Alþýðublaðið - 25.09.1952, Page 6

Framhaldssagan 9
UNDIRHEiMAR OG
Susan Morlev:
Dr; Álfur
Orðhengils:
ÞANNIG ER AUDVELDAST
AÐ SELJA PAPFÍR
Það er klárt mál, að ef ein-
Iiverjir sitja uppi með' pappírs-
birgðir, sem þeir geta, einhverra
hluta vegna, ekki losað sig við,
-— jafnvel ekki í „sumarleyiis-
bækur“ eða „spenr.andi ieyni-
lögreglusögur“, þá verða þeir
að grípa til einhverra örþrifa-
ráða, til þess að koina honum í
verð. Það dugar ekki að sitja
luppi með einhver ósköp af rán-
dýrum pappír, jafnvel iþótt fólk
sé orðið leitt á ,,djörfum og
hreinskilnum ástalífslýsingum“
og „hinurn dularfullu morðum
undir skápnum í svefnherberg-
inu“. Þegar fólkið fer að fussa
við slíkum menningarverðmæt-
um, er ekki um annað að gera,
en að finna eitthvað annað
handa því, sem það tekur betur
við.
Til dæmis vikubloð ....
þau mega ekki fylgja neinum
sérstökum stjórnmálaílokki; það
nayndi takmarka kaupendahóp-
inn. Þess vegna verða hinir
„skráðu ritstjórar“ að vera allra
flokka kvikindi, eða þó helzt
slíkir, að enginn flokkur vilji
marka sér þá. Og þar eð val
frétta og mála, sem slík blöð
taka til meðferðar, verður ein-
göngu að rniðast við bissnissinn,
þarf hinn Skráði ricstjóri því
helzt að hafa slíkt orð á sér, að
engum komi á óvart, þótt hann
sé ekki sem vandaðastur, hvorki
í orði, að heimildum né máls-
(meðferð, og engum þyki þar af
leiðandi ómaksins vert að segja
honum til syndanna, þaðan af
síður að sækja hann til ábyrgð-
ar. Annað mikilsvert atriði er
það, að finna það efni, sem eng-
dnn telur virðingu sinni samboð-
ið að lesa, en er þó sólgnari í
heldur en brennivín, — og ekki
skiptir það minna máli, að velja
Blíkum frásögnum þann búning
að orðbragði til, að allir hneyksl-
ist á, — en finni þó til einhvers
fiðrings í lægstu kenndunum. . .
í>á mega hinir skráðu ritstjórar
ekki vera uppnæmír fyrir um-
tali, því að vitanlega er þeim
kenndur allur ósóminn.
Um skaphöfn hinna eiginlegu
en óskráðu ritstjóra er hins veg-
ar bezt að fjölyrða sem minnst.
Hún mælir með sér sjálf, ejns
og neftóbakið í gamla daga. Þq
má ef til vill telia þeim það
málsbætur, að fæst myndu þeir
iskrifa af því, sem þeir skrifa,
ef þeir hefðu minnsta grun um,
að þeir yrðu nokkurn tíma við
það orðaðir. . .
i Virðingarfyllst
i Dr. Álfur Orðhengils.
AB - inn á
hvert heimili!
bland ótta og lotningar í fram
komu hans fyllti hana forvitni
og eftirvæntingu. Hún merkti
að hér var einhver hætta á ferð
um og hún sóttist eftir hætt-
unni.
„Ég?“ sagði hún með hægð.
„Hvernig þekkir hann mig?“
„Hann veit allt. — Hann lét
segja mér, að ég ætti að sýna
þér hvernig þú ættir að koma
þýfinu til hans. Þegar ég hef
lokið því, þá á ég að fara“.
„Hvernær ætlar þú að sýna
mér það“?
; „Núna strax. Við getum far-
ið nú þegar, ef þú vilt. Sjáðu“.
Hann ýtti til hliðar lausum
borðum í girðingunni umhverf
is garðinn. Þar inni fyrir sá hún
glytta í pokann, sem hann var
vanur að fara með öðru hvoru.
Hann leit á hana. Hún kinkaði
kolli og brosti. Hann vissi vel,
þótt sofandalegur sýndist, að
hún myndi alls ekki vanmeta
hættuna í sambandi við það
verk, sem hún nú hafði tekizt
á hendur. Hann hafði með lát-
bragði sínu og orðalagi gefið
henni í skyn, að það væri ekki
heiglum hent. Hann var ánægð
ur yfir að hún skyldi samt sem
áður taka það að sér.
„Hann fær oft kvenfólki
þau verkefni, sem krefjast
mestrar hugkvæmni og snilli“,
sagði hann með drýgindasvip.
„Hann hlýtur að hafa alveg sér
stakt og mikilvægt hlutverk,
sem hann ætlar þér að ynna ai
hendi. Og samt ertu ekki sext-
án ára ennþá, eða hvað?“
„Ég er sextán ára“ sagði hún.
„Bráðum. Ég var ekki nema
fimmtán ára, þegar ég var lát-
in fara að brjótast inn í hús
með ykkur. Ég átti hugmynd-
ina að mörgum þeim innbrot-
um, sem mestan gáfu arðinn.
Kannske að hann hafi heyrt
um það? Kannske að það hafi
ráðið úrslitum um að hann vill
að ég taki við af þér“?
„Kannske“, sagði Sturrock
um leið og hann beygði sig
niður og tók pokann upp.
„Kanske“.
Þau lögðu leið sína niður
Fleet Street og fram hjá St.
Pauls dórnkirkjunni og alla leið
niður til Cheapside. Þar á einu
götuhorninu var stórt timur-
hús. Á horni þess var búðar-
hola, þar sem verziað var með
pylsur. Þau óru þangað inn.
Fyrir innan búðarborðið var
hálfsköllóttur, síðbrýndur mað
ur. Annað auga hans var hálf-
hulið af stóru æxli, sem óx fyr
ir niðan augað. Hann leit upp,
þegar þau gengu inn. Hann
hvessti heilbrigða augað á
Glory um leið og Sturrock
rétti honum pokann inn fyrir
borðið.
„Er þetta hún‘‘? spurði hann.
Sturrock kinkaði kolli.
„Hann veit hvernig hann á
að fara að krækja í þær. Það
má nú segja“ tautaði sá ein-
eygði um leið og hann hvarf
inn í hálfdimmt skúmaskot inn
ar af búðinni. Sturrock sagði
Glory á meðan frá því, að ná-
unginn héti Ned Purfect, og
hann væri sá eini af hjálpai-
mönnum Paradine, sem hann
vissi til að hefði beint samband
við hann sjálfan. En þó ung
væri, skyldi Glory, að hún
myndi verða undantekning frá
þeirri reglu. Það gæti verið,
að Ned Purfect væri sá eini í
þessu hverfi, sem fengi að tala
við Innocent Paradine, en það
myndu bráðum verða fíeiri . . .
Viku seinna var Sturrock
horfinn. Enginn í flokknum,
að undanskyldri Glory, vissi
hvað af honum hafði orðið.
Faðir hans vissi það ekki heldur
og kærði sig heldur ekkert um
að vita það, og móðir hans hafði
nóg með grænmetissöluna og
systkini hans. Hún mátti ekki
vera að því að halda uppi eftir-
grennslunum. Glory tók við
forustunni í flokknum. Hún
kðmst brátt að raun um, að
greioslan, sem hún fékk fyrú’
iþað, sem hún við og við afhenti
Ned Purvect, voru vel úti látn-
ar. Sem núverandi „kapteinn *
í flokknum fékk hún greitt af
óskiptu. Hreykin fékk hún móð
ur Davanney peningana. Það
hafði hún alla tíð gert reglu-
iega. Hún hafði enga lögun til
þess að halda neinu eftir af
þeim handa sjálfri sér. jÞað
yar einurigis ánægjan af starf
‘mu, sem laðaði hana að því,
tekki launin, sem hún fékk í
aðra hönd.
Gamla konan meðtók pening
ana með þakklæti, og þem
hurfu niður í skjóðuna í pilsinu
hennar eins og allir þeir pen
ingar aðrir, sem hún tók á mótí.
Þetta var veruleg viðbót á tekj
ur hennar og meira en nóg tii
þess að hún fengi endurgreidd
pn kostnað vegna Glory og
móður hennar uppi í þakher-
berginu, sem íbúar hússins nú
flestir höfðu gleymt að heitu
mátti. Að minnsta kosti minnt-
ist nú varla nokkur manneskja
á hana framar. Þar sat hún
annað hvort saumandi eða star
andi út í loftið fram unda 1
sér. Enginn vissi, hvort það var
fortíðin eða framtíðin, sem
hún leiddi hugann að. Og ald-
rei minntist Meredith á dóttur
sína, né bað um að fá að sjá
hana, og móðir Davanney lét
sér það mjög vel líka.
Einhverju sinni, þegar Glory
afhenti móður Davanney laun-
in sín, lagði hún fyrir gömlu
konuna þá spurningu, hvort
hún þekkti nokkuð til Innocent
Paradine. Gamla konar varð
niðurlút o" sagði ekki neitt.
„Þú þekkir hann þá“, álykt-
aði Glory. „Þú hefur séð liann.
Iivernig lítur hann út? Segðu
mér það“.
Gamla konan ygldi sig. „Já.
Víst þekki ég hann — ég hef
séð hann. Það er bezt fyrir
hvern__og einn að hafa s'em
minnst- saman við hann að
sælda.i Gerðu þig ánægða með
að fá ekki að sjá hann, barnið
mitt. Reyndu ekkert til þess.
Þín biður annað og meira en
Innocent Paradine. Gerðu þig
ánægSa með það“.
Og þar við sat. En fyrir kom.
stundum, þegar Glory var hátt
uð á kvöldin og sér fyllilega
meðvitandi um töfrandi orku
síns únga líkama, að hún varð
skyndilega gripin kynlegu hug
arástandi, sársælu samblandi
kvíða og tilhlökkunar, sem hún
með. engu móti gat shilgreint
fyrir sjálfri sér. Fyrir hugskots
sjóriir hennar leið draumsýi-j
máttug, ögrandi og takmarka-
laust heillandi. Og henni fannst
alltaf að henni ýæri veitt at-
hy-gli innan úr dimmu skúma-
skötinu fyrir innan búðarhol-
una hans Ned Purfect í Cheap
side. „Hann er of óguðlegur til
þess að þú eigir að hafa nokk-
uð^sa-man við hann að sælda 1
‘hafði móðir Davanney sagt . . .
Hún heyrið sig í anda spyrja
Sturrock: „Hvernig þekkir
hann mig“? Og svar hans
hijórnaði fyrir eyrum hennar:
„Hann'fylgist með. Ég veit ekki
hýernig. En hann bara fylgist
méð manni. Hann veit allt um
okkur“.
j ‘Éf nóttin var heit, varð henni
'Sípndum á að fleygja ofan af
séi.sænginni og teygia hraust-
lega^úr sér. Og hún strauk
kannske yfir ávöl, fullþroskuð
‘brjóstin, hlýjan líkamann.
Þárinig lá hún í tunglsskininu
og velti því fyrir sér, hvort
engin takmörk gætu verið fyr-
'ir :því, hversu vel hann gæti
fylgzt með. Blóðið suðaði fyr-
ir-.’eýrum henni, hún kjassaði
mjúkt, yndislegt hold eigin lík
ama dns . . . Fylgdist hann
einnig- með þá
gÞannig stóðu málin árið 1805
í íMillington Lane. En úti í hin
ujji stóra heimi gerðust miklir
atburðir og örlagaríkir.
Þaðgá var friðurinn, sem Eng
lrmd og Frakkland höfðu samið
sín a rnilli árið 1803, rofinn á
nýi érida hafði hann í raun og
vérú aldrei nema málamynda-
friður verið. Drottinvaldurinn
hinum megin Ermarsunds,
Na,póleon Bonaparte, hafði alla
tið'i'arið háðulegum orðum um
ákvæði þessara friðarsamninga,
simriingana frá Amiens, og
haldið þá fyrir sitt leyti svo
illa, að jafnvel enski forsætis-
ráðherrann, Addington, sem að
jafnaði var heldur seinþrey-ttur
t|l vandræða, taldi sig ekki
l|pgur geta setið auðum hönd-
lÍiri. Þrætueplið var í þetta
^ipti: Eyjan Malta í Miðjarð-
arháfi. Henni vildu Englending
ar fá að ráða yfir í að minntsa
kosti 10 ár enn og ætluðu að
mota hann til þess að koma sér
þar upp bækistöðvum fyrir
'P-.
GÁMÁN OG i
ÁLVÁRÁ
Caruso og Cocaoola.
Afkomendur ■ luns mikla
söngvara Carusos hafa frá byrj-
un mótmælt því heii'Tariega, a3
Mario Lanza skyldi fá að leika
Caruso í kvikmynd, sem M.G.M.
er að láta gera um ævi Carusog.
Afkomendurnir hafa nú fengið
nýja ástæðu til þess að mót-
mæla og segja, að minningu
Carusos sé stórlega misboðið.
Ástæðan er sú, að í nokkrum
borgum á Ítalíu liefur verið
komið fyrir stórum götuauglýs-
ingum, þar sem ameríski söngv-
arinn, í gervi Carusos, er sýnd-
ur þamba úr Cocacolaflösku.
Þetta segja frændur Carusos að
sé svo svívirðlegt, a'ð það verði
ekki þolað af unnendum hins
mikla söngvara. Sagt er, að
fjöldi ítala sé á sömu skoðun.
Eðlileg mistök..
f sumar áttu hjón nokkur á
Englandi 75 ára hjúskaparaf-
mæli. Bárust brúðlijónunum
heillaskeyti víðs vegar að og
meðal annars frá Winston
Churchill forsæt’sráðherra.
Brúðg'uminn sjálfur hélt aðal-
ræðuna, sem þótti takast vel,
nema það, að honum varð á ein
skissa. Þegar hann minntist á
skeytið frá Iforsætisráðherran-
um, nefndi hann nafn Glad-
stones í stað Churchills.
Gull í garnatxmnu.
, I ágúst í sumar fundu ítölsku
yfirvöldin í Genova 17 gíló af
gulli og platínu í vöruskemmu
við höfnina. Verðmæti gullsins
og platínunnar er áætlað 20
milljarðar líra eða 400 milljón-
ir íslenzkra króna. Gullinu var
.smyglað til Genova með norska
flutningaskipinu „Tricolor“. Það
var heilbrigðiseftirlitð í borg-
nni sem fann smyglvöruna, er
rannsókn var gerð á vörum í
skemmunni. Ekki hefur verið
látið uppskátt hvaðan gullinu
var smyglað.
Skotasaga.
Skoti nokkur kom í manntais
skrifstofuna:
-— Ég er kominn til þess að
tilkynna fæðingu sonar míns.
Allt viðvíkjandi þvf var skrá-
s-ett; en Skotinn stóð kyrr fyrir
framan skrifarann og bjóst ekki
til þess að fara.
Var það nokkuð amiað?
spurði skrifarinn.
— Ja; ég vildi gjarnan fá að
vita, hvað þetta kostar.
-— Skrásetningin kostar ekki
neitt, sagði skrifari’in.
— Ekki neitt? Þá er mér víst
alveg óhætt að lilkynna, að
hann á tvíburasystur.
AAAAAAAfiihAjftii
áuglfsið í AB
Handavinnukennsia
Byrja handavinnunámskeið mín eins og að undan-
förnu fimmtudaginn 2. október. — Dag- og kvöldtímar.
Fjölbreyttar útsaumsgerðir. baldering, orkering,
hekl, bastvinna o. fl.
Verkefni fyrirliggjandi.
Nánari upplýsingar næstu daga frá kiukkan
10 f. h. til 8 e. m.
ÓLÍNA JÓNSDÓTTIR, Leifsgötu 5. Sími 3196.
fuÍiiInQimenn
séra ARELIUSAR NIELSSONAR
t? hafa opnað skrifstofu í Efstasundi 59.
Skrifstofan er opin frá kl. 5—7 og 8—10 e. m.
SÍMI 4925.
AB 6
..YÍldA*?
jföírní-p
)u! 11
'é/i’

iakbju