Tíminn - 15.09.1964, Side 9

Enginn tími, enginn staður,
enginn hlutur dauða ver.
Bú þig héðan burt, ó, maður,
brautar lengd þú eigi sér.
Vera má, að vegferð sú,
verði skemmri en ætlar þú.
Æskan jafnt sem ellin skundar,
•ina leið til banastundar."
Þannig kvað séra Björn Hall-
dórsson. Má enn reyna sannindi
þessara versa er vér minnumst
sonardóttur hans, Dóru Þórhalls-
dóttur, forsetafrúar, sem andaðist
hinn 10. þessa mánaðar. Allir
hefðu viljað hennar vegferð lengri,
hefðu óskað að njóta lengur for-
sjár hennar á því heimili, sem
er tákn þjóðarinnar allrar
Forsetafrú Dóra Þórhallsdóttir
sameinaði í fari sínu og lífi flest
það, sem talið hefur verið höfuð-
prýði góðrar húsfreyju. Hún var
stjórnsöm, vel verki farin, hag-
sýn, snyrtileg og hannyrðir léku
i höndum hennar. Heimilið og
fjölskyldan var ætíð þungamiðja
lífs hennar, þótt hún sinnti einnig
málefnum utan þess verkahrings.
Tvennt var það einkum, sem
hlaut að vekja athygli hvers
manns, sem kom gestur að Bessa-
stöðuwi: hæverska húsfreyjunnar,
hver sem í hlut átti, og hið inni-
lega og nána samband, sem var á
miDi forsetahjónanna. Af samtali,
sem ég átti við forsetafrúna
skðmmu fyrir sjötugasta afmælis-
dag hennar, er mér minnisstæð-
ast þakklæti hennar fyrir það, hve
veitult lífið hefði verið henni á
góðar gjafir. Ekki hvarflaði að
mér, að hún teldi þar í fyrir-
rúmi metorð né völd, sem eigin
manni hennar hafa fallið í skaut.
Það voru önnur og varanlegri
verðmæti, sem hún þakkaði, svo
sem kærleiksríkt og menningar
legt æskuheimili, farsælt hjóna-
band og barnalán
Vegna hins heilbrigða mats
hennar á lífsverðmætum, var for-
setafrúin ein þeirra gæfukvenna,
| sem stóð styrk og heil í sínu ævi-
starfi. Henni var viðgangur hinnar
íslenzku kirkju mikið hjartans-
mál og var það að vonum, að ekki
slitnuðu þau tengsl, sem erfðir og
uppeldi sköpuðu henni við kirkju
og kristindóm. Hún taldi það eina
meginskyldu móður að veita börn-
um sínum trúarlegt uppeldi, svo
að þau mættu síðar í lífinu styðj-
ast við bæn og trú. Að móður
hennar látinni fundust þessi orð
skrifuð með hennar hendi: „Mað
ur verður að hafa fullt traust á
sjálfum sér og Guði“. Er Iíklegt,
að þau orð hafi oft hljómað í
huga forsetafrúarinnar síðar á
ævinni
..Mér finnst ég hafa misst svo
mikið“, sagði ein vinkona forseta-
frúarinnar, er við ræddumst við
eftir andlát hennar. Munu margir
mæla á þá lund, því hún var kona
vinföst, gladdist og hryggðist með
vinum sínum af heilum og heitum
huga.
„Hjartað eitt þekkir kvöl sína,
og jafnvel í gleði þess getur eng-
inn annar blandað sér“, segir í
Orðskviðunum. Enginn mælir kvöl
þeirra, sem eiga á bak að sjá þeim
ástvinum, sem eru hjartfólgnastir
Sigríður Thorlacíus.
Forsetahjónin heilsa mannfjöld
anum af svölum heimilis síns
að lokinni talningu við forseta-
kjör árið 1952.
í Alþingi með sr. Friðrik
Friðrikssyni árið 1960
Frú Kekkonen, forseta-
frú Finnlands og Dóra
Þórhallsdóttir, forsetafrú
á ferðalagi í Eyjafirði
árið 1957.
TÍMINN, þriðjudagur 15. september 1964 —
9