Alþýðublaðið - 08.10.1952, Blaðsíða 6

Framháldssagan 20
Susan Morley:
Frú Báríðnt
löKlbeinss;
Ó. Mig langar svo til að koma
þangað rétt sem snöggvast. Mig
langar til þess að kynnast kunn
ingjum þínum, sem þú he_fur
verið að tala um, eins og Répp
lávarð og Kitty Blake. Mig
langar að sjá hanaslag og
shnefaleik. Mig langar til þess að
sjá svo margt og fá að taka
þátt í einhverjum gleðskap. Það
er svo einmanalegt hér.
' ,,Þú átt það við sjálfa þig,
stúlka mín. Komdu með krakk
ann handa þeim vonggóða og
svo er það búið. Hamjngjan
veit, að ég læt mitt ekki eftir
liggja. Hvenær heldurðu ann-
J ars að af því verði, Glory?“
Hann talaði í háflkæringi en
að hálfu leyti var honum full
alvara.
okkur til þess“?
„Hvað ertu að segja? Hani/
myndi skera sig á háls. ÞaS
myndi verá verra en manns-
morð. Ég get ekki til þess hugs
áð“.
Hún var þögul um stund.
,,Hugo“, hóf hún að lokum
máls. „Ég er ekki viss um að
það verði neitt af því — í bráð-
ina að minnsta kosti. Hugo. Ger
um ráð fyrir að við færum tii
arkraftur í röddinni. „Hvernig
fengjum við peninga til þess að
lifa af? Reyndar lét hann mig
fá fyrirframgreiðslu. Það er
A ANDLEGUM VETTVANGI
■ Það er búið að kjósa blóma-
árottningu, og það fór mjög há-
ííðlega fram; stúlkán er Ijóm-
andi íalleg og vel að heiðrinum
komin. Ég óska henni innilega
til hamingju! Blómadrotfning
er fallegur t-itill, og hún ber
hann með sæmd.
En það er annað, sem ég ætl-
aði að tala um í þessu sambandi.
Hvers vegna var efcfci líka kosin
,.Grænmetisdrottning“'' Roskin
kona, helzt ekki mi.kið yngri en
fimmtug, vel á sig komin,
hraustleg og í mátulegum hold-
um, og með ósvikina -roða í
vöngum. Kona, sem gingöngu
hefur lifað á náttúruíækningafé-; borgarinnar, — bara um stund
lagsmataruppskriftum síðast arsakir> __ og kæmum svo aft
iiðinn áratug, og getur sýr.t ur emr skamma dvöl. Hann
foréf upp á það! Þac5 heföi ekki | myncji vitanlega verða reiður,
aðeins orðið auglýsjng fyrir i en hann myndi ekki geta gert
garðyrkjusýninguna, heldur líka neitt við okkur. Hann er svo
söluauglýsing fyrir græmnetis- háður okkur Er það ekki?«
framleiðendurna, torgsöiurnar j yertu nú skynsom) Glory“
og ailt það! Engura kemur til Það yar ekki mikiU sannfæring
hugar, að blomadrottnjngin hafi
orðið svona falleg nf því, að hún !
hafi keypt og borðað einhver ó-1
sköpin öll af blómum, og hvaða
auglýsing er þá þetta kjör henn-
ar leiginlega fyrir blómasalana?
Þegar öllu er á bptninn hvolft,
er það jú ekki nema náttúrunni
samkvæmt, að ungar stúlkur
séu ungar og lag’egar! En
finnntug kona, sem er hraust cg
spræk og reffileg eins og þrítug
eða jafnvel yngri væri, og það
fvrst og fremst bara af því, að
hún hefur eingöngu borðað
grænmeti, — það ér auglýsing!
Og ég geri bað að tillögu minni,
að það verði kosin „grænmetis-
drottning“ eðá „ká'drott: ing“ á
næstu garðyrkjusýnj.ng;'. Það
kan nað verá, að suminn íinnist
laukþefurinn ekki beiniínis
drottningarlegur, — «n hann er
ekta, eins og allt sem innan frá
kemur; ekki neitt plat eða
blekking, eins og þessí ilmvatns
blómagerviilmur, sern bara Iegff-
ur frá yíirborðinu! Og hvað
kransinn snertir, þá held ég
bara, að það megi gera þokka
legan drottningarkrans úr kál-
blöðum, hreðkurn/n.æpum, rauð-
rófum og öðru þess háttar. Það
mætti meira að segja búa til
tígulegustu kórónu úr toppkáli!
Og ætli það væri ekki einhver
munur fyrir þá drottningu, sem
gæti bókstaflega etið allt sitt
drottningarskraut og orðið gott
Tiffly og á fund konunnar, sem
hann forðum daga hafði sótt til
konunnar sinnar sáluðu, þegar
hún átti von á barni. Hann
gekk jafnvel svo langt í fyrir-
hyggjunni að láta senda ser
ostrur daglega handa Hugo, og
ekki stóð á peruvíninu handa
honum til þess að skola þeim
niður með.
Dag nokkurn uppgötvaði
hann, þeim til mikils hugarlétt
is, að .ástæðan til þess að ekk-
ert gerðist, væri sú, að hann
væri hjá þeim. Hann sagði við
þau, að hann gerði þau tauga-
staður né stund til þess að víia
og vola. Napoleon gat beðið til
morguns, árinn sá. Nú skyldu
allir éta og drekka ög vera
glaðir. Allt benti til þess að
henni myndi takast að standa
vel í stöðu sinni sem húsmóðir
á þessu stóra heimili. svo sem
sómdi dótturdóttur hins virðu
lega Tivendale lávarðar.
Þegar allir voru búnir að
éta nægju sína( og sumir held
ur meira), voru borð rudd og
fólkið raðaði sér f"kringum eld
inn. Glory var að hjálpa til við
að klæða Hugo í gervi jóla-
sveinsi þ.egar óp og óhljóð
óstyrk með nærveru sinni, og kváðu við frá aðalimigangiuum
rændi þau hinum „nauðsyn
lega lífs elixir“, eins og hann
orðaði það. Og þegar annar
„En ef það verður nú ekkert mánuðurinn var á enda tjáði
af því, Hugo? Alveg sama . hann þeim, a,ð hann væri á för
hvað mikið við ieggjum að j um til London. Þangað fór
hann tveim dögum fyrir jól.
Snemma á jóladagskvöldið
fóru gestirnir að streyma til
þeirra. Það vóru að mestu leyti
nágrannar úr þorpinu Tiffly og
umhverfi þess, leiguliðar af
jörðum lávarðarins og heimilis
fólk þeirra. Þar voru líka virðu
legir sjálfseignabændur, stór-
ir og sterklegir náungar, rauð-
eygðir og veðurbitnir. Andlegr
ar stéttar mennirnir létu held-
ur ekki á sér standa. Hálf
tylft af prestum og prélátum
kom þrammandi neðan úr þorp
inu. Hinn fyrirferðarmikli lög
fræðingur Tivendale lávarðar.
herra Tulse, hafði komið til
búgarðsins .viku fyrir jól í ein
hverjum erindum vegna gamla
mannsins og ætlaði að halda
þar kyrru fyrir um hátíðina.
Það var einhver drungi yfir
hópnum. Nýjustu fréttirnar ut
alveg satt. En hún myndi ekki, an ur hinum stóra heimi voru.
endast okkur lengi. Ég fæ ekki j ef ekki slæmar, þá að minnsta
meira frá honum næstu þrjá ’ kosti ekki neitt sérlega góðar
mánuðina. Það er svo um sam j ne uppörvandi. Fall hetjunr.or
ið, að ég fæ ekki aðalgreiðsluna Nelsons við Trafalgar var enn
fyrr en barnið fæðist, eða fyrr
en eftir tvö ár, ef ekkert gerist
fyrir þann tíma. Það er nú gall
inn. Komdu. Við skulum koma
heim. Það gerist hvort sem er
ekkert við að sitja og masa hér
í kuldanum“.
Og þannig leið tíminn, — og
ekkert gerðist. Heimilislífið fór
að taka á sig annan blæ. Hugo
fór að leiðast. Tivendale lávarð
ur ráfaði fram og aftur miLli
herbergja sinna og íbúðar
þeirra. Þegar fyrsti mánuðurinn^
leið án þess að Glory gæti kir.k
að kolli við daglegum, þöglum
spurningum hans, fór hann að
verða undarlegur og ráðvilit-
ur í fasi. Hann fór til þorpsins
af, á móts við hina, sem verður
að fleygja því í öskutunnuna,
þegar það er fölnað og hefur þá
ekkert nema amstrið og óþæg-
indin af því! Nei, skrúð kál-
drottningarinnar yrði bæði til
yndis og hægðarauka!
Jæja, —• í andlegum friði!
Dáríður Dulheims.
ofarlega í hugum manna. Lík
flotaforingjans hafði nú verið
flutt til London, — í vínámu
•—, og fyrir dyrum stóð bráð-
lega að jarða það. Það vár'uppi
orðrómur um að komið hefði
til stórorrustu á landi milli
herja Frakka og Englendinga,
— nálægt Olmutz, héldu menn
helzt, og enginn vissi hvernig
henni hefði lyktað. Pitt, for-
'sætisráðherra landsins, var
sjúkur maður og ‘hafði tekið
sér ferð á hendur til baðstaðar
ins Bath í Austurríki sér til
hvíldar og hressingar. Þar sat
hann nú með fætur sína dúðaða
í baðmullardúkum. En öllura
þessum erfiðleikum þjóðarinn-
ar var heldur lítill gaumur gef
inn á búgarði Tivendale lávarð
ar þetta jólakvöld. Gestirnir
röðuðu sér í kringum skíðlog
andi eldinn á arninum. Glorv
var með allan hugann við að
láta fara sem bezt um þá og
gaf sér þó tím.a til þess að
segja við þá gamanyrði og taka
glensi þeirra. Hér var hvorki
í salinn, þar sem þjónustufóik
ið hafði safnazt saman til þess
að fylgjast með hátíðahöldun-
um. Samtímis heyrðust hrana
leg köll og fyrirskipanir úii fyr
ir og brothljóð í gluggarúðum
einhvers staðar úr fjarska. Það
sló dauðaþögn á viðstadda.
Menn hættu að tala saman,
fundu að eitthvað óvænt og ó-
venjulegt var að ske og að ill
tíðindi voru í vændurn. Aðeins
heyrnardaufur maður nokkur,
sem sat við reykháíinn, hafði
ekkert merkt óvenjulegt og
hélt áfram að tala við sessn-
naut sinn, en sá fljótlega að
menn voru þagnaðir í kringnm
hann og að það sló óhugnanleg
um svip á andlit íólksins.
Glory og Hugo stóðu úti í
horni hlið við hlið — hann var
torkennilegur útlits, svo. sem
jólasveini ber að vera, klæddur
síðri úlpu með hött á höfði og
allur málaðun í framan með kol
svörtu sóti. Inn í salinn gengu
grímuklæddir menn hver á eft
ir öðrum. Þeir voru allir klædd
ir síðum, svörtum skikkjum,
sem huldu vaxtarlagið auk þess
sem grímurnar komu í veg fyr
ir að sæi í andlit þeirra. Hver
þeirra hélt á skammbyss'U í
hendinni og beindi gapandi
byssuhlaupunum' að dauðskelfd
um gestunum við arineldinn,
sem ekki hræröu sig hið
minnsta.
Glory hélt fyrst í stað að
glettnir náungar í hópi ná-
granna þeirra væ.ru að leika
sér að hræða gestina. En hún
sá bráðlega, að svo var ekki
Gegnum dyrnar á salnum sá
hún, að annar flokkur manna,
líka grimuklæddir í samskonar
svörtum skikkjum var að fjar
lægja þjónustufólkið og otuðu
því á undan sér með ginandi
byssukjöftum.
Það var ráðskonan, frú
Gage, sem fyrst allra ráuf
þögnina. Hún rak upp skrækt
hljóð og æpti í nistandi angistr
„Þjófar. Stigamenn. Þeir
myrða okkur“.
Sá, sem fremstur fór í flokkn
um, var hár og grannur, ung-
ur maður, en af limaburði hans
varð þó ráðið að undir skikkj-
unni bærðust sterkir, slæiir
vöðvar. Hann tók til máls, lág
um, torkennilegum rómi:
Óskin er íð verða falleg;
brún ín íólbruna,Þcsi
vegna i tð venja húíinít
ímáit og smátt vií lólin*;
og vernda hana með þvf
aS smyrja húðina aftur og
aftur með NIVEAaj
creme eða NIVÉA*j
ultraíoliu, í
\ac m
snyrlivörur ;
hafa á fáum árum *
unnið sér lýðhylli ■
um land allt. i
B
■
KEBBBBBElEIIISESEBllljlIIKBIBt
s
s
s
s
aluminium og krómaðir. S
S
s
s
s
s
s
s
s
s
Hraðstraujárn
krómaðar.
Hraðsuðukönnur
Brauðristar
Hárþurrkur
og flest önnur rafmagns- ^
heimilistæki. ^
c
Véla- og raftækjaverzlunin ?
Bankastræti 10. Sími 2852.:
Tryggvag. 23. Sími 81279. ^
gipo i
»‘.i: í: é: H
#S
Happdrœíti Háskóla íslands