Alþýðublaðið - 22.08.1950, Qupperneq 6

6
ALÞÝÐUBLAÐÍÐ
ÞriSjiuIagur 22. ágúst 1950

PENNA EK HELGAÐ EEG-
EtRÐARSAaiKEPPNI FEGR-
rís'ARFÉLAGSINS, VIRÐING-
ARFYLLST, OG ÁN KAUP-
SKYLDU.
Frá fegurð'arsamkeppninni.
Þá er fyrstu opinberri fegurð
arsamkeppni reykvískra kvenna
lokið, og um leið hafinn nýr
kafli í sögu íslenzkra sýninga,
1 sýningargripa og sýndarmenn-
ignar, og munu mörlum, einkum
dómurunum, þykja sá kafli
einkar hugþekkur. Sýning þessi
var að vísu minna frábrugðin
hrossa- og kúasýningum heldur
en maður hefði getað gert sér í
hugarlund; aðalmunurinn var
sá, að Páll Zóphóníasson stjórn-
aði ekki fyrirtækinu, og var sú
ráðstöfun þó sízt til bóta, því að
ganga má að því vísu, að hann
hefði látið marga hnitmiðaða og
smellna setningu fjúka við slíkt
tækifæri, ■— enda þrautvanur
dómari og sérfræðingur í fag-
inu. En til dæmis um það, hvað
þessari sýningu svipaði í öllu til,
ja, við skulum segja hrossasýn-
inga, má geta þess, að tveir þátt
takenda fældust og stukku út í
skurð. . . . Nei, það vantaði ekk-
ert nema brandara Páls Zóph.
og lýsingarorð hans á þátttak-
endunum, þá hefði myndin ver-
ið fullkomin, meira að s\ja
sem hljómmynd.
Annars kom Einar Pálsson
fram með þeim diplomatisku á-
gætum, að ekki verður annað
sagt en þar sé valinn maður í
næsta sendiherraembætti, sem
Iosnar; væri jafnvel athugandi
að stofna nýtt sendiherraemb-
ætti handa honum, nefnilega hjá
sameinuðu þjóðunum. Hlyti
hann þá fyrir sína sérstæðu og
miklu hæfileika að komast í ör-
yggisráðið áður en á löngu liði,
og þá mætti Malik og þessir rúss
nesku fara að vara sig. í fljóíu
bragði varð ekki annað séð en
hann tæki sér leik rússnesku
þjóðleikaranna allmjög til fyr-
irpiyndar; dómnefndin varð í
höndum hans eins konar örvgg-
isráð, sem hann lét um að taka
allar ákvarðanir, þóttist sjálfur
hvergi nærri lcoma og lét síöan
alla sökina og alla óvildina
þitna á þeim, en stóð sjálfur
með engilssvip 4 sviðinu og
ságði: Þarna sjáið þið hvernig
þessi blessuð dómnefnd hefur
það. . . . Sú mun samt raunin,
að hann hafi numið þessa leik-
tækni af íslenzka þjóðleikaran-
um, Haraldi okkar Björnssyni,
herna á dögunum þegar Harald-
ur var að brilljera i Völpone,
hinum hispurslausa sjónleik
' Benedikts gamla Jónssonar, og
Einar fór með hlutverk þjóns
lians, Mosca. Munurinn var að
V,ísu sá, að í þetta skipti varð
hann að plata 7 Haralda, en þar
og Jeijknir.í faginu og Volpone,
varð hlutverk hans að sjálf-
sögðu ekki að sama skapi erfið-
ara.
Thorolf Smith tókst vel í
hlutverkinu sem Yfir-Volpone;
lék það að vísu mjög ólíkt því,
sem Haraldur gerði, en þó ekki
með öllu án tilþrifa. Að sjálf-
sögðu á þessi dómur aðeins við
ieik hans á sviðinu; hver voru
tilþrif hans að tjaldabaki, veit
maður ekkert um, nema að því
leyti, sem stugzt verður við frá
sögn Mosca, en hann virtist
vilja láta í það skína, að þar
ættu sér stað mögnuð og til-
þrifamikil átök. Að minnsta
kosti lét hann sem hann flytti
hina ótrúlegustu furðufrétt er
hann tilkynnti, að dómnefndin,
Volponarnir, hefði orðið á eitt
sátt um úrslitin, — sem hann
hafði vitanlega eklci haft
minnstu áhrif á, sussunei, — og
sprengmóður var hann, svo að
hann mátti varla orði upp koma,
og hið sama einkenndi og mál-
far Yfir-Volpónans, þegar hann
hóf lestur dómsorðanna. Bend-
ir þetta til, að ekki hafi starf
dómnefndar gengið með öllu á-
takalaust, enda þótt einróma
samþýkkt næðist að lokum.
Um úrskurð nefndarinnar
skal hér ekki rætt, enda þýðing-
arlaust, þar eð honum mun
ekki verða skotið til æðri dóm-
stóls. Skipan dórnnefndar finnst
oss hins vegar allflaustursleg,
og nægir að benda á það því til
sönnunar, að þoir tveir hópar
manna, sem mesta fræðilega
þekkingu og reynslu hafa hlotið
til þess að meta og dæma fegurð
og vaxtarlínur kvenlíkamans,
áttu þar enga fulltrúa, en það
eru vitanlega myndhöggvararn-
ir og kvenklæðskerar.
Semsagt, — gott! Sjálfir get-
um við ekkert að dómsúrslitum
þessarar fyrstu fegurðarsam-
keppni fundið, þar eð vér sáum
sama og ekkert af þessum bless-
uðum þokkag'yðjum fyrir kven-
hatti nokkrum, sem byrgði oss
alla útsýn í livert skipti, er þær
birtust á sviðinu. Virtist berönd
hans vera gædd yfirnáttúrlegu
hugboði um hreyfingar þeirra,
er fyrir aftan stóðu; í hvert
skipti, sem maður leitaði sjón-
arfæris vinstra megin við hatt-
ferlíki þetta, -—■ þá var hann
þar, óg hið sama varð uppi á
tengingnum, þegar maður leit til
hægri. En hvað um það, — vér
skemmtum oss prýðilega.
Áuglýsið í
Álþýðublaðinu!
Rétþ - sem ■, ,§nöggva^t stargi
hann á mig eins og villidýri
en svo gekk hann lotinn í
herðum út úr herberginu og
án þess að mæla orð af vórum.
Köldum svita sló út um mig
alla. Hefði Irene orðið einnig
að þola þessa raun, að sjá
hvernig maður hennar horfði
á konu, sem hann elskaði.
„Ég held að ég sé brjáluð1'.
sagði Lotta og stundi. „Ég
held að við séum öll þrjú
brjáluð“.
Þegar ég vaknaði, var búið
að slökkva á náttlampanum,
og ljós nýs dags, gullleitt og
fölt kom inn um gluggatjöld-
in. Án þess að reisa höfuðið
frá koddanum, gat ég . séð
Lottu, þar sem hún stóð hálf-
bogin yfir systur sinni cg hélt
kampavínsglasinu að vörum
hennar. Irene virtist líða tölu-
vert betur, því að hún sat næst
um því uppi í rúminu, en vit-
anlega voru koddar við bakið
á henni. Samt sem áður fyllt-
ist ég ótta og kvíða um leið og
ég leit framan í hana. Andlit
hennar var allt í einu búið að
fá á sig hæðnislegan s'ægðar-
svip, sem ég hafði aidrei séð
fyrr. Hún drakk út úr glasinu
og spurði langdregiö, en miklu
skýrar en áður.
„Hvað . . . hvaó ei+u að gefa
mér að drekka?"
„Það er kampavín,“ hvíslaði
Lotta, því að hún hoíur líkast
til haldið að ég svæfi enn.
„Þetta er mjög goH kampa-
vín. Það er Heidsieck“.
„Jæja, hvaðan hefurðu feng
ið það?“
„Frá Munehen. Við sóttum
það rakleitt til Munchen handa
þér. Læknirinn sagði, að þú
mundir hafa gott af því að fá
kampavín, og svo sóttum við
bað handa þér“.
„Já, þú og Alexander. Mikil
börn, finnst þér ekki?“
Lotta þagði og Irene lokaði
aftur augunum. Hún bærði
ekki á sér meðan við löguðum
til í herberginu. Hún virtist
heldur ekki verða þess vör,
þegar við íyftum henni úr
lúminu til að búa um iiana og
þvoðum henni í framan og um
fætur og hana eggi með volgu
vatni og spíritus.
Skömmu seinna kom Alex-
ander með nýmjólk. „Ég mjólk
aði hana sjálfur,“ sagði hann.
„Þess vegna verðurðu líka að
drekka hana alla í einu lagi“.
„Hvers vegna?“ spurði Ir-
ene, án þess að opna augun.
„Til þess a'ö þú getir náð
þér aftur. Þú hefur ekki
smakkað matarbita í þrjá sól-
arhringa11.
Irene opnaði augun rétt í
svip, og aftur varð ég vör við
þennan hæðnislega slægðar-
svip á andliti hennar. En hún
drakk mjólkina. Hún settist
rneira að segja uppHil þdss iað
drekka Rana. En svo félliíhúú
afturábak á koddann og engu
okkar tókst • að fá hana til að
tala við okkur.
Það var Lotta, sem kom með
pá hugmynd að láta Felix
koma inn til hennar. Dreng-
urinn var einmitt út í hest-
búsinu, en þar hafði köttur-
tnn eignazt kettlinga um nótt-
ina. Hann v'ar svo upptekinn
af þessu, og svo önnum kaf-
inn, að það hefði verið erfitt
að fá hann til að koma út úr
hesthúsinu, hefð; hann ekki
fengið að taka einn kettling-
inn með sér.
„Sjáðu, mamma“, hrópaði
bann, undir eins og hann kom
mn úr dyrunum. Hann lagði
mjálmandi kettlinginn á sæng
urteppið. „Sjáðu bara, við höf-
um eignazt fimm svona kisur,
mamma. Einn er snióhvítur,
prír err. flekkóttir og . . .“
Irene lá grafkyrr, hún
hreyfði sig ekki.
„Opnaðu augun, mamma,
bara einu sinni“, sagði Felix
í bænarrómi.
„Líttu bara snöggvast á
hann, þú hefur aldrei séð
svona skrítinn kisa“. Hann tók
um hönd Irene og lagði hana
ofan á titrandi kettlinginn.
, Líttu á hann, mamma mín“.
Irene hrökk við. ,Takið
hann burtu“, skipaði hún.
Alexander tók kettlinginn,
það var auðvelt að sjá, að hon'-
um þótti gaman að halda á
honum í lofanum. „Mömmu
líður enn ekki vel“, sagði hann
við Felix. „Þegar hún er aft-
iU' búin að ná sér, ætlar hún
að koma út í hesthús og.sjá
þá alla saman og . . .“
„Takig hann burtu“, hróp-
aði Irene gremjulega. „Dreng-
inn, takið drenginn burtu“.
Alexander tók í hendina á
drengnum ; inum og gekk út
úr herberginu án þess að mæla
orð af vörum. Við Lotta litum
hvor á aðra. Ég er sannfærð
um, að okkur datt báðum það
sama í hug: Irene hefur hætt
að elska barnið eftir að Alex
ander hefur fengið að vita, að
nún sé ekki móðir þess._ Já,
henni þykir ekki vænt um það,
eftir að það er hætt að vera
vernd.argripur hjónabandsins,
Ef Lotta til þessa hafði reynt
að sýnasi . nokkuð fráhveU
Felix, þá mun henni uú hata
fundizt sem hún yr'i >.ð bæia
drengnum • að upp ■ i f./tru
lians var .hæ4t að þyt-j vf t
um hanJi. M- ian við sátum rt*s
borðum. hélt hún á hc, r.ur. n ,
nnúra að ».• £ -a mata ; b.v.t.
jafnvel þó að hann ga»ti vel
boröaö . .'lí . Á eftir lél. Imn
við h..nn á t»:'finu, og <-i:.s
or kira við t r gana sí. r„ V.tx-
ander sat hjá þeim o j l-.orföi
á.
„Én hv c ö nið eruð Lk h<c;t'
öðru.“,!;Wg^fiMfl, pg;.bar. ;í3f
aði af i .u trri geisii. .Maður
getur næstum því farið að
nlæja að því“.
Um klukkan f-jögur kom
Schaliing læknir í gamla vagn
inum sínum. Hann vildi fá að
íylgjast með líðan Irene. Hann
ra^-rsakaði hana gaumgæfi-
Uga. Á eftir baðum vtð hor.-
um upp á staup af koníald
niðri í dagstotunni. Þá sagði
harn: „Frum er a.'veg búin að
ná sér. Það er ónauðsynlegt
að ég komi l:‘..gað aftur“.
en. hún cr þó aU; ekki
: tis og hún á rð sér“, sagði
A:e> ander.
„Hún er "vo"i iveggja i
‘Cj n/sinnulaus og ergileg“.
Uamli læk.ti ,r.r leit he dur
fýurnisiega i-iður í kovn'ík’-
Cosið sitt I'ú., lá hún hlytur
að hafa haft einhverja ástæðu
til þess að taka inn þessar eit-
urpillur, og . . . hann þagnaði
og drakk út úr glasinu, en leit
s\’o niður á hendur sínar. „Og
þessi ástæða er víst enn ekki
úr sögunni. Eg Lýst við, að það
?é einmitt þetta, sem hefur
breytt henni. Það er að minnsta
kosti ekki rneira af eitrinu í
he-jni“
„Viltu ekki koma á íætur?“
spurði ég, þegar ég kom aftur
upp til Irene. „Læknirinn
sagði, að þú mættir gjai’na
Cara á fætur“.
Hú.n hristi höfuðið án þess
að opna augun. „Læknirinn er
asni“, sagði hún.
„Hvar eru hin? spurði hún
cftir dálitla stund.
„Þau óku til þorpsins í vagn
rnum. Það er fimmtudagur í
dag“. Það hafði alltaf verið
venja í Felixhof að fara niður
i þorpið á fimmtudögum til
þess að kaupa nauðsynjar til
aeimilisins.
„Voru þau glöð og ánægð?“
sputði Irene.
„Þau eru vitanlega ánægð
yfir því að j.ú skuiir aftur vera
orðin heilbrigð“.
I tvær klukkustundir mælb
bun ekki orð af vcrurn og hú.p
svaraði ekki þó að cg ytri á
hana. Syc i omu j.£’i aftur ax-
andi helra, og ég fcKk sting
í hjartað. þegar .'g I c.yrði <.ð
pau hlou og skr -i'u niðri. í
garðinum, c. : rui vt.g lang
aði nu- 'tum ( vi ’.ii liess cð
halla mér út í gluggann og
heila yfir þau skömmum. AI-
exander og Lotta höfðu ekki
meira vit en Felix litli, hvað
betta snerti. Þau voru eins og
Ciðrildi. Þau nutu þes,.ara
tveggja stunda í logninu, og
þó vissu bau fullvel, að ó-
veðrið var ekki afstaðið.
Skildu þau það ekki, að ham-
ingja þeirra var ólögleg, jafn-
vel þó að búið væri að bjarga
’ífi Irene?
GOL-
ÍAT