Alþýðublaðið - 10.01.1952, Side 6

Framhaldssagara 149'
Helga Moray
Saga frá Suður-Afríku
Frú DáríSni
Dulheiio#!
A ANDLEGUM
ÓVEBURSVETTVANGI
Hugsanir mannsin.s geta kom
ið hinu og þessu af ítað, skal ég
segja ykkur. Það má rekja til
þeirrar uppsprettu ýmsar or-
sakir, jafnve! veðrið. Ef allir
.hugsuðu rólega og h.llega, þá
yrði sennilega alltaí logn, heið-
'.ríkja og sólskin eða tunglsljós
eftir ástæðum. En hugsanir
mannfólksins eru nú ekki al-
deilis samkvæmt t'agurfræðinni
og því er sem er og fer sem fer.
Alltaf stanzlaust óveður, og
það sem iakast er, aldrei sama
óveður stundinni lengur.
Þetta kemur allt af hugsana-
starfsemi almennings. Hún er
einmitt svona. Allt ; stefnuleysi
,M og róti, ýmist á aust n eða vest-
Án og öllum áttum. Og svo æs-
íngin og átökin og fiekjan, og
oftast annaðhvort út af ekki
neinu eða þá rmámunum.
Skyldi þetta ekki \ era eitthvað
svipað veðufarinu, eða hvað
finnst ykkur? Og hvers vegna
ætli það beri mest a þessu ein-
mitt um þetta leyh ársins, —
"“htpp úr jólum og nýári? Og mað
ur á nú áuðvelt mað að hugsa
sér það! Ætli það hvessi ekki á
sumum -heimilum um þessar
mundir, þegar farið er að gera
upp ársreiltningana, einkum og
5«Sr í lagi með tillití til hv .0'
jólagjafirnar kost ióu, og allt,
sem var í kringum 1 ótíðarhald-
ið? Ætli ekki það! Og svo er nú
samkomulagið í pólitíkinni og á
þeim hærri stöðum o ns og mað
•'■ ur veit.
Fólk ætti nú að íara að at-
huga þetta hvað úr liverju. At
•huga sinn gang, iiverju það
, getur komið af stað með þessu
hugsanastjórnleysi og ofsa, og
hversu miklu tjó ú það getur
valdið. Við skulum gera ráð
fyrir að í-ern hjón ríííst, hver í
sínu lagi, út af jólagjöfum, sem
þegar -eru geínar, en því miður
óborgaðar. Það getur komið af
stað austanroki, sem feykir
þökum af húsum. Þarna sér
maður, — livað kustar hver
plata þjóðina í gjaldeyri?
Stillum skap vort, — þá still
ist veðráttan — í andlegum
\ friði.
Dáríður Dulheims.
11
S
s
s
s
,V:
s
s
"s
s
s
s
s
hefur afgreiðslu á Bæj
erbílastöSinni í Aðai-
stræti 16.
Sími 1395
5 Kö!d borð og
s
5 heifur veizlumatur.
j Síld & Fiskur*
niður úr kerrunni og hjálpaði
henn niður úr sætinu. ,,Ég
verð að fá að sjá þig aftur,
Katie. Yið verðum að hittast
aftur í einrúmi“, mælti hann
og brosti eins og glettinn
strákur. „Minnstu þess, fyrst
þú á annað borð tekur ábyrgð
þína á velferð annarra svo al-
VcU-lega, að þú berð einnig
nokkra ábyrgð á velferð minni.
Og þegar á allt er litið, hefur
þú eldri skyldum við mig að
gegna en nokkurn annan“.
Hún gat ekki annað en bros
að, enda þótt augnatillit henn
ar væri þrungið hryggð og
samúð. „Þú mátt ekki neyða I
horfast í augu við þá stað-
reynd, að allt sé um seinan“.
Hann sleppti henni orða-
laust, greip í tauma hestsins,
sveiflaði svipunni og ók af
stað heimleiðis.
„Þú hefur sannarlega
breytzt, Katje“, sagði hann,
eftir nokkra stund.
„Ég geri ráð fyrir því. Þess
utan hef ég börnin. Þau elska
mig og virða, og ég verð að
meta þeirra hamingju meira en
mína. Hamingju Richards einn
ig. Og hvað þig snertir, þá
verður þú að setja köllun þína
og lífsstarf ofar öllu • • • • “
„Ber mér að skilja þessi orð
þín svo, að þetta sé í síðastajmig, Páll. Ef til vill er ég ekki sjálfa sig. Henni hafði veizt
skiptið, ’sem við verðum ein þegar allt kemur til alls, eins örðugt með svefn eftir að fund
ur götutroðningana. Guði sé
lof fyrir það, hugsaði hún, að
ég hef breytt eins og mér bar,
og þessu er komið í gott horf
aftur Nú varð hún að beita
öllum sínum áhrifum til þess
að telja Richard á að halda
heim til Höfðanýlendunnar án
tafar.
Og færi svo, að Richard
reyndist ófáanlegur til að
hverfa heim að svo stöddu. þá
ætlaði hún að fara sjálf, ásamt
Aggie og börnunum og láta
hann eftir hjá drengjunum.
Hver vissi líka, nema þeir gætu
komið með henni.
Ég er þreytt, sagði hún við
saman?“ spurði hann.
„Ég er hrædd um það, Páll“.
okkar bar fyrst saman heima
á írlandi forðum. En nú er
það skynsemin, sem segir mér
fyrir varðandi breytni mína“.
„Það er gott að heyra, enda
þótt það geti varla talizt mik-
il huggun. Eða hvað segir þú
um það sjálf?“ Hann reyndi
ekki að leyna vonbrigðum sín-
um. „Hvað skyldi það vera
j Hún settist upp í skyndi.
„Ó, Páll .... Hvers vegna kem
ur þú hingað? Ef Richard . .
j „Ég sagði þér það, þegar við
skildum síðast, Katie, að ef þú
sterk og ég vil vera láta“. i um hennar og Páls bar saman.
^ „Ef þú ekki heitir mér því Hana verkjaði í höfuðið.
„Sé það meining þín, þá mun j skilyrðislaust, að hitta mig hér j Hún kleif upp í vagninn, tók
ég virða óslcir þínar“. - jaftur að tveim dögum liðnum, af sér skóna og lagðist fyrir.
„Hjarta mitt þráir þig án af-jþá skal ég, að mér heilum og Lagði hendurnar yfir tárvot
láts Páll. Þráir þig og návist j lifandi, sækja þig sjálfur Ham augun. Það hafði kostað hana
þína. Það hefur ekki tekið nein j ingjan góða, Katie, þú bregzt mikla áreynslu að taka þá á-
um breytingum, síðan fundum okki neinni af skyldum þínum, kvörðun, að fara ekki aftur til
cnda þótt við neitum okkur fundar við Pál.
ekki um þá litlu ánægju, sem I Sem snöggvast seig á hana
lífið getur enn veitt okkur. ]éttUr svefnhöfgi.
Við höfum meira að segja j Hún vaknaði við það, að ein
fylista rétt til þess. Mundu paö. hver Jyfti skör vagntjaldsins.
Ég bíð þín hér um tvöleytið >>Má ég koma inn«; heyrði hún
að tveim dögum liðnum . j sagt> Gg þegar hún leit upp,
Að svo mæltu stökk hann sájhún pái van Riebeck standa
UPP í kerruna. Hvers vegna jnni £ tja]dinu
hefur þetta komið fyrir, hugs- 1
mikill hluti af ævi okkar, sem aði hún með sér. Hvers vegna
við höfum orðið að láta okkur, hefur enn gerzt bylting í lífi
endurminninguna hvort um' okkar. Og hún gekk hægum
annað nægja?“ j skrefum heim á leið. Richard
„Heima í nýlendunni, fyrir J gat korni° heim Þa og Þegar | kæmir ekki tií fundar við mig
mörgum árum síðan, sagði þú ur Pessu* i a tiltekinn stað klukkan tvö,
KTTUGASTI OG NÍUNDI mJjndl ,eg F.alfur ,koma og
sækja þig. Þer er þvi engm
KAiLl. þörf að spyrja“. Hann var svo
Spurningin léði henni ekki mikill vexti, að hann gat ekki
Og að sumar manneskjur hefðu stundarfrið. Átti hún eftir öll staðið uppréttur inni í vagn-
ekki einu sinni svo mikið að þessi ár að rétta hendina til tjaldinu, svo að hann dró stól
vera þakklátar fyrir. Þá fannst múts við fullnægingu gleðinn- að rekkju hennar og fékk sér
mér nóg um miskunnarleysið, ^ samvistum við Pál. | sæti. „Og þegar á allt er litið,
sem í þeim orðum fólst“, svar- y Það væri að fremja synd. Og get ég ekki séð neitt athuga-
aði hún. hvað hafði syndin haft að færa vert við það, þótt gamall kunn
„Hamingjan góða hjálpi mér. henni fram að þessu. Augna- ingi heimsæki .... gamla vin
Þá hlýt'ég að hafa verið ung- bliks gleði, eins og þegar ljós- konu....“
ur og fullur ofurtrausts á sjálf geisli fellur á vegg eitt and- ) Hún brosti lítið eitt. „Værir
um mér. Ný, eftir margra ára artali, en enga varanlega ham- þú aðeins gamall kunningi,
útlegð og einveru, veit ég það , ingju. Og hvaða verði hafði rnyndi þetta vera allt auðveld-
eitt, að ég hef fundið þig aftur, hún goldið þá skömmu gleði? ara við að fást. Richard veit
að ég þrái þig .... eins og ég Langvarandi sorg, sem árin alJt varðandi fortíð okkar. Þess
hef þráð þig árum saman“. höfðu að vísu dregið úr sár- vegna er hann afbrýðisamur
asta sviðann, en þó aldrei að og tortrygginn. Og meira en
fuhu. það“. Návist hans setti hana út
Hún sendi Jantse með bréf af laginu. „Þú gerir mér því
til Páls van Riebeck. j bjarnargreiða, þegar þú hagar
Sjálf stóð hún á vagnþrep- þér þannig, að það hlýtur að
inu og horfði á eftir þessum
sjálfur eitthvað á þá leið, að
við mættum vera þakklát fyr-
ir þær fáu stundir, sem við
hefðum fengið að vera saman.
„Viltu nema hérna staðar og
leyfa mér að stíga úr kerrunm.
Það er fátt manna á ferli um
götuna, og ég ætla að ganga
þajm spöl, sem eftir er,“ sagði
hún.
Hann stöðvaði hestinn, stökk 1 dygga þjóni, er hann hélt nið-
Myndasaga
wwmfn '
i#1' máL *
Lifandi leíhföng

ii*

ZÍ-.

■- <tr—cy . >
^ ^f||pp|r J|§gg|3
,.\V I ‘ '-TfJ-WFSI
m
Þegar Bangsi var á leiðinni „Þá er ekki víst, að það geri
heim, mætti hann Surti. „Eru neitt til, að ég gleymdi að láta
dýrin komin til skila?“ spurði jólasveininn losa þau undan
Surtur. „Já, við tókum þau töfrunum, svo að þau hættu að
hjá lögreg!uþjóninum,“ svaraði tala og hlaupa.“ „Þetta er þá
Bangsi, „og við skulum passa satt, sem Bangsi sagði“, muldr-
þau“. í þessu bar lögregluþjón- aði lögregluþjónninn.
inn að. ENDIR.
bitna á mér“.
„Barnaskapur, Katie. Komdu.
Við skulum fá okkur eitt glas
af kampavíni þarna í skúrn-
um, sem þeir hérna kalla veit-
ingahús“, sagði Páll.
Hún gat ekki að sér gert að
hlægja. „Kampavín um þetta
ieyti dagsins, Páll .... Og
hvað um skyldustörf þín?“
„Ég hef aldrei vanrækt
skyldustörf mín, og geri það
ekki heldur nú. Þú ættir að
þekkja mig of vel til þess að
ætla mér það“, svaraði hann.
„Já, satt segirðu“, varð
henni að orði. Hún varð allt í
einu léttari í skapi. Hún reis
upp og fór að gæta að skón-
um sínum
„Má ég?“ spurði hann, tók
skóna, kraup á kné við hlið
henni og dró skóna á fætur
henni.
Ó, guð minn góður, hugsaði
hún, hvernig færi, ef Richard
AB6
í MEGINSAL í einu brezku
gisti og veitingahúsi er gólfá-.
br-eiða, sem vegur margar smá-
lestir og þekur 2000 fermetra
gólfflöt. Það þarf ekki færri en
70 manns til þess að breiða
hana á gólfið eða vefja hana-
upp.
í GAMLA DAGA var það trú
með alþýðu manna. að allt
dafnaði og yxi, sem hæfist með
nýju tungli. Þess vegna var
hyllzt til að fólk ger.gi í hjóna-
band með vaxandi tungli.
MYNNI La Plata fljótsins er
breiðaSta ármynni í heimi, eða
tuttugu mílna breitt. Þegar
íljótið hefur flætt yfir bakka
sína, g-eta þau undur skeo, að
eyjar sjáist á floti í ármynninu,
með trjágróðri, nautgripum og
jafnvel húsum.
* Hs
í DANMÖRKU hafa menn
orðið þess áskynja, að helming-
urinn af öldruðu fólki, sem
kemur til elliheimilanna, þjá-
ist af næringarskorti. Flest af
því iosnar við slenið og sljóieik
ann þegar það fær góðan og'
nærandi mat. Ástæðan fyrir
því að gamla fólkið hættir að
borða vel er oft vegna líkam-.
legs slappleika og hættir það þá
að hugsa fyrir þörfum sínum,
verður dapurt og kærulaust
vegna einstæðingsskapar, sinnu
laust vegna þess að það hefur
ekkert að gera. Gamla fólkið
fær oft matarlystina aftur þeg-
ar það finnur að einbver lætur
sér annt um það. Gamlar konur,
eru venjulega betur settar en
gamlir menn, yegna þess að.
konurnar finna sér venjulega
citthvað til föndur-j, til dæmis
handavinnu. Það bezta fyrir
þær er að halda '&ins lengi á-
fram að vinna eins og mögulegt
er. Helmingurinn af öldruðum
karlmonnum hafa kvartað yf'ir
því að hafa ekki nóg að starfa,
en aðeins fimmti hluti af gömlu
konunum kvartár um það sama.
JOHN WESTON flotaforingi
setti konu sinni, tveimur dætr-
um og syni sínum allhörð skil-
yrði til að uppfylla ef þau áttu.
að fá arf eftir hann að upphæð
75 000 sterlingspund. í erfða-
skrá flotaforingjans var þeim
stranglega bannað að reykja,
drekka áfengi, spila fjárhættu-
spil, lifa léttúðugu ástálífi, bera
sundurleitan og óviðeigandi
kiæðnað né nokkra skrautgripi.
Þau máttu heldur ekki nota
fegurðarlyf, eins og andlits-
farða, krem, kinnafarða, vara-
lit, ilmvatn, nagíalakk, perman-
ent eða hárkollur. En þau
máttu nota vatn og sápu eins og
beim þóknaðist.
MARGTÁSAMA STAÐ