Alþýðublaðið - 29.05.1952, Page 6

SKRAFAÐl
og
SKRIFAÐI
!
1
s
sf
s
s '1
s .
s
24. dagur ■'■'■'■'■'■"'■'■'■'■'■'■'Cornell Woolrich
VIlTtA BR Ú ÐUÍl N

BANNAÐ AB SYNDA
Rumensk ýfiíSröi'd háfa Iagt
stxangt bann við því að fólk
ibaði sig í Ðóná. Ástaeðan fýrit
toanninu er ótti yfirvaldanna
iam að einhver kunni að freist-
ast til þess áð leggja á flótta og
^synda yíir ána til Jugósiavíu.
Bændutn í nágrenni Dónár er
t>g stranglega bannað að kcm'a
nálægt ánni og hefur verið til-
kynnt að þeir eigi á hættu að
verða skotnir, ef 'þeir hlýðnist
ekki baxminu,
ME» HNÍF í BAKINU
Maður nokkur í París kom
Maupandi í dauðans öfboði inn
á lögreglustóð í borgihni með
skelfingu i svipnum. Hann sneri
toaki að eimöft lögreghtbjónin-
lurn og hrópaði:
..Siáðú, sjáðu þetta!'1
L.ögreglumaðurnn leit við og
'torá meir en lítið í brún, því að
■•f baki ma-iín'sins stóð rý'tingur.
„Það var kona, sem gerði
þetta," ságðí maðurinn um leið
og hann var borinn ut í sjúkra-
:toíl.
Maðurinn náði sér brátt eftir
áverkaníi. en lögregiuþjóhninn
toefúr ekki orðið sami maður
eftir tatigaáfallið.
SVÖE VÉB SPURNINGUM
í SÍBASTA BLAÐI
1. SteirigrLmur Tborsteitosson.
2. í AJvena — 1886.
3. HvaJurinn, — taliiui geta
orðið alit &S 580 ára,
4. 20 ára.
5. 6 ára.
SPURNINGAJt DAGSINS
1. Eftir hvern er þetta erindi:
„JUífiS íátt mér Ijær í hag,
Iáinn þrátí ég glími.
Komá rháttu nm miðjaa. áag,
mikli háttatími."
2. Hver gai Gunnari á Hlíðar-
enda bundinn Sám.
3. Hver ok f.yrstu bifreiS ver-
aldarinnar, og hvenær?
4. Hvaða sýsia heíur H. fyrir
einkenaisbókstaf á bifreið-
um?
5. Hvar er ieiðih austur í
Hveragerði hálinuð?
V’
%
í
*
s
l
s
I
s
\
Voífmæiar
Ahapermælar. S
Lóðtin >
Handíampahausar. ^
;s
Véla- og raftækjave rzí un.tn ^
•Banfcaistr. 10. Sími 81279.,|
sjálfrátt, án nokkurrar mein-
ingar.
Brosið dó út á vörum henn-
ar. Hun leit á hann með eftir-
væntingarfullum alvörusvip.
Hún rétti fram andlitíð, hall-
aði höfðinu nær honum, rétti
sig svo upp aftur.
Hann horfði á hana góða
stund. Svo spratt hann úpp.
„Komdu. Við skultuba fara
heim“, sagði hann með hægð.
Hána tók hana við hönd sér
og leiddi hana áleiðis heim,
hélt henni dálítið fyrir aftah
sig og til hliðar, eins og maður
gerir við krakka, sem verið
hefur óhlýðinn.
FJÓRTÁNDI KAFLI.
Hann vaknaði fyrr en venju
legt var, síðan þau komu hing-
að upp eftir. Samt sá hann,
að hún var komih á fætur á
undan honum og fárin út.
Hann hélt fyrst í stað, að hún
hefði gengið út á svalirnar og j
hiði þai' eftir honum. En hún
var ekki þar. Hann kallaði á
Pascual og hann kom þegar
utan úr dimmunni, dálítið
kyndugur á svipinn, og teymdi ,
hest.
„Senjora hefur farið eitt-
hvað?“
„Já, sénjor“.
„Hvers vegna léstu hana
fara eina?“
„Hún sagði þú mýndir koma
á eftir. Hún sagði ekkert
hrædd. Hún rata“.
Hann hefði mátt vita, að
hún myndi gera þetta fýrr eða
síðar. Háiín steig á bak á taf-
ar og hleyþti hestinum í átt-
ina til fjaUsins, sömu leiðina,
sem þau höfðu svo oft áður
farið.
Dagsbirtan færðist nú óðum
yfir og dýr lóftsins og mérk-
urinnar fóru áð lata til sín
heyra. Litaskrúð himinsins
brá marglitri slikju á hæðir
og hóla, fjöll bg dali, en hann
veitti engú slíku éftirtekt.
Hann hugsaði um það éitt að
komast áfram.
SÓIin var kóítíin upp fyrir
fjöllin um þáð léyti sem hann
kom að íindinni frægu. Rakt
morgúnmistrið hafði nú orðið
að víkja fyrir geislum hentíar
og skyggni var hið bezta.
Hantí nam staðar til þess að
látá hestinn fá sér að drekka.
Jæja, loksitís hafði hun getað
svalað löngun sintíi til þess að
íara upp á efsta tindintí. Hann
mytídi þá kannske háfa minna
aðdráttarafl é hana hér eftir.
Hann lagði af stað upp*hlíð
ina. Nú tróð hann ókunna
stigu. Aidrei áður höfðu þau
farið svona langt. Hann sá
hana hvergi framundan. Svo
fór, sem hann hafði grunað.
Þáð var léftgra upp á f jállstind
inn en ætla mætti fré lindinni
að sjá. Skarðið neðan við hann,
sem rfrtist þaðan séð svo
nærri honum, var það ekki í
rautí og veru. Um leið og hann
nálgaðist það, sá hánn sér til
mikillar undrunar, að bak við
það opnaðíst löng og mjó dal-
k\ros þvert í gegnum fjallgarð
inn. Hann hélt eftir henni
lengi vel. Bráðum myndi fara
að halla undan fæti á ný,
fannst honum, niður í þennan
dal, sem Mallory og fólki hans
stóð svo mikill stuggur af. Hér
var lítill gróður, aðeins krækl
óttir runnar á stöku stað.
Eftír endilangri dalkvos-
inni lá hlykkjótt gil, ekki
mjög djúpt. Hann reið eftir gil
barminum, því þar sá hann
‘umhverfið betur. Landslagið
var smáhæðótt og hann sá
aldxei langt frá sér.
Hann sá til hennar, þegar
hánn kom upp á einn öldu-
hrygginn.
Hún hafði farið af baki.
Hesturinn var að reyna að
króppa á nær gróðurlausum
melum. Hún kraup fyrir fram
an eitthváð, sém honutíi virt-
ist líkjast uppmjórri vörðu.
Sjálfa hana sá hann óglöggt.
Það fannst honum undarlegt,
þvi að hesturinn var ekki nema
fáa metra frá henni og hann
sást skýrt. Fj’rst í stað hélt
hann áð hún væri svona ryk-
ug og rýkið var samlitt jörð-
inni. En þegar hann kom nær,
sá hann hvernig á þessu stóð.
Það var daúfur reykur, sem
steig upp í kyrrt loftið rétt
hjá hetíni. Reykúrinn hafði
leynt sér meðan hann bar við
himininn, en nú sást hantí
skýrt, og reykurinn nær því
huldi hana öðru hvoru.
Álengdar sá hann, að hún
tók udarábreiðu, sem hún
hafði haft undir sér á hestin-
um, braut hana sundur og
lagði hána yfir steinvörðuna.
Þá hætti áð rjúka og reykinn,
sem fyrir var, lagði frá, svo
að hatín sá hána skýrt. Svo
kippti hún ábréiðunni a£, og
þá gaus reykurinn úpp á ný.
Þanníg gerði hún aftur og aft
ur. Það var eins og ægilegur j
risi væri að anda upp um þessa i
steináhrúgu. Nú sá hún til
ferða hans, sneri sér að honum
og heilsaði hónum, um leið og
hún bráift saman teppið. Hún
fvár svolítið drýldin á svip-
inn.
Hatín fóir áf baki, gekk að
’vörðunni og ýtti við henni
með tánni. I míðju hennar var
kringlótt, vel gert op. í kring
um vörðuna lágu hríslur og
viðartágir, sem hún auðsjáan-
lega hafði rifið upp með ber-
um höndunum.
! Hann horfði rannsakandi á
hana. „Hvers vegna varstu að
kveikja í þessu? Var þér svona
kalt?“
„Nei. Mér er ekkert kalt.
Ég rakst á þetta og datt í hug
að láta rjúka. Þær brenna á-
gætlega þessar hríslur“.
j „Én hvernig vissirðu hvað
á áð gera við Svona hlóðir?
Veiztu ' annars hvað þetta er
og til hvers það er?“
! „Nei. -Það veit ég ekki. Mér
bara fannst að það væri ekk-
ert annað með þær að gera1'.
i Hún týndi upp nokkur sprek
og fleygðí þeim á eldinn.
Hún horfði á eldinn um
stund. „Sko. Nú er hann að fá
máttinn", sagði hún sigri hrós
andi og rétti hreykin úr sér.
„Sjáðu. Sjáðu, hvað reykuxinn
fer beint upp í loftið. Tær og
hreinn, beinn eins og þráður.
Sjáðu nú hvað ég geri“.
Hún tók ábreiðuna og
fleygði henni yfir opið.
Révksúlan slitnaði skyndi-
lega. En það af henni, sem
kornið var uþp, hélt áfram að
líða upp í loftið. Svo kippti
hún ábreiðunni af og þá gaus
reykurinn upp á ný.
Hann glotti. „Til hvers ger-
ir þú þetta. Ertu að sénda skila
boð á éinhverju merkjamáli?“
„Ég kann ekkert' merkja-
mál“, sagði hún alvörugefin.
Hún flevgðí ábreiðunni enn
þá einu sinni yfir og tók hana
áf á ný eftir stutta stund.
„En hvað ertu þá að gera
með þetta? Einhver merki
ertu að senda“.
„Ég kann ekki að senda
nein mérki“.
„En hverníg veiztu þá, hve-
nær þú átt að setja ábreiðuna
ýfir ög hvenæf þú á'ft að taka
hana af?“
„Ég veit það ekki. En hand-
Myndasagu harnánna:
Baiigsi og álfarnir
s
s
s
s
s
s
y
s
l
s
•s
far. 842,00. — Sénd-
úm 'gegn póstkröfu.
in
Lækjartorgi.
Bangsi stökk niður úr trénu
og rétti pabba sínum tvö epli.
„Þetta hlýtur áð vera s'íðan í
fyrra,“ sagðí hann. Pabbi hans
skoðaði eplin. „Nei, þau eru
glæný. En hvefnig stetídur á
því, að þaú skuli vera þroskuð
svöna snemma?“
AUt í einu rak Bangsi upp
undrunaróp. „Sjáðu, pabbi,
sjáðu! Hvað er þetta? Boltinn
minn kemur fljúgandi út úr
trénu eins og fugl“. Bangsi
hljóp af stað til að ná í bolt-
atín. „Hvað á þetta allt að
þýða?“ taútaði pabbi alveg
undrandi.
Þeir feðgarnir fóru nú heirtí
og ræddu satíian og við
mömfnu, hvernig stæði á þess
um jpndarlegu fyrirbrigðúm,
— efli, sem þrozkast á vorin
og bpltinn, sém sveif hægt til
jarðáh en datt ekki. Þau ko'm
ust ékki að neinni niðu.rstöðu.
Bara \*era nógu kaldur.
Það var í London þegar sem
mest gekk á með loftárásum
Þjóðverja á borgina. Það var
um nót't að loftvarnamerki vár
gefið og allir þustu í loftvarna-
lóýrgin. Fimm mínútum eftir að
allir vöru komnir í eitt byrgi í
miðri toörginni kom ungur máð
ur, sém bar höfuðið hátt og virt
íst ekki vera að flýta sér.
— Það er um að gera að ve'ra
nógu káldur, sagði hann, og
tapa sér ekki af hræðslu eins
og ræfill. Nei, ég tók góðan
tíma að hnýta hálsbindið mitt
rétt eins og ég væri að fara í
sámKvæmi.
— Jú, bindið er prýðis vel
hnýtt, sagði einhver nærstadd-
ur, en Kvers vegna fórstu efcki
í buxumar?-
Annaðhvort eða.
— Hún getur valið á milli
tveggja biðla. Annar er banka-
stjóri, en hinn er læknir.
— Það er nu einmitt það,
peningana éða lífið.
Hafið þér heyrt söguna um.
litla manninn, sern konan háns
rak nauðugan til að hlusta á
fyrirlest.ur um mat. Fyrirlesár-
inn var einn af þessum mönn-
um, sertí eru innblásnix 'heilagri
vandlætingu og fordæmdi allt.
Hann skammaðist út af sykri,
kjöti, 'öli, brennivíni, kökúm,
hveitibrauði, steiktum eggjum,
sósum.
■— Jó. sagði hann. —- Margt
af því, sem við borðum, - er
hreínt eitur. Og það eitraðasta
og hættulegasta af öllu, sem viS
borðum, er . . . er ... Hér þagn
aði hann og leit yfir áheyrendá
hópinn. Svo spurði hann:
— Getur nokkur sagt mér
hvað það ex? Hann benti á lit’a
manninn, sem svaraði ósköp
lágt:
,,Brúðkaupskakan.“
Hún raknaffi við í líkbílnuni.
Ung svissnesk kona 1-enti í
toílsl'ýsi og rotaðist. Þegar hún
raknaði úr rotinu sá hun að nún
lá í líkbíl. Þáð leið samstundis
ýfir konuna. Lík-bíllinn Var
f'ýrsti bíllinn, sem kom á vett-
vang eftir að slysið varð og tók
bílstjórinn hana með sér í lík-
bflrtum og ók henni til sjúkra-
húss.
* * !í
Óinaksins vert.
Landámæraverðirnir höfðu
handsamað sígaun'a, sem var að
gtelást yTör 'landamæxín millí
Austurríkis og Ungverjlands.
-ív- Hvert ert þú að fara?
spurði . éinn áf varðmönnunurn.
— Til Rússlands, kæri vinur,
svaráði sígáuninn og brosti svo
að skein í hvítar tennurnar.
— Russlands, nú lýgur þú,
sagði vaxðrnaðurinn. — Þá ferð
þú í öfuga étt. Þessi vegur ligg-
ur til Áusturríkis.
— Já, en góði félagi, sagði sí-
gauninn og brosti enn breiðara,
— . Finnst þér ekki Rússland
þess vert að maður leggi á sig
litinn krók til að komast þang-
að?
AB
Lnn í hvert hus!
AB8