Tíminn - 15.11.1964, Síða 9

SUNNUDAGUR 15. nóvember 196
TIMINN
.Þetta melgresi er við veginn austur Rangárvelli, ættað úr Meðallandin u, og heftir þarna sandfokið.
svo við verðum að kaupa það
að næsta vor. Grasmjölsfram-
leiðslan er annars merkilegt
fyrirbæri, sem gefa mætti
meiri gaum en gert er. Gras-
mjölíð er pressað saman i
köggla og fer þannig miklu
minna fyrir því en ef það væri
laust. Gripir eru sólgnir í
það, enda heldur það öllum
bætiefnum grassins mjög vel.
Birgðir okkar af því eru sann-
kallað forðabúr, það er hægt
að flytja þessa köggla hvert á
land sem er, ef bændur verða
uppiskroppa með hey. Og
reyndin hefur orðið sú, að við
höfum selt meira og minna
hey á hverju árí um allt land.
Sennilega þarfnast fáir þess
núna, en þá er bara að geyma
það, hætt er við að einhvern-
tíma þurfi einhver þess með,
og þá er gott að geta gripið
til þess.
— Og ekki megum við
gleyma því. að minnast á þitt
embætti.
— Nei. ekki skulum við al-
veg gleyma því. Og ég vil
gjarna koma því að, þótt bú-
ið hér sé stórt, er ég því al-
gerlega óháður, því að ‘ég hefi
hér svo góða menn. Á sumrum
er ég líka Iitið hérna, mest
á ferðalögum um landið, enda
í mörg horn að líta. Girðing-
arnar okkar eru orðnar 68 í
12 sýslum. Þær eru yfir 700
kílómetra langar og innan
þeirra eru á annað hundruð
jjúsund hektarar, nálægt 130
þúsund hugsa ég. Víða er nú
komið prýðilegt ræktunar- og
beitiland, þar sem áður voru
svartir sandar. Fyrsta stórátak-
ið var einmitt hérna í Gunnars
holti. Hér fyrir ofan var allt
örfoka, þegar Gunnlaugur heít
inn Kristmundsson byrjaði, og
ég veit ekki, hvernig væri hér
umhorfs núna á Rangaárvöll-
um, ef ekki hefði verið brugð-
ið við í tíma. Og þó — jú víst
veit ég það, og það vita raun-
ar allir, sem hafa séð eyðing-
armátt sandfoksins.
— Þið notið melfræ mikið
til að hefta uppblásturinn?
— Við notum það eingöngu
í land, sem er að fjúka upp.
Það hafa verið reyndar marg-
ar tegundír, en engin þeirra
kemst neitt nálægt melgresinu.
Það er alveg ótrúlegt, hvað það
bindur sandinn vel og það er
svo skrýtið með það, að það
virðist ekki vaxa, nema í sand-
foki. Við höfum fengið allt
okkar melgresi austan úr
Meðallandi hingað til, þaðan
er allt það melgresi, sem við
höfum notað til að hefta upp-
fokið, ættað. Við eigum tals-
verðar birgðir héma úti . . .
Og Páll leiðir okkur inn í
stóra skemmu. Þar hanga
óteljandi pokar níður úr loft-
inu, í þeim öllum er nýskorið
melgresi austan úr Meðallandi.
Það bíður þess að verða þreskt,
síðan verða fræ þess sett í
svarta sanda Þingeyjarsýslu
eða Haukadalsheiðina eða við
Þorlákshöfn, já guð má vita
hvar, þar sem maðurinn berst
sigursælli baráttu við eyðingar
mátt sandsins. — mb.
„Okkur dettur ekki j hug að fara inn í húsiS' (Gáfnasvipurinn leynir sér ekki).
, ______________________ » .--I
ÞÁTTUR KIRKJUNNAR
Kristur í sögu
mannkynsins
„Heimur versnandi fer“
sagði gamla fólkið stundum og
undir það tekur margur böl-
sýnismaður énn í dag. Og sé
litið til allra óskapanna, sem
yfir hafa dunið á þessari öld
tveggja heimsstyrjalda, þá
virðist auðvelt að færa rök fyr-
ir þessari dapurlegu lífsskoð-
un. Og enn mætti til árétting-
ar nefna þann ótta fyrir aleyð
ingu í framtíð, já, náinni fram-
tíð, sem þjakar mannkyn allt.
Það eru vart meiri líkur fyrir
uppfyllingu spádóms um að
himinn og jörð muni líða und-
ir lok brenna upp í eldi óskapa
en einmitt nú.
Og satt að segja þýðir þá
lítíð að flýja. Eða hvert ætti
að flýja?
Mannkynssagan er líkust æð-
andi hafi í ógnþrungnum nóv-
emberstormi. Ein mæðubylgj-
an rís af annarri.
„Ó, Guð hve sú báran er brött
og há
hún brotnar í himininn inni“.
Samt verður ein kynslóð af
annarri að taka á móti bess-
um brekum örlaganna.
Og sjá, „Guði séu þakkir, sem
gefur oss sigurinn fyrir Drott-
ínn vorn Jesum Krist“, sagði
postulinn. Þannig hefur það
verið, og þannig mun það jafn
an verða, hvað sem yfir dynur,
segir von hins kristna manns.
Hvernig reis ekki rómverska
herveldið gegn hinni ungu
kristni? Voru skelfingar of-
sóknanna með pyntingum og
ofbeldi stórveldis gegn örfáum
vopnlausum, örbirgum einstakl
ingum ekki hliðstæð atomógn-
um á okkar öld?
En samt hnigu heiðnir guð-
ir í duptið með öll sín vopn,
hverri tign var að vellí velt,
sem veröldin átti þá, en kírkja
Krists reis úr djúpi eða yfir
djúpi, sem vildi mola hana mél-
inu smærra, drekkja henni í
blóði, brenna hana til ösku.
Og hvað hafði hún þá að
vopni? Þolgæði, fyrirgefningu.
trú, von, ástúð.
Þetta var andi og kraftur
Krists, sem birtist á bylgjutopp
um hörmunganna, Mannssonur-
inn. „Missýning, blekking,
vofa“ sögðu hugsuðir og spek-
ingar og segja það enn. En
samt sigurvegarinn.
Eigum við að athuga fleiri
'dæmi sögunnar? Þjóðflutning-
arnir næst, þegar allt virtist
yfirbugað og hin unga Kristni
að ná tökum í friði og kyrrð.
Þá geisast grimmir barbarar
austan og norðan. En hvaða
þjóðir eru taldar bezt á valdi
Mannssonarins nú? Eru það
ekki Víkingarnir, börn og niðj-
ar þeirra, sem fyrir, aðeins þús
und árum og ekki það, ógna
mest öllu. sem kristnu nafni
nefnist.
Eða ættum við að nefna flóð
bylgju Araba og Múhameðstrú-
armanna yfir Evrópu? Og ætt-
um við svo að rekja. hvernig
sú herferð varð stöðvuð með
friðlegum hætti og kristnin
uppskar blessun og dýrð, sem
aldrei fyrri af öllum ógnum
frá herliði spámannsins.
Kannski uppskar allur heimur-
inn blessun af anda og krafti
Mannssonarins, þegar hann
mætti Múhamed á æstu hafi
sögunnar. Og enn ber list og
vísindi vott um þá blessun, er
þyrnarnir breyttust í rósir.
Og enn náði myrkrið og
stormurinn tökum. Enn virtist
allt ætla að förganga bæði him
inn og jörð. Og nú komu ósköp
in innan að. Sjálf yfirbygging
eða hjarta kirkjunnar virtist
í voða. Valdagræðgi og met-
orðafíkn, auðæfagirnd og
nautnasýki hafði gagntekið
sjálft hásæti páfans, fulltrúa
Mannssonarins á jörðu og þá,
sem í því sátu. Og sannarlega
verð sú raunin þyngst og
hættulegust. Grimmd og þröng-
sýni, hroki og sýndarmennska
sýndust allsráðandi. Hjátrú og
djöflahræðsla voru afturgöng-
ur kristinnar vonar og trúar
um allar jarðir.
En mitt í dimmasta sortan-
um birtist Kristur, Mannsson-
ur sannleika og kærleika og
aftur tók að birta fyrir áhrif,
mótmælenda, sem kröfðust rétt
ar fyrir frjálsa hugsun, kröfð-
ust mannhelgi og mánnrétt-
inda fyrir alla menn, allar þjóð
ir. Jesús birtist eins og stjarna
í rofi myrkustu skýjanna eða
lýsandi viti yfir bylgjutoppum
brims og sjóa. Og mannkynið
gekk út úr sortanum vitrara
og betra en nokkru sinni fyrr.
Eigum við að halda áfram?
Það er hægt. Það er hægt að
nefna fleira, t. d. ískuldastorm
skynsemistrúar og efnis-
hyggju. Og nú ógnir heims-
styrjaldanna með ægilegri fórn
um á altari grimmdar, mann-
vonzku og hroka en kannski
nokkru sinní fyrr, það yrði allt
of langt mál.
En sjáið þið ekki samt enn,
hvar Mannssonurinn, mynd
kærleika og bræðralags allra
manna og þjóða, brosir gegn-
um öll myrkrin, birtist í skýj-
um og skuggum frá sjónarsviði
Sameinuðu þjóðanna og Ileims
samtökum æskunnar baráttu
friðarvinanna, barnahjálp og
flótta, fólksbúðum, svo að eitt
hvað sé nefnt.
Aldreí hefur hann birzt i
bjartari ljóma.
„Og þó er kannski annað
enn þá nær með endurkomu
hans. Þar hefur verið um deilt
og skiptar skoðanir, jafnvel
sundrung og flokkadrættir um
það, hvenær hann kemur.
En sérðu ekki: Hann er allt-
af að koma. Og fyrir þennan
litla heim, sem við köllum „ég“
er hann allra næstur og stærst-
ur.
Við eigum hvert fyrir sig
okkar veröld sem fellur og hníg
ur, hamíngjuhöll, sem rís eða
hrynur. Það er heimurinn minn
eða þinn. En sé sú höll byggð
á bjargi orða hans. þá er sigur
og sæla vís, hvað sem yfir dyn
ur, jafnt í sorg og gleði, lífi
og dauða. Og áhyggjubylgjurn-
ar, ótti kvíði, angist, og ör-
vænting, þar lægir. þegar hann
réttir þér höndina sína
Árelíus Níelsson.