Alþýðublaðið - 13.09.1952, Blaðsíða 6

Claude Anet:

46, dagur.
>########
ARIANE
Filipus
| Bessasou
iireppstjóri:
AÐSENT BRÉF.
Ritstjóri sæll!
Það er alkuhna, að við, ís-
lendingar, vöðum ekki í fyrir-
hyggjunni, og höfum aldrei gert.
Svipar oss að því leyti til Græn-
lendinga, eða þeim til vor, og er
ekki útilokað, að þar gæti blóð
blönduna við landnámsmenn-
ina frá’íslandi. Þeir éta, að sögn,
upp á einum degi, þann aíla,
sem enzt gæti þeim í viku, ef
skynsamlega væri á haldið;
svelta svo heilu hungri, ef afla-
brestur. Forfeður vorir beittu
og brenndu skóginn hlífðar-
laust, með góðum árangri, eins
og það heitir í stríðsfréttum, af
komendur þeirra á Suðurnesj-
um átu upp geirfuglinn, og til
þess að sýna og sanna umheim-
inum, að vér værum engir verr
feðrungar, eyddum við öllum
vorum stríðsáragróða áður en
oss hafði svo mikið sem unnizt
tími tíl að kasta tölu á allar millj
ónirnar.
Nú höfum vér engum milljón
um að eyða, engan geirfugl að
gerdrepa. Hvað þá? Jú, það eru
berin! Nú ræðst ajlverulegur
hluti þjóðarinnar gegn þessum
aumingjum, sem hafa það eitt
til saka unnið, að innihalda ein
hvern vítamin, sem nú eru efst
í tízku. Og svo er gereyðingar-
ákafinn mikill, að gerðir eru út
og skipulagðir heilir herflokk-
ar, vopnaðir svo stór virkum
ayðileggingartækjum, sem við
verður komið! iývar sem fréttist
um berjalyng, er blásið til at-
lögu; herförin tilkynnt í útvarpi
og blöðum, og fólk hvatt til
þáttöku, eins og heiður og frelsi
ættjarðarinnar sé í veði, — og
niyndi þá jafnvel iægra látið.
Hvar eru nú allir fræðingarn
ir; sér enginn þeirra þarna vá
fyrir dyrum? Að hætta er á, að
okkar .gamli og harðgeri kræki-
berja- og bláberjastofn gereyð-
ist, ef ekkert verður við gert?
Eða, — er það fyrirætlun þeirra
fróðu, sem talað Peta í krafti
sérþekkingarinnar, að láta þessu
fram fara; svofna síðan Berja-
ræktarfélög, þegar hvergi sést
grænjaxl framar, senda menn út
um víða veröld, til þess að safna
berjafræi, reisa hér dýrar berja
ræktarstöðvar og svo framveg-
is. Hver veit. Iiver veit. Þjóðar
hagsins vegna held ég að væri
hyggilegra, að stpfna Berja-
yarnafélög, á meðan það er enn
ekki um einan!
Læt svo útrætt um þetta mál
í bili.
Virðingarfyllst!
Filipus Bessason
: hreppstjóri.
AB - inn á :
■
■
■
hvert heimili! !
ekki vita af því. — “.. . . En
ég veiti enga mótspyrnu leng-
ur ... . “ Og ég er sá asni, að
hafa ekki minnsta hugboð um
þann harmleik, sem er að ger-
ast í sál hennar, þar sem líkami
hennar hvílir í örmum mínum.
Ég var blindur, heyrnarlaus og
tilfinningalaus, ekkert nema
nakin eigingirnin. Það er ekki
fyrr en í dag, að ég sé þetta
jallt í réttu ljósi, ekki fyrr en
í dag, að ég heyri rödd þína,
I1 Ariane . . . .“
Hann var svo sokkinn niður
í þessar hugsanir, að hann veitti
því ekki athygli, að hann var
farinn að gefa þeim áherzlu
með handahreyfingum, eins og
hann væri að flytja mál sitt
fyrir fullu húsi áheyrenda. Það
var að vísu, ekki mannmargt á
þeim stað, þar sem hann var
nú í augnablikinu, en það sást
þó til hans, og vegfarendur
námu staðar, litu á hann sem
snöggvast og héldu- svo leiðar
sinnar. Skyndilega róaðist
hann, dró úr upp úr vasa sín-
um og leit á það. Hann hafði
gert ráð fyrir að láta sjá sig í
skrifstofunni sem snöggvast,
einhvern tíma dagsins, áður en
hann færi úr borginni. „Lát-
um þá bara bíða,“ sagði hann
upphátt og hélt áfram að ráfa
um göturnar eins og áður.
j Það var farið að hríða. Vind-
. urinn bar snjóflyksur u.tan úr
loftinu og renndi þeim í smá-
!skafla. Himinninn var dimmur
og drungalegu.r.
j Hann gat ekki hætt að hugsa
um, hvernig Ariane hafði tek-
izt að blekkja hann, svo sem
raun var á. Á því hinu sama
■ augnabliki, sem hún gafst hon-
Jum á vald í fyrsta skipti, hafði
Ihún í einu vetfangi gert sér til
fulls grein fyrir þeirri aðstöðu,
jsem hún var í, og þrátt fyrir
það, hversu erfið sú aðstaða
jhennar var, hafði henni samt
j tekizt að fá líkama hans til
þess að titra af sælu.tilfinningu.
|Víð tilhugsunina um þá skelfi-
legu kvöl, sem hún hlaut að
hafa liðið, varð honum innan-
brjósts líkt og áhorfanda að
fífldirfskulegum tilburðum
loftfimleikamanns, sem hátt
ofar jörðu leikur listir sínar og
hættir lífinu til þess, að geta
orðið mönnum til skemmtunar.
Mesta undru,n hans vakti þó,
að hún skyldi geta haldið' út
að leika þennan hættulega leik
sinn með tilfinningar sínar í
nær því heilt ár. Aldrei hafði
henni fatazt þessi blekking, á
hverju sem gekk. Því meir sem
hún elskaði hann, þeim mun
stærri og þyngri varð sú byrði,
sem hún varð að bera, þeim
mun vandlegar varð hún að
fela sig fyrir sjálfri sér — og
honum. Var nokkur furða,
»«#*•,#**,
I
>
S
s
s
s
s
s
s
S
s
s
þótt hún hefði orðið að grípa
til hroka og áreitni sem vopna
í svo vonlausri baráttu? Hún
gat séð fyrir augum sínum,
hvernig skaðleg áhrif af fram-
ferði hennar orkuðu æ meir á
hug elskhuga hennar. Hann
ógnaði henni, hann grætti
hana. Og vita mátti hún, að
mjög var teflt á tvísýnu u,m að
hann gæti nokkurn tíma feng-
ið ást á henni vegna þessara á-
hrifa, sem hún af ásettu: ráði
^hafði á hann. Því varð hún
einnig a.ð fórna. Allar auðmýk-
ingar hans varð hún að stand-
ast. En þrátt fyrir kvöl sína
og tár var hún hinn sanni sig-
urvegari. Hann auðmýkti hana
stöðugt meira og meira, og
samtímis varð hún æ ástfangn-
ari af honum.
! Hún sleit sér út í hita bar-
áttunnar. Hún var ástfangin af
öllu hjarta sínu. Og enginn get-
ur ráðið við ástina. Þegar hún
á annað borð er farin að láta
til sín taka, þá er það hún, sem
verður alls ráðandi. Hún bein-
línis hernemur einstaklinginn,
gerir hann ósjálfráðan orða
sinna og gerða. Og nú var það
ástin, sem bjóst til að knésetja
hreykni hennar og sjálfsþótta,
útmá þessa sterku eiginleika
hennar með öllu. Hver dagur
'og hver nótt af hinni tíu mán-
aða sambúð þeirra var drifin
blóði hinnar hörðu baráttu,
því fyrir hvern ósigu;r, sem
hún sjálf hafði beþið, hafði hún
jhefnt sín grimmilega á honum.
Hann rakti aðalþráðinn, stikl-
‘aði á hinu mest áberandi stak-
sfeinum og vörðubrotum; Það
var sagan um litla húsið í út-
hverfinu, óþolandi frásögn fyr-
ir það, hversu tvíræð hún jvar.
Síðan kom frásagan af því,
þegar hún af hálfu.m huga á-
j ræddi að gera tilraunina í faðmi
t læknisins Ivanovitch, elskhuga
jVarvöru frænku sinnar, og síð-
an loks listinn yfir þá, sem hún
Jhafði gefið líkama sinn, hvort
heldur var til nokkura stunda,
einnar nætur, viku eða mánað-
ar.....Þá var mælirinn full-
ur. Þá var henni að verða allrí
lokið — og ekki vonum fyrr.
Hreykni hennar og stolt brotið
a bak aftur. Hún gat ekki logio
lengur að honum.......Enn þá
sterkari tilfinning gagntók
hana. Ástin sjálf. Og að lok-
um einföld, umbúðalaus játn-
ing á sannleikanum, án nokk-
urrar áherzlu eða tilfinningar,
en jafnframt margfalt áhrfa-
meiri fyrir þá sök, hversu blátt
áfram hún var sett fram.
Constantin hugleiddi þetta
einvígi í sálarlífi hennar. Hann
hefði ekki séð það greinilegar,
þótt hann alla tíð hefði skilið
þá atburði um leið og þeir gerð-
ust, sem það lýsti sér í. Og
hann bar saman í huganum
.hetjudáð þessarar ungu og ó-
reyndu stúlku annars vegar, og
þá hina miklu, ást til hans, sem
Jorðið hafði yfirsterkari öllum
öðru.m tilfinningum hennar, og
að lokum hafði bugað hana og
fengið hana til þess að játa ó-
sigur sinn.
j ,,Ó! Ef ég aðeins hefði vitað!
(Ef ég aðeins hefði vitað! Ari-
ane! Hvað hefur þú gert?“
Hann vissi jafnvel ekki hve-
nær hann æpti þessi orð full-
jum hálsi. Honum fannst hann
jheyra þau berast til sín utan
frá. En svo var ekki. Þau voru
[bergmál hinnar sárþjáðu sálar
^hans, sem leitaði athvarfs í
vonlausri tilrau.n til þess að
gefa sorg sinni útrás í með-
aumkun með sjálfri sér.
Hann talaði svo hátt, að
hann skelfdist við. En svo varð
jhann þögull, yfirfallinn af
(nýrri árás hugrenninganna,
sem sóttu að honum með auk-
inni orku. Hann dró upp mynd
af þeirri viðkynningu, sem orð-
ið hefði milli þeirra, ef hann
hefði vitað allt frá byrjun, eins
og hann vissi það nú. Hversu
riddaralega myndi hann ekki
hafa umgengizt hana? Af. hví-
líkri þolinmæði myndi hann
ekki hafa veitt umsát þessari
jstoltu sál og hinum innsiglaða
jlíkama. Hvílíkan hug ástar og
aðdáunar myndu; þau hafa bor-
ið hvort til annars! En þess í
stað hafði hinn ósveigjanlegi
vilji Ariane og hin grimma
hefndarráðstöfun hennar gegn
tiljitsleysi hans þvingað hann
til þess að beita sér til varnar
^hinu einasta vopni, sem tiltæki
Úegt var: Að komast hjá að
Jverða ástfanginn af henni, að
bindast henni ekki neinum
böndum.
„Ah!“ andvarpaði hann með
kjöku.rhljóði í röddinni. „Hvers
vegna hefur þú blekkt mig svo?
En stigin spor verða ekki af-
máð. Töluð orð verða ekki aft-
ur tekin. Of seint, of seint,“
endurtók hann í örvæntingu.
Ólýsanleg hugarangist gagn-
tók hann. Hann fann, að hann
myndi aldrei geta augum litið
ástmey sína framar. Hvernig
'myndi hún horfa á hann?
Hvað gat hann sagt við hana?
í hvaða tóntegund átti hann
að ávarpa hana?
Hinar ástríðuþungu.;. og mót-
sagnakenndu tilfinningar í
brjósti hans blönduðust sárri
og djúpri reiði í garð ástmeyj-
ar hans. Hann hataði hana!
Hvaðan kom henni sá djöful-
legi kraftur, sem með þurfti til
þess að kvelja hann svo lengi
og af slíku miskunnarleysi? Og
sjálf hafði hún haft nautn af
því. Af fullkpmnu tillitsleysi
og í krafti magnaðrar sjálfs-
lll
Kumpánleg- kona.
Schuman, utanríkismálaráð-
herra Frakklands sai; í veizlu
við hlið konu noknurrar, sem
gerðist svo kumpánleg við hann,
að honum fannst nóg um. Meðan
verið var að borða súpuna á-
varaði hún Schuman ávallt:
Yðar hágöfgi, þegar komið var
að fisknum sagði hun: kæri ráð
herra og við steikina var það
orðið: jæja heyrið nú hérna
Schuman, en þegar kom að eftir
matnum .beygði ráðherra.nn sig
að henni og sagði. Fyrst þér vit
ið það ekki, þá skai ég segja
yður það, að skírnarnafn mift er
Róbert.
* í-í :*s
Vanþakklát eiginkona.
Kona nokkur í Baltimore hef
ur sótt um skilnað frá manni
sínum. Fyrir réttinum sagði hún,
að maður hennar hefði svelt
hana í 6 mánuði í beim tilgangi
að gera hana grennri og ásjár-
legri. Á þessum tíma hefði hún
aðeins fsngið baunir, brauð og
kex og ekki annað en vatn.
Stundum sagðist hún þó hafa
fengið gulrætur að borða. Mað-
urinn náði til'gangi sínum, því
að konan léttist úr 90 kílóum í
50 kíló. Hún fékk skilnaðinn.
Ífi -V
Skotasaga.
Skoti nokkur sat á árbakkan-
um með silungastögina sína. Veg
farandi, sem sá hann sitja þar
spurðj þessarar venjulegu spurn
ingar.
— Færðu nokkuð?
— Ekki viðbragð, sagði Mc
Travish, það er ekki til branda
í þessari á og hefur aldrei ver-
ið.
— Hvers vegna siturðu þá
hérna og veiðir?
— Sérðu það ekki, ég spara
mér beitu.
■fi -'fi
Rússnesk blöð skömmtuð.
Það lítur nú svo út, að Rúss-
arnir álíti að blöð þeirra séu ekki
heppileg til aflestrar fyrir Svía.
Eftir stríðið var hægt að fá
keypt ýmis rússnesk dagblöð í
blaðsöluturnum í íiyíþjóð, en
smám saman hafa þau horfið
eitt af öðru og eru nú ófáan-
leg nema Pravda í vikuútgáfu
þess Ogonjek og Izvestija.
Blaðið Trud er horfið af blaða-
markaðinum, sömuleiðis háð-
blaðið Krokodil. Sænsku verka.
lýðssamtökin fengu eftir stríðið
margs konar félagstímarit, en
nú eru þau hætt að koma. Það
er skiljanlegt, að Rússar sendi
ekki lengur blöð, sem fjalla um
herroál, eins og tímaritið Rauði
flotinn og tímarit um flugmál.
Narvesens Kiosk Kompany í
Svíþjóð hefur upplýst að ef menn
vilji fá rússnesk blöð og tímarit
verði viðkomandi að gerast á-
skrifandi og Rússarnir sjálfir á-
kveða þá, hvort blöðin verða
send eða ekki.