Tíminn - 15.11.1964, Blaðsíða 11

Tíminn - 15.11.1964, Blaðsíða 11
SUNNUDAGUR 15. nóvemher 196 TBMBNN 27 var Alexander Smith, og hafði ég þó ekki efazt um heiðar- leika hans. Ég varð undrandi, þegar ég sá, að hann var í flokki Churchills, og það, sem ég sá á þilfarinu, olli því, að ég gleymdi því, að Alexander Smith var yfirleitt til. Bligh skipstjóri stóð við sigluna á skyrtunni einni saman og voru hendurnar bundnar á bak aftur. Christian stóð fyr- ir framan hann. Hann hélt í bandið, sem Bligh var bundinn með, en í hinni hendinni hafði hann byssusting. Umhverf- is hann stóðu margir hásetanna vopnaðir. Meðal þeirra þekkti ég John Mills, ísaac Martin, Richard Skinner og Thomas Birkitt. Churchill sagði okkur: — Þið nemið staðar hér. Við skulum ekki vinna ykkur mein, ef þið ráðizt ekki á okkur. Svo fór hann. Við Stewart höfðum álitið, að það væri Churchill, sem stjórnaði uppreisninni. — Hann hafði sætt þungri hegningu fyrir flóttatilraun sína á Tahit. Ég vissi, hve innilega hann hataði Bligh, og það var auðvelt að skilja, að létt væri að æsa hann til uppreisnar. En að Christian gæti gert þetta hversu sterkar orsakir, sem til þess kynnu að vera, var meir en ég hefði getað trúað. Stewart sagði aðeins: — Það er Christian, hamingjan góða, þá er það vonlaust. Allt virtist vonlaust. Þeir einu, sem ég sá vopnlausa á þilfar inu, voru við Stewart og Bligh. Skipið var alveg á valdi upp- reisnarmanna. Við höfðum verið reknir á þilfar í því skyni, að aðskilja okkur liðsforingjaefnin, svo að við gætum ekki sameinaðir hafið gagnárás. Þegar við nálguðumst Bligh, heyrðum við Christian segja: — Gerið svo vel að þegja, og ég vil ekki hlusta á yður lengur! Svitinn rann ofan eftir and liti Bligh‘s. Hann hafði öskrað af öllum mætti: — Morð! —Föðurlandssvik! -tt Skipstjóri á mínu skipi! Þvíllkut:«,!!ippi. Ég skal láta hengja yður! Ég skal láta húðstrýtja yður til dauða. Ég skal —. — Þegið þér, annars eruð þér dauður maður. Christian brá oddi byssustingsins að hálsi Blighs og það var ekki hægt að misskilja augnaráð hans. Dragið fyrir bark- ann a nonum, rífið hann á hol, kastið honum útbyrðis! heyrði ég ýmsa hrópa. Þá fyrst skildi Bligh, hvað ástandið var alvar- legt. Stundarkorn stóð hann þögull, dró þungt andann og horfði ráðþrota í kringum sig. — Herra Christian, lofið mér að tala, sagði hann, og rödd- in var hás. — Látið mig lausan og leggið niður vopnin. Við skulum sættast. Ég legg við drengskap minn, að aldrei skal verða minnzt á þetta mál framar. — Við treystum yður ekki. Hefðuð þér verið drengskapar- maður, hefði þetta aldrei skeð. — Hvað ætlið þið að gera við mig? — Við ætlum að skjóta þig, bölvaður þorparinn þinn, sagði Burkitt, og munaði byssuna. — Það er alltof gott handa honum. Bindið hann á hlera, og látið hann bragða sitt eigið eitur! Húðstrýkja hann, herra Christian. — Fláið af hónum húðina! — Kyrrir, hrópaði Christian ákveðið. Svo sagði hann við Bligh: — Við látum yður njóta réttlætis, en það er meira en þér eigið skilið. Við ætlum að flytja yður í böndum til Eng- lands. Margir gripu fram í fyrir honum. — Til Englands! Það skal aldrei verða. — Það kemur ekki tl mála, herra Christian. Nú var allt í uppnámi á þilfarinu, og allir uppr.eisnarmenn irnir mæltu á móti tillögu Christians. Aldrei var líf Blighs í jafnmikilli hættu og þessa stundina, en það verður að segja honum til hróss, að ekki vottaði fyrir ótta í svip hans. Háset- arnir voru gersamlega óviðráðanlegir, og minnstu munaði, að hann væri skotinn, þar sem hann stóð, en hann starði bara á þá, hvern af öðrum, eins og hann skoraði á þá að gera það. Sem betur fór, beindist athygli að öðru, því að i sama bili kom Ellison þjótandi með byssustinginn á lofti. Það var ekk ert illt í þeim pilti, en samt sem áður gerði hann alltaf ein- hver asnastrik og var hinn mesti ærslabelgur. Það var ber- sýnilegt, að hann leit ekki á uppreisnina öðruvísi en sem meinlaust gaman. Nú kom hann dansandi í áttina til Blighs, og var svo kyndugur á svipinn, að allir fóru að skellihlæja og hrópuðu: — Hæ, Tommi, þú ert líklega með okkur. — Látið mig gæta að gamla svíninu, herra Christian. Ég skal leika mér að honum, eins og köttur að mús. Hann dansaði fram og aftur fyrir framan Bligh og sveifl- aði vopninu. — Fjandans þorparinn þinn!. Þú ætlaðir að húðstrýkja okkur! Þú bannaðir, að okkur væri gefin rommblanda. Þú ætlaðir að láta okkur bíta gras. Hásetarnir öskruðu af hrifningu. — Gefðu honum inn, hrópuðu þeir, rektu úr honum garninar. — Þér og þessi herra Samúel yðar, þið eruð þokkalegir svikarar, það eruð þið. Þið skerið matinn við neglur ykkar! Þið hafið grætt dálaglegan skilding í félagi. Þú hefðir átt að vera skipstjóri á sjóræningjaskipi, ég er •ui hefðir orðið ríkur á svipstundu! Það var napurlegt fyrir Bligh að þurfa að þola slík orð af vörum hins lægsta af undirmönnum sínum. En sannleikur- inn var sá, að þetta var það heppilegasta, sem komið gat fyr- ir Bligh, eins og á stóð. Á þessari stundu hékk líf hans á blá- þræði. Og í orðum Ellisons fékk hatur skipshafnarinnar á Bligh útrás. Ég held, að Christian hafi verið þetta ljóst, þvi að hann lofaði Ellison að tala. — En eftir ofurlitla stund þaggaði hann niður í Ellison: — Búið út litla skipsbátinn! hrópaði hann. — Herra Churc hill. — Já! — Sækið herra Fryer og herra Purchell! Burkitt! — Já! — Þér, Summer, Mills og Martin standið vörð um herra 4 Bligh! Burkitt tók í kaðalendann: NYR HIMINN - NY JÖRD EFTIR ARTHÉMISE GOERTZ 38 umbúðunum, sem voru gegnsósa af blóði og vilsu. Undir öllum venjulegum kringuinstæðum hefði hann ekki hikað við taka hand- legginn af fyrir otan olnbogc En óhreinindin voru svo gííurleg. og aðstæður svo geysilega erfiðar til skurðaðgerðar á slíkum stað, að hann hikaði við Honum varð ósjálfrátt hugsað til hreinnai og fullkominnar skuröstofunnar í An con og ötulla og gáfaðra aðstoðar- manna þar. Hann renndi augum eftír sprungnum veggjunum. sem voru fullir af köngulóarvef. leit á konuna og óhrein andlit og óþrifaleg klæði barnanna. Maðurinn hafði einn möguleika móti tíu til að komast lífs af, ef handlegurinn væri tekinn af hon- um, og nákvæmlega jafn mikla möguíeika til þess, þótt hann væri ekki tekinn. Ef hann héldi lífi við hinn síðari kost, hafði hann þó höndina, þótt hún yrði honum kannski ekki til mikilla nota. Læknirinn gaf honum ópíum og bjóst til þess eins að berjast við drep það. sem var að koma í sár- ið. — Hvað er þetta? Hann benti á einkennilega tusku, sem bund- in var um háls mannsins og virt- ist hreyfast. — Það er gfigri, sem forðar honum frá óhöppum og erfiðleik- um, svaraði konan. — Var hann :neð það, þegar slysið víldi til? — Já, hann gengur alltsf með það. — Nú, þá .... — Ef hann hefði ekki verið með það, hefði hann brennzt miklu meira. — Hvað er þetta eiginlega? Hvað er innan í því? — Það eru níu lifandi loðpurk- ur, svaraði elzti drengurinn. — Þær læknuðu systur mína af kýlunum. Þær lækna allt. Þetta er nú fínt grigri. Kýlin á systur hans höfðu auð- sjáanlega læknazt af sjálfu sér. Og það voru einmítt slíkar til- viljanir, er juku stórum vinsæld- ir grigri. — Ef við tækjum nú þetta í burtu og lyfin mín læknuðu föð- ur þinn, þá væru þau betri en loðpurkur, heldurðu það ekki? — Ég veit ekki, svaraði kreng- urinn íhugandi. — Ná, svo þú veizt það ekki, sagði læknirinn. — Þú ert greind- ur piltur. Komdu nú og taktu þetta burtu. — Felix, þú lætur þennan klút kyrran, þar sem hann er, æpti móðir drengsins. Læknirinn tók sótthreinsuð skæri upp úr tösku sinni og klippti sundur óhreina snúruna. Síðan tók hann klútinn með inni- haldinu á skæraoddinn, gekk yfir að ofninum og fleygði öllu samari í eldinn. Eftir bað þvoði hann heldur sínar úr vínanda. Philo var orðinn of máttfarínn til að mótmæla þessu. Hann var nær því meðvitundarlaus af deyfi- lyfinu. — Það er langt síðan hann hef- ur sofnað svona, tautaði Felix. — Hann er dáinn. Dáinn, æpti konan. — Grigri tekið burtu og _______________________________11 hann deyja. Öll bömin tóku að góla, hvert í kapp við annað. — Haldið ykkur saman. Felíx hafði líkan róm og faðir hans. — Hann dregur þó andann enn- þá. Læknirinn tók þegar til við starf sitt. Litli hópurinn, sem stóð yfir við vegginn, varð rólegri og fylgdist með af miklum áhuga. Þegar hann var búínn, þvoði hann sjúklingnum i framan og úðaði uppleystri sútunarsýru yilr brunasárin. — Ef eitthvað svipað skyldi koma fyrir aftur, verðið þér sam- stundis að leita læknis, sagði hann við konuna, meðan hann tók sam- an áhöld sín. — Hún leit á hann ir.eð sýni- legri móðgun í svip. — Þú skalt aldrei trúa á neins konar grigri, sagði hann við dreng inn. — Þú sást sjálfur, hvaða gagn var að því, var ekki svo? Felix dró aðra öxlina upp að kinn og setti stút á munninn. — Læknir kosta peninga. Grigi) með loðpurkum ekki kosta neitt Lækninum féllu snöggvast hendur og hann starði lengi á piltinn. Hér átti fjárhagslegt at- riði i baráttu við hjátrúna. Til þess hafði honum alls ekki orðið hugsað. Hægra megin /ló brautlna, sem lá niður tíl borgarinnar, stoð Chinchuba klaustrið, sem var í eigu Notre Dame systra. Þær ráku skóla fyrir mállaus börn, hvaðan- æva úr Suðurríkjunum. Til vinstn handar, skömmu fyrr en komið var að Chinchubabrúnni, lá mýr- arflákinn mikli í allri sinni fram- andí tign og einsemd. Hinum meg in við brúna var svo skógarflák- inn með eikum og gúmtrjám. í rjóðri nokkru þar nærri bjó Alph ons Gaspard mosatökumaður. Þar tóku aftur við furuskógar, sem mikið var unnið úr af trjá- kvoðu. Hvarvetna á trjánum sáust oddmynduð sár, en úr þeim lak f fötur, sem bundnar voru við stofnana. Þennan hluta skógarins átti Bidault borgarstjóri, en i hon- um hafði hann látið reisa terp- entínuverksmiðju, sem sást af veg- inum. Hestvagn læknisins skrönglaðist skröltandi yfir brúna. Vatnið í víkinni var heillandi eftir veruna inni í fúlli og loftlausrí stofu Fanchons. Þetta hafði verið ógeðs- leg og óþrifaieg aðgerð, og hnnn hafði ekki getað þvegið hendur sínar. Það hafði verið honum íull erfitt, að fá vatn og sápu fyrir sjúklinginn. Hann lagði frá sér taumana, steig níður úr vagninum og gekk ofan í fjöruna. Þar laut hann nið- ur, tók lófa sína fulla af vatni og skolaði af sér svitann og götu- rykið með ósegjanlegri velþókn- un. — Má ég ekki bjóða yður þurrku? Hann hrökk við, en þekkti þó röddina. Hún kom innan úr skóg- inum. Halti hundurinn stóð hjá honum og dinglaði rófunní vina- lega. Einn fótur hans var enn meö umbúðir. Hundurinn hljóp til baka út með vatninu og nú kom hann auga á Mirjam. Hún sat við málaragrind sína í forsælu af eik- artré. Stofninn skyggði á hana frá veginum að sjá. Hann fann hvernig vatnið draup níður af höku hans og hár- tjásur lágu niður í augun. Hann tók við þurrkunni og þerraði sig í framan. — Greiðu? — Kærar þakkir. Þér eruð mjög alúðleg. Hún tók bolla úr agat upp úr tösku sinni, gekk að lind,, sem var þar hjá og kom aftur með hann fulllan á barma. — Drykk, spurði hún brosandi. Hann hló. — Ég verð að segja, að þér eruð vel útbúin, af skóg- argyðju að vera. — Ég er bara vinnustúlka, svar aði hún og benti á hálfgerða

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.