Alþýðublaðið - 28.03.1952, Blaðsíða 6

AB-krossgáta 102
Agatha Christie:
Morðgátan á Höfða
Frú Diríffni
iíulhclm*:
Á ANDLEGUM VETTVANGI.
Agallega finnst mér smart
|>essi tiliaga um landkynningar-
keðjubréfin, sem send væru um
^allan heim, til þess að láta fólk
rita meðal annars það, að við
séum ekki neinir Eskimóar. Ég
held bara að ég hafi aldrei heyrt
iþess getið að jafn flckið og mik
ilsvert vandamál hafi verið leyst
á jafn auðv. hátt. Það er náttúr
lega ailtaf sú hætta fvrir hendi,
að maður og maður skerist úr
leik og sendi ekki sín bréf, — en
jþeir verða varla margir, ef lof
orðin eru nógu falleg og hótan-
irnar nógu svívirðilegar. Og nú
leyfi ég mér að birta hérna eina
fillögu að kveðjubréfi . . . á ís-
lenzku, en seinna mætti svo fá
einhvern löggiltan til að snara
því yfir:
,,Kæri vinur í keðjunni!
Á íslandi búa engir Eskimó-
ar í snjóhúsuum, þar eru nýtízku
byggingar með rafmagni, hita
veitu og nýjustu heimilisvélum.
íslenzkt kvenfólk er fegurst í
heimi og' islenzkt: lambakjöt á-
kaflega gómsætt og svo eftirsótt
í Ameríku, að íslendingar sjálf
ir hafa bara rolluketið. Á ís-
landi er töluð enska. og svo ís-
lenzka, á íslandi eru mestu hver
ir og eldfjöll í heimi, elzta al-
þingi sem til er, og mesta m-enn
ing í veröldinni, miðað við fólks
fj.ölda, íslendingar hafa skrifað
allar fornbókmenntirnar og Hall
dór Kiljan er íslendingur.
Sendu þetta. bré.f, ásamt afrit
inu til tuttugu vina þinna áður
en tuttugu stundir eru liðnar frá
móttöku þess. Á þriðjudegi
muntu verða fynr hinni mestu
gæfu, ef þú gerir það, en ef
iþú brýtur keðjuna, hittir ólánið
og fékk svo Agnar Bogason á
höfuðið, vegna þess hann rauf
ekki keðjuna, en Vilhjálmur Þór
hló að keðjunni og reif bréfið
of fékk svo Agnar Bogason á
hálsinn.
Bréf þetta er upphaflega skrif
,að ósjálfrátt af' konu austur í
Flóa. Ef það kemst þúsund sinn
um kringum jörðina er þeirri
hættu afstýrt, að heimsskautin
velti veröldinni!“
Ég er viss um, að svona bréf
krassaðij þegar það væri komið
á enskuna og frönskuna, og ekki
geri ég ráð fýrir, að rnargir yrðu
til að brjóta keðjuna. Það liði
ekki á lögu, eftir að bréfið væri
komið af stað og keðjan kom-
in af stað, að við hefðum ceng
íð þá meztu og ódýrustu land-
■kynningu, sem hægt er að huga
sér!
íandlegum friði!
Dáríður Dulheims.
sporhundur, Hercule Poirot,
vinur kær. ÞaS er einkenni
góSra sporhunda. að þeir rekja
slóðina eins langt og þeim er
frekast unnt, og ef þeir finna
ekki neina slóð fyrst i stað,
hnusa þeh af ölium hlutum og
eigra um, þangað til þeim tekst
að finna þann þef úr spori, sem
þeir eru, að leita að. Þannig
fer Hercule Poirot einnig að,
og oftast, — já oftast kemur
það á daginn, að hann finnur
slóðina.11
„Ójá; þetta er ekkert
skemmtilegt starf,“ sagði Japp.
„Sporhundur, sögðuð þér. Já;
það er ekki sönnu fjarri. Nei;
starf okkar er ekki skemmti-
legt, og þó eruð þér að þvi
leyti verr .settur en ég, að þér
getið eiginlega ekki unnið að
lausn málanna fvrir opnum
tjöldum, og verðið þvi að fara
alls konar krókavegu að mark-
inu.“
„Ekki finn ég til minnimátt-
arkenndar þess vegna, Japp. Ég
held, að ég hafi aldrei þjáðst af
minnimáttarkennd. Og ég hef
aldrei dulbúizt eða reynt að
dyljast.11
„Slíkt væri líka fjarstæða,“
sagði Japp. „Þér er.uð óviðjafn-
anlegur. Sá, sem einu sinni
hefur séð yður, getur ekki ann-
að en þekkt yður upp frá því.“'
Poirot leit á hann. og var
auðséð, að hann vissi ekki
hvernig hann átti að taka orð
hans.
„Ég sagði þetta aðeins að
gamni mínu,“ sagði. Japp.
„Takið ekki mark á mér. Nú
fáum við okku.r glas af port-
víni.“
Næstu stundirnar voru fljót-
ar að líða. Ég hlýddi Á þá fé-
lagana rifja upp ýmsar
skemmtilegar minningar úr
starfi sínu, rekja flókin mál og
segja frá örðugum gátu.m, sem
þeim hafði að lyktum tekizt að
leysa. Og ég verð að játa, að
ég hafði hið mesta garnan af,
þegar þau mál bar á góma,
sem ég hafði haft tækifæri til
að kynnast af eigin raun. Mér
fannst ég vera orðinn gamall í
hettunni og reyndur á þessu
sviði, þegar ég heyrði u,m þetta
rætt. Já, það hafði verið spenn-
andi í gamla daga; ekki vantaði I
það.
Vesalings, aldni Poirot. Hann !
fánn til vanmáttar síns gagn-
vart þessari örðugu gátu. Það j
sá ég á honum. Hann var ekki
jafn fær til átaka og hann hafði
verið. Og óljóst hugboð hafði
ég um það, að þessi gáta myndi
reynast honum ofraun, og að
giæpamaður sá, sem orðið hafði
ungfrú Búckley að bana, fengi
að fara frjáls ferða sinna hans
vegna.
„Vertu vongóður, kunningij'
mælti Póirot upp úr þurru og
sló kankvíslega á öxl mér;
* „ekki er öll nótt úti enn. Settu
ekki upp þennan örvæntingar-
svip; fyr.ir alla muni, reyndu
að vera dálítið glaðlegr.i.“
„Þetta er allt í lagi. Ég er '
hinn vonbezti.“ i
„Ég líka. Og Japp.“ *
„Það er allt í lagi með okkur
alla!“ hrópaði Japp í uppgerð-
arkæti.
Árla næsta dag héldum við
aftu.r til St. Loo. Þegar við
komum heim í gistihúsið
hringdi Póirot í hjúkrunar-
heimilið og spurði um líðan
ungfrú Nick.
Skyndilega sá ég að svipur
hans breyttist; það lá við sjálft
að hann missti talnemann af
skelfingu.
„Ha, — hvað segið þér?
Viljið þér gera mér þann greiða
að. endurtaka það
Hann hiustaði þögull í nokkr-
ar mínútur.
„Já, já .... ég kem á stund-
inni, sagði hann síðan.
Hann lagði talnemann á og
leit til mín, náfölur.
„Hví í ósköpunum var ég að
fara þessa ferð?“ spurði hann.
„Drottinn minn dýri, IJastings
.... Hví í ósköpunum vék ég
af verðinum?"
„Hvað hefur komið fyrir?“
„Ungfrú Nick er hættulega
v.eik. Cocaineitrun. Þeim ætlar
að heppnast áform sitt, eftir allt
saman. Drottinn minn dýri.
Hv.að kom að mér, er ég afréð
að fara þesa ferð?‘‘
Seytjándi kafli:
SÚKKULAÐIÖSKJURNAR
Poirot tuldraði og tautaði við
sjálfand sig alla leiðina, unz
við komurn að hjúkrunarheim-
ilínu. Hann gerði ekki annað
en að ásaka sjálfan sig.
„Ég hefði átt að geta sagt
mér þetta“, urraði hann. „Ég
mátti alltaf við þessu búast. Og
samt, — hvað gat ég eiginlega
gert? Hef ég ekki gert allar
hugsanlegar varúðarráðstafan-
ir? Þetta er óhugsanlegt ....
óhugsanlegt. Þeir hefðu ekki
átt að geta rofið varðhringinn.
Hver hefur eiginlega óhlýðnazt
fyrirskipunum mínum?“
Þegar við komum, var okkur
vísað inn í lítið herbergi niðri,
og, að nokkrum mínútum liðn-
um kom Graham læknir. Hann
var þreytulegur útlits og fölur.
„Hún hefur þetta af,“ sagði
hann. „Þetta verður allt í lagi.
Það tók lengstan tíma að kom-
ast að raun um hve stór eitur-
skammturinn hefði verið.“
„Hvaða eitur var þetta?“
,,Cocain.“
„Og hún hefur það af?“
..Áreiðanlega úr þessu.“
„En hvernig má þetta ske?
Hvernig komust þeir í færi?
Hverjum hefur verið leyfð inn-
ganga?‘‘ Poirot titraði af á-
kafa og æsingu.
„Engum óviðkomandi hefur
verið hleypt inn til hennar!“
svaraði læknirinn.
„Einhver hlýtur samt ....“
„Ekki nokkur maður.“
.,En hvernig getur þetta þá
hafa gerzt?“
„Það voru súkkuiaðiöskjur.“
„Ó, fjandinn sjálfur. Og ég
sem fyrirbauð henni að bragða
á nokkrum hlut, sem henni
kjmni að verða sent.“
„Ég skal ekkert segja um
það; en maður veit, að það er
ekki svq auðvelt fvrir unga
stúlku að standast freistinguna,
þegar súkkulaði og sælgæti er
annars vegar. Sem betur fer
át hún aðeins einn moIa.“
„Var cocaini blandað í alla
molana?“
„Ónei, —• aðeins í þennan
eina, sem hún át. í efsta laginu
í öskjunum voru þrír molar.
Hinir tveir höfðu ekkert cocain
inni að halda.'*
„Hvernig hafði cocaininu
verið komið fyrir í molanum?“
llll!l!!!lllll!li!
kr. 15,50,
en
erlenf
kr. 38,00.
Myndasaga harnamm:
Bangsi og álfahjallan.
snyrfivörttr
hafa á fáum árum
unnið sér lýðhylli
um land allt.

Bangsi og G.utti þræddu ein-
stigið eftir klettunum. Vörður-
inn var farinn. Einstigið lá til
hægri á ská niður fjallið og
Ioks komust þeir niður í dal,
sem var gersamlega fullur. af
þoku,. „En hvað hér er kyrrt,“
sagði Bangsi, „og svo, dimmt,
að ekki sést út _úr augum,“
bætti Gutti við. „Ég' veit. ekki,
hvert við eigum að fara. ..Það
er bezt að ég hringi bjöllunni.“
Um leið og Bangsi";:&a^ði þetta.
sló hann með vasáhnífnum
sínum á bjölluna.
Eftir að bjöllu.hljómurinn
var þagnaður, varð allt kyrrt
um stu.nd; en svo gall við skýr
og bjartur bergmálshljómur
utan úr þokunni. „Hingað,“
.sagði. Gutti, og svo héldu þeir
|á hljóðið upp bratta og grýtta,
I f jallshlíð, hinum megin dalsins.
; Én brátt komu þeir að ókleifu
standbergi. „Hér komumst við
í aldrei i..pp,“ sagði Gutti niður-
: lútur. „Við skulum skoða, hvort
| ekki eru dyr einhvers staðar ,á
berginu,“ sagði Bangsi.
Þeir leituðu víða, en fundu
engar dyr og engan s-tíg urpp
hamrana. „Við villumst, ef við
hölöum þessu áfram,“ sagði
Bangsi. Og svo sló hann aftur í.
bjöllu.na með 'hnífnum sínum.
En þá sáu þeir einhverja ljós-
glætu fyrir ofan sig og svo kom
eitthvað sígandi niður. „Nei;
þetta er eins og fótalaus stóll,
sem- hangir í festi!‘‘ hrópaði
Gutti. „Það á víst að hala okk-
ur upp," sagði Bangsi; ,.en hér
er ekki sæti nema fyrir einn.“
Staliu og Trojuhesturimi.
Þingmennirnir á Sambands-
þinginu í Bonn urðu ekki lítið
undrandi hérna á d.ögunum er
þeir komu út úr þinghúsinu.
Fram hjá þinghúsinu fór und-
arleg fylking. Það sem vakti at
hygli þeirra var gríðastórt tré-
líkneski af Stalin, ssm teymdi
en stærri Trojuhesí, en úr höfði
hans gægðust audiit nokkurra
þekktra austur-þýzkra stjór-n-
málamanna. Bæði líkneskin
voru á hjólum og voru dregin af
híl, sem var hulinn gerfi friðar-
dúfu. Fyrir þessari undarl. fyik
ingu gekk hópur ,,friðarengla“
sem sungu Stalín lof og dýrð.
Öllum, sem mættu f-ylkingunni
var gefið sælgæti. Skemmtiþátt
ur þessi var í sambandi við kjöt
kveðjuháííðina þar í borg.
Einkexmilegur sjúkdómur
Fyrir nokkru fóru þýzk
hjön í bíl sínum yfir landamær-
in til Danmerkur. Þau komu fil
baka eftir stutta dvöl þar. Þeg-
ar þau komu að landamærunum
bað maðurinn tollverðina að lofa
konu sinni að sitja kyrri í bíln-
um, þar eð hún væri veik eg
þyldi ekki að hreyfa sig. Toil-
verðirnir leyfðu það, en heyðru
þá allt í einu einkennileg hljóð
úr bílnum. Maðurinn sagði
þeim, að konan sín hefði géfið
frá sér þetta hljóð og væri það
að kenna súkdómnum. Tollverð
irnir voru aftur á móti vantrúaö
Ir og leituðu í bílnum. I sætinu
fyrir aftan konuna fundu beir
lítinn grís. Sjúkdómurinn kost-
aði þau hjónin 126 krónur.
Tapaði skákiani.
Á veitingahúsi í P.srís sat mað
ur við borð eitt úti í'horni og
tefldi skák við hundinn simi.
Þeir vöktu auðvitað á sér at-
hýgli með þessu undarl. hátta-
Iagi. Maður nokkur gekk að
þoxðinu þar, sem þeir sátu óg
spurði. „Getur hundurinn í raun
og veru. teflt“. „Ekki er hann nú
góður, því hann tapaði tveim
síðustu. skákunum“ svaraði mað
Gættu þess . . .
„Gættu. þess að geislabaug-
urinn yfir höfði þínu falli ekki,
því þá verð.úr. hann snara um
háls þér“.
Oscar Wilde.
AB 6