Tíminn - 20.03.1964, Blaðsíða 18

CLEMENTINE
KONA CHURCHILLS
40
Á eftir snæddu þau hádegis-
verð með Söru og tengdasyni sín-
nm, Vic Oliver á heimili þeirra
í Westminster. Diana og Duncan
Sandys voru þar einnig og enn-
fremur Itandolph Churchill. Þeg-
ar máltíðinni var lokið opnuðu
þau kampavínsflösku. Winston
stóð upp, lyfti glasi sínu og bað
menn skála:
„Fyrir sigri“, sagði hann „Eng-
inn vildi hlusta á varnaðarorð
mín, en nú er stríðið skollið á,
Við verðum því að gleyma því,
sem liðið er. Bretland mun aldrei
gefast upp fyrir fjendum sínum.
Allir, sem viðstaddir voru rit-
uðu síðan nöfn sín á pappírsblað
dagsett 3. september 1939.
„Eg mun halda til herdeildar
minnar“, sagði Randolph. Duncan
Sandys kvaðst mundu gera hið
sama. Diana og Sara ræddu um,
til hvers gagns þeir mundu verða
í styrjöldinni.
Þá hringdi síminn. Beðið var
um Winston í símann. „Eg tek
hann inn I svefnherbergi“, sagði
hann. Það var eins og mætti
merkja á tóntegundinni, að honum
fyndist hann verða að vera einn,
á meðan á þessu samtali stæði.
Clementine og aðrir meðlimir|
f jölskyldunnar sátu á meðan þögul
umhverfis matborðið.
Það var eins og öll fyndu á sér.
að þetta var ekki neitt venjulegt;
símtal.
Með hverju andartaki sem leið, |
án þess að Winston sýndi sig, 1
jókst spenningurinn, en loks opn-
uðust dyrnar. Hann stóð þarna
með báðar hendurnar á vestinu og
horfði á fjölskyldu sína með tár-
in í augunum.
Enginn sagði orð, fyrr en Clem-
entine sagði hóglátlega: „Segðu
mér það.“
Hann horfði í augu hennar, og
á engan annan og -sagði: „Þeir
hafa falið mér aftur verk að vinna
— ég verð yfirmaður flotastjórnar
innar.“
Allir komust í upnám og óskuðu
honum til hamingju — allir nema
Clementine. Hún sat aðeins kyrr
og horfði á hann.
Þá talaði hann aftur: „Það er
dásamleg tilfinning að vita, að
ættjörðin þarfnast manns. Mér er
sama nú um það, sem þeir sögðu
um mig — nú get ég sýnt þeim,
hvað ég get.“
„Hvað ætlarðu að gera?" spurði
Sarah.
„Hvað ég ætla að gera? Eg
ætla að leggja mig,“ svaraði hann.
Það var kominn tími til fyrir
hann að fá sér síðdegisblundinn,
og ekkert og enginn mundi geta
hindrað hann í að njóta hans.
Hann gekk aftur til svefnher-
bergisins og lét fjölskyldu sinni
það eftir að ræða um stríðið og
íramtíðina.
Einni og hálfri klukkustund
síðar kom hann aftur endurnærð-
ur.
„Jæja bless“, sagði hann.
I „Hvert ertu að fara?“ spurði
i Diana.
„f flotamáluráðuneytið“, svaraði
\ hann. „BREMEN er úti á rúmsjó,
j'og við ætlum að krækja í það.“
j Og í sama bili kyssti hann Clemen-
jtine og fór í stríðið.
10
| IIERBERGI I WHITEIIALL.
Hún sá hann ekki aftur, fyrr en
komið var fast að hádegisverði
næsta dag.
Kvöld þetta hafði vakið með
þeim minningar um daginn fyrir
tuttugu og fimm árum, er hann
gekk út úr flotamálaskrifstofun-
um, eftir að hafa verið settur frá
starfi sem yfirmaður flotamála-
stjórnarinnar. Síðan hafði margt
gerzt í lífi þeirra — sigrar unnir,
ógæfa dunið yfir og útskúfun úr
pólitísku lífi.
Á meðan þau borðuðu nú há-
degisverð ein, sagði Winston
henni frá komu sinni til flota-
skrifstofanna, sem hann hafði
skilið við löngu fyrr fullur sárs-
auka og hryggðar. Hann veitti
því nú athygli, að nákvæmlega
sami kortaramminn, sem hann
hafði látið gera úr tré, hékk þarna
á sama stað og hann hafði fest
hann árið 1911 — á veggnum á
bak við stól sinn.
Það var hlutverk eins deildar-
stjórans að merkja daglega inn á
kortið hreyfingar og stöðu þýzka
flotans, og Winston athugaði
venjulega kortið strax og hann
kom inn í skrifstofuherbergi sitt
á morgnana.
„Til þess að minna mig og starfs
lið mitt á hina stöðugu hættu, sem
vofði yfir“, sagði hann til skýr-
ingár.
En auk gamalla minninga, sem
höfðu streymt um huga hans
færði hann Clementine aðrar
fréttir. Nóttina, sem stríðsyfir-
lýsingin var gefin, höfðu Þjóð-
verjar skotið á og sökkt fyrir-
varalaust farþegaskipinu ATHEN-
IA tvöhundruð mílum vestur af
Hebrideseyjum 1400 farþegar
höfðu verið um borð. Á einhvern
furðulegan hátt hafði tekizt að
jbjarga flestum þeirra og áhöfn-
! inni.
Að loknum hádegisverði átti
hann að setjast í ráðherrastólinn,
og Clementine ók enn einu sinni
: með honum til málstofunnar.
I Hann var ekki enn orðinn for-
j sætisráðherra, en hann var tví- \
\ mælalaust sá maður, sem allra.
j augu beindust að, þegar hann
kom inn í þingstofuna.
Hann reis á fætur til að tala
og leit að venju upp til Clemen-j
tine í áheyrendastúkunni. Honum
var tekið með eindæma fögnuði.
Fagnaðarlætin voru langvarándi j
og hávaðasöm og í þeim fólst ein j
læg viðurkenning á ráðherranum-
nýja.
WinstoH virtist óvanur* hinu
nýja sæti sínu í málstofunni. í
stað þess að láta blöðin liggja á
púltinu fyrir framan sig, hélt
hann á þeim í höndunum eins og
væri hann í aftari bekkjaröð.
Hann tilkynnti, að ATHENIA
hefði verið sökkt.
Þetta var fyrsta áfall flotans í
stríðinu varð til þess að skapa
óvenjulega ringulreið. Þegar Þjóð
verjarnir fréttu, að 311 bandarísk
ir ríkisborgarar hefðu verið um
borð, útvörpuðu þeir því þegar
: um allan heim, að Winston Churc
hil! hefði látið sökkva skipinu.
Síminn hringdi í íbúð þeirra,
þegar þau voru að Ijúka kvöld-
verði og beðið var um Winston
í símann. Þegar hann kom aftur
inn í herbergið, sagði hann:
„Veiztu hver þetta var? For-
seti Bandaríkjanna. Það er stór-
furðulegt að hugsa til þess, að
forsetinn sjálfur skuli hringja
mann upp í þessari litlu íbúð við
Viktoríustræti í miðri stórstyrj-
, öld.“ Forsetinn hafði viljað fá
svar við fyrirspurnum um ATHEN
IAatburðinn. Winston afsakaði
sig við tvo gesti sína og bætti
við: „Þetta er mjög mikilvægt
og ég verð að fara að tala við
forsætisráðherrann þegar í stað.“
Innan tveggja daga hafði Winst
on komið skipalestakerfinu aftur
á til þess að verja kaupskipaflot-
ann og birgðir okkar. Þá höfðu
Clementine og Mary flutt'nokkuð
af persónulegum eigum þeirra í
litlu íbúðina efst uppi í bygg-
ingu flotamálaráðuneytisins í
Whitehall — en herbergin höfðu
upphaflega átt að hýsa þjónustu-
lið yfirmanns flotamálanna.
Þar sem hún vissi, að Winston
mþndi sinna starfi sínu tuttugu
og fjórar klukkustundir á sólar-
hring, var ekki um nema eitt að
ræða fyrir hana, ef hún ætti að
geta hugsað um hann — hún varð
einnig að búa í flotamálaráðu-
neytinu. Jafnvel íbúð þeirra í
Morpeth Mansion, sem var þó að-
eins við hinn enda Whitehall, var
of langt í burtu fyrir hann.
Clementine bjó .lítil herbergin
húsgögnum eins og henni var bezt
unnt og flutti þá þangað eitthvað
af húsgögnum þeirra úr íbúð
þeirra í Lundúnum og frá Chart-
well. Það var ekki auðvelt verk
45
ofan og kom þá auga á auðveldari
leið en þá, sem hann hafði farið
niður
Það blæddi úr sári á höfði
Liwyar og hún var alveg meðvit-
undarlaus, svo að það var enginn
hægðarleikur að klifra upp með
hana í fanginu. En hann þorði
ekki að láta hana liggja þarna,
meðan hann næði í hjálp, hver
vissi nema óvinur hennar lægi í
leyni á næstu grösum.
Rorke virtist eilífðartími líða
unz hann komst alla leið og þegar
hann að lokum lagði Livvy var-
lega niður, varp hann öndinni
djúpt af áreynslunni og feginleik.
Hann lagði Livvy niður — ein-
mitt á sama stað og hún hafði
setið, þegar Adrienne kallaði á
hana. Svo smeygði hann sér úr
jakkanum og breiddi yfir hana.
Þegar hann hafði jafnað sig að
nokkru, bar hann hana að húsi
Maggie.
Maggie heyrði þegar hann kom
og opnaði dyrnar fyrir honum.
Hún rak upp skelfingaróp.
— Rorke, er hún dáin?
— Nei. En náðu í lækni og
gefðu Martin og mönnum hans
boð um að ég hafi fundið hana.
Segðu þeim að leita meðfram
klettunum. Adrienne hlýtur að
vera þar einhvers staðar, nema
hún sé kannski heima hjá sér.
Maggie fór að titra.
— Og ég sem hélt allan tím-
ann að Livvy hefði drepið Clive!
Ég hélt að hún . . .
— Þú færð tækifæri til að
sættast við hana, þegar hún jafnar
sig, sagði Rorke stuttaralega. —
Gerðu nú eins og ég sagði. Og
náðu í lækni hið snarasta.
Rorke sat hjá Livvy og beið
eftir lækninum, þeim hinum sama
og vitjað hafði hans fyrir tuttugu
árum þegar hann sem drenghnokki
i hafði veikzt af mislingum. Hann
hélt um hönd Liwyar, en hún
vissi það ekki.
Ef ég hefði ekki komið hingað
aftur, hefði ég aldrei elskað fram-
ar. Ég naut frelsisins. En nú er
of seint að snúa aftur. Nú er ég
hér og það í fari hennar sem ég
elskaði áðúr, hef ég lært að
elska á ný.
Og hann vissi, að ef hún lifði
af myndi hann aldrei sleppa henni
framar.
Bifreið nam staðar fyrir utan
húsið og gamli læknirinn kom
in. Sár á höfðinu, sagði hann.
Það blæddi alltaf mikið úr sári á
höfði, sagði hann Rorke, þótt þau
væru ekki djúp. Hún hafði sjálf-
sagt slegið höfðinu við stein, þegar
hún hrapaði. Rorke lét það gott
heita, hann vildi ekki minnast á
grun sinn, fyrr en hann hafði
rætt við Martin lögregluforingja.
Læknirinn sagði að hann mætti
gjarnan aka Liwy heim til sín
ef einhver gæti hugsað um hana
þar.
— Ég býst við að frú Groom
sé fús til þess, sagði Rorke. —
Ég ætla að sækja hana. Maggie
— kallaði hann fram í eldhúsið.
— Vertu ^hjá Liwy þangað til
ég kem. Ég ætla að sækja frú
Groom, svo að hún geti annazt
um Livvy heima hjá sér.
— Hún getur líka verið hér,
Rorke.
— Þú hefur nóg að gera með
þitt. Hann gekk til dyra. — Ég
kem aftur eins fljótt og ég get.
Simon kom nú og ýtti Maggie
til hliðar.
— Ef einhver á að aka Livvy
heim, þá er það ég.
— Vertu hérna Maggie til
skemmtunar, svaraði Rorke ó-
þolinmóður.
— Heyrðu nú, Livvy, og ég . .
Rorke leit á rjótt og gremju-
legt andlit Simonar.
— Þú og Liwy . . . raus og
þvaður, svaraði hann og ýtti
I SKUGGA ÓTTANS
KATHRINE TROY
Símoni til hliðar.
Rorke ók á ofsahraða heim til
frú Groom, þaut út úr bílnum
og barði harkalega að dyrum.
Þær voru opnaðar eftir skamma
stund og frú Groom gægðist út.
— Ef þér viljið endilega brjóta
einhverja hurð — skulið þér gera j
það hjá yður sjálfum og láta!
mínar í friði . . . byrjaði hún, 1
en sá svo hver komumaður var.
— Ó, hr. Hanlan, afsakið. Ég
sá ekki hver var . . . það er
svo dimmt.. .
Rorke brosti og fygldist með
henni inn og sagði henni, hvað
gerzt hafði.
— Veslings stúlkan! Ósköp
þarf hún að ganga í gegnum!
Bíðið fáeinar mínútur, meðan ég
tíni til það nauðsynlegasta, svo
kem ég. Og síðan ók Rorke
henni til Larne House.
22. KAFLI
Alla nóttina sat Rorke í dagstof-
unni í Larne House og frú Groom
fóðraði hann á sterku, sjóðheitu
tei með fárra stunda millibili.Öðru
hverju gægðist hann inn til Livvy-
ar, en það var ekki fyrr en birta
tók af degi, að hún bærði á sér
og lauk upp augunum.
Það fyrsta sem hún heyrði var
að síminn hringdi og einhver
svaraði honum. Hún lá þarna milli
svefns og vöku og atburðir kvölds-
ins sóttu á hana að nýju, en
hurfu síðan, þegar hún reyndi að \
fá botn i þá. Áreynslan varð [
henni um megn og hún sofnaði á
ný.
Næst þegar hún vaknaði, sat
Rorke við rúmið.
— Halló, sagði hann. — Þú
minnir mig á nunnu með þessi
sárabindi um höfuðið!
— Ég kenni svo til . . .
Hann beygði sig niður að henni
og greip blíðlega um hendur henn
ar, og strauk þýðlega bláa mar-
blettina og rispurnar eftir elggja-
grjótið.
— Segðu ekkert, Liwy, sagði
hann blíðlega.
— Ég verð að segja þér . . .
— Seinna. Hann tók undir hök-
una á henni og bætti við:
— Reyndu nú að sofna aftur.
Ég skal vera hér, þegar þú vakn-
ar aftur . . . þá geturðu sagt mér
allt af létta.
Dyrnar lokuðust að baki honum
og hún var aftur ein. Hún barðist
gegn svefninum. Það var einhver
brýn ástæða til að hún varð að
halda sér vakandi. Nokkrar mínút
ur liðu, áður en henni tókst að
átta sig, en loks mundi hún allt
greinilega. Ilún mundi hvernig
það bar að, að hún meiddist og
hvers vegna hún var með umbúðir
um höfuðið.
Ilún sá klettaveginn fyrir sér,
baðaðan í geislum kvöldsólarinnar
. . . hún sá hring, sem skipti lit-
um í dagsbirtu . . . og þá greip
hana aftur ofsaleg hræðsla.
Adrienne! Auðvitað, það var
þess vegna, sem hún mátti alls
ekki sofna! Adrienne hafði reynt
að drepa hana, og hún mátti ekki
fá að koma og heimsækja hana,
meðan hún svæfi. Hún mundi auð-
vitað koma sem vinur, áhyggjufull
og frávita.
— En Rorke, þú getur varla
bannað mér að heilsa upp á Livvy
og vita.hvernig henni líður . . .
mundi hún segja.
Það var rétt að maður kynntist
aldrei til fulls neinum, nema búa
með þeim. Og víst var ýmislegt,'
sem' henm hafði fundizt einkenni-
legt og sem hún skildi ekki . . .
en auðvitað hafði verið fjarri
henni að láta sér til hugar koma,
að Adrienne væri beinlínis geð-
veik. Livvy minntist þess, þegar
Adrienne hafði skorið málverkið
sitt í einhverju eyðileggingaræði,
og þegar hún grýtti dýrindis
postulíni í gólfið og tróð á brot-
unum, . . . vegna þess að hún
hafði séð Símon kyssa Livvy. Hún
hugleiddi, hversu oft henni hafði
fundizt Adrienne undarleg í aug-
unum þau voru svo undarleg, ljós
og tómleg. Á hverri stundu mundi
hún sjá þessi augu aftur . . .
kannski heyra dreymandi röddina
Livvy rétti út höndina í óskap-
legri hræðslu og greip lampann
og lamdi honum í vegginn. Ein-
hver hlaut að heyra til hennar!
Hún heyrði fótatak í stiganum
. . . hratt fótatak konu . . Adri-
enne!
Dyrnar voru opvaðar. Liwy
| þorði riaumast að líta upp. Hún
i gat ekki hreyft legg né lið.
— Jæja, góða mín, er nokkuð
sem yður vantar? Frú Groom
stóð brosandi við rúmið, móður-
: leg og hlý.
18
T í M I N N, föstudagur 20. marz T9é4. s—