Tíminn - 14.11.1964, Blaðsíða 11

'CATJGARDAGUR 14. nóvember 1964
jímmn
Hann sagði, að sér væri huggun í því að tala við einhvern af
vinum mínum. Ég hét honum þessu, og ég hafði látið tímann
líða, án þess að efna þetta heit mitt. Mér líður betur eftir að
hafa uppfyllt loforð mitt.
— Þér megið treysta mér, sagði ég og þrýsti hönd hans.
— All right! Það er þá ákveðið.
— Gott kvöld, herra Christian, þér eruð seint á fótum.
Við snerum okkur við og komum auga á Bligh, sem stóð
skammt frá okkur. Hann var berfættur, aðeins í skyrtu og
buxum. Hvorugur okkar hafði heyrt hann koma.
— Já, skipstjóri, svaraði Christian kuldalega.
— Og þér, herra Byam! Getið þér ekki heldur sofið?
— Það er svo heitt undir þiljum, skipstjóri.
— Ég hef ekki orðið var við það. Góður sjómaður getur
sofið í bakarofni eða á ísjaka, ef þörf krefur.
§ Hann stóð kyrr stundarkorn, eins og hann hyggist við því,
að annar hvor okkar svaraði. Svo sneri hann sér skyndilega
við og gekk að reiðanum. Þar nam hann staðar andartak og
athugaí5i seglin. Því næst fór hanu aftur undir þiljur. Við
Christian töluðum saman góða stund. Svo buðum við hvor
öðrum góða nótt.
Tinkler, sem hafði legið í skugga einnar fallbyssunnar,
reis nú upp teygði úr sér og geispaði:
— Farið niður, Byam, og sýnir, að þér séuð sjómaður.
Skollinn hirði yður og Christian og allt þvaðrið í ykkur! Ég
var alveg að sofna, þegar hann kom.
— Heyrðuð þér, hvað hann sagði? spurði ég.
— Hann bað yður að tala við föður sinn, ef eitthvað kæmi
fyrir. Faðir minn hefur ekki beðið mig um neitt slíkt, en það
sýnir aðeins það, að hann átti alls ekki von á, að ég-kæmi ,,
aftur. Eh ég verð að fá eitthvað að drekka. Ég hef ekki hugs-
að um annað en vatn síðasta klukkutímann, og ég fæ ekkert
vatn fyrr en snemma í fyrramálið. Hvað mynduð þér gera í
mínum sporum.
— Peckover er nýfarinn undir þiljur, sagði ég. — Þér gæt
uð reynt að nota tækifærið.
— Er það? Tinkler spratt á fætur. Hann klifraði eins og
köttur upp í reiðann eftir pípunni, fékk sér að drekka og
hafði klifrað upp aftur með pípuna, áður en Peckover kom
aftur á þilfar. Þegar við fórum undir þiljur var klukkan
orðin þrjú. í fjarska heyrði ég hróp varðmannsins. Ég skreið
upp í hengirúmið og sofnaði fljótt.
IX.
Uppreisnin.
Skömmu eftir birtingu vaknaði ég við það, að einhver hélt
í öxl mér og hristi mig óþyrmilega. í sama bili heyrði ég
26
hávaðasamar raddir, þar á meðal rödd Blighs. Ég heyrði
þungt fótatak á þilfari. Churchill, liðþjálfinn, stóð við rúmið
mitt með skammbyssu í hendinni. Ég sá Thompson standa
við vopnakistuna með byssu með áföstum byssustingi. í
sama bili komu tveir menn þjótandi inn í káetuna. Annar
þeirra hrópaði: — Fáið okkur vopn, við erum með ykkur.
Thompson fékk þeim vopn, og þeir flýttu sér aftur upp á þil-
far. Stewart, sem svaf í næsta rúmi við mig, var þegar farinn
að klæða sig. En þrátt fyrir öll ólætin, steinsvaf Young enn-
þá.
— Hefur veriö ráðizt á okkur, Churchill? spurði ég, því að
mér datt fyrst í hug, að Bounty hefði rekið aftur að eyjunum.
og villimennirnir ráðizt á okkur.
— Flýtið yður í fötin, herra Byam, svaraði hann. — Við
höfum tekið skipið og Bligh skipstjóri hefur verið bundinn.
Ég skildi ekki vel, við hvað hann átti. Stundarkorn sat ég
og starði á hann.
— Þeir hafa gert uppreisn, Byam, sagði Stewart.
— Hamingjan góða, Stewart. Eruð þið fávitar? Vitið þiö,
hvað þið eruð að gera?
— Við vitum vel, hvað við erum að gera, svaraði hann. —
Bligh sjálfur á sök á þessu. Nú skulum við gjalda honum
rauðan belg fyrir gráan.
Thompson hristi byssustinginn. — Við skjótum hann niður
eins og hund, sagði hann — og ef einhver ykkar þessara
ungu manna reynir að gera okkur skráveifu, þá verðið þið
drepnir! Bindið þá Churchill, það er ekki hægt að treysta
þeim. \
— Þegiðu, og gættu að vopnakistunni, svaraði Churchill.
Flýtið yður í fötin, herra Byam. Quintal, standið við dyrnar!
Enginn fær að fara, nema ég gefi honum leyfi.
Þegar ég sneri mér við, sá ég Quintal við dyrnar. Meðan
ég stóð og starði, kom Samúel í ljós. Hann var aðeins í bux-
um. Hárið var ógreitt, og hann var fölari en venjulega:
Herra Churchill, hrópaði hann.
— Hafðu þig burtu , svinið þitt, annars risti ég á þér kvið
inn, hrópaði Quintal.
— Herra Churchill, lofið mér að tala við yður, sagði Samú
el aftur.
— Ýttu honum burtu, sagði Churchill, og Quintal sveifl
aði byssuskeftinu svo kröftuglega framan í Samúel, að hann
hvarf án þess aö segja meira. , ,\,, \,
— Gefðu honum spark í rassinn, Quintal, hrópaði einhver
og þegar ég leit upp, sá ég tvo menn lúta yfir lestaopið.
Við Stewart gátum ekkert vopnlausir. Við urðum að hlýða
skipun Churchilis. Bæði hann og Thompson voru sterkir
menn, sem ekki voru á okkar meðfæri, jafnvel þótt þeir væru
vopnlausir. Mér varð hugsað til Christians, sem var jafn-
fljótur til átaka og hann var fljótur að átta sig, en ég þóttist
viss um, að engin von væri til þess, að hanri væri laus. Hann
stjórnaði morgunvaktinni og þeir höfðu vafalaust ráðizt á
hann og tekið hann höndum fyrstan manna, jafnvel áður en
þeir tóku Bligh. Stewart horfði framan í mig og hristi höf-
uðið, eins og hann vildi segja: Það er þýðingarlaust, við get-
um ekkert gert.
Við klæddum okkur í snatri, og Churchill skipaði okkur
því næst að ganga á undan sér fram á skipið. — Gleymdu
hina í klefanum, Thompson, hrópaði hann. Það stóðu margir
vopnaðir menn við káetuna frammi í skipinu. Meðal þeirra
EFTIR ARTHEMISE GOERTZ
37
ir í myrkui. Homére var að
kveikja á götuljóskerunum. Lækn
irinn stóð um hríð og fylgdist með
starfi hans. Hvernig hann kleif
upp stiga sinn, opnaði smárúðu
á ljóskerinu og bar eldspýtu að
kveiknum. Því næst fetaði hann
niður sígann, lyfti honum á öxl-
ina og þrammaði yfir að næsta
götuhorni.
Hvílík þolinmæði, hvílík fyrir-
höfn til að framleiða ofurlitla
birtu.
17. KAFLI
Um miðjan júií náðu öldur
nins nýja tíma, sem nú flæddu
?fir veröldina, loksins til Louis-
ana. Þær komu í ljós í dálkum
iagblaðanna og fylltu alla hugs-
andi menn heilabrotum og ímynd-
unum. Enda þótt menn bæru til-
hlýðilega virðingu fyrir gufuvél-
inni, ritsímanum, talsímanum, raf
magnsljósi og bifreiðum voru þeir
eigi að síður ofurlítið kviðandi
fyrir því, hvað framtíðin kynni
að bera í skauti sínu af furðum
og fádæmum. — Hvað skyldi
verða fundið upp næst? spurði
eitt dagblaðanna. — Við höfum
uppgötvað kafbáta. Við erum í
þann veginn að komast að leynd-
ardómum loftsins. Höldum við allt
af áfram með sama hrgða, og hvar
endum við þá?
Einn morguninn náði flóð um-
breytinganna alla leið inn fyrir
þrepskjöldinn á „Mánaskiní.“
Þangað hafði borizt ábyrgðarbréf
frá herra Naquin, og í því var
skipun frá heilbrigðiseftirlitinu í
New Orleans um, að lok skyldi
smíðað yfir alla brunna á eignar-
lóðum deRochers í borginni.
— Hvað! Nanaine sló þéttings-
fast á blaðið með handarbakinu.
— Hefur nú nokkur heyrt aðra
eins ósvífni. Og þriðja ítrekun.
Þó það svo væri hin þrítugasta,
skyldi það ekki vera gert..
— Ekki þarft þú að óttast að
við fáum þær prjátíu, því það
myndi vera búið að sekta okkur
eða fangelsa löngu fyrir þann
tíma, anzaði Vitor.
Nanaine lét ógnun þessa sem
vind um eyrun þjóta. — Það var
nú eins og þegar 'dð fengum til-
skipunina út af heilsuspillandi
kjallaraíbúðum Ekki vissi ég ti! að
meira yrði úr bví. .Julíen kippti
því í lag.
— Það er náttúrlega til of
mikils ætlazt, að þú takir svari
skyldmenna þinna, hreytti Nan-
aine út úr sér og glotti háðslega.
— Já, það er til of mikils ætl-
ast, ef þeir hafa á röngu að
standa.
— Hvað á þetta að þýða? Á
röngu að standa? Má ég spyrja
hvqrt þeir hafi rétt til að láta
eftirlitsmenn sína spígspora inn í
hús okkar hvenær sem ei á nóttu
eða degi? Eiga þeir með að leyfa
sér slíkt í eínkaíbúðum okkar?
— Þeir hafa rétt til þess, þegar
við látum okkur engu skipta líf
og heilsu leigjenda okkar.
— Æ, þú talar eins og asni.
— Þú mátt ekki misskilja mig.
Ég berst ekki fyrir því, að láta
loka brunnunum. Það getur að
vísu verndað vatnið gegn lirfum
og klaki mýrarkölduflugna* en
það síar ekki vatníð, sem skolast
niður af húsaþökunum í hverri
regnskúr.
— Þarna sérðu sjálfur.
— Svo ég held því fram, að
loka eigi brunnunum gersamlega
og leggja fullkomna vatnsleiðslu
um borgina.
— Bæjarvatnsleiðslu. Skólp úr
.Mississippifljótinu eða hvað?
— Nýju hreinsunarstöðvarnar
sjá fyrir því, að svo verði ekki.
— Og hvernig var með þetta
eíturgas? Frú de Gerbeau hafði
einn leigjanda, sem sagði upp,
þegar umboðsmaður frúarinnar
lagði gasleiðslu í . . . .
—Það sýnir einungis, að um-
boðsmaður hennar var gáfaðri en
leigjandi hennar.
— Eða hvað gerðist, þegar
kunningi frú Vigée kom fyrir
gasljósum í húsi sínu? Gamla kon-
an móðir hans slökkti ljósið með
þvi að blása á það, eins og hún
var vön að gera við lampann
og morguninn eftir !á hún látin
og stirðnuð í rekkju sinni.
— Ég get ekki hugsað mér
betri meðmæli en þetta fyrir því,
að leiða hér inn rafmagn.
— Og hvað svo meira? Gjörðu
svo vel að halda áfram.
— Baðker og vatnssalerni.
— Almáttugur. Heyrið hvað
hann segir. Nanaíne ákallaði
himnana til vitnis um orðbragð
hans. — Hann er öldungis örvita.
Og hvað heldurðu að þetta kosti
nú?
— Peninga eigum við næga.
Hvaða gagn er að því að hauga
þeim 1 bankana eða henda þeim
í fasteignir? Upp á síðkastið höf-
um við ekki eínu sinni hirt um
að leggja þá irih. Bankahólfið er
fullt af skuldabréfum og öðru
slíku. t
— Eg hætti þessu rifrildi, sagði
Nanaine. — Það er föstudagur í
dag — þá ætti Júlíen að koma í
kvöld. Viktor, fáðu honum þessa
ósvífnu tilskipun og segðu hon-
um ....
í sama bili hringdi síminn upp
á lofti og gaf til kynna þann eina
sigur, sem hann og hin nýja tækni
höfðu unnið á í ,Mánaskini.“
Þegar hann kom upp í stofu
Jolivets, biðu hans margii sjúkl-
ingar, þeirra meðal Justin Dufour
sonur bakarans og frú Naquin
með Hippolyte. Hann lýsti ástæð-
unni til þess, að hqnn neyddist
til að láta þau bíða, og lofaði
að koma aftur svo fljótt sem hann
gæti.
Slysið var alvarlegra en hann
hafði haldið. Kolagerðarmaður að
nafni Philo Fanchon hafði skað-
brennt sig á höndum og fótum
og í andliti, er samþjappaðar gas-
tegundir höfðu sprungið - nánd
við vinnustað hans. Engin hjálp
hafði manninum verið veitt önn-
ur en venjuiegt hjátrúarrugl, sem
betur hefði verið látið ógert.
Hann átti heima úti við Bayou
Téte l“Ours o^ kvað sér hafa ver-
ið ókleift að leita sér læknishjálp-
ar inni í bænum, þar sem hann
átti engan hest.
— Þér hefðuð getað sent mér
boð, eins og þér gerðuð orð
eftir föður Gichard i morgun.
Pilo hreyfði sig ofurlítið, eins
og hann reyndi að yppta öxlum.
— Svo faðir Guichard hefur þá
sagt yður, að maðurinn minn væri
svona veikur? mælti kon.i hans.
Hún gaut grunsamlegu hornauga
til læknisins og tösku hans. — Ef
þér takið handlegginn af Philo —
þá drep ég yður. Hann er að deyja
og hann skal fá að deyja með sinn
handlegg á sér.
— Halt þú kjaíti, mælti Phlio.
— Eigi ég að deyja, vil ég losna
við þessar kvalir áður. Skerðu
hann bara af læknir, mig verkjar
þann djöful í hann. Skaðbrennt
andlit hans afmyndaðist af kvala
grettu.
Upphandleggurinn var ómur-
legri á að líta, en læknirinn hafði
nokkru sinni vitað til fyrr. Hluti
af holdinu losnaði frá með lérefts-