Alþýðublaðið - 24.12.1953, Blaðsíða 27

m'
r!|
Framhald af 15. síðu.
an listgrip Norðurálfu, sena
tengist nafngreindum j höf-
Svona geta 'liiiir hlutir,
sem koma óvænt úr jörðu,
tengt þræði og brugðið ‘birtu
á menn, sem annars Væru
hálfgleymdir aftur í rökkri
aldanna. Og svona geta þeir
gert víðrei'st, í tíma og rúmi,
áður en við fáum þá í hendur:
Frá Skálholti til Noregs, suð-
ur þvera álfuna til Róms, aft-
ur norður DumsbhafiS, og
hafnað á nyrzta hjara heims-
byggðar. sjö hundruð ár í
kaldri jörð. Og síðan aftur
suður á bóginn, þangað sem
hann nú stendur —- með ís-
lenzkum frændum sínum á
þjóðminjasafní Dana. Þar er
hann stolt minning frábærrar
‘konu, sem orti gersemar í
höndunum endur fyrir löngu.
E D E N
Framhald af 8. síðu.
hana víð þá hugsun og gerði
henni dauðastríðið enn erfið-
ara. ..Góði guð, rauða rósin“.
Meíra gat hún ekki sagt. Hún
var dáin.
Blærinn flutti rósinni lát
fjólunnar.
Rauða rósin grét.
„Veslings litJa fjólan,“
sagði skúfurinn fleðulega..
Hann sagði þettá. til að geðj-
ast rauðu rósinni, og glotti af
ánægju inn í sjálían sig.
Rósin varð snortin af hlut-
tekningu skúfsins, Hún sá
ekki við honum, því að hún
var svo hreín og saklaus.
„En sá ilmur,“ smjattaði
skúfurínn og svaig áfergju-
lega í sig ilm rósarinnar.
„Og blærinn, heimskinginn'
sá arna, leyfir sér að bera
hinum blómunum þennan in-
dæíá ilm.“
Sigurskúfurinn hugsaði enn
ráðsitt. Hann skreið og
skreið, óf net utan um rósina.
svo að hann einn gæti svelgt
ilm hennar.
í ákafa sínum gætti hann
þess ekki að hlífa rótum rós-
arinnar. Þær særðust, svo rós
ína ðauðkenndi til, þótt hún
kvartaði ekki.
Blöð skúfsins ófust um
leggi hennar og huldu blöð
hennar, svo að hún gat varla
dregið andann. Fagurrauðu
krónublöðin tókru að visna og
féllu til jarðar hvert af öðru.
Þau fáu blóm, sem.. eftir
voru í garði guðs, grétu í þög
ulli skelfingu.
Guð hlaut að hafa gleymt
þeim?
Veslings blómin áttu svo
foágt, því nú gat rauða rósin
ekki lengur minnt þau á góð-
an guð, því hún var alveg í
skugga skúfsins, flækt í neti
hans, svo hún var óþekkjan-
leg f-rá honum- sjálfum.
Skúfurinn skreið og skreið,
óx og óx. En rauða rósin vesl
aðist upp.
Hún fól sig góðum g-uði og
sof-naði svefninum langa.
Góður guð kallaði. til sín
englana sína og sagði: „Við
skulu-m líta yfir garðinn okk-
ar Eden.“
Litlu englarnir ætluðu ekki
að trúa sínum eigin augum,
er Jieir sáu viðurstyggð evði-
legífl-ngarinnar.
Hvað var orðið af öllum
fallegu, marglitu blóm-unum?
Og fagurrauða rósin, sem átti
að minna blómin á góðan guð
var horfin.
Garðurinn var ekkert ann-
að en óræktarflækja af skúf,
sem skreið og óx og óx.
Litlu éngl-arnir litu hryggir
og hikandi á góðan guð. Skelf
íngu lostnir lutu þeir höfðum.
Góður guð starði á flækj-
una með hrolli og viðbjóði.
Reiðin logaði úr angum hans.
Litlu englarni-r béldu niðri
í sér andanum. Þeir höfðu
aldrei fyrr séð -góðan guð
reiðast.
■: *
Þ-að dimmdi í iofti. Dökk ‘**
111 |i I B li II |l II 1 II £ IIII H II II P |1 II tl R U
II II II
u u ii n ii (i u ii n u
n n q i
a »Et m M B ua « Q a n a »r» u u w u u
skýin rákust hvert á annað.
Þungar dunur heýrðust og eld
íngar leiftruðu.
Á örskammri stund brann
hver ang-i sigurskúfsins til
ösku, síðustu leifar blóma-
garðsins Eden.
Góður guð benti englunum
að koma nær. Reiðin var horf
ín úr augum hans. Svipuri-nn
var mildur sem fvrr.
Hann rétti frim hendur
sínar. I hæ-gri hendinni- hélt
hann á fagurrauðri rós, . en
þeirri vinstri Mtilli, ’ þrílitrl
fjólu.
Góður guð lagð blómin ,var
lega við brjóst sitt og sagði:
..Á meðan kserSeikurinn er
við lýði, fær ekkert grandað
þessurn blómum.“
„Kærleikurjjrm í brjósti
g’óðs guðs tíeyr aldrei>M Sm*.
u&u litlu englarnir @Hir >|
serna. i