Tíminn - 19.11.1964, Síða 11

FIMMTUDAGUR 19. oóvember 1964
TÍMaNN
UPPREISNIN
ÍÁ BOUNTY
Charles Nordhoff og James N. Hall
um. Því næst rétti Christian honum sextunginn og bók, sem í
voru skráðar siglingatöflur.
— Þér hafið yðar eigin kompás, þessi bók er allt og sumt,
sem þér þarfnizt — og þetta er minn eiginn sextungur. Þér
vitið — að hann er góður.
Þegar búið var að leysa hendur Bliglis og hann fékk umráð
yfir skipsbátnum, varð hann aftur sjálfum sér líkur.
— Þér eruð bölvaður þorpari, hrópaði hann og steytti
hnefana í áttina til Christians. — En ég skal hefna mín.
Gleymið því ekki, vanþakkláti þorpari. Ég skal láta hengja
yður, áður en tvö ár eru liðin, og alla liina svikarana með
yður.
Sem betur fór, hafði Christian nú um annað að hugsa, en
margir uppreisnarmanna, sem stóðu við borðstokkinn, svör-
uðu fullum hálsi og það munaði minnstu, að Bligh væri skot-
inn.
í öngþveitinu hafði ég misst sjónar á Stewart, en við höfð-
um fylgzt að, meðan stóri skipsbáturinn var settur á flot, en
nú gat ég hvergi fundið hann. Það var bersýnilegt, að margir
okkar myndu fá að fara með Bligh. Við Nelson, sem höfðum
staðið saman úti við borðstokkinn, hröðuðum okkur nú aft-
ur eftir skipinu, en þar gekk Christian í veg fyrir okkur.
— Herra Nelson! Þér og herra Byam getið fengið að vera
kyrrir um borð, ef þið viljið, sagði hann.
— Ég hef mikla samúð með yður, vegna alls þess, er þér
hafið orðið að þola, herra Christian, svaraði Nelson — en ég
get alls ekki samþykkt þetta.
— Hvenær hef ég beðið yður að vera mér sammála?
Herra Byam, hvað ætlið þér að gera?
— Ég er með herra Bligh.
— Reynið þá að flýta ykkur.
— Megum við sækja fötin okkar? spurði Nelson.
^ Já, pn flýtið ykkur. ; . _ ' V- a
Klefi. Nelsons var rétt hjá klefa.
stóðu við stigann, sem lá ofan á miðþiljurnar. Við skilduníi
þar, og ég gekk að klefa liðsforingjaefnanna, þar sem
Thompson hélt ennþá vörð yfir vopnakistunni. Ég hafði
hvorki séð Tinkler né Elphinstone, og ætlaði að leita að þeim
í stjórnborðsklefanum. Thompson stöðvaði mig.
— Þér þurfið ekki að fara inn i stjórnborðsklefann, sagði
hann.
— Náið í fötin yðar og flýtið yður burtu.
Þegar ég kom inn í klefa liðsforingjaefnanna, lá Young þar
ennþá steinsofandi. Hann hafði staðið vörð frá klukkan 12—
4, og þetta var hvíldartími hans. En það var samt sem áður
furðulegt, að hann skyldi sofa undir þessum kringumstæð-
um. Ég reyndi að vekja hann, en það var alkunnugt, að
hann var hin mesta svefnpurka. Þegar mér var það ljóst, að
30
árangurslaust myndi vera að reyna að vekja hann, hætti ég
við það, og fór að rannsaka kistuna mína og leita að hinum
nauðsynlegustu hlutum, sem ég þyrfti að hafa með mér. í
horni klefans var mikið af orrustukylfum, sem við höfðum
fengið á Namoka.
Þær voru smíðaðar úr járntré, sem bar nafn með réttu,
því að það var mjög hart í sér og þungt. Þegar ég sá þær,
datt mér skyndilega í hug: Ef til vill væri hægt að slá
Thompson í rot með einni af þessum kylfum. Ég gægðist i
flýti út um dyrnar. Thompson sat á vopnakistunni með byss
una á hnjánum. Hann sá mig, þegar ég leit út og skipaði mér
að flýta mér.
í sömu svipan kom Morrison eftir ganginum, og tilviljunin
hagaði því svo, að um leið var hrópað til Morrisons ofan af
þiljum. Ég gat gefið Morrison merki, og hann læddist inn til
mín. Ég fékk honum eina kylfuna og tók aðra sjálfur. Svo
reyndum við báðir að vekja Young. Við þorðum ekki að tala,
en drógum hann nærri því út úr hengirúminu. En við hefð-
um getað sparað okkur það ómak. Ég heyrði Thompson
hrópa: — Hann er að ná í fötin sín, skipstjóri. Ég skal reka
hann strax upp. Morrison tök sér stöðu á bak við hurðina og
lyfti kylfunni. Ég stóð hinum megin tilbúinn, því að við bið-
um eftir því, að Thompson kæmi inn, til þess að sækja mig.
En í þess stað, hrópaði hann: — Komið út, Byam, og flýtið
yður.
— Ég er að koma, svaraði ég og leit aftur út um dyrnar.
En mér féll allur ketill í eld, þegar ég sá Burkitt og McCoy
koma. Þeir stönzuðu hjá Tompson og fóru að tala við hann.
Þeir höfðu báðir byssur. Við höfðum ekkert færi á því að ná
vopnakistunni frá Thompson, nema þeir héldu áfram. Örlög-
in voru glettin. Við biðum í tvær mínútur, en þeir voru kyrr
ir. Ég heyrði Nelson hrópa: — Byam, reyndið að hraða ykk-
ur, annars förum við, án yðar. Auk þess heyrði ég Tinkler
hrópa: í hamingju bænum, nú verðið þér að koma, Byam
Þetta var napurlegt fyrir okkur Morrison. Við slepptum kylf
unum, hlupum út og rákumst á Thompson, sem kom inn, til
þess að vita, hvað við hefðum fyrir starfni
— Skollinn hafi yður, Morrison, hvað eruð þið að gera
hér? Við námum ekki staðar til þess að svara spurningu
hans, en hlupum eftir ganginum og upp stigann. í fátinu,
sem á mér var, rann ég í stiganum og snerist í axlarlið. Ég
klifraði upp stigann aftur og hljóp að skipsstiganum. Þar
greip Churchill í mig: — Þér eruð of seinn, Byam, sagði
hann. Þér getið ekki farið hér eftir. — Hvers vegna? Ég vil
Ji ée„gg.„ýtti.honum frá. mér, syo að hann missti
$yf&'þ‘$vná?F'örvíta, því að ég sá, að^k'iþsþáfnúm
*fur- mefe skiþinu’ én'^ei’nh uþþreisnafmanná' hélt
fangalínunni. Burkitt og Quintal héldu Coleman, ryðmeist-
aranum. Hann vildi óður og uppvægur fá að fara í bátinn.
Morrison slóst við marga menn, sem reyndu að varna því, að
hann kæmist að skipsstiganum. Við vorum of seint á ferli,
báturinn var hlaðinn nærri því að efsta borði, og ég heyrði
Bligh hrópa: — Ég get ekki tekið fleiri, þið skuluð fá að
njóta réttlætis, ef við náum nokkru sinni til Englands.
Þegar skipsbátnum hafði verið ýtt aftur með skipinu, kast-
aði einn skipverja fangalínunni ofan í bátinn. Þeir, sem eftir
voru á skipinu, söfnuðust nú út að borðstokknum, og það var
með naumindum, að ég gat komizt út að borðstokknum. Ég
varð nærri því veikur af tilhugsuninni um það, að ég var orð
inn eftir meðal uppreisnarmannanna. Norton stóð í barka
NYR HIMINN - NY JÖRD
EFTIR ARTHÉMISE GOERTZ
41
smitandi. Þrátt fyrir þá staðreynd
að strjál tilfelli voru sjaldgæf, og
að sjúkdómurinn nær æfin-
lega tók fyrir heila hópa, myndi
hann þó fara um sem landfarasótt,
ef hann væri smitandi. En slíkt
hafði aldrei komið fyrir á hinum
langa embættisferli Jolivets lækn
is. I
Hinn ungi læknir hneigðist æ
ri' i að þeirri skoðun sem hann
! fi': áður gert sér, um að þótt
! ’ogt væri að setja sjúkdóm
inr nmband við maísræktina.
væ i 'iiin þó.alls ekki orsök hans.
• einu kom ný hugsun að
svifar-i; og splundraði einbeitingu
hans aí þessu vandamáli.
Mönnum skjátlast, þegar þeir
halda að það sé hægur vandi að
verða ástfanginn, hafði Mirjam
sagt. Sannleikurinn er dá, að þeir
eru næsta vandfundnir, sem færir
eru um að vekja með oss djúpa
ástarkennd . . .
Það var molluhiti inni. Herberg
ið var eins og bakaraofn. Og hann
hafði veríð önnum kafinn síðan
snemma morguns. Skömmu fyrir
dagtííál hafði Gaspard hringt til
hans neðan af járnbrautarstöð.
Frúin var að fá eitt krampakast-
ið. Hann hafði hjálpað henni til
að komast yfir það, en var hins-
vegar í mikilli óvissu um, hvern-
ig fæðingin myndi ganga.
Nýtt slitur af orðum Mirjam
kom í huga hans . . . Ég held að
Romain Rolland hafi rétt fyrir
sér. Við ættum að vera þeim þakk
lát, sem megna að vekja með
oss ástarkennd ...
Hann laut yfir nýjar minnís-
greinar. Það hamraði í gagnaug-
um hans. Systir Cécile í Chinc-
uba klaustrinu — hann varð að
tala við hana á ný.
Hvers vegna er það alltaf nýtt?
Hvernig getur það alltaf verið hið
sama og þó svo breytilegt . . . Ég
hlusta eftir hófataki hests yðar . . .
Hann braut blöðin saman. Það
hlaut að vera af ofþreytu að
hann gat ekkí haldið athyglinni
fastri við verl: sitt, skortur á
fersku lofti. Hann greip yfirhöfn
sína og seildist eftir hattinum.
Þ» var biðstofuhurðin opnuð.
Þetta var Leon. Rúðóttu fötin
hans voru óhrein og krumpuð,
önnur buxnaskálmin rifin á
hnénu. Hár hans var í óreiðu og
snyrting hans á yfirskegginu fok-
in út í veður og vind. Um vinstri
klút.
höndina hafði hann vafið
sem var gegnvotur af blóði.
— Ég sá hest þinn og vagn
hérna niðri á götunni.
— Hvað hefur komið fyrir þig?
— Það var hundfjandi, sem
beit mig.
— Lofaði mér að sjá.
—Læknirinn skoðaði hönd-
ina. — Þetta er svei mér myndar-
legt bit. Hvaða hundur var þetta?
Hann gekk að lyfjaskápnum og
kom aftur með saltpétursupp-
lausn og sárabindi.
— Það var hundur. Leon út-
skýrði það ekki nánar.
— Eg held ekki þurfi að
sauma það saman. sagði læknir.
— Var nokkuð víð dýrið. sem
gæti bent til hundaæðis?
— Var hvað? Leon gretti sig
________________________________11
þegar rótsterk sýran draup niður
í sárið.
— Var hundurinn óður?
— Út i mig, já — helvítis mell-
an!
— Var það tík? Þær eru ekki
vanar að vera svo grimmar. Réðst
hún á þig, án þess þú gæfir til-
efni til?
Leon svaraði ekki, en lét sér
nægja að horfa móðgaður á, með-
an læknirinn bjó um höndina.
— Ég var að spyrja. hvort hund
urinn hefði ráðizt á þig án tilefn
is frá þinni hálfu? endurtók lækn
irinn þegar hann var búinn.
— Það kemur þér ekkert við.
— Jú, þú verður að afsaka, en
það kemur mér mikið við, anzaði
Viktor rólega. — Sé dýrið með
hundaæði, verður þú að leggjast
á sjúkrahúsið og ganga undir að-
gerð. Ef nokkur minnsti grunur
er um það, verð ég nauðsynlega
að fá höfuð hundsins. Hver á
þennan hund?
— Það var hundurinn frá
Fagranesi.
— Sem ungfrú Mirjam á?
— Já.
— Svo þú hafðir farið út að
Fagranesi?
— Hvað kemur það þessu máli
við?
— Rétt hjá þér, samsinnti Vik-
tor. — Það kemur því ekkert við.
Hann sá. Dixie daglega. Hundur-
inn var hraustur og heilbrigður.
— Undir eins og sárið fer að
gróa, skal ég fara yfir það ineð
vítissteini og sjá til hvort ekki
er hægt að komast hjá mjög stóru
öri. Það væri afleitt, ef hinar
snyrtilegu hendur Léons ættu eft
ir að afskræmast.
— Þú þarft ekki að segja þeim
heima frá því, að ég hafi farið
út að Fagranesi, mælti L,eon, sem
gat vel hugsað sér móttökurnar
hjá móður sinni. — Enda hef ég
ekkert komið þangað. Ég var úti
hjá Chincuba
— Hvaða erindi áttir þú þang-
að? spurði Viktor. Naumast gat
hann hafa verið að heimsækja
klaustrið.
— Ég var i ökuferð. Hefur þú
nokkuð við það að athuga?
— Og svo stökk hundurinn ó-
; vörum upp i bílinn, um leið og
þu brunaðir framhjá? spurði Vik
tor kaldhæðnislega.
— Nei. Leon horfði ögrandi á
! hann. — Ég sá telpuna og steig
i út úr vagmnum. Eg geri ráð fyrir
! að þú svæfðir kvikindið fyrst, í
hvert sinn er pu ætlar að kyssa
hana? Eða hetur hún lcannski ekk
ert á móti þvx? Hún skipar hund-
inum kannski inn í kjarrið á með
an.
i Viktor sá yfirleitt ekki framan
í Leon á þessari stundu. Hann sá
bara rauða þoku. Hann furðaði
sig á því, að hann skyldi hitta svo
nákvæmlega, sem i-aun varð á.
Leon hentist yfir að hlifinni, sem
féll á gólfið og hann á hana ofan.
— Þú villt líklega vera sá eini,
sem gengur um skóginn með
henni, eða hvað? Hann reyndi að
rísa upp með því að taka heil-
brigðu hendinni um fótinn á stól
þeim er Viktor lét sjúklinga sína
setjast í, en það tókst ekki,
— Út með þig! sagði læknirinn.
— Samstundis! hann greip í krag
ann á treyju Leons og kippti non
; um á fætur.
— Ef ég hefði heila höndina.
— Það er ekkert að hægri hend
inni á þér.
Leon gerði lélega tilraun ti! að
teygja úr sér, sem ekki heppnað-
ist, né heldur tókst honum að
setja upp sinn venjulega vfirlæt-
issvip.
— Fjölskyldan nefur sjálfsagt
áhuga fyrír hinum ýmsu starfs-
greinum þínura! sagði hann. Yfir
bragð hans var svo kæruleysislegt,
sem honum var unnt að taka á
sig.
Eitt nafnið enn á skrána yfir
óvini mína: Leon Roussel frændi
minn. Reiðin hjaðnaði í Viktor
smátt og smátt. Han hafði ekki
I