
Felix litli var sannarlega til
huggunar, einnig fyrir mig.
Irene skrifaði: „Hanh er nauða
líkur pabba, alveg eins og þeir
hafi verið steyptir i sama móti,
hann hefur jafnvel báða brúnu
fæðingarbrettina bak við eyr-
að eins og hann.“
Þetta gerði mig mjög ham-'
'ingjusama. Ef til vill var það
vegna þess, að mér fannst að
herra Kleh héldi áfram að vera
ti] í þessum litla dreng, og ef
til vill líka vegna þess, að
drengurinn iíktist meira í þessa
ættina, en ekki einhverja aðra.
Ég hefði viljað fórna árum af
ævi minni til þess að mega
kyssa þessa litlu bletti bak við
rautt barnseyrað, en ég var allt
of þreytt og sorgmædd til þess
að ég treysti mér til að takast
ferð á hendur svona fljótt.
Doktor Tucker kom oft í
heimsókn til okkar, en ég man
ókaflega lítið af því, sem við
töluðum um. Hann hafði gert
upp arfinn. Hann sagði, að
hann væri allmikill, en það
lægi næstum því allt í vöru-
birgðum. Hann hafði bara eitt
hundrað þúsund krónur í verð-
bréfum, og það voru eingöngu
hlutabréf í iðnaðarfyrirtækj-
um. Hins vegar var húsið
sjálft veðsett, og veðin, sem á
því hvíldu, voru næstum því
helmingi hærri heldur en verð-
mæti þess. Herra Kleh hafði
tekið þetta lán í október 1915,
bersýnilega til þess að geta
borgað heimanmund Irene með
helmingi upphæðarinnar. Fyrir
hinn helminginn hafði hann
keypt hlutabréfin, og þau áttu
að vera heimanmundur Lottu.
Doktor Tucker var sextugur
að aldri. Hann var ekki mikill
ræðumaður og heldur ekki séð-
ur í viðskiptamálum; hann var
bara heiðursmaður, réttsýnn
og réttlátur ieiðbeinandi í lög-
fræðilegum málum og stjórn-
andi í fjármálum. Það var ekki
hægt að velja betri fjárhalds-
mann fyrir hana, en kannski
einhvern, sem hefði verið dug-
legri. Og það hefði maður ein-
mitt getað óskað henni nú, þega
ar hinir slæmu tímar sneru
öllu við í viðskiptalífinu.
„Bara ekki að safna skuld-
um,“ sagði doktor Tucker.
Honum var ákaflega illa við
veðin á húsinu. Ilann vildi
helzt borga veðin og losa húsið
og nota til þess hlutabréfin, en
hann varð að fá samþykki
systranna til þess að hann gæti
það. Honum fannst, að það væri
hreint formsatriði, og hann
varð ekki lítið undrandi þegar
Lotta skrifaði og sagði, að það
væri heitasta ósk sín að kaupa
dálítinn bóndabæ fyrir þær
hundrað þúsund krónur, sem
henni höfðu verið ætlaðar.
„Bara einhverja litla jörð með
sæmilegum byggingum, þar
sem eru hænsni, kýr og svo
framvegis, því að hérna er alls
ekki hægt að fá egg né mjólk,
og við erum svo hræddar um,
að það muni draga úr þroska
drengsins, og maður veit ekk-
ert hvenær stríðinu lýkur, og
allt er að versna . .. . “
Meðan Tucker var önnum
kafinn við að reyna að finna
Ieið til þess að fá Lottu ofan
af þessu kom annað bréf og
það var enn ákveðnara Lotta
hafði þegar litið" á litla jörð í
Suður-Bayern og systurnar
vildu endilega flytja þangað
fyrir sumarið.
„Þér getið ekki tekið á yður
þá ábyrgð að segja nei,“ skrif-
aði Lotta. „Þér getið spurt
hvaða barnalækni sem er,
cg hann mun segja yður hvað
það sé hættulegt að gefa smá-
barni niðursoðna mjólk í sum-
arhitunum. Hvað hefur það að
segja, þó að ekkert veð hvíli á
húsinu og fyrirtækið gangi vel,
ef drengurinn þrífst ekki? . .“
Doktor Tucker vissi ekki
hverju hann átti að svara og
tók sér því ferð á hendur til
Miinchen. En Lotta var sterk-
ari en hann. Hún fékk því
framgengt að hún var viður-
kennd myndug, og svo keypti
hún jörðina, og doktor Tucker
gat ekki einu sinni komið í veg
fyrir það, að Felixhof, eins og
jörðin var skýrð, væri yfirfærð
á nafn drengsins sem hans rétt-
mæt eign.
„Ég hef aldrei á ævi minni
vitað aðra eins frænku,“ sagði
hann. „Hún er miklu vitlausari
í snáðanum en mamman sjálf.“
Ég hélt að hjartað í brjósti
mér ætlaði að hætta að slá, en
svo sagði Lisbeth róleg og með
glettnisbragði: „Þessir angar
eru alltaf dásamlega skemmti-
legir. Mið langar bara til að
fara og gerast þriðji kjáninn
við vögguna hans“.
Ég veit eiginlega ekki, hvern
ig dagarnir liðu í þá tíð. Ég
hlýt að hafa unnið sjálfkrafa
þau störf, sem að kölluðu, en
það var ekkert, sem gerðist, er
vakti áhuga minn. Ég man að
einu sinni, þegar Lisbeth kom,
opnaði hun alla glugga upp á
gátt og sagði, að það væri kom
ið vor. Einu sinni kom hún
með fullþroskuð jarðarber
handa mér, þá var komið sum-
ar. Oft og mörgum sinnum
þvingaði hún mig til að koma
með isér út undir bert loft.
Hún fór með mig út í skemmti-
garðinn og þar fengum við
okkur sæti. Alltaf settumst við
rétt hjá barnaleikvanginum,
en aldrei þar sem gamla fólk-
ið hvíldi sig. Þetta var eigin-
lega þegjandi samkomulag, án
þess að við minntumst á það.
Stundum settumst við líka
skammt frá íþróttavellinum.
Okkur þótti gaman að heyra
hávaðann í knattspyrnuleikur-
um, hvort sem þeir voru stór-
ir eða litlir og okkur þótti á-
kaflega gaman að horfa á telp
urnar með sippubandið sitt og
að öðrum leikjum.
„Hvernig stendur á því, að
þú getur alltaf verið að koma
til mín, ég hélt að þú hefðir
engan tíma til þess?“ spurði ég
hana einu sinni, þegar við sát-
um í skemmtigarðinum.
„Hver þarfnast mín heima
svo sem?“ sagði hún og and-
varpaði, og þá skildist mér,
þrátt fyrir eigin sljóleika og
sorg, að það var ekki aðeins
mín vegna að hún kom svona
oft til mín, heldur einnig af
því að henni leið sjálfri illa.
Mér varð hugsað til frú Ad-
elar. „Ég hélt að þú værir bú-
in að ná þér eftir þetta?“
sagði ég.
„Ná mér? Það er bara orð.
Það er ekki hægt að segja að
maður nái sér með sífelldan
liöfuðverk eða tannpínu. Já,
það er bara þetta að maður
venst sársaukanum, leyfir hon
um ekki að marka svip manns,
þrýstir honum inn og dvlur
hann. En ef sársaukinn verður
sterkari en skynsemin, þá . . .
já, þá verður kvölin enn sár-
ari. Nú., en maður venzt þessu
líka því . . . Og hvað er annað
að gera?“
,.0g skilnaður?“ spurði ég.
Hún hristi höfuðið. „Það er
of seint. Ég hef liðið allt of
mikið til þess að ég segi núna
allt í einu: Nú vil ég ekki líða
meira. Ég mundi ekki geta
skýrt það út fyrir neinum lög-
fræðingi hvers vegna ég hef
þolað það, að maðurinn minn