Alþýðublaðið - 15.08.1952, Blaðsíða 6

Alþýðublaðið - 15.08.1952, Blaðsíða 6
Clau'de Anet: 22. dagur. ARIANE ‘*V»> s s s s s s s s s r- Vöðvan Ó. Sigur* ÍÞRÓTTAþÁTTUR. Ólympíuleikirnir eru búnir að vera, og allur spenningur og sperringur úti í samband við þá. En þeir verða háðir aftur að fjór um árum liðnum, það er eins og enginn geri sér grein fyrir því, merkilegt nokk. í>að er engu lík ara en allir haldi að við séum fcúnir að vera með leikjunum í Helsinki og eigum oss ekki fram ar viðreisnar von! Þetta er ekki aðeins missklningur, heldur hættulegur misskilningur; nú er einmitt um að gera að fara að undirbúa sig strax undir átökin í Ástralíu! Það er ekki ráð nema í tíma sé tekið, það sýndi sig núna; allar stjörnur gengnar úr skaftinu nema Torfi, minn mað ur, sem alltaf stendur sig á skaft inu, hvað sem fyrir hann kem- ur! Já, undirbúningurinn; þe±rn hefði verið nær að fara eftir mínum tiilögum og senda nógu marga fararstjóra, og svo auð- vitað fararstjórafararstjóra. Ég veit ekki betur en ég hafi siglt sérstaklega til að kynna mér það starf, en þeir létu sem þeir vissu ekki af mér. Ég er heldur ekki að segja, að ég hafi neitt verið að sækjast eftir því; algerlega óvist, að ég hefði tekið það að mér, -— en þeir voru ekki ofgóð ir til að nefna það við mig. Þetta og annað eins má ekki endurtaka sig næst. Það verður hrsinasta ævintýri að fara alla leið ti-1 Ástralíu! En, — sem sagt, það er alls ekki víst, að sg taki það að mér. Svo eru það ræðurnar. Við verðum að fara að semja ræð- urnar, og æfa þær. Ég veit ekki hvort nokkur maður hér á iar.di kann áströlsku; ef svo er ekkl. verðum við annað hvort að fá mann þaðan hingað til að kenna okkur framburðinn, eða við verð um að senda einhvern héðan, sem kemur aftur. Það er bráð- nauðsynlegt fyrir landkynning- una, að fararstjórarnir geti þakk að fyrir sig og sagt frá Heklu og Geysi og vitnað í íslendinga sögurnar, því að alitaf má bú- ast við veizlum. Svo verður að safna fé, stórfé, bæði með happ drætti og þessháttar, og knýja á það opinbera. í því sambandi væri alveg kjörið að efna tii nýstárlegra getrauna, — hvað fá íslendingar mörg stig á ólym- píuleikjunum í Ástralíu. Já, bað verður nóg að gera og veitir ekki af að byrja strax! ísiendingar! Sígum á stokk og strengjum þess heii, að mæta til leiks við veizluborðin á næstu ólympíuleikjum! Með íþróttakveðjúm! Vöðvan Ó. Sigurs. P. S. auðvitað þarf lika að þjálfa nokkra íþróttamenn. AB inn f hvert hús! hana! Hún hefur rugiað þig j meira en lítið í kollinum.“ Hann æddi fram og aftu,r um herbergið. Ariane va.r þögul. Hann nam skyndilega staðar fyrir framan hana. „Ég skal segja þér hvað við gerum. Hvenær tekur þú sein- asta prófið?“ Hún tiltók daginn, eitthvað u.m viku seinna. ,,Gott,“ hélt hann áfram. „Þá verð ég kominn til baka frá Kiev. Þú verður búin með há- skólann. Þú þarfnast hressing- ar. Ég er líka hvíldar þurfi. Ég hef haft mikið að gera. Auk þess á Moskva aldrei við mig. Hún þreytir mig. Ég fer með þig suður á Krím. Við verðum þar í svo sem hálfan mánuð undir su.ðrænni sól, innan um blómin og trén. Eins og blómi í eggi, hugsum ekkert, þrefum ekki heldur. Þetta skulum við gera. Ég segi það, og þú hlýðir skilyrðislaust.11 Hann var ekki fyrr þagnað- ur en hann varð sem þrumu lostinn yfir því hvað hann hafði verið að segja. Hvers konar ævintýri var hann nú að kasta sér út í, einmitt þegar hann hafði verið búinn að ákveða að hætta að vera með henni? Það var ekki neinn vafi á því leng- u,r, að hann missti ávallt stjórn á sér í návist hennar. Hún hóf upp andmæli, hæ- versklega og rólega. Frænka hennar vænti þess, að hún kæmi heim til hennar jafn- skjótt og hún hefði lokið við skólann. Hún sagðist fá þrjú °g fjögur bréf á viku, þar sem Varvara frænka sárbæði hana að koma þá strax og tefja ekki klukkutíma lengur en nau.ðsyn- legt væri. Hana grunaði, að samband frænku sinnar við lækninn væri að verða hreinn harmleikur. Verið gæti, að nærvera sín á heimilinu gæti eitthvað látið gott af sér leiða fyrir frænku sína. Vinir og kunningjar heima væntu einn- ig komu hennar heim strax að námi loknu, og hún yrði einn- ig að taka tillit til þeirra. Enn þá ein ástæða væri fyrir því, að hún yrði að fara strax heim, en hún gat þess ekki, hver hún væri, nema með mjög óljósum orðum. Því fleiri mótbárum, sem hún hreyfði, því sannfærðari varð Constantin um ágæti fyr- irætlunar sinnar. Hann virti þær ekki svars, heldur hélt á- fram í sama tón, eins og hanti hefði ekki heyrt þau, rólega og með áherzlui: „Ég vil að þú komir með mér suður á Krím. Ég hef sagt það, og það skal standa. Þú færð mig aldrei til þess að trúa því, að jáfn snjöll stúlka eins S S s s s s s s s s s s s og þú ert, getir ekki einhvern veginn fegrað það fyrir vinum og vandamönnum, þótt þú stelist frá þeim svo sem hálfs mánaðar tíma.Við höfum bæði þörf fyrir að fara þangað suð- u,r eftir. Það er átjándi í dag. Ég kem frá Kiev þann tuttug- asta og áttunda. Það er sama daginn og þú verður búin í skólanum, og daginn eftir tök- um við hraðlestina til Sebastó- pól. Þú verður aftur frí og frjáls 15. t.il 20. júní.“ Hann var ófáanlegur til þess að ræða þetta framar, og morg- uninn eftir stóðu þau hlið við hlið á járnbrautarpallinum hjá Kievlestinni, því hún hafði ekki neitað honu.m um að fylgja honum á stöðina. Hann hafði í fyrsta skipti þessar sex vikur, sem þau höfðu nú þekkzt, fengið hana til þsss að þiggja af sér gjöf; það var arm- bandsúr, sem glitraði fagurlega á úlnlið hennar. „Hafðu farangurinn tilbúinn þann 29.“ sagði hanr^ „Það er alveg af og frá; ég segi þér það satt.“ Lestarbjallan hringdi. Hann tók Ariane í fang sér. Honum virtist, að aldrei áður hefði hún horfið til hans af jafn mikilli ástúð og í þetta skipti á stöðvarpallinum. Skilnaðar- kosinn var einlægur, en stutt- u,r. Hann velti því lengi fyrir sér í lestinni. „Skjátlast mér eða ekki? Geng ég með hugar- ára? Nei, nei. Þetta er raun- veruleiki. Hún er farin að láta sér segjast.“ 7. Krím. Viku seinna var Constantin Michel á leið aftur frá Kiev til Moskvu. Á hverjum degi frá klukkán 5 til 7 síðdegis hafði hann setið í einum frægasta skemmtigarði borgarinnar og beðið kvöldsins. Þaðan getur að líta einhverja hina fegurstu útsýn í víðri veröld. Til vinstri við garðinn eru, fjölfarin verzl- unarhverfi, iðandi af lífi og fjöri, hinum megin gullnar þakhvelfingar hinna vegleg- ustu bygginga í öllu Rússa- veldi; margar þeirra helgar í hugum þjóðarinnar. Neðan undir liðaðist Dnjepr í bugðurn ifram hjá borginni. Eftir henni sigla skip af öllum gerðum og stærðum. Og það gerist ekki öldungis hljóðlaust. Skips- flautur eru þeyttar í öllum átt- u.m, og reykjarstrókar stíga til himins frá reykháfum skip- anna. Lengra í burtu teygir rússneska sléttan sig inn yfir landið. Það blámar fyrir skóg- um í einni átt, en. fjöll eru hvergi. Héðan sést um víða vegu,, iðandi líf hið næsta, en kyrrð og ró virðist ríkja fjær. Landslagið er ekki stórbrotið, en menn þreytast ekki af að gefa því' gætur. Við fölnandi dagsbirtuna eru litbrigðin margvísleg og fögur. Það er milt í veðri. hæfilega hlýtt um þennan tíma dags, en of heitt að deginum. Himinninn var dimmblár, loftið angaði af ilmi gróðu.rs og blóma. Constantn Michel gaf kven- fólkinu gaum. Það var vel klætt og fötin litskrúðug. Her- menn sáust innan um mann- fjöldann flestir í skrautlegu.m einkennisbúningum. Garður- inn var fullur af fólki, en fram- an við hann var slétt grasflöt, mannlaus og þögul. í þessu töfrandi umhverfi sá hann Moskvuævintýrið fyrir sér í réttu ljósi. Hann var undrandi á sjálfum sér yfir því, hve gegntekinn af hrifningu hann hafði getað orðið af þessari há- skólastúlku. Hann skildi ekki hvers vegna fortíð Ariane hafði getað valdið honum slíkum heilabrotum og hugarangri. „Þrátt fyrir allt, þá hefur hún ekki gert sér far u,m að ‘blekkja mig. Ef hún hefði verið búin að tileinka sér kenjar og slægð hinna vestrænu kynsystra sinna, ef hún hefði reynt að hafa áhrif á tilfinningar mín- ar, sem þær kunna svo vel, ef hún hefði reynt að láta mig halda, að hún elskaði mig heitt, og viðurkennt, að ég væri hinn eini þeirra mörgu, sem hún hefði áður kynnzt á sama hátt, sem unnið hefði hug hennar all an, þá er ekki að vita nema hún hefði haft önnur áhrif á mig. Þær komast stundum langt með mann eftir þeim leiðum; en ekkert slíkt reyndi hún. Aldrei hef ég fyrirhitt neina konu svo blátt áfram. Hún gefu.r færi á sér, eins og [sé hún holdi klædd líffræðileg mynd. Það, sem flestar konur reyna að fela fyrir karlmann inum, birtir hún mér óhikað í allri sinni nekt. Þegar ég kem með hana frá Krím, þá skal ég hafa komizt eftir, hversu marga elskhuga hún hefur átt á und- an ’mér. Ég er snillingu,r í að komast að slíku; það skal hún fá-að reyna. Ég ætti að vera henni þakklátur fyrir, að hún lét mig ekki lengi ganga á eftir ser, heldur gaf sig mér á vald án þess að eyða dýrmætum tíma okkar í bollaleggingar og héilabrot, hugarangur og kvíða þess, sem veit ekki hvort ást háns verðu.r endurgoldin. . Hann var í þannig skapi, þegar hann skrifaði henni bréf og lýsti því með fjörlegu orða- v^li, að hann gæti ekki verið án þeirrar skemmtunar að heyra til hennar, þótt mörg Heimsókn í verksmiðjuna. Verksmiðjustjórnin var vænt- anleg í eftirlitsför uni verksiniðj una og verksmiðjustjórinn geng ur um og lítur vel eftir að ailt sé í lagi. Þegar hann er búínn að ganga mörgum sinnum irm verksmiðjusalinn og allt yirðisí komið í gott hvorf, tekur hann eftir slitnum frakka, sem naug- ir þar á veggnum. Hann fer því til mannsins, sem á írakkann og biður hann a.ð fela hann. — Það er alveg óþarft að fela frakkann, segir maðurinn. Verk smiðjustjórnin hefur svo oft komið hér áður og ekkert hefur horfið frá mér. Ameríkanar vildu sína kiireka- myndir. Á hernámsárum Bandaríkja- manna í Japan eftir stríð, reyndu þeir að fá Japani til að aðhyllast amerískar kúreka kvik myndir og bönnuðu hinar vin- sælu „Chambara" myndir Jáp- ana, sem byggðar eru á fornsögu legum viðburðum og eru tíð.um kryddaðar skylmingum, sem Japönum þótti mjög varið í að sjá. Chambara myndirnar eru ekki síður spennandi en kúreka myndirnar og vinsæidir þeirra voru afar miklar eins og sjá má af því, að á árunum frá 1920 til 1940 voru tvær af hverjum fimm kvikmyndum, sem gerðar voru í Japan Chambara myndir. Ameríkönum tókst eklci að vsnja Japani á að aðhyllast kú- rekamyndirnar og urðu að leyfa framleiðslu Chambara mynda svo að nú eru þær aftur sýnd- ar um allt landið fyrir fullu húsi. Japanir hafa samt ekki alveg sloppið við amerísk ábrif í kvik myndagerð, þótt ekki tækist að vinna kúrskamyndunum vin- sælda, því í stað skylming- anna. eru nú hálfstrípaðar kqnur látnar beita sverðunum á léreft inu. Útburðurinn lifði. í desember mánuði í fyrra fanns í skógi nokkrum í Dölum í Svíþjóð átta dsga gömul stúlksj. sem hafði verið borin út. Talið er að barnið hafi legið útí í frosti yfir heilan sólarhring. Varð því ekki meint af kuldan- um, þótt ekki væri vel um bað búið. Daginn áður en barnið fannst sáu menn til ferða konur þar um slóðir, og haíði hún með fsrðis bakpoka. Er ta\;ð að það hafi verið móðir barnsins. AB - inn á [ ■ H hvert heimilil : s s s s s s s s s s V s s s AB6

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.