Tíminn - 22.11.1964, Qupperneq 13

13
SrNÞCUBAGUR 22. r^ves,:I;?r 1331
e^mamssssaisis
GLAUMBÆR
Einn sés'kennilepsfi veilj»(r««fa*i»r h©r£.
arinnar er ávallt falur fyrir hvers konar fé
lagssamtök og mannfagnaði.
Kappkostum fyrsta flokks veitingar og
þjónustu.
Upplýsingar daglega í símum 11777 og 19330
eftir kl. 4.
GLAUMBÆR
Byggingarfélag verkamanna
Aðalfundur félagsins verður haldinn miðviku-
daginn 25. nóv, 1964 kl. 8-30 í Oddfellowhúsinu
niðri. Dagskrá: venjuleg aðalfundarsförf.
Stjórnin.
ÍSTORG auglýsir!
„KRASNYJ OKTJABR”
Ný sending af sovézkum píanóum komin. Til
sýnis í búð okkar.
ÍSTORG
Hallveigarstíg 10, pósthólf 444,
Reykjavík.
Sími: 2 29 61.
Sígild húsgögn
Námið sækist betur í aðlaðandi umhverfi. — Prýðið því herbergi skólabarnsins með
hinum smekklegu vegghúsgögnum frá
HÚSGAGNAVERZLUN AUSTURBÆJAR
Skólavörðustíg 16. — Sími 24620.
OPIÐ TIL KL. ,10 ALLA F0STUDAGA
En eitt ljós getur tendrað
öll hin slökktu. Það ljós heitir
Guðstrú. En í uppeldi okkar
lands á þessum tímum rafljósa
og neonljóma er talið naum-
ast taka því að tendra það.
Samt andvarpar fólkið í myrkr
inu: „Lýs milda Ijós í gegnum
þennan geim. Mig glepur sýn.“
Guð er það ljós, sem aldrei
deyr. Guð í kærleika og sann-
leika.
Árelíus Níelsson.
b'ÁTTUR KIRKJUNNAR
Framhald af 9. síðu.
Sálarverðmætin eru honum
og kristindómi hans fyrir öllu.
Það eru ljósin, himinljósin í
heimi þessum, samfélagi mann
anna. „Þér eruð ljós heíms-
ins,“ sagði hann öðru sinni.
Og þau eiga ekki að vera sett
undir mæliker, það á ekki að
hvolfa yfir þau potti, heldur
eiga þau að bera birtu í ljósa-
stiku starfs og framfara og
lýsa þannig öllu samferðafólk-
inu.
En hver eru ljósín, sem
deyja? Og hverjir eru lamp-
arnir? Lamparnir eru ykkar og
okkar eigin hugsun og tilfinn-
ing. Og Ijósin eru nefnd ýms-
um nöfnum.
Eitt bjartasta ljósið er gleð-
in. En hve sorglega fljótt dvín-
ar hún brott Ljólmetið þver
og hver bikar er tæmdur í
botn.
Þá gætum við nefnt ijós
þekkingarinnar. Og mikils er
hún metin. Voru ekki 34 mill-
jónir notaðar aðeins til skóla-
bygginga síðast liðin ár héma
í borginni, aðeins til nýbygg-
inga, hvað þá til að borga
fræðsluna og tíl viðhalds því
sem var.. Það er eitthvað ann-
að en eina milljónin, sem átti
að duga til allra kirkjubygg-
inga, sem ekki gleymist þó
að ónotast við.
En segið mér, hvar skín
þekkingarljósíð hjá baktjalda
fólkinu og fólkinu við læstu
dyrnar, sem ég minntist
á áðan? Er ekki Ijóm-
inn horfinn? Eða skorti
það þekkingu? Nei, ekki
skólalærdóm En hvað með ljós
fórnarlundar og kærleika.
Skín það ekki skært? Er þar
ekki næg olía á lömpunum?
Spyrjið hjónin, sem komu að
skílja í gærkvöldi með 5 ung
börn heima, hvort ekki hafi
slokknað á lampanum, sem
kveikt vai á brúðkaupskvöldið
fagra fyrir sjö árum síðan.
KENNDI SONUNUM
Framhald aí 9. síðu.
manninum föður sínum, og fá-
um árum síðar kom hinn bróð-
irinn heim og fór að dæmi
stóra bróður. Það sem bagaði
þá mest í starfi, var skortur á
sjúkrahúsi. Marga sína furðu-
legustu uppskurði, sem tókust
. svo giftusamlega, framkvæmdi
Litli læknirinn við hin frum-
stæðustu skilyrði, á heimilum
sjúklinganna, þar sem ekki var
til skurðarborð og varð hann
iðulega að taka hurðina af hjör
um og nota fyrir borð og reka
allt heimilisfólkið út á meðan.
En þetta tókst oftast giftusam-
lega, og hann var elskaður og
virtur af sveitungum sínum
fyrst og fremst fyrir dugnað,
þegnskap og ósérhlífni, og eng
inn læknir gat bjargað eins
mörgum mannslífum og hann.
Hann var ákveðinn og ekki fyr
ir að láta af sannfæringu sinni.
En honum var meinilla
við eitt, að ganga eftir greiðslu
sjúklinga sinna, en það var
mikið sem hann gaf um dag-
ana. Helzti munaður hans var
að kaupa bækur. Fyrst og
fremst keypti hann allar bæk-
ur um sérgrein sína, en hann
fyllti hús sitt af alls konar bók-
um, því hann átti mörg áhuga-
mál og fáir botnuðu í því,
hvernig hann komst yfir að
-
lesa allt það sem hann gerði
meðfram öllum læknisstörfum
sínum og annarra í þágu
byggðalagsins. En hann hafði
það fyrir ófrávíkjanlega
reglu að lesa í bók
á hverjum einasta degi,
og hið sama brýndi hann
fyrir sonum sínum. Á sjötugs-
afmæli hans komu sveitungar
hans fylktu liði heim til hans
og færðu honum gjöf. Fugla-
bók Bandaríkjanna, hið vand-
aðasta rit í nokkrum bindum.
Vitaskuld hafð Litli lækn-
irinn gefið þessu fólki svo
margfalt meira um ævina en
það honum, en svo hrærður
var hann yfir þessu tiltæki
þeirra, að fyrst varð hann að
gráta af gleði góða stund áður
en hann gæti komið upp orði
til að þakka fyrir sig. Þó hafði
sá maður ekki gert mikið af
því að tárast um sína daga.
Bæði þótti honum gjöfin for-
láta góð, og þó einkum hugur-
inn, sem henni fylgdi.
En, sem áður segir, það sem
mest vantaði í Rochester og
þeir fundu enn sárar til feðg-
arnir eftir að þeir voru fam-
ir að vinna allir saman sem
læknar, var sjúkrahús. Þama
í Rochester var félag Maríu-
systra í klaustri, og að því rak,
að dr. Mayo gamli kom að
máli við þær og upp af því
spratt það, að systumar beittu
sér fyrir því að lítill spítali var
stofnaður í þorpinu, nefndist
St. Mary's Hospital og heitir
enn, er nú orðinn margfaldur
að stærð. Þeir feðgar lögðu
sína fyrstu sjúklinga þar inn.
En strax og þeir feðgar fóru
að vinna saman, tóku þeir að
skipta með sér verkum, eink-
um bræðurnir, t.d. annað-
ist Charles allar augnskurð-
lækningar, en William frekar
aðra skurði. Og það er fáum
orðum sagt nú viðurkennt, að
þessir bræður séu meðal lang-
færastu skurðlækna, sem nokk-
um tíma hafa verið til, höfðu
bæði yfirburða þekkingu, þjálf
un og beittu tækni langt fram-
ar samtíðarmönnum sínum, að
enn standa þeir í fremstu
röð, þótt nú sé minnzt hundr-
að ára afmælis þeirra.
Nú kom að því að þeir höfðu
meira að gera en þeir gátu
annað og þurftu á hjálp fleiri
lækna að halda, svo jókst að-
sókn að stofu þeirra. Og í stað
þess að láta sér nægja að ráða
einhvern starfandi lækni til
sín fengu þeir hvorki meira
né minna en prófessor í mein-
vefjafræði frá háskólanum í
Minneapolis, Louis B. Wilson,
ungan og duglegan mann, sem
nú varð sérfræðingur á stofu
þeirri í þeirri grein, sem faðir
þeirra hafði kennt þeim með-
an þeir vora enn á bamsaldri.
Og ekki leið á löngu, unz þeir
réðu annan þaullærðan mann
til sín sem sérfræðing í lyf-
lækningum. Sá hét Henry
Plummer, undraverður maður
og svo fjölhæfur, að með fá-
dæmum má telja. Hann átti
mest eftir að koma við sögu
Mayoklíníkinnar, næst þeim
bræðrum. Er í rauninni var
hún komin á fót með byrjun
þessarar lækningastofu bræðr-
anna, Mayoklíníkin, sem átti
eftir að verða fræg um allan
heim. Þeir bræður fjölguðu sér
lærðum læknum til sam-
starfs á lækningastofum sín-
um, og það sem vakti fyrir
þeim þegar í upphafi, var að
allir þessir sérfræðingar bæru
saman bækur sínar út af sjúkl-
ingum, sem til þeirra kæmu,
ynnu saman sem einn maður
til að veita sjúklingum
þá beztu hjálp sem hægt væri.
G.B.
•<

•'W''( 'Í 't > t I ■: ?’ /