Tíminn - 30.06.1964, Blaðsíða 14

því að hvíla þær, heldur einnig
með því að nota aðrar“.
Hún ónáðar Winston aldrei við
tómstundaiðju sína. Hún veit,
að þegar hann er að starfi, ér
hann algerlega niðursokkinn og
einbeitir sér eingöngu að því, sem
hann er að gera og er meinilla við
að vera ónáðaður. Skiptir þá
engu máli, hvort hann er við garð
yrkjustörf með spaða í hendi, eða
við listmálun í vinnuherbergi
sínu eða skriftir í bókaherberg-
inu. Hann er ötull og duglegur
verkmaður, sem stundum getur
verið svo latur, að hann hringir
bjöllunni til að ná í einhvern,
sem getur rétt honum vindlana,
sem liggja rétt utan seilingar.
Clementine og Winston hafa
unun af lestri. Winston hefur að
vísu lítinn tíma aflögu til slíkrar
iðju, en hann hefur miklar mæt-
ur á „Hornblower“-sögum C. S.
Forester. Clementine kýs frekar
klassískar bókmenntir.
Bæði geta gengið fram í því,
sem þau hafa áhuga á, af slíkum
ákafa að stappar nærri ofstæki.
Clementine heldur því fram, að
þeir, sem hafi mikla ánægju af
starfi sínu, hafi mesta þörf fyrir
að hvíla hugann frá vinnunni af;
og til. Hún hefur alltaf haft álit
á góðri líkamsþjálfun að þessu
leyti, en Winston hefur hins vegar
aldrei haft neinar mætur á íþrótt-
um. I
Clementine reyndi að vekja á-i
huga hans á golfi. Hann svaraðií
því til, að hann væri mikill að-
dáandi íþróttarinnar. Hann var
það mikill aðdáandi hennar, að
hann vildi standa í allmikilli fjar-
lægð til að geta betur séð og
notið leiksins. Hann mat mikils
þau áhrif sem leikurinn hafði á
heilsu, skapgerð og lund iðkenda
hans.
Hann dró í ekki í efa, hélt hann
áfram, að þeir menn, sem iðkuðu
golf væru menn, sem þjóðin gæti
treyst í hvívetna Golf væri íþrótt
konunga — og stjórnmálamanna.
En hins vegar kvaðst hann aldrei
hafa rekizt á neitt, sem gæti dreift
drunga og áhyggjum hugans á
sarna háti og málaralistin
„Það væri t.ilgangslaust fyrir
mig að 'eika golf í því skyni“,
sagði hann „Eftir skamma stund
er ég alitaf farinn að hugsa um
alvöru lífsins.1
Oft fænr hún honum te og dvei-
ur þá stundarkorn til að spjalla
við hann um meistaraverkið. sem
hann þá er að vinna að Hún hef-J
ur sagt- Stunoum er hann erf-,
iður Einmitt þegar ég er tilbúin
með hádegisverðinn. fær hann
einhverja stórkostlega hugmynd
um, hvernig hann eigi að koma
heiminun á réttan kjöl og þá
labbar hann út í garðinn til að
velta henni frekar fyrir sér “
Of ,tekur hún hann með sér í
heimsókmr ti; einhvers vina
þeirra í helgardvöl til listmálunar.
Sunnudag nokkurn, er þau voru á
heimili lafði I’aget í Kingston
Hill, sátu Winston og vinur hans.
sir John sálugi Lavery, og mál^
uðu báðir, en Clementine horfði
á. Skyndilega heyrðist glaðleg
rödd að baki þeirra: „Halló! Win-j
ston, hvenær byrjaðirðu nú á
þessari iðju?“
Án þess að snúa sér við, svar-
aði Winston: „Daginn, sém þú j
sparkaðir mér út úr flotamála-,
ráðuneytinu, Charles lávarður."
Sá, sem þarna hafði komið ask-
vaðandi var Charles Bedford lá-
varður og hann svaraði hvergi
smeykur „Nú, hver veit? Kann-
ske hef ég þá orðið til þess að
bjarga miklum meistara frá glöt-j
un?“
Clementine hafði unun af því
að koma honum þægilega á óvart
með eitthvað, sem hún vissi að
hann mundi hafa ánægju af. Á
þann hátt kom litli, hógværi lita- (
gerðarmaðurinn frá Sviss, Willy
Sax til Chartwell
Winsto' og Clementine höfðu
hitt hani. er þau heimsóttu Zú-
rich árið 1946 Winston hafði
keypt af honum sérstaka rauða
og bláa liti og a; síðan hafði hann
látið litlu litagerðarverksmiðjuna,
sem stofnuð var af Sax-fjölskyld-
unni fyrir níutíu árum. gera fyrir
sig litina
Sax kom til hádegisverðar á,
Chartwel’ í fylgd með tveimur I
kunnustu málurum í Sviss, en-
Clementine hafði boðið þeim öll-'
um með leynd Allir höfðu afarj
mikla ánægju af heimsókninni og^
Winston ekki sízt Willy er einn

af fáum mönnurn í heiminum, sem
á málverk eftir Winston. Hana
hlaut hann að gjöf frá tignasta
viðskiptamanni sínum| Þetta er
olíumálverk, sem sýnir bbú, sem
liggur yfir lygna á i Suður-Frakk-
landi. Málverkið hangir yfir pían-
óinu í tonlistarherberginu i gam-
aldags úthverfishúsi eigandans.
Myndin sem hann kallaði „Sendi
boðann" (en hún er af manni,
sem gengur eftir snæviþaktri
þorpsgötu) varð metsölujólakort.
Winston málar þau jólakort sjálf-
ur, sem Clementine sendi* per-
sónulega Hann lætur hana um að
velja myndina, en krefst þess að
textinn sé einfaldur, látlaus og
einlægur og prentaður skýrum
stöfum. ög á næsta ári lætur
hann fyrirtæki sem framleiðir
kort fyrir heimsmarkað, í té end-
urprentunarréttinn
Meira en 20.000 eintök af „Olívu
trjánum“ sem Clementine metur
mest allra mynda eiginmannsins,
hafa verið seld Frummyndin
hangir á einum veggnum í dag-
stofunni á Chartwell
Safn vVinstons af eigin mál-
verkum hefur verið metið á um
það bil tvær og hálfa milljón
punda, er, hann hefur alls ekki
í hyggju að selja Það er ótrúlegt
hve miklu hann hefur komið í
verk á bessu sviði, en honum er
illa við að láta verk sín af hendi.
Þegar Charlec Wheeler, forseti
konunglpgu akademíunnar var
að koma skipulagi • á Churchill-
sýninguna segist hann hafa sagt
við hann „Þér hljótið að hafa
málað í allt um fjögur hundruð
myndir.“
„Frekai fimm hundruð“, svar-
aði Winston
Allir safnarar mundu vilja eiga
málverk málað af Winston. El
Glaoi, pasja af Marrakesh, einn af
elztu vinum Winstons og Clemen-
tine kvaðst vilja „borga hvað sem
væri“ til að eignast eina.
Það er sagt, að ein ágæt mynd
eftir Churchill sé metin á sex
konur.
„Þegai ég fer til himna", sagði
Winston fyrir mörgum árum,
j „ætla ég að eyða stórum hluta
■ af fyrstu milljón árum mínurn
; þar við að mála og sökkva mér
algerlega niður í starfið.“ Þangað
til lætur hann ser nægja að sinna
verkefnini' í vinnustofu sinni á
Chartwell með óinnrammaðar
myndir sínar af Chartwell, Marra-
kesh, Kaíró, Feneyjum og Cote
d’Azur staflaðar alls staðar um-
hverfis sig.
Og myndin, sem þekur stærsta
hluta suðurveggjarins, er myndin
af konunni, sem gaf honum fyrsta
1 liiakassann — Clementine með
bros á vör. Myndin er máluð í
daufbláum lit
Þegar skeyti er sent frá Chart-
well er eitthvað mikið sem á ligg-
ur. Dag nokkurn barst slíkt skeyti
til San Giovanm á Ítalíu. Það fór
ekki á milli mála, að þetta var
áríðandi skeyti. Það var um gull-
fiska
Fáum klukkustundum síðar,
voru tuttugu og fimm „pesci
rossi“, eru verðmætustu gullfisk-
ar í heimi, á leið til Chartwell
f sérstaklega hituðum ílátum.
Fiskarnii á sveitasetri Chur-
chills höfðu tekið upp á því að
gefa upp öndina af einherjum
dularfullum orsökum. Clementine
varð þá hugsað til fiskiræktarmann
anna í Can Giovanni, sem höfðu
sent honum að gjöf fjögur sjald-
gæf afbrigði, sem „tákn um virð-
ingu og aðdáun", og hún var viss
um, að þeir mundu koma til hjálp-
ar. Það gerðu þeir einnig og það,
sem me\ra var — þeir sendu
24
— Ég veit að allt verður gott,
sagði hún rólega. •—Fólkið hérna
er góðhjartað og — elskulegt.
Það var móðgun gegn þeim að
segja það sem ég sagði áðan.
— Já, eiginlega var það móðg-
un, svaraði Lenora kuldalega.
.—Ég hugsa, að allir vinir Marks
viti, hvernig þeir eiga að koma
fram. Kannski þekkja þeir hann
betur en þú . . jafnvel meðan
þú þjáðist ekki af minnisleysi.
Langar þig að koma með inn og
fá þér hressingu?
Þær höfðu eigrað gegnum þorp-
ið og voru komnar að hliðinu að
húsi Grayne fjölskyldunnar. Orð
Lenoru, um að vinir Marks þekktu
hann betur en eiginkona hans
höfðu gert allt hálfu dularfyllra,
en Tracy var of þreytt að kafa
dýpra og finna meininguna.
— Pr,ci, þakka þér fyrir, ég
held ég fari heim aftur núna. Það
er ýmlslegt, sem ég þarf að gera
fyrir morgundaginn.
— Já, ég býst við að hvorki
Nan né frú Sheldon komi dúr á
auga í nótt af einskærri eftir-
væntingu. Lenora horfði einkenni-
lega á Tracy. —En ég er ekki
alveg viss um, hvað Brett álítur
um þetta.
— Hann hlakkar mjög mikið
til að fá Mark heim aftur. Tracy
hvikaði ekki undan augnaráði
Lenoru. —Og því ekki það?
— O, já, kannski hefurðu rétt
fyrir þér — að mestu leyti, en
á hinn bóginn er hann kannski
ekki alsæll. Þegar öllu er á botn-
inn hvolft hefur hann haft þig
út af fyrir sig meira en fimm
vikur.
Kurteisi Lenoru hékk vægast
jagt á bláþræði, er hún hafði sagt
þetta og illgirnin skein í gegn.
Tracy hélt sig skilja hvers vegna.
Jrett hafði ekki sagt Lenoru,
ijvenær Mark væri að vænta heim,
hann hafði yfirleitt ekki látið sér
annt um hana upp á síðkastið.
Eftir atburðinn með bílaksturinn
hafði hann haldið sig að mestu
á herbergi sínu, önnum kafinn
við störf. Lenora hafði sjálfsagt
gengið hingað í kvöld í þeirri von
að hitta hann og nú var hún bit-
ur og varð að láta gremju sína
bitna á einhverjum. Auðvitað var
kjánalegt af henni að gefa annað
eins og þetta í skyn, og þar sem
Brett var ekki viðstaddur og gat
borið hönd fyrir höfuð sér, fannst
Tracy það skylda sín að gera það.
— Hann hefur verið sérstak-
lega elskulegur við mig, sagði
hún einbeitt. Á bróðurlegan hátt,
á ég við. Það er , . .
— Bróðurlegan hátt! Lenora
hló rgiðilega. —Vertu ekki svona
mikill bölvaður bjáni, Tracy. Jafn-
vel þótt þú munir ekki — og ég
er raunar farin að efast um það —
mundi kvenlegt hugboð segja þér,
að slíkt orð er hlægilegt að nota
um Brett og þig. Hann hefur ver-
ið heillaður af þér síðan þú hætt-
ir að hafa hárborða — og þú lézt
hann vera það, Allir hér voru
sannfærðir um, að þú mundir
giftast honum. Og aldrei hafa
þorpsbúar orðið eins þrumu lostn-
ir og þegar þú kunngjörðir að
þú værir trúlofuð MARK. Og alveg
fram á síðasta andartak héldum
við öll að þú hættir við bað og
tækir Brett.
— En ykkur skjátlaðist, /var
ekki svo? Tracy furðaði sig á
hversu róleg rödd hennar var.
Það var merkilegt að hún gat
svarað svo fljótt og kuldaleg þeg-
ar hún var miklu fremur orðlaus
af undrun yfir því, sem hún hafði
fengið að vita. —Ég giftist Mark,
svo að auðvitað hefur það verið
hann allan tímann sem ég var
hrifin af og ekki Brett.
— Manstu þá alls ekki eftir I
HULIN FORTIÐ
MARGARET FERGUSON
því hvað þú elskaðir Mark heitt?
spurði Lenora hæðnislega og Tra-
cy veik nokkur skref undan.
— Nei — nei, ég geri það ekki,
en ég er viss um ég man það þeg-
ar ég sé hann aftur. Ég hlýt að
gera það. Ég er tilneydd.
— Þú þarft ekki að kvíða
þeirri tilhugsun að hann reyni að
neyða þig til að muna það. Mark
mundi aldrei þykjast vera van-
ræktur eiginpiaður gagnvart eig-
inkonu sem man ekki að hún
giftist honum, trúðu mér. Auk
þess vorum við ekki að tala um
Mark . . .
- Ég . . . ég trúi ekki því sem
þú sagðir um Brett. Skynsamleg-
ast hefði sjálfsagt verið að snúa
baki við Lenoru og fara, en Tracy
gat ekki fengið það af sér. Það
var dnhvers konar hughreysting
í þv einu að nefna nafn Bretts.
— Ef hann hefur einhvern
tima ímyndað sér að hann væri
hrifinn a! mér hefur hann sjálf-
sagt komizt vfii það fyrir löngu
Ég er viss um að núna er hann
að þú . .
— í hamingju bænum, kórón-
aðu ekki vitleysuna með göfug-
lyndi, hvæsti Lenora
— Ég ber engar óskir > nrjósti
um að hirða forsmáða aðdáendur
þína. Tracy Einhverra hluta vegna'
eru þeir ekki nógu góðir handa
okkur eftir að þú hefur traðkað
á þeim. Góða nótt.
Hún gekk inn um hliðið og
Tracy lagði af stað í áttina til
Pilgrims Barn. Myrkrið huldi ná-
fölt andlit hennar og óöruggt
göngulagið fyrir þeim sem hún
mætti á leiðinni. Nú þegar hún
vissi að það var satt fann hún
ekki til annars en ólýsanlegrar
undrunar. Einu sinni hafði hún
átt að velja . . . Brett eða Mark
og hún hafði valið Mark. En hvers
vegna hvers vegna . . HVERS
VEGNA’ Mundi hún fá svar
við þeirn spurningu, þegar hún
stæði augliti til auglitis við hann
á morgun. En hvernig sem hann
var, hversu mikið hún mundi
muna. þá yrði mesti leyndardóm-
urinn enn óleystpr. Hvers vegna
hafði hún valið Mark, ef hún gat
fengið Brett?
1 KAFLl
— Sagðir þú mömmu og Nan
að ég vildi hitta Tracy eina?
i Skildu þær mig?
Mark hafði setið og fitlað við
j dökk ' sólgleraugu, nú tók hann
j þau af sér í þriðja skiptið og sló
| þeim léttilega við hné sitt.
— Það var ekki nauðsynlegt
að útskýra neitt. svaraði Brett
þurrlega. —Þær eru sæmilega
•skilningsgóðar.
— Já, auðvitað læt ég eins og
flón. Mark skrúfaði niður bíl-
gluggann með snöggum hreyf-
ingum og vindurinn lék um ljóst
hár hans —Hamingjan veit að
ég trúi varla enn. sagði hann lágt.
—Að ég er aftur frjáls og er á
leið heim til Tracy, sem fyrir
einstakt kraftaverk komst lifs af.
Get ég verið viss um að þetta sé
allt rétt?
— Auðvitað. Vindurinn næddi
inn um opinn gluggann, en Mark
virtist þarfnast golunnar á and-
lit sitt, sem var fölt og kinnfiska-
sogið eftir alla þessa mánuði inn-
an fangelsins. —En auðvitað
muntu komast að raun um, að
Tracy er býsna mikið breytt,
Mark.
— í andliti meinarðu? Já ég
er undir það búinn. Skyndilega
skrúfaði hann upp gluggann aft-
ur. En einhvern veginn sé ég
hana ekki fyrir mér án kartöflu-
nefsins og fallegu bogadregnu
hökunnar. Hún getur þó varla ver-
ið í öllu breytt.
— Nei, hárið er það sama, þótt
það sé styttra en það var, vegna
þess að það varð að klippa það.
Auk þess er það hrokknara en
áður. Augun eru nákvæmlega eins
og áður. Eða voru þau það ekki,
hugsaði hann. Sömu litirnir — en
samt sem áður voru það ekki
sömu augu og áður. En kannski
var ekki við því að búast. Þegar
manneskja hafði verið svo nálægt
dauðanum eins og Tracy og hafði
horfzt í augu við miklar þreng-
ingar hlaut það að sú reynsla að
setja sín spor — einhverja dýpt,
sem ekki hafði verið þáttur í
persónuleika hennar áður fyrr.
En hann þurfti ekki að segja
Mark það
— Hefurðu orðið var við nokk-
urt merki þess hún sé að fá minn-
ið aftur? spurði Mark og tók enn
af sér sólgleraugun.
— Nei. bví miður ekki. Það

T í M I N N, þriSjudaginn 307 júnj 1964 —