Alþýðublaðið - 08.08.1952, Blaðsíða 6

Claucfe Ánet:
ARIANE
•s s f-
Aðsent bréi:
ERUM VIÐ RÉTTLAUS
MEÐ ÖLLLU?
Við Haddi vorum að skemmta
okur um verzlóhelgma. Haddi
gat fengið lánaðaa einn fjö_g-
urra manna, svo að við slógum
saman í party við vinkonu
mína og strák, scm er með
henni núna. Hann og Haddi
keyptu fimm af sterku í ríkinu,
og svo auðvitað kók óg þess
háttar, og s-vo lögðum við af
stað á laugardaginn upp í sveit.
Svo komum við að samkomu
húsi um kvöldið, þar var fullt
af bilum fyrir utan, strákarnir
voru orðnir cíálítið hívaðir g
viö raunar líka, og svo þegar
við vildum komast inn, neitaði
dyravörðurinn og sag'ði að við
værum full, en það var lygi.
Haddi fór að karpa við hann,
sagðist hafa keypt áíengið lög-
lega af íslenzka ríkinu, og hnnn
sagðist ekki skilja, að það
ínætti refsa mönnum fyrir aö
kaupa löglega af ísienzka rík-
inu. Svo jókst þetta svona orð
af orði, og svo fór, að dyravörð
urinn henti Hadda og okkur hin
am út og kailaði okitur Reykja-
víkurpakk! Þá urðu strákarnir
auðvitað vitlausir og fóru að
henda grjóti í gluggana og
brutu víst nokkrar rúður, og þá
fcomu nokkrir sveitastrá'kar út
og lömdu þá og við komum
Hadda og hinum inn í bílinn og
ókum brott, og nú er komir;
Éæra.
Og nú langar mig til að
spyrja: Til hyers selur ríkið
okkur áfengi? Hvers vegna er
það ekki auglýst, ef maður má
efeki drekka það sem maður
kaupir af því, og ef hægt er að
refsa manni fyrir það? En ef
það er nú allt í lagi með að mað
ur drekki það, er þá hægt að
búast við öðru en maður verði
kenndur og hagi sér svolítið
Bðruvísi en aðrir? Og hvernig
er þá hægt að kæra mann fyrir
það og kalla niann pakk?
Ég held fast við það, að strák-
arnir og við höfum ekkert gert
nema sem það opinbera mátti
búast við, og hefur jafnvel ætl-
ast til að við gerðum, þegar það
seldi okkur áfengið, og þess
vegna spyr ég: Erum við rétt-
laus með öllu, bara fyrir það að
við gerum það, sem hið opin-
bera ætlast til af okkijr?
Ein af ótal.
hopa fyrir þeirri ímyndu.ðu
hættu? Þú hefur hugrekki, og
mig skortir það heldur ekki.
Ég þori að horfast í augu við
áhættuna . . .“
Hann vafði hana örmum.
Hún veitti enga mótspyrnu.
Hann hallaði sér yfir hana og
sagði: „Fyrirgefðu mér, Ari-
ane Nikolaevna. Mér býr ekk-
ert fals í huga. Hvað sem fyrir
•kemur, þá skal það ekki vera
á blekkingum byggt“.
spyrnu, meira að segja negl-’að minnsta kosti var ekki á
urnar voru, látnar taka þátt í ; rökum reist Og baráttan hélt
vörninni. Taugar Constantins
voru spenntar til hins ýtrasta.
Menningin hefur kennt konum
áfram, baráttan u,m líkamann.
Og hann sagði biturlega:
„Það er stundum viðeigandi
að hafa í frammi aðeins mála- ’ að veita mótspyrnu, en stund-
;mynda mótþróa undir þessum um aftu.r á móti á maður að
kringumstæðum, aðeins til þess hafa vit á að gera það ekki.“
að láta karlmanninn halda, að „En ég er ekkert að þrjózkast
!
|á einhverju hafi þurft að sigr- |lengur“ hvíslaði rödd í eyra
^ ast. Stutt sýndarbarátta, hlaðin (hans, auðmjúk, barnsleg rödd,
eftirvæntingu og yndisþokka, ekki laus við óttatitring og í
| sem fyrir ævalöngu hefur J annarri tóntegund en áður
Hún ætlaði að svara ein-1 tekið á sig venjubundna mynd. jhafði hann heyrt af þessum
Hér gegndi öðru máli. Ekkert jvörum.
i benti til annars en að fengið Og á því augnabliki varð
hefði verið um það þegjandi sigurinn hans.
samkomulag af hennar hálfuj Stundu seinna sat hún fyrir
M.s. Dronning
íer til Færeyja og Kaupmanna
hafnar föstudaginn 8. þ. m. kl.
12 á hádegi. — Farþegar mæti
í skála tollgæzlunnar á hafnar-
hakkanum kl. 11 f. h.
Skipaafgreiðsla Jes Zimsen,
Erlendur Pétursson.
ÁB 6
hverju til. en hann lokaði
munni hennar með kossi.
I „Segðu ekkert, ég grátbið
,þíg“-
! Hún dró sig úr faðmi hans.
,Tók varalit upp úr vasa sín-
um og bar að vörum sér. Henti
honum síðan út í horn
j „Ártim saman hef ég hlýtt
á karlmenn, sem hafa viljað
!ná sama tilgangi og þú nú. En
þeir hófu allir máls á allt ann-
an hátt. Alltaf lærir maður
’ eitthvað nýtt. Ég fer heim. . .
Sagði ég þér annars ekki, að
frændi minn, sem ég bý hjá,
’er ástfanginn í mér? . . . Ég
, verð að læsa að mér á nóttunni.
,Og þó finnst mér ég ætli að
jkafna ,ef ég sef fyrir læstum
i dyrum“.
I Þau óku burt. Hann sagði
,við Ariane Nikolaevna að
, skilnaði:
„Þangað til á morgun. Þú
borðar með mér annað kvöld.“
„Nei. Mér er boðið út klu,kk-
an sjö“.
„Allt í lagi. Ég verð hérna
i við hliðið klukkan hálf níu og
þú drekkur te heima hjá mér“.
„Ég sver að gera það ekki“.
3. Hversdagslegur viðbur'ður.
Klukkan hálf níu kvöldið
eftir kom Ariane út í dyrnar.
Constantin beið þar. Hún var
með fallegan hatt á höfðinu
festum með böndum undir
hökuna. Hálsinn var ber upp-
undan flegnum kjólnum.
Þau fóru niður til Tverskaya.
Það var látið svo, sem þaui
væru á kvöldgöngu. En þegar
þau komu að Hotel National
stakk Constantin samt upp á,
að þau færu þangað inn
Þó að kápan hennar væri
þykk og þung, sá hann að hún
hrukkaðist lítið eitt um leið
og hún yppti öxlinni.
Ariané fór úr kápunni
frammi í dagstofunni, gekk
síðan inn í svefnherbergið,
tók þar af hattinn fyrir fram-
an spegilinn og lagaði á sér
hárið. Hún leit feimnislaust í
kringum sig. Á umbúnu rúm-
inu lágu náttföt Constantins.
Þau drukk te fyrir framan.
Constantin tók hana á kné sér
og varir þeirra mættust. Nú
veitti Ariane harðvítuga mót-
að láta að vilja hans, en þó
þurfti hann nú að beita afli til
þess að koma honum fram við
j hana. Hvers vegna ærði hún
sig af þessum ofsa, úr því að
hún hafði ákveðið fyrirfram að
gefast upp? Því varðist hún
|svona í heilan klukkutíma án
I afláts? Það varð stutt vopnahlé
iog hann gat ekki á sér setið
að segja án þess að vanda sig
við að hylja hrottaskapinn í
j röddinni:
j „Komdu. Þú veizt vel til
hvers við erum hér. Þú fékkst
viðvörun. Auk þess er það
ekki í fyrsta skipti . . .“
Ariane horfði á hann með'
slíkri tign og reisn í svipnum
i að Constantin blygðaðist sín
j fyrir hina ósvífnu athuga-
semd:
„Þú heldur þó víst ekki að ég
hafi verið að bíða eftir þér,
eða hvað?“
Hann reyndi enn að bera
hana inn í svefnherbergið, en
hún hélt sér fast í legubekk-
inn og sagði skærri röddu:
„Aðeins með vissum skil-
yrðum“.
„Ég geng að þeim fyrirfram“
samþykkti Constantin hálf-
reiðilega.
„Það má ekki vera neitt ljós
og ég vil fá að liggja köld eins
og liðið lík.
,,Á hvers konar manneskju
hef ég annars rekizt?“ hugsaði
Constantin Michel. „Iiér hef
ég fleygt mér út í ástarævin-
týri með einni af þessum nú-
tíma stúlkum, sem hafa sam-
farir við karlmann eins og séu
Þeir, sem vilja fylgjast
með því sem nýjast er,
LESA A B
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
<
s
s
s
s
s
framan snyrtiborðið og greiddi
sítt og þykkt hárið. Það féll
niður um brjóst hennar og sá
í háls hennar gegnum hrokkna
lokkana.
Hún var að segja honum
sögur af liðinni ævi, frásagnar-
hæfileikinn var alveg sá sami
og áður, en blær raddarinnar
lítið eitt hvellur og eins og
utangarna. Hvorki með orðum
né augnatilliti gaf hún nokkuð
til kynna að stofnað hefði
verið til sambands þeirra á
milli. Hún stóð upp, þegar
klukkan sló tólf á miðnætti.
Hann bauð henni að þiggja
eitthvað með sér að borða, en
án nokkurs árangurs
„Kærastinn bður eftir mér
heima“, svaraði hún. „Hann
varð reiður við mig í gær-
kveldi. Ég held að hann hafi
grunað, hvaðan ég kom.
Frændi heyrði til hans. Það er
í annað skipti, sem slíkt kemur
fyrir. Ég vil ekki, að það endur
taki sig. Ég kýs að halda friði
á heimilinui.“
Þau gengu heim til hennar.
Hún spjallaði um alla heima
og geyma af miklu fjöri, um
skólann og um u.ppeldi skóla
systra sinna. Þegar hún kvaddi
Constantin á tröppuinum, virt-
ist hún hálfhissa á að heyra
hann segja, að hann vænti þess
að hitta hana á sama tíma dag-
inn eftir. Það samþykkti hún
án nokkurra andmæla.
4. Það gengur á ýmsu.
Líf þeirra leið áfram í reglu-
buni|hum farvegi. Constantin
þær að borða, tilfinningalau,st sá hana aldrei á daginn. Þá
og án nokkurrar naunar, láta Var 'hún alltaf í skólanum og
sér um hvorttveggja alveg á
sama standa. Ef mig á ekki
eftir að iðra þessa . . .“
Hann tók kaldan líkama
hennar í arma sér og svaraði:
„Það eru hlægilegir skilmál-
ar . . . En það er ekki staður
né stund til neinna rökreéðna
um þá“.
Hann fann í myrkrinu inni
í svefnherberginu augljós en
ósjálfráð merki þess, að grun-
semd hans um tilfinningaleysið
hann við mikilvæg skyldustörf.
Eitt sinn borðaði hann há-
degisverð með Korting barón-
essu, sem í orði kveðnu var
konan hans. Það var fegursta
kona Moskvu.borgar. Hún lézt
forviða á því, hve litla blíðu
hann sýndi henni, og hann
þurfti að taka á allri mælsku
sinni og hugkvæmni til þess að
finna u.pp gildar afsakanir.
En á hverju kvöldi klukkan
hálf níu hitti hann stúlkuna
GÁMAM OG
ÁLVÁRA
Engu að tapa
— Kauptu happdrættismiða og
þá vinnurðu bíl.
Ég kæri mig ekkert um að
vinna bíl.
— Kauptu rniða samt, það er
engin hætta að þú vinnir bíl því
númerið er 99.999 og það eru
lítil líkindi til þess að þú verðir
svo óheppinn að vinna bílinn.
All snúið.
Það er all snúið, sagði ungur
maður, að maður verður vitur
af reynslunni. Og reynsluna öðl
ast maður af afglöpum, sem mað
ur befur gert . . .
Af einskærri varúð.
— Hvað er þetta maður, hvers
vegna akið þér bílnum eftir
gangstéttinni? Vitið ekki að
þetta kostar yður fangelsi?
— Góði Iögregluþjónn, ég'
geri þetta vegna varkárni og
löghlýðni. Ég hef nefnilega ekki
fengið ökuleyfi ennþá.
Sætleiki fyrstu kynna.
-— Ég hafði ímyndað mér að
þér lituð allt öðru vísi út.
— Stutta feita og ófríða?
Nei, háa, dökkhærða og fall
lega.
* * * >i!
það nærtækasta.
Barnaskólakennari í Kaup-
mannahöfn spurði fyrir nokkru
nemendurna hvert væri nafnið
á gyðju réttlætisins. Það var
lengi 'hljótt í bekknum, en að
lokum svaraði lítil telpa:
„Fröken Helga Petersen“.
Fröken Helga Petérsen er
nefnilega dómsmálaráðherra í
Danmerkur.

S
S
S
s
s
s
s
s
s
s
s
L.
'•4